Bloggang.com : พ่อพเยีย : เมื่อแรกมีวาวีโปสการ์ด (ทำมือ)

เมื่อแรกมีวาวีโปสการ์ด (ทำมือ)

วาวีที่รอคอย - อุเทน พรหมมินทร์

เวลาผมไปพักอยู่ที่ไหนนาน ๆ ผมมักจะไปใช้บริการไปรษณีย์ของชุมชนนั้นเสมอ ทั้งที่เป็นเรื่องงานบ้าง และเป็นคนชอบส่งโปสการ์ดบ้าง ถึงแม้จะใช้อินเตอร์เน็ตในการสื่อสารมากขึ้นแต่ผมก็ยังต้องใช้บริการไปรษณีย์อยู่เป็นประจำ

เมื่อตอนที่ "วีดวาด" ในบล็อกแก๊งเริ่มทำ “ตะกั่วโปสการ์ด” ใหม่ๆ ผมก็ได้เห็นการเริ่มต้นของเธอ ตอนนี้เธอเปิดร้าน กาแฟตะกั่วป่าโปสการ์ด ที่ตะกั่วป่ากำลังไปโลด ทั้งกาแฟสดและโปสการ์ดทำมือ ตอนนั้นผมก็ยังถ่ายรูปและเลือกรูปให้เธอช่วยทำโปสการ์ดส่วนตัวไว้แจกเพื่อนฝูงและคนรู้จัก

มาวันนี้เมื่อผมมาอยู่ที่วาวีเป็นรอบสองแล้ว รอบแรกอยู่ไปครึ่งเดือนแล้วกลับมาอยู่ต่ออีก 1 เดือน และยังจะอยู่ต่ออีกสัก 1 เดือน (กุมภาพันธ์)

วันแรกที่ผมไปใช้บริการไปรษณีย์ที่วาวี ผมรู้สึกประทับใจในการให้บริการของไปรษณีย์หนุ่มคนนี้ ผมต้องการซองกันกระแทก แต่วันนั้นเขาไม่มีขาย แต่เขาก็ขวนขวายหาที่ห่อกันกระแทกให้โดยไม่คิดมูลค่า

แต่ละครั้งที่ผมไปใช้บริการของเขา ผมเห็นการเอาใจใส่ต่อผู้มาใช้บริการอย่างเท่าเทียมกัน และเอาใจใส่ต่องาน มีครั้งหนึ่งที่ผมใจลอยหลงลืม จ่าหน้าซองไปที่อื่นแต่ลงท้ายจังหวัดเป็นเชียงราย ซึ่งเขาก็เห็นความผิดพลาดนั้นและแก้ไขได้ทัน นั่นแสดงว่าเขาเป็นคนละเอียดพอสมควร

เราเริ่มสนทนากันมากขึ้น ส่วนใหญ่ผมจะเป็นฝ่ายพูดเสียมากกว่า เขาพูดน้อยและสุภาพ วันหนึ่งเขายื่นหนังสือเนชั่นแนลจีออกราฟิคภาคภาษาไทย ให้ผมพร้อมกับบอกว่าเขาซื้อมาอ่านเลยอยากให้ผมขอยืมอ่านบ้าง

เขาชื่อเล่นว่า "ตอน" ชื่อจริง วิศิษฏ์ วงศ์ศรีวิศาล อายุ 27 ปี จบรัฐศาสตร์ จากรามคำแหง มีเชื้อสายเผ่าเมี่ยน ตอนแปลว่าลูกคนโต เขาไปอยู่กรุงเทพฯ มา 8 ปี เคยทำงานอะไรต่อมิอะไรมาหลายอย่าง ก่อนที่จะตัดสินใจกลับมาเป็นไปรษณีย์อยู่ที่บ้านเกิด ( อยากรู้จักเขาต้องอ่าน “กว่าจะมาเป็นไปรษณีย์” ที่เขาเขียนเองในตอนท้ายเอ็นทรี่นี้- ผมบอกว่าช่วยเขียนประวัติสั้นๆให้หน่อย เขาเล่าเรื่องใช้ได้ ผมก็เลยไม่ต้องแก้ไขอะไร)

ผมถามว่าทำไมจึงเลือกอาชีพนี้ เขาตอบว่านอกจากจะเป็นงานที่ทำให้ได้กลับมาอยู่บ้านเกิดและได้อยู่กับพ่อแม่แล้ว สิ่งหนึ่งคือมีความสุขกับงานที่ทำ เขาสังเกตเห็นรอยยิ้มของคนที่เขานำจดหมายและพัสดุไปส่งหรือมารอรับของจากเขา คนเหล่านั้นจะยิ้มอย่างมีความสุขเสมอ เขาเห็นรอยยิ้มของคนมีความสุข เขาก็รู้สึกมีความสุขด้วย

วันหนึ่งความคิดในอากาศก็ลอยเข้ามาในหัวผมเรื่องโปสการ์ดทำมือ โดยมีคอนเส็ปท์ว่ารูปในโปสการ์ดจะต้องถ่ายที่ในตำบลวาวี เหมือนกับที่วีดวาดทำตะกั่วป่าโปสการ์ดคือถ่ายในตะกั่วป่า ความจริงความคิดมันไม่ได้ลอยอยู่ในอากาศหรอก มันก็คงจะมีที่มาของมันนั่นแหละเช่น เห็นวีดวาดทำตั้งแต่แรกและทุกวันนี้ก็ยังทำอยู่ เห็นมีชมรมเรารักโปสการ์ดใน pantip และตัวผมก็ชอบถ่ายรูปอยู่แล้ว

อีกส่วนหนึ่งก็เพราะเห็นว่าวาวีมีวิวสวยงาม ไม่ว่าจะเป็นภาพวิวหรือวิถีชีวิตของผู้คนที่นี่ และที่นี่ไม่มีโปสการ์ดขาย แม้แต่ที่ไปรษณีย์ก็ไม่มี ประกอบกับเห็นล็อกเล็กๆที่เปิดเป็นที่ทำการไปรษณีย์ของไปรษณีย์หนุ่มน่าจะเป็นที่วางโปสการ์ดได้ ประกอบกับอยากให้ภาพวิวจากวาวีในรูปแบบโปสการ์ดเดินทางไปอวดโฉมในที่ต่างๆบ้าง ประกอบกับต้องอัธยาศัยกับไปรษณีย์หนุ่มนิสัยคนดีคนนี้ด้วย

ผมเลยเสนอไอเดียกับเขาว่าสนใจที่จะทำโปสการ์ดทำมือไหม ? บอกให้เข้าไปดูที่เว็บไซต์ เรารักโปสการ์ด

ผมโทรศัพท์บอก "วีดวาด" ให้ส่งโปสการ์ดทำมือจากตะกั่วป่ามาให้เขาดูเป็นตัวอย่าง บอกวิธีทำกับเขาอย่างคร่าวๆ และบอกว่าอย่าได้หวังในแง่ธุรกิจนัก (เพราะยังไม่รู้ว่าจะขายได้หรือเปล่า) ทำเพราะนึกสนุกและได้ทำในสิ่งที่ตัวเองชอบ (เขาบอกว่าชอบถ่ายรูปด้วย) ทำเพื่อสนับสนุนให้คนได้ส่งความรักและคิดถึงกัน ทำเพื่อสนับสนุนให้คนได้ใช้แสตมป์บ้าง ทำเพราะรักวาวี ทำเพราะ...ฯลฯ

บอกให้เขาทำของเขา ส่วนผมก็ทำของผมด้วยแล้วเราจะวางโปสการ์ดด้วยกันที่ร้านไปรษณีย์ของเขา

ทุกครั้งที่เราคุยกัน เราจะพูดเรื่องนี้กันเป็นระยะ ๆ ผมจัดการเลือกเรื่องรูปที่ตัวเองชอบและคิดว่าน่าจะเป็นโปสการ์ดได้ไร้ท์ลงแผ่นส่งอีเอ็มเอสไปให้วีดวาดผลิตที่ตะกั่วป่า ในขณะที่รอคอยให้ทุกอย่างดำเนินไป เขาก็แสดงความสนใจด้วยการเข้าไปดูวิธีทำตามเว็บไซต์และทดลองทำโปสการ์ดจากฝีมือของเขาเองออกมาบ้าง

วันหนึ่งหลังจากที่เราสนทนากันเรื่องอื่น ๆ จบแล้ว เขาก็หยิบม้วนตาข่ายลวดออกมาอวดผมว่า นี่แหละที่จะติดผนังแล้วทำที่แขวนโปสการ์ด ผมจำความรู้สึกขณะที่เขาหยิบม้วนตาข่ายลวดออกมาให้ผมดูนั้น ผมรู้สึกดีใจมาก นั่นแสดงว่าเขาได้ลงมือกระทำในสิ่งที่รับปากและพูดคุยกันแล้ว

จนกระทั่งถึงเย็นวันจันทร์ที่ 19 ที่ผ่านมา วาวีโปสการ์ดชุดแรกก็ถูกส่งอีเอ็มเอสมาจากตะกั่วป่า เพื่อให้ทันผมออกเดินทางออกจากวาวีในวันที่ 21 มกราคมที่ผ่านมา ผมแบ่งเอาติดตัวมาจำนวนหนึ่ง ส่วนที่เหลือฝากให้เขาวางขาย

ตอนจัดการติดโปสการ์ดพร้อมจำหน่าย ตกลงว่าขายแผ่นละ 15 บาท โดยที่ผมแบ่งเปอร์เซ็นต์ให้เขาแผ่นละ 5 บาท เขาบอกว่า "ไม่ต้องก็ได้" ผมบอกว่าเถอะน่าเราทำให้เป็นหลักการในการฝากขาย ผมเคยขายของมาก่อน รู้ว่าการขายโปสการ์ดจะต้องมีการได้จับได้เลือกดู ดูแล้วจะซื้อก็ได้ไม่ซื้อก็ได้ ไม่เป็นไร

ผมจึงตัดสินใจฝากให้เขาซื้อเช้ลฟ์วางโปสการ์ดแบบหมุนได้ เพื่อให้คนที่สนใจสามารถหยิบเลือกดูได้ตามใจชอบ ผมไม่ได้คิดจะมาหาเงินตรงนี้หรอก แต่อยากบอกให้เขาทำต่อ เพราะอีกไม่นานผมก็จะจากวาวีไปแล้ว

เมื่อวานผมโทรไปคุยกับเขาว่าเป็นอย่างไรบ้าง เขาบอกว่าการ์ดขายไปได้ทั้งหมด 26 ใบแล้ว...ผมรู้สึกดีใจและถือว่าเป็นการเริ่มต้นที่สวยงามทีเดียวสำหรับ “วาวีโปสการ์ด” ของผม ไม่ว่าผลจะออกมาเป็นอย่างไรก็ตาม ไม่สำคัญเท่ากับว่าเราได้ลงมือทำตามความฝันแล้ว

-------------------------------------------

> > คนรักโปสการ์ดต้องอ่านกระทู้นี้ <<

กว่าจะมาเป็นไปรษณีย์วาวี ของ วิศิษฎ์ วงศ์ศรีวิศาล (ตอน)

เรียนจบม. 6 ที่โรงเรียนวาวีวิทยาคม ตอนนั้นตัดสินใจไปเรียนรามคำแหงโดยที่มีเสียงคัดค้านจากพ่อแม่ และญาติ ๆ เพราะกลัวว่าจะเรียนไม่จบ เลยให้คำสัญญาว่าจะจบเรียนให้ภายใน 4 ปีให้ได้

ตัดสินใจลงกรุงเทพ ฯ ตั้งแต่ช่วงปิดเทอมเพราะอยากจะไปหางานทำก่อนเพื่อจะได้ลดภาระของทางบ้าน ได้งานเป็นเซลล์ขายโสมเกาหลีของบริษัทอิลวาและก็ลงทะเบียนเรียนคณะนิติศาสตร์ม. รามคำแหง

ด้วยที่ต้องออกหาลูกค้าทุกวันทำให้ไม่มีเวลาเข้าเรียนจึงตัดสินใจย้ายคณะมาเรียนรัฐศาสตร์ ( บริหารรัฐกิจ ) แทน และเริ่มมองหางานใหม่เพื่อจะได้มีเวลาเข้าเรียนบ้าง ก็มาได้งานเป็นพนักงานจัดเรียงสินค้าของเทสโก้ โลตัส เข้ากะกลางคืน นอนกลางวันเหนื่อยกว่าเดิม เวลาไปเรียนก็ง่วงนอนเลยตัดสินใจเปลี่ยนงานอีกครั้ง

เข้าทำงานร้าน 7 - eleven แรก ๆ ทำกะเช้า ก็ดีขึ้นเพราะได้เรียน ได้พักเป็นเวลา หลัง ๆ เพื่อนลาออกเลยต้องควงกะบ่อยๆ สุดท้ายก็ลงเอยที่กะดึกอีก แม้รายได้จะเยอะขึ้น แต่สุขภาพแย่ลง ก็เลยลาออกอีก

รู้สึกว่ามันหนักมากในความรู้สึกตอนนั้นเพราะต้องเรียนไปทำงานไป ไหนต้องแบกความหวังของพ่อแม่ที่ต้องเรียนให้จบ และน้องชายก็เข้าเรียนมหาวิทยาลัยด้วยทำให้ค่าใช้จ่ายของทางบ้านเพิ่มมากขึ้น เลยตัดสินใจทำงานเต็มเวลาแล้วอ่านหนังสือเอาเอง

ต่อมาได้งานเป็นพนักงานร้านเบเกอรี่ชื่อร้าน เดลี่เฮาส์ ทำอยู่ที่เอแบคบางนา ( จริง ๆ แล้วตั้งอยู่แถวบางพลี ) ต้องตื่นตั้งแต่ตี 5 เพื่อไปขึ้นรถ เลิกงาน 4 โมงเย็นกลับถึงหอประมาณเกือบ ๆ 6 โมงเย็น ก็เปลี่ยนเสื้อผ้าออกไปเล่นบาสถึงราว ๆ 4 ทุ่ม เสร็จแล้วก็กินข้าวกลับหอ อาบน้ำนอน

ใช้ชีวิตแบบนี้อยู่ประมาณปีเศษ ๆ ก็เริ่มเครียดเพราะที่สัญญากับทางบ้านไว้ว่าจะจบรามภายใน 4 ปีกลายเป็นเข้าปีที่ 5 แล้วยังไม่จบติดวิชาอังกฤษ ตอนนั้นไม่กล้ากลับบ้านเลยเพราะผิดสัญญาแต่ก็โทรบอกที่บ้านว่าติดอยู่ตัวเดียวจบแน่นอน แล้วพอถึงวันที่เกรดออกพอไปดูเกรดที่บอร์ดแล้วปรากฏว่าผ่าน น้ำตาไหลตรงนั้นเลย เหมือนยกภูเขาออกจากอกดีใจมาก รีบโทรบอกที่บ้านว่าจบแล้ว ทำสำเร็จแล้ว

พอถึงวันรับปริญญาเลยบอกให้พ่อกับแม่ว่าให้พาปู่กับย่ามาด้วยแล้วก็เอาชุดประจำเผ่าของเมี่ยนมาด้วย ใส่แล้วเดินถ่ายรูปทั่วรามเลย ให้เค้ารู้ว่าชาวเขาก็เรียนจบป. ตรีเหมือนกัน หลังจากจบก็สมัครทำงานกับสำนักวิจัยเอแบคโพลล์ในตำแหน่งพนักงานเก็บข้อมูลภาคสนาม หนึ่งปีผ่านไปก็ได้เลื่อนเป็นหัวหน้าทีมพาลูกทีมออกเก็บข้อมูลตามต่างจังหวัด

ทำอยู่อีก 2 ปี มาจบงานสุดท้ายที่จังหวัดเชียงรายแล้วรู้สึกว่าอยากกลับมาอยู่ที่บ้านกับพ่อแม่ เลยโทรไปลาออกแล้วก็หาสมัครงานในจังหวัดเชียงราย ได้ตำแหน่งเจ้าหน้าที่งานบุคคลที่บริษัทพ.พาณิชอีเล็คทริดสแควร์ จำกัด

ทำอยู่ 6 เดือนก็ทราบข่าวว่าบุรุษไปรษณีย์คนเก่าจะลาออกแล้วกำลังหาคนแทนอยู่ เลยตัดสินใจยื่นจดหมายลาออกจากบริษัท ก็เริ่มทดลองงานไปรษณีย์เมื่อวันที่ 9 มี.ค. 2550 ได้รับแต่งตั้งเมื่อวันที่ 1 ก.ย. 2550 จนปัจจุบัน

-------------------------------

ฝากบอกใครก็ได้ที่มีจิตใจเมตตาต้องการที่จะบริจาคหนังสือให้กับห้องสมุดโรงเรียนบ้านวาวีเพื่อเป็นวิทยาทาน ไม่ว่าจะเป็นหนังสือที่อ่านแล้ว หรือจะเป็นหนังสือที่ซื้อใหม่เพื่อมอบให้ห้องสมุดโดยเฉพาะ ไม่ว่าจะเป็นนิตยสารหรือพ็อคเก็ตบุ๊คก็ตาม ใครเต็มใจอยากช่วยเท่าไรก็เท่านั้น คนละเล่มสองเล่ม คนละสิบเล่มร้อยเล่มก็ตามแต่ศรัทธา กรุณาจัดใส่กล่องพัสดุแล้วจ่าหน้าซองถึง...

คุณครูบุญทม วันสูง

ห้องสมุดโรงเรียนบ้านวาวี

โรงเรียนบ้านวาวี ตำบลวาวี

อำเภอแม่สรวย จังหวัดเชียงราย (57180)

โทร. 053 – 760147

Create Date : 23 มกราคม 2552

Last Update : 5 กรกฎาคม 2553 7:31:02 น.

36 comments

Counter : 2884 Pageviews.

วันหลังไปเชียงรายจะติดไม้ติดมือ ลากแม่ขึ้นไปให้ที่ดอยวาวีด้วยค่ะ

โดย: babybeeh

วันที่: 23 มกราคม 2552 เวลา:13:14:12 น.

อื้อฮือ อ่านเรื่องของหนุ่ม "ตอน" ถึงที่
..ให้พ่อแม่ปู่ย่าสวมชุดชาวเขาประจำเผ่าเดินถ่ายรูปในวันรับปริญญา ให้เขารู้ว่าชาวเขาก็จบ ป.ตรี เหมือนกัน....
เรียกรอยชื้นในดวงตาเลยแหละค่ะ ชื่นชมในความเพียรพยายามและตั้งใจด้วยคนค่ะ

โดย: BUATALAY IP: 203.156.37.62 วันที่: 23 มกราคม 2552 เวลา:13:20:19 น.

ชอบโปสการ์ดเหมือนกันค่ะ

โดย: รัชชี่ (รัชชี่

) วันที่: 23 มกราคม 2552 เวลา:13:35:07 น.

สวัสดีจ้า พ่อพเยีย และคุณ วิศิษฎ์ อยากเรียกว่า คุณวศ เพราะชื่อเค้ามี ว กับ ศ เยอะมาก

มาชมร้านโปสการ์ดทำมือ
ที่ไปรษณีย์วาวีค่ะ
ออกแบบตาข่ายได้เหมาะกับการโชว์โปสการ์ดค่ะ ดูแล้วดึงดูดความสนใจกับผู้พบเห็นดีค่ะ
และดูเป็นคนมีระเบียบจังเห็นจากการวางตำแหน่งห่างแต่ละใบ
ได้อ่านเรื่องราวของเขาแล้ว ปลื้มใจกับครอบครัวเขาด้วย และมีอาการคล้ายคุณบัว ค่ะ ชื้นๆในดวงตา

รู้สึกดีที่เห็นใครๆ ต่างกลับบ้านเกิดเพื่อทำงานอะไรก็ได้ สักอย่างที่เขารัก และเป็นสุขกับมัน

ดีใจที่โปสการ์ดขายได้ ถึง 26 ใบ พ่อพเยียได้แจ้งข่าวเมื่อเช้าตอนลืมตาตื่นนอน
เหมือนมาใบ้หวยไงงั้น
จะนิ่งเฉยได้ไง บ่ายนี้เลยได้ข่าวดีค่ะ มีโชคจากโปสการ์ดวาวีอิอิ
สงสัยโปรเจทนี้ผ่านโลด...

โดย: วีดวาด

วันที่: 23 มกราคม 2552 เวลา:14:10:27 น.

ชอบซื้อโปสการ์ด จะซื้อเป็นที่ระลึกทุกครั้งยามไปเยือนที่แห่งนั้น
แต่ไม่เคยคิดจะทำโปสการ์ดเลย
ความจริงควรคิดที่จะทำได้แล้ว เพราะชอบถ่ายรูปเหมือนกัน
แม้ว่ารูปจะไม่มีชีวิตชีวาแบบนี้
พี่โดมมีมุมมองดีเหมือนเดิมเลยค่ะ
อยากบอกว่าชอบภาพแรกที่เปิดมาก
พอไล่ภาพลงมาเรื่อย ๆ
ชอบโปสการ์ดอีกหลายใบที่อยู่บนตาข่าย
ชอบตัวหนีบไม้ ๆ น่ารักจัง
อยากเห็นคำ ความที่เขียนในโปสการ์ดด้วยค่ะ

แต่ที่ชอบมากคือการเล่าเรื่องของ ตอน หนุ่มไปรษณีย์คนนี้
น้ำเสียงที่เล่า จริงใจและมุ่งมั่นในสิ่งที่ตัวเองทำอยู่

"พอถึงวันรับปริญญาเลยบอกให้พ่อกับแม่ว่าให้พาปู่กับย่ามาด้วยแล้วก็เอาชุดประจำเผ่าของเมี่ยนมาด้วย ใส่แล้วเดินถ่ายรูปทั่วรามเลย ให้เค้ารู้ว่าชาวเขาก็เรียนจบป. ตรีเหมือนกัน "
น้ำตารื้นตรงนี้ ภูมิใจไปกับครอบครัวเขาด้วย

ขอเป็นกำลังใจกับสิ่งที่คุณทำอยู่ตอนนี้นะคะคุณตอน
ความสุขเกิดจากความรู้สึกดี ๆ ที่ได้ลงมือทำแล้วล่ะค่ะ

..

..

สวัสดีค่ะพี่โดม

โดย: s IP: 118.172.60.128 วันที่: 23 มกราคม 2552 เวลา:14:34:29 น.

อ่ะแน่ะ คุณวีดวาด ผิด กม. มั้ยคะนั่น "หห" ใช่มั้ย เค้ารู้นา

สิ้นเดือนนี้ มีงานย้อนอดีตเมืองภูเก็ตค่ะ มาเที่ยวมั้ยคะ

โดย: BUATALAY IP: 203.156.37.62 วันที่: 23 มกราคม 2552 เวลา:16:42:39 น.

สวัสดีค่ะอาโดม
ปีนี้อยากส่งโปสการ์ดให้อาโดมแต่ไม่มีที่อยู่ที่เชียงรายอย่างที่เคยบอกอาโดม
แต่โปสการ์ดก็ยังเก็บไว้ให้อาโดม
อยู่ในซอง

...อ่านเรื่องราวของคุณไปรษณีย์แล้วเห็นถึงความมีมานะอดทนมากเลยค่ะ
เด็กใต้ส่วนมากไม่ค่อยมีความมานะเท่าไหร่
อาศัยว่าพ่อแม่กรีดยางรายได้ดี
เรียนๆเล่นๆสุดท้ายก็ไม่จบเยอะมากเลยค่ะ
อย่างที่หมู่บ้านนาห์ นาห์กับเพื่อนๆอีกสามคนเป็นรุ่นแรกที่เรียนจบรามภายในสี่ปี
ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อเลยค่ะ ตอนนาห์บอกจะไปเรียนที่ราม เค้าก็มองกันแล้วมันจะจบรึ?

...เล่ายาวอีกแล้ว แหะๆ แลกเปลี่ยนเรื่องราวนะคะอาโดม

โดย: มัยดีนาห์

วันที่: 23 มกราคม 2552 เวลา:19:28:05 น.

ประทับใจไปรษณีย์หนุ่มคนนี้มากค่ะน้าโดม...

หนูเพิ่งกลับจากงานรับปริญญาที่เชียงใหม่ค่ะ ได้เห็นและได้รับบรรยากาศของความสุขจากที่นั่นมากองโต

ในรุ่นที่หนูจบก็มีบัณฑิตแบบคุณไปรษณีย์เหมือนกันค่ะ น่าจะเรียกว่ามากันทั้งหมู่บ้านเลยด้วย เพราะตอนถ่ายรูปหมู่ ผู้คนในชุดชนเผ่าสีสันละลานตาเหล่านั้นมีกันทุกเพศทุกวัย เห็นแล้วหัวใจมันตื้อๆ และดีใจกับเขาไปด้วยทั้งที่ไม่ได้รู้จักกันน่ะน้า...

เป็นกำลังใจให้วาวีโปสการ์ดด้วยคนค่ะ อยากมีโอกาสได้ขึ้นไปที่นั่นเพื่อส่งความสุขถึงใครหลายๆ คนที่อยู่ห่างไกลบ้างจัง

โดย: แพนด้ามหาภัย

วันที่: 23 มกราคม 2552 เวลา:19:48:50 น.

สบายดีนะครับพี่
ถึงบ้านแล้ว ...ได้พักผ่อนดูหนังอย่างที่ตั้งใจ...
วันนี้ผมไม่ได้ออกไปไหนครับ
ไปเขียนบล็อกเรื่องใหม่
ลองเข้าไปอ่านดูครับ..ชื่อเรื่อง
น้ำลายที่เราบ้วนทิ้ง...เรายังเก็บมากินได้ใหม่ (น้ำลายเรานี่หว่าใครจะทำไม)...
อิอิ แค่ชื่อเรื่องพี่คงเดาออก
ไปเมนท์หน่อยก็ดีครับ
อ้อ..สุขสันต์วันตรุษจีนด้วยครับ
ชินเจียยู่อี่ ชินนี้ขอใช้ด้วยครับ...

โดย: แก้มหอม IP: 203.172.208.153 วันที่: 23 มกราคม 2552 เวลา:21:35:38 น.

ชอบค่ะ ปกติเป็นคนชอบเขียนจดหมายและโปสการ์ดอยู่แล้ว ระยะหลังซาๆไปเพราะไม่มีใครตอบ เลยเก็บอย่างเดียว
ชื่นชมหนุ่มน้อยไปรษณีย์ด้วยค่ะ ดีจัง แล้วจะมีโอกาสไปดูโปสการ์ดมั๊ยเนี่ย ไกลจังเลย
ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ ใครแวะเข้าไปซื้อหมดทุกคนค่ะ

โดย: รอนร้าว IP: 124.121.243.35 วันที่: 24 มกราคม 2552 เวลา:0:09:14 น.

สวัสดีครับพี่โดม
ต้องขอบคุณพี่โดมอย่างมากครับ เรียกได้ว่าทุกอย่างเกิดขึ้นได้เพราะพี่ ไม่ทิ้งตรงนี้แน่นอนครับ จะสานต่อและทำให้ดีขึ้นเรื่อย
ขอบคุณสำหรับทุก ๆ เสียงและทุก ๆ กำลังใจครับ
(รูปที่พี่โดมถ่ายให้ดูหล่อกว่าตัวจริง ชอบครับ)

โดย: wattajakkondong IP: 118.172.72.253 วันที่: 24 มกราคม 2552 เวลา:8:06:18 น.

ขออีกนิด (เพิ่งนึกได้)จำมาจากเพลงแต่ไม่รู้ชื่อเพลงครับ
" สิ่งฝันในใจนี้ เราจะมีความสุขร่วมกัน เราฝันเราจะมีความสุขร่วมกัน "

โดย: wattajakkondong IP: 118.172.72.253 วันที่: 24 มกราคม 2552 เวลา:8:11:41 น.

สวัสดีค่ะ

เพลงที่คุณ คห สิบสองกล่าว
เปนเพลงแปลง จากเพลงของ
บ๊อบ ดีแลน ค่ะ

เท่าที่จำได้นะคะ

ชีวิตคนเรา
มีทั้งเศร้าและสุข
บ้างมีแต่ทุกข์ ทุกข์ระทม
บ้างมีแต่สุข
ไม่เคยทุกข์ ทุกข์ระทม
มีแต่สิ่งสุข สนุกใจ

สิ่งฝันในใจนี่
เราจักมีความทุกข์ร่วมกัน
เราฝัน เราจักมี
ความสุขร่วมกัน

เรามีเสียงนก
มีน้ำตก มีแนวป่า
มีทั้งเสียงร้องนองนำตา

เรามีทั้งเขา
มีทั้งเดือน และดาว
เรามีทั้ง ข้าว และท้องนา
สิ่งฝันในใจนี่
เราจักมีความสุขร่วมกัน
เราฝันเราจักมีความทุกข์ร่วมกัน

หากร้องเพลง
Blowin' in the Wind ของ
Bob Delan ได้ ก็จักร้อง
เพลงข้างบนโดยใช้ทำนอง
จังหวะเดียวกันค่ะ : )

โดย: รุ่งค่ะ IP: 202.149.25.225 วันที่: 24 มกราคม 2552 เวลา:8:45:19 น.

สวัสดีครับทุกๆท่าน

กลับมาเมืองนนท์ได้ 2 วัน
ต้องปรับตัวเล็กน้อย เพราะอยู่สบายๆที่วาวีเสียนาน

แต่ถึงอย่างไรที่ไหนก็ไม่เหมือนที่บ้านของตัวเองหรอก,

หลังจากได้เดินทางออกนอกบ้านเป็นช่วงยาว (มาก)

กลับมาบ้านยังไม่รู้จะทำอะไรก่อนหลังดี

ก่อนอื่นต้องคัดเลือกหนังสือส่วนหนึ่งไปให้ห้องสมุดและคนที่วาวี

และต้องรีบทำกิจธุระที่สมควรให้เสร็จก่อนที่จะกลับไปวาวีอีกครั้ง

ตอนนี้ก็เลยไม่ได้ตอบใครเป็นตัวต่อตัวเลย

ทั้งที่ใช้เน็ตได้สบายมาก

คุยกันแค่นี้ก่อนนะครับ

อ้อ..ฝากถึงคุณหนอน หนังสือที่บริจาคไปสองกล่องใหญ่ น้ำหนัก 60 กิโลกรัมเดินทางถึงวาวีแล้วนะครับ - ขอบคุณครับ

โดย: พ่อพเยีย IP: 124.121.23.53 วันที่: 24 มกราคม 2552 เวลา:11:19:23 น.

กลับมาบ้านยังไม่รู้จะทำอะไรก่อนหลังดี
------------------------
ทำใจ ค่ะ ทำใจให้นิ่งๆ
อิอิ

อุ๊ปส์ อะไรเฟี๊ยวผ่านหัวรุ่งอ่ะ
เฉียดไปนิ๊ดดดด เดียววว
อิอิ
; ))

โดย: รุ่งค่ะ IP: 118.172.52.51 วันที่: 24 มกราคม 2552 เวลา:12:29:34 น.

สวัสดีคะพี่โดม
ขออนุญาตเรียกพี่ ไปเที่ยวที่ไหน ก็จะชอบชื้อการ์ดไว้เป็นที่ระลึก แต่จะส่งให้น้องสาวกับพี่สาวเป็นบางครั้ง ณ ที่ฟรอริด้า ทางออกจ่ายเงินทุกร้าน ตามปั๊ม ร้านขายของกินจะมีโปสการ์ดขาย เกือบจะทุกที่ ความที่เป็นคนชอบดูรูปจะยืนดู
ชอบภาพไหนก็จะชื้อเก็บไว้ ภาพถ่าย
ส่วนมากก็จะเป็น แผนที่ของเมือง
นกประจำท้องถิ่น แหล่งท่องเที่ยวของเมือง ก็จะมีภาพ แหล่งท่องเที่ยวใหญ่ๆของรัฐ ฟอริด้า อาทิ ดิสนีย์เวิลด์ องศการนาช่าประมาณนี้คะ คนสวยจะส่งโปสการ์ดไปให้พี่โดมที่ อ.วารีนะ
และจะให้คุณไปรษณีย์วิศิษฎ์ เก็บไว้ให้ชม...นึกชื่นชมผู้ชายคนหนึ่งทำงานที่แผนกต้นไม้ของห้างวอลร์มาร์ทพี่แก ยืนรดน้ำต้นไม้อยู่ ..เขาเข้ามาทักว่าเ็ป็นคนไทยหรือเปล่าครับ ?เพราะแม่ลูกเว้าอิสานกัน เขาคงไม่มั่นใจว่าเป็นคนไทยหรือคนลาว..บอกว่าเป็นคนศรีสะเกษ.ก็ถามกลับไปว่าพี่เป็นคนที่ไหนคะ..จริงๆเขาจะตอบว่าเป็นคนเชียงใหม่ ลำพูน ลำปางก็ได้ ..คำตอบที่ได้..พี่เขาบอกว่า..เป็นคนม้ง..ก็ถามต่อว่าพี่พูดภาษาม้งของพี่ได้หรือเปล่า..เขาบอกได้..ก็เลยไม่ได้สำภาษณ์พี่เขาต่อ..ประทับใจตรงที่พี่เขาภูมิใจในความเป็นชนชาติของตัวเอง ...ตอบด้วยความมั่นใจมาก..
สวัสดีคะพี่ จบง่ายนะ

โดย: คนสวย (ดาวกระพริบฟ้า

) วันที่: 24 มกราคม 2552 เวลา:19:46:59 น.

คนตัวเล็กๆกับความฝันที่ยิ่งใหญ่และเรื่องบอกเล่าทีสวยงาม

คืนนี้ยังจะมีอะไรให้ได้เต็มตื้นกว่านี้อีก ?

.....

ชื่นชม ศรัทธา...ขอให้น้องวิศิษฎ์ เดินหน้าต่อไป

ขอบคุณพี่โดมที่เก็บเรื่องดีๆมาเล่าขาน...

ตรุษจีน อยู่บ้านสบายๆ นอนให้หลับ กินให้อิ่มนะคะพี่โดม...

โดย: ทากชมพู IP: 115.67.157.103 วันที่: 24 มกราคม 2552 เวลา:21:28:28 น.

ยินดีที่หนังสือระลอกแรกถึงวาวีแล้ว

หนังสืออีกระลอกเล็ก ๆ จะค่อย ๆ ตามไปค่ะ

เรื่องของคุณตอนเป็นตัวอย่างที่ดีสำหรับใครอีกหลายคน ขอให้สนุกกับความฝันและประสบความสำเร็จค่ะ

โดย: หนอนฯ IP: 58.9.170.83 วันที่: 25 มกราคม 2552 เวลา:1:35:00 น.

อ่านแล้ว..รู้สึกดีบอกไม่ถูก
เห็นความสุขเล็กๆที่เรียบง่ายของไปรษณีย์หนุ่มกับนักเขียนหนุ่ม (น่าๆ หนุ่มอยู่)
ปณ นี้คงน่ารักน่าดู อยากให้มาทำแถวศาลากลางนนท์บ้านเรามั่งจัง
หาซื้อโปสต์การ์ดสวยถูกใจยากจริงๆ

เป็นแรงใจให้ทุกความคิดฝัน
ของพี่โดมนะคะ..

โดย: ยิปซี IP: 124.121.51.227 วันที่: 25 มกราคม 2552 เวลา:12:38:21 น.

สวัสดีค่ะ พี่โดม
น้องเขาเก่ง นะคะ
ขอบคุณพี่โดม ที่นำเรื่องดีดี มาให้อ่าน

โดย: PenKa

วันที่: 25 มกราคม 2552 เวลา:13:19:02 น.

สวัสดีค่ะพี่

ชื่นชมกับหนุ่มไปรษณีย์คนนี้

ขอบคูรพี่โดมที่นำเรื่องราวดี ๆ มาให้อ่านเสมอ

โดย: หนอนบ้านนอก IP: 118.172.174.38 วันที่: 25 มกราคม 2552 เวลา:16:59:35 น.

แก้ไขความเห็นที่ 16 ครับ จาก วารี เป็น วาวี แล้วก็ยังเป็นแค่ตำบลครับ

อันที่จริงแล้วชาวเขาเผ่าต่าง ๆ มีความภาคภูมิใจในสิ่งที่พวกเขาเป็น แต่ที่ยังไม่กล้าจะแสดงออกมาเพราะว่ากลัวคนอื่นรังเกียจ ผมเองตอนลงกรุงเทพฯ ใหม่ๆ ก็มีเพื่อนเป็นคนกรุงเทพฯ แต่พอเขารู้ว่าผมเป็นชาวเขา เลยทำตัวออกห่างแล้วก็หายไปเลย แต่ไม่ได้หมายความว่าทุกคนเป็นอย่างนั้นหมดนะครับ แค่บางคนที่ไม่เข้าใจและไม่ยอมเข้าใจในสิ่งที่พวกเราเป็น

โดย: wattajakkondong IP: 118.172.68.27 วันที่: 25 มกราคม 2552 เวลา:23:14:19 น.

ตั้งแต่กลับมาเมืองนนท์ผมไปดูหนังที่โรงสองวันติดๆ

วันแรกไปดูกันสองคนกับภรรยาเรื่อง สามก๊ก ฝีมือกำกับจอห์น วู

ไปดูหนังเรื่องนี้เพราะอยากไปดูเพราะจอห์น วู เพราะเคยประทับใจกับ โหด เลว ดี ของเขา

โดยส่วนตัวไม่ได้เป็นแฟนสามก๊ก แต่เป็นแฟนคอลัมน์ของ เอื้อ อัญชลี ในมติชนสุดสัปดาห์

พอจะรู้จักแต่ชื่อตัวละครอยู่บ้าง

แต่ไม่ได้รู้อะไรลึกเกี่ยวกับเรื่องสามก๊ก

วันต่อมาไปดูกันสามคน พ่อ แม่ลูก ไปดูเพราะตามใจลูกมากกว่า คือเรื่อง Highschool musical (3)

สนุกกว่าที่คิดไว้ในตอนแรก

ถึงแม้จะเป็นหนังตามสูตร เดาทางได้บ้าง แต่เป็นเพราะเพลงเพราะมีชีวิตชีวา และวัยของนักแสดงที่ทำให้เรารู้สึกนึกถึงวัยหนุ่มสาวของเราก็ได้

จะเสียก็แต่ว่าตอนเป็นหนุ่มไม่เคยเป็นตัวเด่นในโรงเรียนเลยสักเรื่อง ไม่ว่าจะด้านใด

เรียนก็ไม่เก่ง กีฬาก็ไม่เป็น การแสดงยิ่งออกไปไกลๆเลย ไม่เป็นสักอย่าง

วันนี้อยากบันทึกไว้ว่า...

เมื่อวานนี้ฟังเพลงทางอินเตอร์เน็ต ที่มีรายการเปิดเพลงตลอดโดยไม่มีอะไรคั่น

นานแล้วที่ผมไม่ได้ฟังเพลง
นับตั้งแต่ไปอยู่ดอยวาวี บางวันก็ฟังก็จากคาราโอเกะของคุณครู และเพลงที่ผมชอบฟังที่นั่นคือเพลงไทใหญ่ ฟังไม่รู้เรื่องแต่ก้เพราะดี

นานแล้วที่ผมไม่ได้เปิดเพลงฟัง ไม่ว่าจะจากเครื่องเสียงประเภทใดก็ตาม

เมื่อวานนี้พอเปิดเพลงลูกทุ่งเก่าๆฟัง เกิดรู้สึกคึกคักใจอย่างบอกไม่ถูก

ไม่ว่าจะเป็นเพลงของพุ่มพวง ดวงจันทร์ ที่มาเป็นชุด "ซื้อผ้าตาตามาฝากน้องบ้างเน้อ"

จนกระทั่งมาถึงเพลงเก่ามากของชาย เมืองสิงห์ ไม่รู้ว่าชื่อเพลงอะไร ที่ขึ้นต้นตามแบบฉบับของชายที่ว่า "แม่ยอดยาหยี...อยากเป็นเศรษฐีก็ขอให้มีแฟนใหม่..." อะไรประมาณนี้

จังหวะเร้าใจย้อนยุคคนแก่อย่างผมจริงๆ

สังเกตเห็นหัวใจคึกคักขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

วันนี้รื้อหนังสือพ็อคเก็ตบุ๊ค จำนวนหนึ่ง จะเตรียมจัดส่งไปให้ห้องสมุดโรงเรียนบ้านวาวี

คิดว่าไม่ขี้ริ้วเชียวแหละ มีทั้งเด็กอ่านได้และผู้ใหญ่อ่านดี

ตั้งใจว่าจะส่งให้เดินทางไปทางไปรษณีย์ดีกว่าที่จะแบกไปด้วย

เพราะคราวนี้ผมไม่ได้เดินทางไปคนเดียวแล้ว

พี่เรืองรอง รุ่งรัศมีบอกว่าจะไปด้วยแน่นอน
เพราะผมว่าแกน่ะเหมาะมากสำหรับวาวี

ไหนจะเขียนเรื่องชาและชอบจิบชา,

ไหนจะแปลเรื่องจีนได้ เคยไปอยู่ดรงเรียนไฮ๋ป๋าว ที่ไต้หวันมาแล้ว เดี๋ยวก็คงได้ไปเจรจากับคุณครูที่โรงเรียนกวงฟูวิทยาบนดอยวาวีได้บ้างละ

ส่วนตัวผมเข้าไปกวงฟูทีไรก็เป็นใบ้อย่างเดียว

ไหนจะเขียนรูปได้ เหมาะมากที่จะเตรียมกระดาษและสีไปด้วย

กำหนดที่แน่นอนคือวันที่ 2 นี้ผมจะเดินทางกลับไปวาวีอีก

โดย: พ่อพเยีย

วันที่: 26 มกราคม 2552 เวลา:22:15:11 น.

ปีนี้ยังไม่ได้โปสการ์ดพ่อพเยียเลยง่ะ

ทวง
ทวง
ทวง
ทวง

ทวง

ทวง

ทวงแล้ว ทวงอีก

โดย: ปลายแปรง

วันที่: 27 มกราคม 2552 เวลา:11:04:06 น.

เอ....รู้สึกว่าช่วงนี้มาเม้นต์บล๊อคนี้แล้วหายๆยังไงไม่รู้
เหมือนสายลม

โดย: ปลายแปรง

วันที่: 27 มกราคม 2552 เวลา:11:12:22 น.

หวัดดีครับพี่
ผมเพิ่งลงทะเบียนหนังสือทั้งสองกล่องเสร็จ...
ฝากขอบคุณ คุณทางชมพูด้วยครับ มีหนังสือหลายเล่มที่ผมเห็นแล้วน้ำลายไหล อยากอ่าน แต่ต้องรอให้เข้าระบบทะเบียนของห้องสมุดเสียก่อน...
ขอบคุณแทนเด็กๆๆอีกครั้งครับ
เด็กๆคงดีใจ มีการ์ตูนมีหนังสือที่เหมาะกับเด็กๆ หลายเรื่องเด็กๆคงแย่งกันอ่าน แล้วจะทยอยเข้าตู้หนังสือนะครับ และชั้นวาง....
ขอบคุณบุรุษไปรษณีย์หนุ่มด้วยที่บริการส่งหนังสือมาให้ถึงโรงเรียน...

โดย: แก้มหอม IP: 203.172.208.153 วันที่: 27 มกราคม 2552 เวลา:11:19:17 น.

ผิดพลาดอย่างร้ายแรง..
ขอขอบคุณ คุณทากชมพูด้วยครับ...ผมรีบไปหน่อย ขอโทษด้วยครับ

โดย: แก้มหอม IP: 203.172.208.153 วันที่: 27 มกราคม 2552 เวลา:20:27:32 น.

สายัณห์สวัสดีค่ะพี่โดม
---------------------------------

รา
ตรี
สวัสดิ์
ค่ะ

โดย: สาวบ้านนอก ณ ขอนแก่น

วันที่: 27 มกราคม 2552 เวลา:22:33:00 น.

สวัสดีค่ะพี่โดม
กลับบ้านเป็นไงบ้างค่ะ
ช่วงนี้
ตรุษจีน
โรงเรียนไม่ปิด
แต่เด็กไม่มา
เหงาจัง
ก็ทำงาน อ่านหนังสือ
ไปตามเรื่องราวเท่าที่ทำได้
ขอบคุณ
สำหรับหนังสือ
ทุกเล่มที่ให้ห้องสมุด
และขอบคุณ
สำหรับหนังสือทุกเล่ม
ที่จะตามมาอีก
ขอบคุณ
สำหรับแรงบันดานใจ
และทุกสิ่งที่ทำให้
ทุกคนรู้จักวาวีมากขึ้น
และยินดีต้อนรับทุกท่าน
ที่จะมาสัมผัสกับวาวีค่ะ

โดย: ต้นหญ้าสีม่วง IP: 203.172.208.153 วันที่: 27 มกราคม 2552 เวลา:23:03:16 น.

สวัสดียามเช้าตรู่ครับทุกๆท่าน

ความจริงเมื่อกี้นี้ผมเขียนข้อควมยาวเหยียด แต่คลิกแล้วเกิดความผิดพลาดหายวับไปกับตา

ผมลังเลว่าจะเขียนใหม่ดีหรือไม่ ? ในที่สุดผมก็ตัดสินใจเขียนใหม่อีก และตั้งใจว่าจะเขียนให้เหมือนเดิมกับที่หายไปในอากาศเมื่อครู่นี้...

แน่นอนว่าไม่เหมือนทุกตัวอักษร แต่ผมก็อยากเขียนบันทึกความรู้สึกของเช้าวันนี้ไว้

ผมยังคงเป็นคนชอบตื่นเช้า (ประมาณตี 5 หรือไม่เกิน 6 โมงเช้า)

ไม่ว่าจะได้เขียนหนังสือหรือไม่ได้เขียนก็ตาม ผมก็ยังชอบตื่นเช้าอยู่เสมอ

ยามเช้าเหมือนเยาว์วัยของชีวิต (ชีวิตของวันนี้)

เมื่อคืนผมจัดห้องทำงานและคัดเลือกหนังสือพ็อคเก็ตบุ๊คที่มีอยู่เพื่อจะส่งไปให้ห้องสมุดที่โรงเรียนบ้านวาวีตามความตั้งใจในเช้าวันนี้

ขณะที่จัดเก็บเตรียมหนังสือบรรจุกล่องนั้นก็ยิ่งให้รู้สึกขอบคุณผู้ส่งหนังสือมาให้ห้องสมุดโรงเรียนบ้านวาวี ทั้งก่อนหน้านี้และที่กำลังจะส่งตามมาอีก

เพราะรู้เลยว่าการจะขนหนังสือบริจาคนั้นจะต้องเริ่มต้นจากจิตใจก่อน แต่ต้องลงแรงด้วย การจัดเรียงเก็บ ขนย้ายนั้น ถ้าไม่ตั้งใจทำจริงก็ไม่สำเร็จ คือจะเกิดความเสียดายหรือไม่ก็ขี้เกียจ)

หากใจนึกอยากให้อย่างเดียว แต่กายไม่ทำก็ไม่สำเร็จ เพราะฉะนั้นการขนหนังสือไปส่งทางไปรษณีย์นั้นต้องร่วมมือกันทั้งกายใจ (ทำยากกว่าการเขียนโปสการ์ดส่งถึงคนที่เรารัก)

บางคนเล่าให้ฟังว่า หนังสือที่ต้องการส่งกล่องละ 30 กิโล 2 กล่อง ต้องให้ลูกช่วยขนนั่งตุ๊กๆจากบ้านและยังต้องแบกขึ้นไปรษณีย์ที่บังเอิยอยู่ชั้นสองเสียอีก

บางคนไปรษณีย์อยู่ไกลต้องให้คนอื่นช่วยบรรทุกรถไปส่ง เมื่อได้ยินได้ฟังแล้วก็ให้รู้สึกขอบคุณมากๆด้วยใจจริง

ผมมีความตั้งใจตั้งแต่แรกแล้วว่าโครงการบริจาคหนังสือให้ห้องสมุดโรงเรียนบ้านวาวีในครั้งนี้

ทุกอย่างจะต้องเริ่มต้นอย่างมีความสุข เกิดความปิติสุขตั้งแต่จิตที่เริ่มคิดจะให้ ก่อนจะให้ ขณะให้และหลังให้ผู้ให้จะต้องมีความสุขทุกขั้นตอน

(ซึ่งสามารถทำได้จริง)

ส่วนผู้รับ(ที่มีหน้าที่รับของที่ส่งไป)ก็จะมีความสุขและอิ่มใจในฐานะที่เป็นผู้รับ ไม่ถือว่าเป็นภาระในการแบกขนหรือเซ็นรับ ไม่ว่าหนังสือที่ส่งมาให้นั้นจะเป็นหนังสือชนิดใดก็ตาม

(โชคดีที่ผมได้ครูบุญทม (แก้มหอม)รับหน้าที่นี้ เพราะเขาก็เป็นคนรักหนังสือ รักการอ่าน รักการเขียนและเห็นคุณค่าของการอ่านเช่นกัน - และเขายังเป็นครูที่เตรียมการสอนเด็กนักเรียนอยู่เป็นประจำ - วันหลังจะเล่าให้ฟัง)

ส่วนผู้รับในฐานะที่เป็นผู้อ่านโดยตรงนั้น แน่นอนว่าเขาจะได้รับความสุขจากการอ่านเหมือนเราๆท่านๆที่มีความสุขขณะที่ได้อ่านเรื่องที่เราชอบนั่นแหละครับ

ส่วนผู้ที่ยังไม่รู้จักรักโลกของการอ่าน คราวนี้แหละเขาและเธอเหล่านั้นอาจได้ค้นพบความมหัศจรรย์แห่งโลกการอ่านจากหนังสือที่พวกเราส่งไปให้นี่แหละ

เมื่อได้เรียนรู้และรู้จักความรักจากการอ่านแล้ว แล้วประโยชน์ในเรื่องอื่นๆ ก็จะตามมาเอง

ผมคิดว่าหากพวกเราช่วยกันคนละไม้ละมือ หนังสือก็คงจะเต็มห้องสมุดโรงเรียนบ้านวาวีได้ ไม่วันใดก็วันหนึ่ง

และจากนั้นก็..."ปล่อยให้หนังสือแต่ละเล่มออกตามหาผู้อ่านด้วยตัวของมันเอง" (สำนวนพี่จำลอง ฝั่งชลจิตร - ประมาณนี้แหละอาจจะถูกทุกคำหรอก)

ผมมีความฝันเล็กๆว่าจะมีคนคิดและรู้สึกคล้ายๆกับผมเวลานี้บ้างและบอกต่อๆกันไป

ผมนำโค้ดโฆษณาประชาสัมพันธ์ที่คุณปะการังทำไว้มาลงในช่องคอมเม้นท์เพื่อความสวยงามและยืนยันว่า โรงเรียนบ้านวาวียังต้องการและยินดีต้อนรับหนังสือจากท่านอีกครับ !

- - เ ติ ม ห นั ง สื อ ใ ห้ เ ต็ ม ชั้ น... เ ติ ม ฝั น ใ ห้ ว า วี - -
ช่วยกันคนละไม้คนละมือ หว่านเมล็ดฝันทางความคิด ให้สวนอักษรบานสะพรั่งทั้งวาวี

ด้วยการส่งหนังสือ, นิตยสาร เก่าหรือใหม่ ไปเติมชั้นในห้องสมุดของโรงเรียน กรุณาจัดใส่กล่องพัสดุแล้วจ่าหน้าซองถึง...

คุณครูบุญทม วันสูง
ห้องสมุดโรงเรียนบ้านวาวี
โรงเรียนบ้านวาวี ตำบลวาวี
อำเภอแม่สรวย
จังหวัดเชียงราย (57180)
โทร. 053 – 760147

อ่านรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่บล็อกโดม วุฒิชัย

โดย: พ่อพเยีย วันที่: 28 มกราคม 2552 เวลา:6:37:52 น.

สวัสดีครับคุณต้นหญ้าสีม่วง

อยากรู้จริงๆว่าคุณเป็นใคร
แต่เดาว่าต้องเป็นครูคนหนึ่งในโรงเรียนบ้านวาวีแน่นอน

คุณอาจจะไม่อยากเปิดเผยตัว
ก็ไม่เป็นไร

รู้สึกยินดีที่คุณเข้ามาอ่านและทิ้งคอมเม้นท์ไว้ครับ

โดย: พ่อพเยีย

วันที่: 28 มกราคม 2552 เวลา:6:43:13 น.

สวัสดีค่ะ

Give and take
Whatever you give comes back to you. Whatever you take will not stay with you.

อะไรที่คุณหยิบยื่นให้ จักมีกลับมาหาคุณ
อะไรที่คุณหยิบรับ มันมักจักอยู่กับคุณมิเนิ่นนาน

(Inner Space, Covent Garden)

ผู้ที่หยิบยื่นหนังสือแก่ผู้อื่น
ก็จักได้สติปัญญากลับ
ร้อยเท่าพันทวี นะคะ
สาธุ

โดย: รุ่งค่ะ IP: 202.149.24.161 วันที่: 28 มกราคม 2552 เวลา:9:35:11 น.

กำลังจะเข้ามาถามพอดีว่าได้รับหนังสือหรือยัง

เจอคห.26

ก็เบาใจไปค่ะ...

ก็ส่งไปหลายๆแนว ดีใจที่เห็นเด็กๆและครูน้ำลายไหลค่ะ อิอิ...

โดย: ทากชมพู

วันที่: 28 มกราคม 2552 เวลา:11:44:34 น.

หนูก็จะทำโปสการ์ดไปฝากพี่ไปรณีย์ด้วย ... พี่โดมมาคราวหน้า พี่จะต้องได้เห็นโปสการ์ดสวยๆ ฝีมือหนูแน่นอน ... มั่นใจ

โดย: แค่เพียงสายลม

วันที่: 19 มีนาคม 2552 เวลา:20:10:11 น.

ขอบคุณมากค่ะที่ชักชวนมาชมเรื่องราวดี ๆ อ่านแล้วประทับใจใน "หนุ่มตอน" มาก อยากให้คนไทยเป็นคนดีทุกคนค่ะ

โดย: บินหลาแสนสวย IP: 10.12.5.2, 203.151.46.130 วันที่: 11 มิถุนายน 2552 เวลา:13:00:50 น.

สวัสดีครับ
ผมชื่อวัฒน์นะคับ
ผมพยายามติดตามและติดต่อน้องตอนมานานแล้วนะคับ วันนี้ไม่รู้นึกยังไงมาค้นหาที่ //www.google.com แล้วก็พิมพ์ชื่อของตอน ยังไงสิ่งที่ผมอยากจะขอนะคับคุณพ่อพเยีย ผมอยากจะติดต่อน้องชายคนนี้ให้ได้นะคับ เพราะว่าเราไม่ได้เจอกันนานแล้ว แล้วก็ไม่ได้ติดต่อกันนานแล้ว คุณพ่อพเยียสามารถที่จะถามน้องเชาได้นะคับ ว่าน้องเขารู้จักผมหรือเปล่า ว่าน้องตอนยังจำพี่วัฒน์ได้มั๊ย ถ้ายังไงผมรบกวนคุณพ่อหน่อยนะคับ จะเป็นพระคุณอย่างสูง เพื่อผมจะได้เจอน้องชายคนนี้อีกครั้งหนึ่ง

โดย: ไชย์วัฒน์ IP: 124.120.94.234 วันที่: 29 กันยายน 2552 เวลา:17:07:07 น.