ภาพน้าปอนหันข้าง เท่สุดๆ เลยค่ะน้าโดม

ช่วงนี้หนูก็ไม่ค่อยได้เขียนอะไรเหมือนกัน ไม่ค่อยได้ไปเยี่ยมเพื่อนๆ ด้วย เนื่องจากเพิ่งไปรับอุปการะหมาหาบ้านมาตัวหนึ่ง ชีวิตเปลี่ยนทุกอย่างเพราะหมาจริงๆ... จากที่ตื่นสายนอนดึกก็ต้องเปลี่ยนมาลุกเช้าเพื่อพาหมาไปวิ่ง (มันก็มีเวลาธรรมชาติของมัน 55 จะใช้เหตุผลต่อรองกันก็ไม่ได้เสียด้วย)

ภาพพี่ปอนเก๋ไก๋สไลเดอร์ไปเลย

พี่โดมขี้เล่นนะคะวันนี้

ดูอารมณ์เบาๆ สบายๆ...การได้เขียนบล็อก ก็เป็นสิ่งที่มีความสุขอย่างหนึ่ง เหมือนหลุดมาในโลกที่มีแต่มิตรภาพ

ติดเหมือนกันค่ะ...ล็อกอินโดนยึดยังต้องขนขวาย ทุรายทุรน

ไม่เบื่อก็ดีแล้วค่ะพี่โดม
อยู่เป็นเพื่อนกัน...

สวัสดีค่ะอาโดม
นาห์ก็เป็นคนหนึ่งที่ชอบเขียน เขียนไปเรื่อย วันไหนไม่มีใครมาคอมเมนต์ก็ยังเขียนต่อ
ถ้าบล็อกไม่เลิกกิจการเสีย นาห์ก็คงเขียนไปจนกว่าจะมีความรู้สึกว่าอิ่มจริงๆ(ซึ่งตอนนี้คิดว่าคงยาก)

...วันนี้วันเกิดนาห์เชิญอาโดมแวะบล็อกอวยพรให้หลานคนนี้หน่อยนะคะ

สวัสดีตอนดึกมากๆ ค่า ..

ตั้งแต่กลับมาจากสงกรานต์ก็ไม่ได้อัพบล็อกเลย .. กำลังเพลินอยู่กับการทำโปสการ์ดน่ะค่ะ

วาวี (ห้วยไคร้) ฝนตกเมื่อตอนหัวค่ำ ตกแบบไม่ได้ตั้งเค้าเหมือนกัน ตกอยู่ได้ประมาณ 5 นาทีค่ะ หนูได้ยินเสียงเม็ดฝนกระทบกับหลังคา หนูก็ชอบฟัง ยิ่งถ้าตกตอนดึกๆ ตอนที่หนูจะนอน ก็ไม่ต้องเปิดเพลงกล่อมก็นอนได้

แล้วก็ขอสารภาพว่า ... หนูได้ยินชื่อคุณพิบูลย์ครั้งแรกก็จากพี่โดมนี่แหละค่ะ ....

คงต้องนอนก่อนแล้ว ... ฝันดีค่ะ

ด้วยความระลึกถึง

เวลาผ่านมาไวมาก
ไม่ใช่แค่สิบปี แต่เกือบ ยี่สิบ ปีเชียวนะ
แล้วระยะเวลาของร้านกาแฟของวีดวาด ผ่านมาไว ยิ่งกว่ากระพริบตาค่ะ

ชอบภาพ เท่ๆ ที่พ่อพเยียทำ ให้พี่ปอนจัง
บางรูป คล้ายนักร้องเพลงร็อค
อำพล เลย อิอิ

กาแฟที่ผู้หญิงสวยในรูปคนแรกดื่มต้องเป็น "ดีกาเฟ่" แน่ๆเลย
ไม่ทราบว่ายี่ห้ออะไร เพราะว่า
เธอสามารถนั่งดื่มกาแฟไป แล้วหลับไป พร้อมๆกัน

อย่านี้ถือว่าเป็นความสามารถพิเศษของคอกาแฟ

แวะมาเที่ยวช้าไปนิ แต่ก็ดีกว่าเปิดมาเห็นหน้าตัวเอง....เหอ...เหอ
กำลังลองเขียนโลโก้ดู...แล้วจะเอาไปให้ยลจ้า

อ้อ....ตกลงยังไม่ได้เข้าโปรแกรมคนหน้าหล่อ อะราวน์ เดอะ เวิร์ดเลย
จะขนโน๊ตเข่งไปก็อายชาวประชา

ชอบภาพพี่ปอนตอนนั่งไขว่ห้างบรรจงเซ็นชื่อในหนังสือ

ไม่เห็นใบหน้า...ดูลึกลับดี

เอ่ยชื่อพิบูลศักดิ์ ก็มักคิดถึง สู่ฝัน เสมอ ลืมบอกพี่เขาไปว่า สู่ฝัน มันกลายเป็นแบรนด์หนึ่งของพี่เขาไปแล้ว แม้วันเวลาผ่านเลยและเรื่องราวของสู่ฝันจะผ่านพ้นไปนานแล้ว แต่ก็ยังมีคนระลึกถึงอยู่เสมอ แน่นอนว่า...ต้องไม่ใช่หนอนฯ คนเดียว อย่างน้อย ๆ ก็ยังมีวีดวาดอีกคนนึง (แหะ แหะ หาพวกจ้า)
.....

อือม์ วีดวาดเปิดร้านกาแฟมาได้ 6 เดือนแล้วหรือนี่ เร็วจังเลยเนอะ ฝันเล่น ๆ ว่า จะได้มีโอกาสไปตะกั่วป่า และก็ได้ไปดื่มกาแฟฝีมือวีดวาด แต่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ฝันจะเป็นจริง

....

บล็อกพ่อพเยีย...ชื่อนี้เพราะและเหมาะดีแล้วล่ะค่ะ ยังสนุกกับบล็อก ก็น่าจะหมายรวมว่ายังมีไฟในการทำงานเขียนอยู่เต็มเปี่ยมด้วย เป็นเรื่องน่ายินดีค่ะ

ส่วนของหนอนฯ นั้น นานทีปีหนจึงจะได้เข้าไปดูบล็อกตัวเอง ไม่ขยันอัพบล็อกหรอก ชอบแวะบล็อกคนอื่น (ไม่กี่คนนี่แหละ) มากกว่า อาจเพราะมีปัจจัยจำกัดหลาย ๆ อย่าง

ถ้าพบพี่ปอน ฝากความระลึกถึงด้วยจ้า ขอให้สองนักเขียน (หนุ่ม) ใช้ชีวิตที่ตะกั่วป่าอย่างเปี่ยมสุขจ้า

ช่วงนี้ กำลังอ่านงาน "กระท่อมดิน...ทุ่งดาว" ของพี่ปอนอย่างมีความสุขค่ะ หลังจากรู้สึกอิ่มเอมและอบอุ่นหัวใจในมิตรภาพของหญิงต่างวัยจาก "บันทึกถึงเธอ...เบียทริซ" ของคุณสิริพันธุ์ สุนทรวิจิตร เมื่อก่อนหน้านี้

ในกระท่อมดิน...ทุ่งดาว ชอบคำนำที่พี่ปอนเขียนจัง "ชีวิตคือความพอ" แล้วก็เล่าถึง นายจ๋อน ข่ามุ ชายผู้มีความสุขที่สุดในโลก คนนั้น

"ชีวิตคือความพอ พอจิตพอใจต่อสิ่งที่มีสิ่งที่เป็น
สงบ เงียบ งาม ง่าย ไม่ฟูมฟายในทุกข์เข็ญ
ชีพร้อนก็ผ่อนเย็น ดับทุกข์ได้ด้วยพอดี"

ชอบบทกวีบทนี้ และก็เห็นแล้วว่า พี่ปอนกับพ่อพเยียมีความคิดในเรื่องนี้เหมือน ๆ กัน และหนอนฯ เองก็คิดและเชื่อเช่นนั้นเหมือนกันค่ะ

สวัสดีครับคุณสุวดี

ผมยังไม่ได้ไปที่เว็บบอร์ดขวัญเรือนเลย

ช่วงนี้ต้องเตรียมงานตุนนิดหน่อยครับ


สวัสดีจ้ะหนอน

นานๆจะได้เห็นตัวหนังสือของหนอนยาวๆเสียที
ไม่ค่อยได้คุยกันทางตัวหนังสือมานานแล้วนะ


สู้น้องแป้งไม่ได้ ถ้าลุงโดมออนไลน์ที่ไฮไฟว์ทีไร หฯแป้งจะต้องเข้ามาทักทันที

เมื่อไรงานจะเบาบางลงบ้างล่ะ จะได้มาเที่ยวตะกั่วป่าบ้าง

สวัสดีค่ะพี่โดม

ว้าวววว... เมื่อวานแวะเข้ามาอ่านบล็อกค่ะ
ตกเย็น แทบไม่เชื่อตาตัวเองที่ได้เห็นหนุ่มใหญ่ใบหน้าเหมือนในรูปที่พี่โดมเพิ่งอัพบล็อกพร้อมหมวกใบเก่งเดินอยู่ริมถนนเทพฯ ใกล้ๆ สี่แยกแถวน้ำ

เสียดาย บัวไม่ได้พก "กระท่อมดิน...ทุ่งดาว" ติดรถมา ไม่งั้นจะหาที่จอดรถแล้ววิ่งตามไปขอลายเซ็นค่ะ อิ อิ

วันนี้ ดื่มกาแฟรึยังคะ

พี่หนอนฯ ชอบ นายจ๋อน ข่ามุ เหมือนกันเหรอคะ

ชอบรูปคุณพิบูลศักดิ์ทุกรูปในบล็อกนี้ค่ะ เท่และให้ความหมายอะไรหลาย ๆ อย่างในนั้น

เป็นหนึ่งในชาวบล็อกที่ชอบเข้ามาอ่านค่ะ เขียนคอมเม้นท์บ้างในเวลาและอารมณ์ที่เอื้ออำนวย ไม่ใช่ประเภท "เขียนไปงั้น ๆ" เหมือนที่คุณพ่อพเยียบอก และวันนี้อยากเขียนและพอมีเวลา ก็เลยเขียนนะคะ

การเขียนหนังสือเป็นเสน่ห์ในตัวเองของการเขียน และการเขียนคอมเม้นท์ส่วนมากเป็นเพราะเสน่ห์ของข้อความในบล็อก (ไม่ใช่เจ้าของบล็อกนะ อิ อิ) เพราะบางบล็อกบางข้อความอ่านแล้วก็อยากเคี้ยนอยากเขียน
บางข้อความอ่านแล้วก็อึ้ง ทึ่ง
บางข้อความอ่านแล้วก็ประทับใจอยากเห็นหน้าคนเขียน
บางข้อความก็มีอะไรให้เก็บเกี่ยวไปใช้ประโยชน์ต่อได้
แต่บางบล็อกก็ เอ้อ (ช่างมันเถอะ....)

ก็เหมือนกับหนังสือหลายเรื่องหลายเล่มหลายความรู้สึกนะคะ แต่นักอ่านมีมากกว่านักเขียนและเวลาหลักของนักอ่านไม่ใช่การเขียน
นักเขียนจึงไม่ค่อยรู้จักนักอ่านของตัวเอง (ถ้าไม่เจอคนเข้าไปขอลายเซ็นต์ )

สำหรับนักเขียนที่รู้ว่าตัวเองเขียนอะไรเพื่ออะไร การได้แจกลายเซ็นต์กับแฟนคลับทั้งหลายจึงอาจไม่ใช่ของจำเป็น แต่เชื่อว่า การได้รู้จักกับนักอ่านของตัวเองก็น่าจะเป็นความชื่นใจของงานที่ทำได้ส่วนหนึ่งนะคะ

วันนี้เลยแนะนำตัวเองหน่อยว่า
เป็นนักอ่านของคุณ "พ่อพเยีย" เหมือนคนอื่น ๆ ด้วยเหมือนกัน และไม่ได้อ่านแค่เฉพาะในบล็อกค่ะ อุดหนุนหนังสือเสมือนหนึ่งขาประจำ

และสำหรับเล่มล่า "การเดินทางข้างใน" ปกหนังสือสวยจนไม่ต้องให้ทางร้านใส่ปกพลาสติค ช่วยลดโลกร้อนโดยไม่ต้องโฆษณา

แวะมาบ้านนี้บ่อย ๆ อยู่แล้วค่ะ แต่เขียนคอมเม้นท์หรือไม่ เป็นอีกเรื่องหนึ่งเนอะ

เจอกันอีกเมื่อมีโอกาสค่ะ

รู้สึกเหมือนหลายคนข้างบนนี้ค่ะ
คือ ชอบรูปพี่ปอนในบล๊อกนี้มากเลย...
พ่อพเยียตัดต่อแต่งเองหรือคะ โห..เดี๋ยวนี้ฝีมือขั้นเทพนะ....
ได้เจอพี่ปอนห่างๆเมื่องานหนังสือที่ผ่านมา
พี่ปอนแซวว่า ใครๆก็มาหาพ่อพเยีย พี่ปอนน่ะของแถม!!
โถ ๆๆๆ พูดซะน่าสงสาร.........
หนูชื่นชมในความเป็นศิลปินตัวจริงของพี่ปอนมากๆ
ทั้งเขียนหนังสือ เขียนเพลง ร้องเพลง วาดรูป...
เคยถามพี่ปอนว่า เพลงของพี่ปอนน่ะจะหาซื้อ หาฟังได้อย่างไร
ก็ยังไม่ได้คำตอบซะที พ่อพเยียช่วยหาคำตอบให้หนูหน่อยสิคะ

ขอให้พ่อพเยียมีความสุขทุกวันนะคะ

สวัสดีค่ะ
พี่ตะเบฯคะ รูปที่เห็น น่าจะใช้ PhotoFunia ใช่มั้ยคะ พี่โดม

เอ้อ เสียงร้องนี่ เป็นเสียงพี่ปอน(ขอทำตัวหนิดหนม) หรือคะ ทึ่งมากมากค่ะ คนอะไรทำได้ตั้งหลายอย่าง พี่โดม เพ็ญมีที่ฝากไฟล์เพลง เพ็ญทำโค้ดให้ก็ได้นะคะ หรือพี่โดมจะลองทำเองก็ได้ไม่ยากเลยค่ะ ไว้จะ หลังไมค์ไปคะ

คุณ kangsadal พูดเหมือนพี่โดมเลยค่ะ ว่า เดินทางข้างใน น่าจะไม่ต้องใส่ปก เลย

คุณบัว พี่ปอน ยังอยู่ภูเก็ต อีกหลายวันน้า อาจจะมีโอกาสได้เจอกันอีกก็ได้

มาขอบคุณสำหรับพรวันเกิดค่ะอาโดม

สวัสดีครับทุกๆท่าน

เมื่อวานตั้งใจจะตอบคอมเม้นท์ทุกๆท่าน แต่ทั้งวันหมดเวลาไปกับการเลือกรูปทำโปสการ์ดเพื่อส่งไปฝากขายที่ดอยวาวี

รูปน่ะเลือกมาแล้ว
แต่ได้คอนเส็ปท์ใหม่

ถ่ายรูปแบบผมน่ะก็ธรรมดาๆ ไม่ได้เก่งกาจอะไร แต่สนุกก็ตรงที่คัดหาถ้อยคำมาใส่ในโปสการ์ด

ที่คิดว่าไม่น่าจะแค่บรรยายภาพอย่างเดียวเท่านั้น

ก็เลยต้องค้นหาคำคมหรือถ้อยคำที่เราชอบเป็นการใหญ่

วันนี้จะส่งต่อให้วีดวาดจัดการเพื่อที่ทำให้เสร็จเป็นโปสการ์ดทำมือพร้อมที่จะร่อนไปทั่วประเทศ

เมื่อเช้าโทรศัพท์คุยกับพี่ปอน
พี่ปอนซึ่งอยู่ที่ภูเก็ตแล้ว

พรุ่งนี้พบกันแน่นอนที่ตะกั่วป่าเวลาบ่าย



สวัสดีครับคุณบัวทะเล

อ่านตอนแรกนึกว่าพบพี่ปอนที่กรุงเทพ ยังคิดว่าคุณบัวไปทำอะไรที่กรุงเทพ

ที่แท้เจอพี่ปอนที่ภูเก็ตนี่เอง




สวัสดีครับคุณกังสดาล

อ่านคอมเมนท์ของคุณแล้วชื่นใจ
แต่ขอตอบสั้นๆก่อน เพราะไม่อยาก "เขียนไปงั้นๆ" (ฮา)

เพราะ ตอนบ่ายจะไปถนนสายวัฒนธรรมตะกั่วป่า วึ่งเป็นวันสุดท้ายในช่วงฤดูนี้

สวัสดีจ้ะตะเบญ่าผู้น่ารัก

โอ้โฮหนูเข้าใจผิด โปรแกรมนี้สำเร็จรูป น้องแป้งก็ทำได้
สำหรับพ่อพเยียเพิ่งไปค้นพบเข้าเลยสนุกที่จะทำรูปแบบนี้เล่นสักพัก

ไม่ได้ใช้ความสามารถอะไรเลย


เรื่องเพลงของพี่ปอน
เดี๋ยวเจอพี่ปอนจะถามให้
แต่รู้ไหมว่าเพลงที่ปอนร้องเพลงนี้ใครเป้นคนแต่ง เพลงนี้พี่ปอนไม่ได้แต่งเองนะ คงรู้แล้วหละ


สวัสดีครับคุณเพ็ญ

ขอบคุณมากสำหรับความปรารถนาดี
ยินดีรับไว้ และจะไปใช้บริการนะครับ

สวัสดีครับคุณโดม

อยากเรียนถามว่าพ็อกเก็ตบุ๊คเล่มแรกของคุณโดมชื่ออะไร

เราเปิดอ่านประวัติคุณโดมในเน็ตก็ไม่เจอข้อมูลที่ประจักษ์ มีบอกแต่ว่าประมาณปี 2525-26 คุณโดมมีผลงานพ็อคเก็ตบุ๊คเล่มแรก

อยากอ่านงานในระยะเริ่มแรกของคุณโดม มีเพื่อนอาวุโสบอกว่าคุณโดมเขียนหนังสือดีตั้งแต่เล่มแรกๆ ส่งให้สำนักพิมพ์พิจารณาก็ได้ตีพิมพ์เลย จริงหรือเปล่าครับ? ไม่ทราบว่ามีพิมพ์ออกมาใหม่หรือเปล่า?

สวัสดีครับคุณไร้ลูก


พ็อคเก็ตบุ๊คเล่มแรกจริงๆของผมนั้นออกตอนที่ผมเป็นทหารเกณฑ์ ปี 2 ตอนนั้นชื่อก็ไม่ได้ชื่อ โดม วุฒิชัย หรอกครับ

ตอนนั้นน่าจะเป็นพ.ศ. 2523
เพราะผมยังไม่ปลดเกณฑ์

ตอนหลังมาตีพิมพ์ในชื่อ วิทยาลัยลูกผู้ชาย - นี่จึงจะถือว่าเป็นพ็อคเก็ตบุ๊คเล่มแรก

ส่วนรวมเรื่องสั้นเล่มแรก ปีพ.ศ.นั้น น่าจ 2525-2526 นั้นคือ "คลื่นเมฆบนผิวน้ำ"

ยังไม่ได้เช็คปีพ.ศ. เพราะตอนนี้ผมไม่ได้อยู่ที่บ้าน

ใครนะเพื่อนอาวุโสของคุณที่ชมว่าผมเขียนหนังสือดี

ส่วนเรื่องที่เขียนแล้วได้ตีพิมพ์ทันทีนั้น (ไม่ว่าจะเป็นของใครก็ตาม) อยากบอกว่าไม่ใช่เป็นเกณฑ์วัดว่าจะเป็นเรื่องที่ดีเสมอไปหรอกครับ

และโดยเฉพาะตัวเองยืนยันว่า ผมไม่ใช่คนเขียนหนังสือดีตั้งแต่เล่มแรกหรอกครับ - เพิ่งมาเขียนหนังสือดีไม่นานนี้เอง (ฮา)

ขอบคุณครับที่ให้ความสนใจ

นิยายที่ฝากมาให้ถึงเมืองไทยแล้วนะคะ

คงต้องรอนิดนึง กว่าจะถึงมือของพี่ละนะ

สวัสดีค่ะ...
หายไปหลายวัน คอมพ์มีปัญหานิดหน่อย สาวน้อยที่บ้านบอกว่าตั้งแต่คนแก่เล่นคอมพ์นี่น่ากลัวจริงเพราะไม่รู้เรื่องเลย ก้อได้แต่เรียนรู้ไปอย่างเชื่องช้า บางคืนก้อ แม่หยุดได้แล้วไม่ต้องตอบทุกวันก้อได้
บางวันก้อ แม่อยากมีบลอก.... นี่ไงทำให้แล้ว เขียนเลยจ้า....ดีว่าเค้าใจเย็นและมีอารมณืขันจึงไม่มีปัญหา วันๆคืนๆทำอะไรไม่ได้ก้อเรียกและเรียก จนได้เข้ามาคุยกับคุณโดมนี่ไงคะ
อิจฉาจริงได้อยู่ต่างจังหวัดอีกแล้ว
อ่านงานของพิบูลศักดิ์สมัยแรกๆติดอยู่พักนึงระยะหลังซาๆไป พยายามนึกชื่อเรื่องนึกไม่ออก...เฮ้อ...
สักวันจะไปร้านหนูวีดวาดให้ได้ค่ะ เอ๊ะ ! ตะกั่วป่าเค้ามีหนมไส้ไก่ (คล้ายปาท่องโก๋บางเฉียบขดเป็นเลขแปด ) เหมือนภูเก็ตมั๊ยคะ สมัยเรียนเพื่อนกลับภูเก็ตและซื้อมาฝากทุกเทอม กินกับกาแฟโฮมๆหรือโอเี้ลี้ยง...สุดยอดดด
ขอไปทำงานที่บั่นทอนก่อนนะคะ แล้วจะแวะมาคุยใหม่ค่ะ

มาเยี่ยมมายามครับพี่ สบายดีนะครับ รักษาสุขภาพด้วยครับ

สวัสดีครับคุณสุวดี

ขอบคุณมากครับสำหรับนิยายของคุณสุวดี จะรออ่านครับ





สวัสดีคุณร้าวรอน อุ๊บ ! รอนร้าว

ทำบล้อกเสร็จเมื่อไรมาแจ้งให้ทราบบ้างนะครับ
เพราะคิดว่าจะติดกลุ่ม ส.ว.(สูงวัย) ด้วยกัน


สวัสดีคุณแสงฯ

ยินดีที่แวะมาเยี่ยมเยียน
หวังว่าชีวิตต่างจังหวัดคงสุขสบายดีนะครับ

พี่โดมคะ

ไม่มีอะไรค่ะ...แวะมาเยี่ยมพี่โดม และอ่านเมนต์เพื่อนคนอื่นเฉยๆ

พี่โดมชอบหน้าหนาว แล้วฝนตกๆ ฟ้าอึมครึมแบบวันนี้เนี่ย ชอบเปล่าคะ..?

วันนี้กรุงเทพฉ่ำฝน อากาศทึบทึม
อาการเหงาและว้าเหว่มาเยือนอย่างเงียบๆจนชักจะงงว่าทำไม ถามใครๆเขาบอกว่าอากาศแบบนี้เหมาะที่จะนอนมาก อยากออกไปเดินเล่นมากกว่าแต่ไม่ไหวออกไปปุ๊ปเจอเสียงและควันรถจนหมดเหงาแน่ สู้นั่งคิดอะไรเงียบๆ ฟังเพลงเพราะๆอ่านหนังสือดีๆดีกว่านะคะ
ลืมชม รูปสวยทุกรูปเลยค่ะ
คิดถึงดอกมะเฟือง อยากเขียนเก่งๆแบบคุณจังจะได้เขียนถึงดอกมะเฟืองที่เคยมีอยู่ข้างบ้านตอนเด็กๆ แต่ไม่ยักกะนึกถึงรสชาด
สงสัยจะส.ว.จริงคิดถึงแต่อดีต ก้อปัจจุบันมีแต่ความเครียด......

จะเข้ามาขอความช่วยเหลือ ค่ะ แต่ก็มัวเพลิน ฟังเพลงเสียนี้ ไปซ่อมบ้านผ่อดอย ให้หน่อยนะค่ะ
เพิ่งจะขึ้นบ้านดอยเมื่อบ่ายนี้เอง ที่นี่ฝนตกหนักพอได้น้ำได้เนิ้อเลยล่ะ ต้นไม้เขียวครื้มเชียว

หวัดดีครับพี่
ผมเดินทางขึ้นดอยมาเมื่อวานนี้
อาทิตย์ก่อนผมขึ้นไปเยี่ยมพี่มนูญที่เชียงใหม่ แล้วก็ไปพักผ่อนส่วนตัวที่เกาะสีชัง..
โรคเดินทางมันติดต่อกันหรือเปล่าครับ ผมยังนึกสงสัยว่าพี่จะเป็นคนนำเชื้อมาให้ผม เหมือนไข้หวัดหมูที่กำลังดังอยู่ในตอนนี้
วันนี้ผมจะเดินทางอีกแล้ว จะไปปราณบุรีครับ ประจวบ
น้องชายสอบติดนักเรียนนายสิบ ผมต้องไปค้ำประกันและเป็นผู้ปกครองให้....
เพลงพี่ปอนเพราะจังเลยครับ
บทเพลงของคนเดียวดาย อารมณ์เหงา ๆเหมือนผมช่วงนี้เป๊ะ...
บนดอยวาวีอากาศกำลังดีครับ
ที่ดินของเราก็ยังอยู่ที่เดิมไม่หายไปไหน ผมไปเยี่ยมบ้างนานครั้ง
แต่หญ้าเริ่มรกบ้างแล้ว รอให้ผมว่างจะลงไปถอนมัน

ภาพขึ้น Bill Board อันนั้น จำได้ว่า มาจากปกหนังสือเรื่อง "ขอความรักบ้างได้ไหม" โทนสีดูเศร้า เล่มนี้ซื้อนานมากแล้ว แต่ยังเก็บไว้อย่างดี...

พี่โดมลงไปอยู่ตะกั่วป่า พังงา เพื่อนผมคนนึงก็อยู่พังงา ไม่เคยได้ไปเยี่ยมหามันเลยมีแต่นั่งรถผ่านพังงาไปภูเก็ต...

บล็อกผมก็เกือบร้างแล้วครับ ไม่ได้อัพอะไรเลย ช่วงนี้ทำตัวเป็นซาเล้งเก็บของเก่าเอามาทำงานด้านการเกษตรเล็กๆน้อยๆที่บ้าน

แวะเวียนมาเยี่ยมยามเสมอเมื่อมีโอกาส ดูแลสุขภาพด้วยครับพี่โดม