Title: First Kiss

สวัสดีครับผมชื่อเป บ้านอยู่สมุยนิ
อายุก็...เอ่อ ปาไปเบญจเพสแล้วล่ะนิ

ชีวิตนี้เกิดมาตั้งขนาดนี้แล้ว ยังไม่เคยแอ้มสาวซักทีนิ
อย่าว่าอย่างโง้นอย่างงี้เลยครับ คุณว่ามันผิดปกติไหมล่ะนิ

เฮ้อ พูดไปอย่าว่าแต่แอ้มเลยนิ หอมซักฟอดก็ยังไม่เคย

แฟนเหรอ? อืมมมม ก็มีล่ะนิ เธอชื่อน้องแอปเปิ้ล
บ้านเธออยู่ที่หนองคายนู้นนนนนน....ล่ะนิ
เธอชอบทำท่าแอ๊บแบ๊วอยู่เสมอๆล่ะนิ
แต่ไอ้ทีท่าแอ๊บแบ๊วน่ารักๆจะหายไปทันที
เมื่อเธอเจอส้มตำปลาร้าแซ่บๆวางอยู่ตรงหน้า...
พอเธอสวาปามส้มตำปลาร้านั้นเกลี้ยงจาน
เธอจะชอบหันมาทำหน้าแอ๊บแบ๊วกับผมต่อ
โดยหารู้ไม่เล้ยยยยย ว่าปลาร้าที่เธอจกไปนั่น มันยังย้อยติดอยู่ข้างแก้ม
น่ารักไหมล่ะนิ...แฟนโผมมมมม

เราสองคนก็คบกันมาได้...เอ่อ 1...2...3...4...โอ้พระเจ้าช่วยกล้วยหักมุก
นี่ผมคบกับน้องแอปเปิ้ลมาได้ 5 ปีแล้วหรือนิ

เฮ้อ 5 ปีที่ผ่านมาอย่างมากที่สุดก็ได้แค่จับมือ เธออย่างเดียวเอง
แต่มือเธอนู๊มมมมม นุ่มมั่กๆเลยนิ แค่จับมือเธออย่างเดียว ใจผมก็สั่นแล้ว

เราสองคนพบกันครั้งแรกก็ตอนเจ้ามาเรียนที่กรุงเต๊บ...เอ๊ย กรุงเทพฯ ล่ะนิ
ผมปิ๊งเธอก็ตอนที่เธอทำท่าแอ๊บแบ๊วใส่เพื่อนของเธอตอนที่ปลาร้ายังติดอยู่ที่จมูกนั่นล่ะนิ

ผมว่ามันน่ารักปนทุเรศดีนิ หึหึ

“เปๆ ตะเอง พาเค้าไปเที่ยวทะเลหน่อยจิ...นะ น้า....”
มาแล้วนิ แฟนโผม...เข้าฉากมาก็แอ๊บแบ๊วใส่ทันทีเลย

“ก็...ก็ไปสิ” ผมรับคำอย่างตื่นเต้นดีใจ เพราะตั้งแต่คบกันมา เรายังไม่เคยได้ไปเที่ยวไหน ไกลๆซักที
“เย้ๆๆ ตะเองน่ารักจังเยย น่ารักอย่างนี้เด๋วเค้ามีรางวัลให้โด้ยยยย”

“อ๊ะ ตะเองหลับตาก่อง”

ฮ้า...ใจผมคิดไปไกล ระ...หรือว่ารางวัลของเธอก็คือ...
ไม่...ไม่นะ ผมไม่อยากคิด ผมเขินจะตายอยู่แล้ว

“นี่งาย ไก่ทอดหาดใหญ่ ของโปรดของตะเอง หุหุ มีกระดูกให้แทะโด้ยน้า โฮะโฮะ”

ให้ตายเถอะ นี่เธอเห็นผมเป็นหมาหรือไงกันนิ นี่ผมทนไม่ไหวแล้วนะ
ผมรับไก่ทอดหาดใหญ่จากเธอมา แล้วแทะกระดูกน่องไก่นั้นอย่างเหี้ยมเกรียม

“บอกแล้วว่าอย่าซื้อมายั่วน้ำลายนิ เห็นไหมทนไม่ไหวเลยต้องกินอีกแล้ว
นี่เพิ่งกินข้าวมาเองนะ” ผมต่อว่าเธอออกไปอย่างไม่ไว้หน้า พลางกัดเข้าที่เนื้อนุ่มๆ
หนังกรอบๆของไก่ทอด

“ขอโต๊ดดดด...ก็เค้ารู้ว่าตะเองชอบนี่ ตะเองกินเยอะๆอ่ะดีแว้ว จะได้โตเร็วๆ”
เฮ้อ...ก็เพราะเธอน่ารักอย่างนี้น่ะสิ ผมถึงได้รักเธอ

และแล้วก็ถึงวันเดินทาง ผมพาเธอไปทะเลตามที่ได้สัญญาเอาไว้
นอกจากมันจะทำให้เธอสมหวังแล้ว การมาเที่ยวทะเลกับเธอสองต่อสองในครั้งนี้
มันอาจจะทำให้สิ่งที่ผมหวังอยู่เป็นความจริงขึ้นมาก็ได้นิ

“ว๊าย!!”
“อะไรๆ เกิดอะไรขึ้น” จู่ๆน้องแอปเปิ้ลก็หวีดร้องขึ้นมา

“ก็...ก็ดูสิเป ปูน้อยน่ารักจังเยย นี่มันปูอารายเหยอ~~”
“เอ่อ...” ให้ตายสิครับ แค่ปูมุดลงรูแค่นี้ กรี๊ดอย่างกับที่บ้านไฟใหม้
อาการหมั่นไส้น้องแอปเปิ้ลเลยผุดขึ้นมาชั่ววูบ จึงทำให้ผมตอบเธอไปว่า

“ก็...เค้าเรียกกันว่า ปูกิ๊ น่ะ”
“ปูกิ๊เหยอ...ชื่อน่ารักจังเยยเนาะ ว๊ายๆ ปูกิ๊ ปูกิ๊ ปูกิ๊ ปูกิ๊”

ว่าแล้วเธอก็ตะโกนเรียกเจ้าปูที่ผมตั้งชื่อให้ไปใหม่อย่างสนุกสนาน
คนที่เดินผ่านไปผ่านมาก็อดมองเธอไม่ได้ คงสงสัยว่า อีนี่มันเป็นอะไรของมัน
ส่วนผมน่ะหรือ หึหึ กลั้นหัวเราะจนปวดท้องไปหมดแล้วคร๊าบบบบ พี่น้อง



พอถึงเวลาค่ำผมก็พาน้องแอปเปิ้ลออกมาดูพระจันทร์ที่ชายหาด
หวังว่าความโรแมนติคนี้จะทำให้ความหวังของผมเป็นจริงเสียที แต่...

“วู้ๆๆ ซาหนุกจังเยยเป เด๋วนี้ที่ชายหาดเค้ามีผับมาเปิดแล้วเหยอ”

ผมยืนมองเธอดิ้นเป็นกุ้งเต้นอย่างสนุกสนาน
วันนี้ดันทะลึ่งตรงกับวัน fullmoon ปาร์ตี้อีก

“กลับห้องกันเถอะ เราหิวอีกแล้วอ่ะ” ผมชวนเธอกลับห้อง เพราะผมไม่ชอบ
บรรยากาศอย่างนี้เอาเสียเลย มันทำให้ทะเลที่ไม่เป็นทะเลอยู่แล้ว ยิ่งแย่ลงไปอีกนิ
“เหยอ จาว่าไปเค้าก็หิวเหมือนกัน งั้นเราไปหาอะไรกินกันดีก่าเนาะ”

เธอจับมือผม จูงมือกันออกมาจากฝูงชน
เราทั้งสองค่อยๆเดินออกมาห่างจากเสียงเพลงอันดังนั้นเรื่อยๆ
ความเงียบสงบเข้ามาแทนที่ บรรยากาศเป็นใจ จนทำให้ผมเอ่ยกับเธอไปว่า

“แอปเปิ้ล...”
“จ๋า เปมีไยเหยอ” เวลาอย่างนี้ ถ้าเธอไม่ทำแอ๊บแบ๊วคงจะดีไม่น้อย แต่...ช่างมันเถอะนิ
“เรารักแอปเปิ้ลนะ” นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมบอกรักเธอ เพราะผมก็บอกกับเธออยู่ทุกวันอยู่แล้ว
แต่...ครั้งนี้ มันมีอะไรที่พิเศษยิ่งกว่านั้น

“เป...เค้าก็รักตะเองเหมือนกัน” จู่ๆเธอก็หยุดเดิน และหันมากอดผม
ร่างกายผมนิ่ง ไม่ไหวติง นี่เป็นครั้งแรก ที่เราได้กอดกันอย่างนี้

ใจผมสั่นสะท้าน คิดในใจว่าได้เวลาแล้ว โอกาสอย่างนี้ บรรยากาศแบบนี้
ไม่มีเวลาไหน เหมาะไปกว่านี้อีกแล้ว ผมค่อยๆโน้มคอลง จุดหมายอยู่ที่
ริมฝีปากอันอวบอิ่มของเธอ...

“ว๊ายๆๆ”
นั่น...เอาอีกแล้ว คราวนี้เห็นอะไรเข้าอีกล่ะนิ

“เปดูจิๆ มีร้านขายส้มตำโด้ยล่ะ กามลางหิวพอดีเยยย”
ว่าแล้วเธอก็ลิงโลด ปรี่ไปที่ร้านส้มตำทันที ทิ้งให้ผมยืนตัวเกร็ง คอเคล็ดอยู่อย่างนั้น


เฮ้อ...ไปอีกแล้วโอกาสของโผมมมมม

“นี่ๆตะเองมีไก่ทอดโด้ยยยย ตะเองกินป่าววว”
น้องแอปเปิ้ลตะโกนถามผมมา
เอาวะ กองทัพต้องเดินด้วยท้อง ตอนนี้ขอท้องอิ่มก่อนแล้วกัน
ผมเชื่อว่า ผมจะต้องหาโอกาสได้อีกแน่ๆ




เอิ๊ก...
“ว้ายเหม็น...ตะเองอย่ามาเรอใส่หน้าเค้าจิ”
“ทำไมล่ะ ก็เราจะแบ่งกลิ่นให้ธอมั่งนี่
ทีเราต้องนั่งดมกลิ่นปลาร้าจากปากเธอมาตั้งนาน ยังไม่ว่าอะไรเธอเลย”
“โหยยยย....พูดงี้เหรอ งั้นเอาไปเลย ฮ้าาาาาาาา”

ว่าแล้วเธอก็อ้าปากกว้าง ปล่อยลมหายใจใส่หน้าผม
ไม่น่าเชื่อเลยว่า ผู้หญิงหน้าตาสวยๆ แอ๊บแบ๊วๆ จะปากเหม็นชิบหายถึงเพียงนี้

“โอ๊ยเหม็นๆๆ อย่า ยอมแล้วๆ หยุดเถอะๆ”
“อิอิ ไม่ยอมๆ ไม่หยุดๆ ฮ้าๆๆๆๆๆๆๆ”

โอ๊ก... ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ ผมทำอะไรไม่ถูกจึงจับตัวเธอเข้ามากอดและ
ประทับริมฝีปากของผมลงบนปากของเธออย่างรวดเร็ว

อ๊ะ! นี่ผมทำอะไรลงไป....ผมจูบน้องแอปเปิ้ลไปแล้ว

“เป....!!” น้องแอปเปิ้ลรีบดีดตัวออกจากผมอย่างรวดเร็ว
เธอคงตกใจเหมือนกันที่ผมทำอะไรแบบนี้ลงไป

ผมหลับตา รอรับฝ่ามือที่จะมาปะทะเข้าที่ใบหน้าของผม
แต่รอแล้วรอเล่า ผมก็ยังไม่รู้สึกเหมือนว่าจะถูกตบเสียที
ผมค่อยๆหรี่ตาขึ้น เพื่อดูว่าน้องแอปเปิ้ลกำลังจะทำอะไรผมต่อไป

ภาพที่ผมเห็น คือน้องแอปเปิ้ลกำลังหลับตาพริ้ม พร้อมเผยอปากขึ้นเล็กน้อย
เพื่อรอรับริมฝีปากของผม ที่จะประทับลงไปอีกครั้งอย่างตั้งใจ และนุ่มนวลกว่าเมื้อกี้

ผมจะทำอย่างไรได้ล่ะนิ นอกจาก...
โน้มคอลง เข้าไปใกล้กับริมฝีปากของเธอ

ทันใดนั้นเอง ผมเห็นเศษปลาร้า ติดอยู่ที่ปากของเธอ
หึหึ ไม่เป็นไร

ชั่วโมงนี้ ต่อให้เธอเพิ่งไปกินขี้มา...ผมก็ต้องจูบเธอให้ได้อยู่ดี



ขอบคุณปลาร้า ขอบคุณความเหม็น และ...
ขอบคุณทุกสิ่ง



สำหรับ จูบแรกของผม...

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

Create Date : 23 ตุลาคม 2550		10 comments
Last Update : 23 ตุลาคม 2550 14:56:07 น.
Counter : 1074 Pageviews.
Share Tweet