‘ทำอย่างกับเป็นความผิดร้ายแรงจนต้องเอาเรื่องให้ถึงที่สุด’

เธอนึกอยากบ่นก่นว่าอีกฝ่ายแต่ทำได้เพียงเก็บเงียบไว้ในใจ ทั้งยังง่วงค้างอยู่อีกทำให้หงุดหงิดจึงออกอาการใบหน้าหงิกงอ แต่ต้องกล่าวไปตามคำสั่งอย่างเสียไม่ได้

“ขอโทษค่ะพี่โคม...”

“ทำหน้างอไม่น่ารัก”คนจริงจังยังคงกล่าวตำหนิอยู่อีกทั้งสีหน้าราบเรียบ ปากเม้มเป็นเส้นตรง

“หาเรื่องอะไรนักรู้ไหมว่าระวีง่วงนอน แสบตาด้วยเลยหน้าตาเป็นแบบนี้ ขอตัวกลับไปนอนต่อค่ะ”ระวีโพล่งออกไปอย่างไม่เก็บออมคำพูด มันหงุดหงิดมากขึ้นจริง ๆ

“แน่ะมีเถียงเด็กดื้อ... ตื่นได้แล้วไม่ต้องนอนต่อ อยู่กับพี่ต้องกระตือรือร้นนะระวี”

“ใช่...อยู่กับผมต้องแอ็คทีฟ” เจเรมี่ว่าไปในทำนองเดียวกับโคมฉาย สีหน้าจริงจังด้วยกันทั้งสองหนุ่ม

“ทั้งสองคนรวมหัวกันแกล้งระวี...”เธอว่ากล่าวพวกเขาทั้งคู่ แล้วทำตาแดงเริ่มมีน้ำคลอนัยน์ตา

“โอ๋...จะร้องไห้แล้ว” เจเรมี่พูด พลางใช้มือลูบเรือนผมของเด็กสาวอย่างเบามือให้การปลอบประโลมในแนวที่ชายหนุ่มถนัดทำกับสาว ๆ

โคมฉายมองตาขวางที่เจเรมี่และรายระวีไม่ได้พูดอะไรต่ออีก นอกจากทำหน้าเซ็งในอารมณ์

“นี่...มีวิธีทำให้ตื่นเช้าอย่างสดชื่นนะ เช่นดื่มนมเปรี้ยว แล้วไปล้างหน้าแปรงฟัน” หนุ่มอเมริกันคล่องแคล่วปราดไปเปิดตู้เย็นนำนมเปรี้ยวมาส่งให้เด็กสาวรับไปดื่ม

“ขอบคุณค่ะเจมี่”รายระวีดื่มอย่างว่าง่าย แล้วหลังจากนั้นจึงทำตามคำแนะนำของหนุ่มอเมริกัน

ลับหลังเด็กสาวเข้าห้องน้ำไปแล้วโคมฉายถึงกับออกปากบ่นพร้อมถอนหายใจ

“นี่ฉันต้องเลี้ยงเด็กหรือนี่ต่อไปคงหนักน่าดู เฮ้อ...”

“ไม่เป็นภาระที่เกินจะแบกรับหรอกน่าเด็กนี่ดู ๆ ไปก็น่ารักนะ” เจเรมี่โอบไหล่คนตัวเตี้ยกว่า พลางกล่าวเหมือนปลอบใจ

เมื่อนั่งร่วมโต๊ะอาหารพร้อมกันแล้วจึงทานอาหารมื้อเช้ากันไปอย่างเงียบๆ ไม่มีเสียงคุยเพราะสาวน้อยรายระวียังงอนที่โดนดุเรื่องของอันเดอร์แวร์ตั้งแต่ตื่นนอนเธอทำหน้าตูมแต่ปากเคี้ยวตุ้ยเนื่องด้วยความอร่อยในรสชาติอาหารซึ่งสองหนุ่มช่วยกันทำ

ยังความปลาบปลื้มใจในฝีมือการทำอาหารของตนเจเรมี่สะกิดโคมฉายให้ดูเวลารายระวีเคี้ยวอาหาร แล้วกระซิบกระซาบข้างหูบอกกัน

“อมข้าวเอาแต่เคี้ยวใหญ่เลยสงสัยกลัวข้าวหกออกปาก เคยเห็นหนูแฮมสเตอร์เวลากินอาหารไหมนี่เหมือนกันเลยล่ะ”พลางพยักเพยิดให้โคมฉายมองตาม

“ก็มันอร่อยนี่”รายระวีบอกเป็นเสียงพูดอู้อี้เพราะเธออมข้าวอยู่เต็มปากจึงไม่กล้าอ้าปากมากนักเกรงว่าข้าวจะหกออกนอกปากจริงอย่างเจเรมี่ว่าดังกล่าว

โคมฉายมองแล้วอมยิ้มปลื้มใจได้รับคำชมในฝีมือการทำอาหารของตนเห็นท่าทางการกินแบบนี้ของรายระวีแล้วรู้สึกเห็นด้วยกับที่เจเรมี่บอกว่า...

“เด็กนี่ดูไปก็น่ารัก”

...........โคมฉายพารายระวีมาพบกับบิดาของเขาณ ตึกที่ทำการบริษัทผลิตอะไหล่รถยนต์ ซึ่งตั้งอยู่ในย่านธุรกิจถนนเจริญกรุงมีโรงงานผลิตอยู่ในจังหวัดนครราชสีมา ส่วนสาขาต่างประเทศมีโรงงานอยู่ในภูมิภาคอาเซียนประเทศเวียดนามกับอินโดนีเซีย

ตึกแปดชั้นทาสีขาวดูกลมกลืนกับตึกของบริษัทอื่นในละแวกใกล้เคียงป้ายติดหน้าตึกชื่อ บริษัทคีมวัฒน์กรุ๊ป โคมฉายเดินนำหน้ารายระวีเดินตามหลังไม่ห่าง ได้ขึ้นลิฟต์ไปยังชั้นเจ็ด หน้าห้องมีป้ายชื่อพร้อมตำแหน่งติดไว้ค้ำฟ้าไทย คีมวัฒนานันต์ ประธานกรรมการบริษัท แล้วชายหนุ่มได้เปิดประตูเข้าไปแล้วไหว้ให้ความเคารพผู้เป็นเจ้าของห้องนั้นทันที

รายระวีได้พบกับชายวัยกลางคนอายุประมาณห้าสิบกว่าท่านผู้นั้นยืนอยู่ก่อนแล้ว หันหน้ามามองผู้เพิ่งมาเยือน ท่านมีโครงร่างใหญ่เนื้อหนังเพิ่มพูนพีกว่าโคมฉายทั้งส่วนสูงตลอดจนสีผิวและใบหน้าคล้ายกันมากดูราวรูปแกะสลักจากบล็อกหรือดีเอ็นเอเดียวกัน แทบไม่ต้องแนะนำเลยว่าท่านผู้นั้นเป็นใคร

“พ่อของพี่นะระวีไหว้ท่านซะสิ” โคมฉายบอก ขณะแนะนำให้เด็กสาวได้รู้จัก

ในทันทีนั้นรายระวีได้ยกมือพนมไหว้ให้ความเคารพนอบน้อม

“นั่งสิ”ผู้ใหญ่กว่าอนุญาตให้นั่งลงพร้อมกัน แล้วเริ่มพูดตรงประเด็นไม่ให้เสียเวลานักธุรกิจ

“หนูชื่อรายระวี นามสกุล มิ่งมนต์รตี ฉันจำนามสกุลนี้ได้ เมื่อหลายปีก่อนเคยเจอพ่อของหนูคุณจันทร์กมล...ตอนขึ้นไปรับโล่ เขาเป็นคนใจบุญคนหนึ่ง ชอบบริจาคช่วยเหลือองค์กรการกุศลเหมือนกันแต่ฉันไม่ได้รู้จักเป็นการส่วนตัวหรอกนะ ลูกชายของฉันทั้งสองคน...คทาทองกับโคมฉายเล่าเรื่องของหนูให้ฟังอย่างละเอียดแล้ว หนูหนีการแต่งงานมาอยู่ในความดูแลของโคมฉายตอนนี้ฉันสั่งทนายความประจำตระกูลให้ฟ้องร้องขอใช้สิทธิ์เป็นผู้ปกครองของหนูแทนแม่ของหนูนะหนูรู้หรือเปล่าว่านายบรรพตนั่นทำอาชีพไม่ค่อยสุจริต ฉันกับพวกเพื่อนฉันรู้จักไอ้เฒ่าหัวงูพ่อเล้าไฮโซคนนี้ดีเขาเป็นเจ้าของอาบอบนวดและค้าประเวณี”

“หนูไม่เคยรู้มาก่อนค่ะ”เด็กสาวตอบพร้อมส่ายหน้า ได้ฟังแล้วออกจะตกใจ ประหยัดคำพูดโต้ตอบให้น้อยที่สุดเนื่องจากค่อนข้างกลัวเกรงผู้ใหญ่ตรงหน้าซึ่งท่าทางดูออกจะดุไม่น้อย

“ฉันยุ่งมากไม่ค่อยมีเวลาหรอกนะแต่จะมอบหมายให้โคมฉายรับหน้าที่เป็นผู้ปกครองของหนูหนูต้องอาศัยอยู่ในที่ปลอดภัยคือคอนโดของฉัน ที่โคมฉายอยู่นั่นแหละฉันให้หนูมาอยู่ที่บ้านใหญ่ของฉันไม่ได้ เพราะที่นั่นไม่สะดวกสำหรับหนูผู้คนมากมายพลุกพล่าน อาจพูดมากซักถามกันวุ่นวาย หวังว่าหนูคงเข้าใจนะแต่ไม่ได้หมายความว่าหนูต้องอยู่ที่คอนโดนั้นตลอดไปคทาทองบอกฉันว่าอยากให้หนูไปศึกษาต่อที่อเมริกาที่เดียวกับเขา หนูจะว่ายังไงอยากเรียนต่อไหม”

“หนูอยากเรียนต่อมากค่ะ”สาวน้อยรีบตอบทันควัน ทั้งขณะนี้เธอยังอยู่ในชุดนักเรียนมัธยมปลายซึ่งเป็นชุดเดิมเมื่อวานเพราะไม่มีชุดเปลี่ยนนั่นเอง

“ดีมากที่หนูคิดถึงอนาคตตัวเองฉันคิดว่าแม่หนูคงไม่ขัดข้องเรื่องขอเป็นผู้ปกครองแทนหนูควรเข้าไปเก็บหนังสือเอกสารสำคัญประวัติทางการศึกษาพวกบัตรสุขภาพกับบัญชีธนาคารเท่าที่พอใช้ได้ และเก็บของใช้ส่วนตัวที่จำเป็นจากบ้านของหนูมาด้วยส่วนเสื้อผ้าไม่ต้องขนมามาก ฉันจะให้คทาทองพาหนูไปซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่ในภายหลัง”นั่นเป็นคำแนะนำจากผู้ใหญ่ใบหน้าทรงอำนาจน่าเกรงขาม

“ค่ะ”รายระวีได้เพียงตอบรับสั้น ๆ

“Rrrr…” จู่ ๆเสียงโทรศัพท์สายในของบริษัทดังขึ้น ประธานบริษัทกดรับโดยเปิดสปีกเกอร์ให้ได้ยินโดยเปิดเผย

“คุณทรงกลดมารอท่านประธานอยู่ชั้นล่างแล้วค่ะ”เสียงเลขารายงานมาในโทรศัพท์

“ทนายความของฉันมาแล้วเอาล่ะ... เราจะไปที่บ้านของหนูด้วยกัน” คุณค้ำฟ้าไทยบอกกับเด็กสาวพร้อมกันนั้นได้ลุกขึ้นเดินนำหน้า

...........แถวชานเมือง เลยแยกทศกัณฑ์ไปได้สักพักหนึ่งแล้วขับรถเลี้ยวซ้ายเข้าซอยไปอีกหนึ่งกิโลเมตรจะเจอบ้านหลังใหญ่สองชั้นทรงโรมันทาสีเหลืองอ่อน มีป้ายหน้าบ้านติดข้างผนังกำแพงชื่อบ้านมิ่งมนต์รตี

รายระวีเปิดมือถือโทรหามารดาให้เปิดประตูใหญ่เพื่อนำรถเข้าไปจอดในลานจอดรถของบ้าน

ซึ่งแน่นอนว่ามารดาของรายระวีย่อมดีใจที่ลูกสาวกลับบ้านสั่งคนรับใช้เปิดประตูต้อนรับ

รถเบนซ์สีทองของคุณค้ำฟ้าไทยแล่นนำหน้าเข้าไปก่อนตามต่อมาด้วยรถวอลโว่สีกรมท่าของทนายความประจำตระกูล แล้วจึงตามด้วยรถโตโยต้าเก่าปี90ซึ่งรายระวีนั่งมากับโคมฉาย รถทั้งสามคันได้จอดภายใต้หลังคาโค้งทำจากวัสดุโปร่งแสงสีฟ้าสดใสที่ครอบคลุมถนนลาดยางของลานจอดรถถัดไปข้างในยังมีโรงเก็บรถปิดประตูอยู่ ฝั่งขวามือเป็นสระว่ายน้ำ บริเวณหน้าบ้านเป็นลานโล่งพื้นหินแกรนิตสีเขียวเรียบลื่นสะท้อนเป็นมันเงาดูโดยรวมพอให้เข้าใจได้ว่าเป็นบ้านของผู้มีอันจะกินคนหนึ่ง

รายระวีพาทุกคนเข้าไปนั่งในห้องรับรองแขกโซฟาสีขาวสลับดำลายเสือ ผนังห้องประดับใบประกาศเชิดชูเกียรติ์จากมูลนิธิการกุศลมีรูปวาดขนาดเท่าคนจริง เป็นรูปวาดอดีตประมุขของบ้านคือคุณจันทร์กมล ซึ่งเป็นบิดาของรายระวีนั่นเอง

สาวรับใช้นำน้ำดื่มใส่ถาดสแตนเลสออกมาเสิร์ฟ

หม้ายสาวใหญ่เจ้าของบ้านเห็นผู้มาเยือนดูมีอาวุโสสูงกว่าจึงเป็นฝ่ายยกมือไหว้ขึ้นก่อนพร้อมกล่าวแนะนำตัวเอง

“ฉัน... สุชารีเป็นแม่ของรายระวีค่ะ”

“ผมเป็นพ่อของโคมฉายและคทาทองลูกชายคนเล็กของผมเรียนโรงเรียนเดียวกับลูกสาวคุณ คงรู้จักกันอยู่แล้วใช่ไหมครับ ...นี่นามบัตรผม”คุณค้ำฟ้าไทยยื่นนามบัตรให้

ฝ่ายหม้ายสาวที่รับนามบัตรมาแค่ได้อ่านชื่อพร้อมนามสกุลแล้วให้รู้สึกเกรงขามอย่างยิ่ง ประกอบกับหน้าตาท่าทางไม่ยิ้มเลยยิ่งดูน่าหวั่นกลัว

“นี่... ทรงกลดเป็นทนายความของผม ผมจะให้เขาพูดแทน”

“สวัสดีครับคุณสุชารีผมเคยเห็นคุณสมัยก่อนเคยเป็นนางแบบใช่ไหมครับ” ทรงกลดทักทายเสียงราบเรียบ นั่นไม่ได้ช่วยสร้างบรรยากาศให้ผ่อนคลายอีกทั้งตัวเขาเองมีบุคลิกทั้งรูปร่างหน้าตาน่ากลัวยิ่งกว่าคุณค้ำฟ้าไทยเสียอีกรูปร่างท้วมสูงใหญ่ผิวสีเข้ม ใบหน้ากลมใส่แว่นตากรอบทองคิ้วดกหนาดวงตากลมโตสีดำฉายแววเฉียบขาดเอาเรื่องดูดุอยู่ในที ไว้หนวดมีโคนเคราสีดำ

“ใช่ค่ะ”คุณสุชารีตอบอ้อมแอ้มไม่เต็มเสียงนักยังเดาใจอีกฝ่ายไม่ออกว่าพวกเขาพากันมาด้วยมีธุระอะไรกับตัวเธอ

“ลูกสาวสวยน่ารักนะครับเพราะอย่างนั้นคุณถึงสมคบคิดกับคุณบรรพตหลอกลวงและบังคับลูกสาวให้ต้องแต่งงานซึ่งไม่แน่ว่าจะเป็นการแต่งงานบังหน้าแล้วหลังจากนั้นจะนำลูกสาวไปค้าประเวณีหรือเปล่า...น่าสงสัย ทำกับเยาวชนอายุยังไม่ถึงสิบแปดมีความผิดตามกฎหมายนะครับทางเราจะยื่นฟ้องต่อศาล ร้องขอใช้สิทธิ์ในการเป็นผู้ปกครองแทนแม่ผู้ไร้ความสามารถเลี้ยงดูลูกอย่างดีและไม่ปกป้องคุ้มครองผู้อยู่ในอุปการะ ปล่อยปละละเลยให้โดนกระทำล่วงละเมิดทางเพศ”ทนายความกดเสียงพูดประมาณว่าข่มขู่จะดำเนินคดีตามกฎหมาย

ได้ฟังดังนั้นมันทำให้คุณสุชารีเกิดอาการจิตตกหายแสนจะอกสั่นขวัญแขวน เคยรู้แต่กฎหมายแพ่งและพานิชเกี่ยวกับซื้อขายที่ดินแต่ไม่รู้กฎหมายในคดีครอบครัวเด็กและเยาวชน รีบพูดปฏิเสธปากคอสั่น

“ฉันไม่ได้คิดร้ายกับลูกสาวนะคะฉันหวังดีอยากให้ลูกอยู่สุขสบายได้สามีที่ดี”

“สามีที่ดี?แบบคุณบรรพตที่ทำธุรกิจไม่สุจริตนั่นเหรอครับ ผมว่าคุณสุชารีคงพอรู้เบื้องหลังคุณบรรพตทำธุรกิจอะไรอยู่ยังจะให้ลูกสาวไปแต่งงานกับผู้ชายแก่คราวลุงแถมเป็นคนไม่ดี นี่นะหรือแม่ผู้หวังดีต่อลูกสาวผมรับไม่ได้กับการกระทำของแม่อย่างคุณ ทางเราได้ทำหนังสือมอบฉันทะมาให้คุณสุชารีเซ็นอนุญาตให้ทางเราเป็นผู้ปกครองแทนถ้าคุณเซ็นอนุญาตทางเราจะให้การอุปการะเลี้ยงดูคุณหนูรายระวีอย่างดี ทั้งส่งเสียให้เรียนต่อจนจบปริญญาตรีมีงานทำและให้ความคุ้มครองไม่ให้เกิดความเสื่อมเสียหรือเสียหายคุณโคมฉายบุตรชายคนโตของคุณค้ำฟ้าไทยจะรับหน้าที่เป็นผู้ปกครองคุณหนูรายระวี และเป็นไปได้ว่าจะส่งคุณหนูรายระวีไปเรียนต่อที่นิวยอร์คพร้อมกับคุณคทาทองบุตรชายคนเล็กของคุณค้ำฟ้าไทย”ทนายความชี้แจง ยังไม่ลดเสียงแข็งเช่นเดิม

คุณสุชารีมองใบหน้าหนุ่มหล่อคมคายบุตรชายคนโตของคุณค้ำฟ้าไทยอย่างเกิดประกายความหวังใหม่แทบจะยกลูกสาวคนสวยของตนใส่พานถวายให้หากในอนาคตข้างหน้าลูกสาวจะได้เป็นสะใภ้ใหญ่ได้แต่งงานกับคนพี่ก็ดีหรือจะได้กับคนน้องก็ดี นึกเสียดายย้อนหลังที่เคยมองข้ามคทาทองไปโดยไม่สนใจไต่ถามชื่อนามสกุลมาก่อนเพราะมัวแต่มองรถเก่าที่เขาขับไม่รู้เบื้องหลังเลยว่าแท้จริงเด็กหนุ่มหน้าตาดีคนนั้นเป็นลูกคนรวยคุณสุชารีประเมินจากนามสกุลที่มีชื่อเสียงในวงสังคม ตลอดจนการแต่งตัวด้วยเครื่องประดับนาฬิกาหรูหราราคาแสนแพงที่ข้อมือรถหรูที่ผู้เป็นบิดาขับมา อีกทั้งมีทนายความแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าราคาแพงไม่น้อยกว่ากันมีเครื่องประดับสร้อยคอนาฬิกาแหวนล้วนโคตรเพชรแพรวพราวแสดงว่ารวยด้วยเช่นกัน นั่นเป็นเครื่องยืนยันได้ว่าคนตระกูลนี้ต้องรวยเป็นมหาเศรษฐีแน่นอน

“แล้วฉันจะต้องทำยังไงคะ”

ทนายความประจำตระกูลเปิดแฟ้มเอกสารมอบฉันทะวางต่อหน้าคุณสุชารีและปากกาแท่งละแพงมากเตรียมพร้อมให้เธอใช้

“ช่วยเซ็นเอกสารมอบฉันทะฉบับนี้นะครับ”

ระหว่างนั้นมีผู้มาเยือนกดกริ่งหน้าประตูใหญ่สาวรับใช้รีบไปเปิดต้อนรับ รถบีเอ็มสีน้ำเงินหรูรุ่นใหม่ป้ายแดงแล่นเข้ามาจอดอีกคันเต็มถนนลานจอดรถของบ้านพอดีคนที่ลงจากรถคือคทาทองนั่นเอง

แค่เห็นรถรุ่นใหม่ของบุตรชายคนเล็กคุณค้ำฟ้าไทยก็ทำให้คุณสุชารีถึงกับตาโตรีบเซ็นเอกสารตรงหน้าทันทีไม่รีรอ ก่อนสาวรับใช้จะเข้ามารายงานเสียอีก

“คุณผู้หญิง...คุณคทาทองมาหาคุณหนูระวีค่ะ”

คทาทองตามเข้ามาในห้องรับแขกยกมือไหว้คุณสุชารีตามมารยาท ลงนั่งข้างทนายความและถาม

“สำเร็จไหมครับเรื่องขอเป็นผู้ปกครองแทน”

“เรียบร้อยครับคุณคทา”ทรงกลดตอบเสียงเบา แบบโล่งใจไร้ปัญหา

“สบายใจได้ระวีไม่ต้องแต่งงานแล้ว เตรียมตัวไปเรียนต่อเมืองนอกกับพี่ได้เลย”คทาทองยิ้มออกมาได้พร้อมกล่าวกับสาวน้อยเพื่อนร่วมชั้นมัธยมปลาย

“ระวีดีใจจังขอบคุณพี่คทามาก ขอบคุณทุกคนด้วยที่ช่วยระวีนะคะ” รายระวียิ้มแย้มเบิกบานใจเป็นที่สุดรู้สึกว่าหลุดออกมาสู่อิสรภาพ ได้รับอุปการะอันดีจากผู้ใหญ่หลายคน นั่นทำให้สำนึกจดจำเป็นบุญคุณซึ่งแน่นอนคิดว่าวันหน้าจะตอบแทนทุกคนที่คอยช่วยเหลือ