...........เพราะต้องทำพาสปอร์ตโคมฉายจึงต้องนำขบวนในฐานะผู้ปกครองพาเด็กสาวมาพร้อมกับน้องชายของเขาด้วยหลังทำธุระสำคัญแล้วเสร็จจึงได้ไปเดินห้างสรรพสินค้าคทาทองจึงได้โอกาสคุยอวดกับพี่ชาย

“พี่โคมเมื่อกี้ตอนไหว้ลาแม่แม่ให้พ็อคเก็ตมันนี่ผมตั้งสามหมื่น บอกให้ไปซื้อเสื้อผ้าให้ระวีล่ะ”

นั่นทำให้สองพี่น้องแน่ใจว่ามารดาของตนปลื้มเด็กสาวคนนี้ไม่น้อย

“พี่ยังไม่ได้บอกนายเมื่อวันก่อนพ่อให้เงินพี่สามหมื่นเหมือนกัน ให้ดูแลระวีในฐานะผู้ปกครองให้ดี”

“โอ้โฮ...ถ้าอย่างนั้นแสดงว่าระวีเป็นเด็กพิเศษแล้วล่ะ พ่อไม่เคยให้เงินเด็กคนไหนเลยนอกจากทำบุญบริจาคให้มูลนิธิ” คทาทองกล่าวออกจะแปลกใจมากกว่าจะอิจฉาพี่ชายที่ได้รับเงินช่วยเหลือจากบิดา

คทาทองพารายระวีไปซื้อชุดใหม่รวมทั้งรองเท้าในร้านเสื้อผ้าแฟชั่นวัยรุ่น

“เลือกเร็วๆหน่อยนะระวีอย่าให้พวกพี่ต้องรอนาน เกรงใจพี่รุ้งบ้าง” รุ้งพิลาศไม่สนใจแฟชั่นเด็กๆ เลยพูดกันไว้ก่อน ส่วนผู้ใหญ่อย่างโคมฉายและเจเรมี่นั้นสนใจและช่วยเลือกช่วยดูให้รายระวี

“เดนิมยีนสกินนี่สีเข้มนี่ก็เข้าที”โคมฉายฉวยมาให้ระวีดู

“เอี้ยมสีขาวขาสามส่วนนี่น่ารักนะ”เจเรมี่เอามาทาบตัวเด็กสาว

“อื้ม...ระวีชอบทั้งสองตัวเลย” เธอตาโตชอบใจหยิบมาไว้พาดกับท่อนแขน ไม่คิดจะเลือกมากช้านานด้วยเกรงใจสาวรุ่นพี่ที่เพิ่งจะพูดกันไว้ก่อนแล้ว

“เอาแจ็กเกตบอมเบอร์สีครีมตัวนี้ไปอีกตัวสิ”คทาทองหยิบมาให้ ซึ่งเธอก็รับมาไม่ปฏิเสธ

“ตัวนี้ก็ดีถูกใจระวีค่ะพี่คทาเดี๋ยวขอเลือกรองเท้าผ้าใบอีกสักคู่นะคะ”แล้วเด็กสาวจึงไปเลือกหยิบรองเท้าผ้าใบสีกรมท่าเข้ากับกางเกงยีนและรองเท้าสานสีเนื้อเพื่อให้เข้ากับสีเสื้อที่คทาทองเลือกให้“ขออันนี้ด้วยได้หรือเปล่าคะพี่คทา”เธอชี้ไปที่เครื่องประดับโบว์ผูกผมรูปดอกไม้สีขาวและกิ๊บติดผมรูปดาวสีทองเรียงราย

“เอาเลยระวีเลือกได้ตามใจชอบแล้วไปลองใส่ให้พวกพี่ดูด้วย ไม่ต้องรีบร้อน” คทาทองบอกพร้อมยิ้มแย้มใจดีใจจริงอยากให้เธอเลือกนานกว่านี้เพราะเขาไม่คิดว่าจำเป็นต้องเกรงใจรุ้งพิลาศสักนิด

รายระวีลองผูกโบว์รูปดอกไม้สีขาวแล้วใส่เอี๊ยมสีขาวให้เข้ากับรองเท้าสานสีเนื้อส้นเตี้ยจากนั้นจึงเดินออกมาโชว์ให้หนุ่ม ๆ ดู

“น่ารักอ่ะ...”เจเรมี่ยิ้มออกมาและทำเสียงแบบเอ็นดูอย่างมาก

“อืม...น่ารักจริง ๆ ด้วย” คทาทองกล่าวชื่นชมด้วยอีกคน

ส่วนโคมฉายนั้นตั้งใจจะเอ่ยชมบ้างแต่ไม่ทันได้พูดเพราะถูกขัดจังหวะเสียก่อน

“เสร็จเรื่องแล้วเราไปกันเถอะค่ะพี่โคมรุ้งอยากไปดูเสื้อผ้าแบบสวยหรูดูดีมีรสนิยมบ้าง แล้วนี่ใครจ่ายเงินให้น้องระวีล่ะคทาใช่ไหม” รุ้งพิลาศพูดทำนองเร่งอย่างรำคาญ แถมทำสีหน้าไม่ค่อยสบอารมณ์ด้วยมองทางหางตาที่คทาทอง เหมือนอยากให้เขาเป็นคนจ่ายเงิน

“ผมจ่ายเองครับเรื่องเล็กน้อยแค่นี้” คทาทองมองสบตาตอบสาวรุ่นพี่ทางหางตาเช่นกันสนนราคาทั้งหมดที่ต้องจ่ายไปไม่ถึงครึ่งของเงินที่เขาได้รับจากมารดาจึงไม่หนักหนาอะไรเลยสำหรับเขา

รุ้งพิลาศเร่งคทาทองให้จ่ายเงินแล้วดึงกึ่งลากแขนโคมฉายให้ไปตามเธอ เดินไปเข้าร้านเสื้อผ้าชุดสุดหรู มีทั้งรองเท้าและกระเป๋าทุกชิ้นเป็นสินค้าแบรนด์เนมราคาแพงมหาศาล

“ว้าว...กระเป๋ารุ่นใหม่ใบละแปดหมื่น รุ้งชอบสะสมกระเป๋าแบรนด์เนม พี่โคมซื้อให้รุ้งนะคะเวลารุ้งไปออกงานกับพี่โคม พี่โคมจะได้ภูมิใจที่มีคู่หมั้นสวยหรูเริ่ด”

โคมฉายใบหน้าไม่มีรอยยิ้มมองกระเป๋าใบนั้นอย่างเสียดายเงิน ไม่ใช่ด้วยความงกเงินแต่ไม่เห็นเหตุผลจำเป็นจะต้องซื้อให้ ดูกระเป๋าที่สาวข้างกายสะพายมาด้วยคงเป็นรุ่นใหม่และราคาเป็นแสนอยู่แล้วจึงโต้ตอบแบบไม่ไว้หน้ากัน

“คู่หมั้น?ไหนล่ะแหวนหมั้น ฉันจำได้ว่ายังไม่เคยสวมแหวนหมั้นให้กับมือไม่ว่าสาวหน้าไหนทั้งนั้น”

“พี่โคมพูดอย่างนี้กับรุ่งได้ไงอีกไม่นานเราต้องเข้าพิธีหมั้นกันอยู่แล้ว”สาวเซ็กซี่เหวี่ยงทิ้งแขนแฟนตัวเองอย่างงอน

แต่โคมฉายไม่คิดง้อเจ้าหล่อนเสียด้วยทำเป็นไม่สนใจ เปลี่ยนเรื่องหันมาถามเด็กสาวผู้อยู่ใต้การปกครองของเขา

“ตอนนี้อยากไปเดินดูแผนกไหนที่สุด...ระวี”

“อยากไปร้านหนังสือค่ะ”เด็กสาวรีบตอบทันทีเพราะใจจริงไม่อยากอยู่ดูรุ้งพิลาศเลือกซื้อเสื้อผ้าคนละรสนิยมกันและคาดว่าเจ้าหล่อนคงเป็นคนที่เลือกมากถ่วงเวลานานไม่น้อย

“ผมก็อยากไปร้านหนังสือเหมือนกัน”คทาทองกล่าวสนับสนุน ไม่แม้จะชายตามองรุ้งพิลาศที่ยืนทำตาขวางใส่กลุ่มพวกเขา

“งั้นพวกเราไปกันเถอะไม่ต้องไปสนใจยัยรุ้งวิปลาสนั่นหรอก” เจเรมี่กล่าวนำแถมเหน็บแนมแกมประชดพร้อมส่งยิ้มเยาะเย้ยฝ่ายนั้น ซึ่งเหมือนคนถูกทิ้งไร้คนง้อเอาใจ

...........พากันมาเลือกดูหนังสือได้ไม่นานโคมฉายได้ถูกรุ้งพิลาศรบกวน บ่นเสียงดังใกล้ ๆ ให้ได้ยินไปถึงคนอื่นที่มาด้วยกัน

“น่าเบื่อ...รุ้งหิวแล้วค่ะพี่โคม ไปหามื้อค่ำกินกันเถอะ”

ไม่มีผู้ใดคัดค้านไม่ใช่เพราะความหิว แต่เพราะพากันเบื่อรุ้งพิลาศอยากไปกินแล้วกลับบ้านให้พ้นหน้ากันไป

ทุกคนตกลงใจมานั่งกันในร้านสุกี้ห้าที่นั่งฝั่งละสองถึงสามคน เจเรมี่เป็นผู้ชายตัวใหญ่กินพื้นที่นั่งมากจึงเหมือนส่วนเกินในสายตารุ้งพิลาศ

“ไปนั่งฝั่งเดียวกับคทาระวีสิตัวใหญ่มานั่งข้างพี่โคม เบียดกันน่ารำคาญ” รุ้งพิลาศต่อว่าเจเรมี่

“ไม่สนกินนี่สิโคม ไอป้อนให้” เจเรมี่ไม่ทำตามแถมยั่วโมโหท้าทายโดยใช้ช้อนตักกุ้งชุบแป้งทอดใส่น้ำจิ้มแล้วกำลังจะป้อนเข้าปากโคมฉาย แต่มันไม่เข้า! กระเด็นไปตกในถ้วยน้ำจิ้มฝั่งตรงข้าม

“ว้าย! ...” เสียงอุทานจากเด็กสาวผู้ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ด้วยต้องเจอกุ้งชุบแป้งทอดกระเด็นมาอย่างแรงตกใส่ถ้วยน้ำจิ้มของตน จนน้ำจิ้มซีอิ๊วสีน้ำตาลกระเด็นกระจายฟุ้งฝอยเอี๊ยมสีขาวพลอยเป็นรอยดวงพร้อยเปื้อนเปรอะ

“เธอมาตีมือฉันทำไมดูซิกุ้งกระเด็นไปเลอะระวีหมดเลย” เจเรมี่โวยวายต่อว่าตัวต้นเหตุ

รุ้งพิลาศหันมองรายระวีแวบเดียวโดยปราศจากความรู้สึกผิด สักนิดไม่คิดขอโทษคนที่เป็นเด็กกว่าตั้งหน้าตั้งตาต่อล้อต่อเถียงกับหนุ่มอเมริกันต่อไป

“เพราะนายยั่วโมโหฉันตัวก่อเรื่องคือนายต่างหาก นายมันส่วนเกินเป็นตัวซวย”

โดนว่าอย่างนั้นเจเรมี่ทำตาถลึงใส่รุ้งพิลาศ

ไม่มีใครเกรงใจโคมฉายเขากำลังทำปากเม้มเป็นเส้นตรง แน่นอนว่าโมโห... ตัวเองเป็นคนกลางไม่มีทางระบายออก

“ไปนั่งไกล ๆเลยไป...” รุ้งพิลาศเอื้อมมือผ่านโคมฉายไปผลักเจเรมี่แต่ศอกกลับของเธอดันยาวไปโดนหม้อสุกี้ และตอนนี้หม้อนั้นกำลังเดือดปุดอยู่

เกิดอุบัติเหตุน้ำร้อนจะลวกเพราะตรงกลางโต๊ะตั้งหม้อสุกี้ที่ปิดฝานั้นมันกระเดิดขึ้น น้ำร้อนกระฉอกออกไปทางฝั่งรายระวีและคทาทอง

“กรี๊ดดด...น้ำร้อนลวก” เด็กสาวกรีดร้องลั่น ลุกพรวดพราดหนี โชคดีที่นั่งริมนอกจึงออกมาได้รู้สึกแสบร้อนมือขวาที่โดนน้ำร้อนกระเด็นใส่

ส่วนคทาทองตกใจลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปข้างเด็กสาว มองดูอาการของเธออย่างเป็นห่วง

“เป็นอะไรมากไหมระวี”คทาทองถาม รายระวีส่ายหน้าให้เห็นว่าไม่ได้เป็นอะไรมาก แต่เขาโกรธขึ้นมาด้วยตัวเขาเองก็เกือบจะโดนน้ำร้อนลวกเช่นกันจึงหันมาด่าว่าตัวร้ายต้นเรื่อง

“แยกโต๊ะ...อยู่ร่วมกันไม่ได้แล้ว แย่จริง ๆ เลยยัยรุ้งบ้า...”

พนังงานเสิร์ฟมาคอยดูแลจัดโต๊ะให้คทาทองและรายระวีอีกโต๊ะต่างหาก ต่างคนต่างกินกันไปจนได้อิ่มอย่างสงบกว่าอีกโต๊ะนั้น

.