นิยายรักหลากหลายแนว by ไตรติมา
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Vampireไพรเวทย์ บทที่ 3 ..........ย่างเท้าก้าวเข้าไปภายในปราสาท ผนังสีดำทำจากหินแกรนิตเจียรเนียนเรียบราวกับกระจกเงาเพิ่มความลึกลับดำมืดสะท้อนทุกอิริยาบถการเคลื่อนไหวคล้ายดั่งมีระลอกคลื่นวิญญาณร้ายแอบแฝงซุกซ่อนอำพรางในเงาไล่ตามติด หลอนทุกย่างก้าวที่เดินไปบนพื้นเซรามิกลวดลายวิจิตรทั้งงดงามแฝงด้วยความน่าหวั่นกลัว จนกระทั่งถึงหน้าประตูบานใหญ่ประดับด้วยหุ่นปูนปั้นสีเทามอซอของสาวงามเปลือยเปล่าหุ่นดีมีสองนางขนาบข้างบานประตูดูสวยแต่น่าสะพรึงให้เสียวสันหลังเย็นวาบดวงตาถมึงทึงจ้องมองอย่างกะจะกินเลือดกินเนื้อเหมือนดวงตาปีศาจส่องแสงออกมาวาบหนึ่งยูชิยะถึงกับผงะ! โรมมี่มีภูมิหยั่งรู้ถึงจิตใจภายในของยูชิยะ จึงพูดในเชิงปลอบขวัญ มันเป็นแค่หุ่นปั้นเท่านั้นลูกนัยน์ตาที่เห็นน่ากลัวนั่นทำมาจากแก้วคริสตัลเลยดูเหมือนมีชีวิตที่จริงมันมีวิญญาณร้ายกระหายเลือดสิงสู่ แต่เจ้าไม่ต้องกลัวไปหรอก พวกวิญญาณร้ายเหล่านี้เป็นบริวารของข้ามันจะไม่ทำอันตรายถ้าข้าไม่สั่ง ยูชิยะฟังคำอธิบายสรุปได้ว่านั่นคือ หุ่นปั้นผีสิง! ความรู้สึกไม่ดีขึ้นเลยแม้ตนเองจะมีความเป็นอมตะไม่ใช่มนุษย์ แต่ยอมรับว่าหวั่นหวาดกับสิ่งมองไม่เห็นที่แฝงเร้นพลังงานชั่วร้าย และแล้วโสตประสาทสัมผัสของยูชิยะพาให้ได้ยินเสียงฝีเท้าเหมือนมีใครสักคนเดินในที่ไกลๆอย่างกับในถ้ำเต็มไปด้วยเสียงสะท้อนอื้ออึง เหลียวซ้ายแลขวาไม่เห็นต้นตอของเสียงว่ามาจากแหล่งใด โถงทางเดินสองข้างทางยาวไกลเปลี่ยวว่างเปล่าราวไร้สิ่งมีชีวิตใดๆที่นี่คือปราสาทผีดิบนี่นะจะมีสิ่งมีชีวิตอยู่ได้อย่างไรแต่เสียงที่ได้ยินนั้นมันคืออะไร ยูชิยะขมวดคิ้วสงสัย โรมมี่เอื้อมมือไปหมายจะผลักประตูเพื่อเปิดผ่านเข้าไปยังห้องแล้วมีเหตุให้ต้องชะงัก หางตาชำเลืองชายตาแล กรี๊ดดด... เสียงหวีดร้องของผู้หญิงดังก้องสะท้อนเหมือนเสียงจากโถงถ้ำแว่วมาจากในที่ไกลๆ เจ้ายักษ์เล็กทำฤทธิ์อีกละสิ ลอเร็นบ่นพึมพำให้พอได้ยินด้วยกัน ครืดดด... เสียงแผ่นหินแกรนิตสีดำเลื่อนขึ้นเป็นช่องสี่เหลี่ยมข้างผนังห้องไม่ห่างจากประตูที่ทั้งสามยืนอยู่ สิ่งที่พรวดพราดออกมาอย่างเร็วไวดูไม่ต่างจากเด็กตัวเล็กคนหนึ่งตัวเตี้ยมากในระดับก้มมองราวเมตรเศษ ข้าได้กลิ่นอาคันตุกะแปลกๆ เลยรีบมาดู เสียงเด็กเอื้อนเอ่ย พลางผลุนผันตรงมายังยูชิยะยืนอยู่แล้วแหงนหน้าคอตั้งบ่าจ้องมอง ยูชิยะเห็นเป็นเด็กเล็กหน้าตาน่ารักผิวขาวกระจ่างมากใบหน้ายิ้มแก้มอิ่มออกชมพูระเรื่อ ปากบางแดงจิ้มลิ้ม หากนึกว่าเป็นเด็กหญิงต้องผิดคาดถนัดใจ ยักษ์เล็กเจ้าเด็กซน เจ้าฝ่าฝืนกฎ เข้าไปเล่นกับพวกนางผีดิบรับใช้ ทางเดินต้องห้ามมีไว้ใช้สำหรับทำงานของเหล่าข้าทาสบริวารนั่นไม่คู่ควรฐานะเจ้าชายของเจ้า ลอเร็นกล่าวตำหนิโอรสของเชษฐา เกี่ยวดองเป็นหลานลอเร็นนั่นเอง ยูชิยะเพิ่งเข้าใจว่าเหตุใดภายในปราสาทถึงดูเปลี่ยวร้างไม่มีเงาของผู้ใดเลยที่แท้มีทางเดินลับสำหรับพวกผีดิบทาสรับใช้แยกต่างหาก จึงไม่มีผู้ใดเดินเพ่นพ่านปะปนกับผู้เป็นเจ้านายชั้นสูง ข้าไม่สนกฎ กฎมีข้อยกเว้น ยกเว้นเฉพาะข้า ถึงอย่างไรท่านพ่อคงไม่ทำโทษข้าเพราะข้าเป็นเด็กดีเนอะท่านพ่อ โรมมี่เม้มปากมองดูโอรสแห่งตนอย่างนิ่งดูดายใบหน้างดงามอย่างราชานั้นน่าเกรงขาม ทำให้ผู้ใดที่ได้มองต้องให้ความเกรงใจแต่นั่นไม่ใช่กับโอรสแห่งราชาผู้ไม่เกรงกลัวสิ่งใด ผู้ที่ดูเหมือนเด็กน้อยน่ารักพลันหันขวับกลับมาเพ่งความสนใจอยู่ที่ยูชิยะอีกครั้ง ข้ารู้ข้าเห็น... เจ้าเป็นแวมไพร์อารมณ์ดีเชื่อว่าเจ้าจะต้องเป็นเพื่อนเล่นกับข้าได้ ไม่เหมือนพวกผีดิบแข็งทื่อตัวเย็นชืดน่าเบื่อพวกนั้น จู่ๆ ยูชิยะให้ตกอกตกใจ เมื่อโดนเด็กตัวเล็กอ้อมมาข้างหลังแล้วกระโดดเกาะบั้นเอวแน่นดึงรั้งด้วยแรงมากมายมหาศาลผิดกับร่างกายของเด็กลิบลับ แน่นอนว่านี่ไม่ใช่เด็กมนุษย์แต่หาใช่เป็นแวมไพร์อย่างผู้เป็นบิดาไม่ เจ้าชายจะพาผมไปไหน ยูชิยะเอ่ยปากถามใจคอไม่ดี ไม่รู้ชะตากรรมของตัวเองหลังจากไม่อาจขัดขืนแรงแห่งเจ้าชายประหลาดตนนี้โดนลากดึงออกมาย้อนทางเดิมที่เพิ่งเดินผ่าน ออกไปนอกปราสาทท่ามกลางความมืดมิดแห่งราตรีกาล ซึ่งบัดนี้มังกรการ์กอยส์หน้าประตูปราสาทสงบนิ่งดุจประติมากรรมดูไม่มีพิษสงแล้ว ไปเที่ยวสิ ไปเหอะ หา! ย้ากกก... ยูชิยะส่งเสียงดังตกใจ โดนเจ้าชายเด็กเกาะติดบั้นเอวไม่ปล่อย เจ้าชายเด็กกระโดดขึ้นสูงลิบ สยายปีกกว้างใหญ่แผ่ออกให้เห็นเป็นสีดำมันเลื่อมวาววับเหินฟ้าด้วยความเร็วตามแรงกระพือปีกปีกนั้นคล้ายปีกค้างคาวยักษ์ ราชาแวมไพร์กับลอเร็นอนุชาติดตามออกมาสังเกตการณ์ เลยไม่ต้องรู้เรื่องกันพอดี ว่าแต่ยูชิยะมาที่นี่ด้วยเรื่องอันใดหรือพี่โรมมี่ ลอเร็นกล่าวถามกับโรมมี่เชษฐาแห่งตน แต่โรมมี่ยังไม่ทันตอบข้อกังขาแห่งอนุชาสายตาพลันเหลือบแลเห็นวิญญาณหญิงสาวแสนสวยใส่ชุดสีแดงสดยืนอยู่ ณ สวนดอกไม้ มีเรือนกายส่องรัศมีเรื่อเรืองอยู่ในความมืด นาเนียร่า... ชายาแห่งข้า ลอเร็นมองตาม รู้จักวิญญาณของนางเป็นอย่างดี นางคงกำลังได้รับกระแสบุญกุศลที่แผ่เมตตาออกมาจากพระผู้ทรงฌานแก่กล้าผู้นั้น พี่เองยังรู้สึกถึงพลังบุญที่ส่งมาจากพระผู้นั้นเหมือนกัน โรมมี่หลับตาพริ้ม เงยหน้ารับพลังเย็นสบายที่ส่งผ่านมาตามสายลม . |
สมาชิกหมายเลข 2795671
![]() ![]() ![]() ![]() ![]() นามปากกา... ไตรติมา เขียนนิยายหลากหลายแนว รักหญิงชาย วาย Yaoi LGBTQ ผี แฟนตาซี Sci-fi ดราม่า คอมเมดี้ ฯลฯ
Group Blog Friends Blog Link
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved. |