...........ในห้องนอนของคอนโดยามดึก

“ถามหน่อยสิเจมี่ไอผิดปกติไปไหมถ้าเห็นนมผู้หญิงแล้ว... ใจเต้นแถมมือสั่นไปหมด”โคมฉายลังเลนิดหนึ่งก่อนจะเอ่ยถามคู่ใจของตนจนจบประโยค

สองหนุ่มนอนกอดกันอยู่บนเตียงนอน

“หึ หึ... นั่นล่ะปกติของผู้ชายยูไม่ได้ผิดแปลกหรอก แล้วไปเห็นของใครเข้าล่ะ” เจเรมี่พูดกลั้วหัวเราะอย่างเข้าใจเขามักอารมณ์ดีเสมอเวลาคุยเรื่องทะลึ่ง

“เห็นระวีตอนโดนไอ้แก่บ้ากามฉีกทึ้งเสื้อผ้าไอเข้าไปช่วยตอนกำลังโป๊พอดี” เขาเล่าตรงไปตรงมาอย่างไม่มีความลับปิดบังกัน

“น่าเป็นห่วง...เด็กระวีนั่นเป็นไงบ้าง” หนุ่มอเมริกันถามเสียงแผ่ว นึกห่วงใยผู้ที่ถูกกล่าวถึง

“ระวีบ่นว่าเจ็บ...ไอเลยไปพาโรงพยาบาล หมอตรวจแล้วให้ยาแก้อักเสบมากินระวีกินยาแล้วเข้านอนป่านนี้คงหลับสนิทโดนไอ้ชั่วนั่นต่อยอย่างแรงตรงกระบังลมห้อเลือด น่าสงสาร... ไอรู้สึกดีกับตัวเองมากเลยรู้ไหมเจมี่เหมือนไอได้ช่วยเด็กน้อยไร้เดียงสาไม่ให้ไปตกนรกหมกไหม้ผู้ชายที่ทำรุนแรงกับผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ได้ถึงเพียงนั้นจะไม่เป็นสามีที่ดีหรอก”

ค่ำคืนข้างขึ้นใกล้วันพระจันทร์เต็มดวงแทบไม่ต้องเปิดไฟฟ้า แสงจันทร์ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาในห้องนอน

“ช่วยระวีได้คราวนี้ยูเป็นฮีโร่เลยโคมยูคือเดอะมูน... เป็นดวงจันทร์ของไอคนเดียว ไอเลิฟยู ...ฟอร์เอฟเว่อร์รักตลอดกาล...” เจเรมี่กอดและกล่าวกระซิบแนบข้างใบหูคู่รักของตน

...........สามชีวิตอยู่ด้วยกันอย่างสงบพักผ่อนสบาย ๆ ไม่ได้ออกไปไหนได้เพียงวันเดียวโคมฉายไม่ได้เล่าเรื่องที่รายระวีโดนบรรพตทำร้ายได้รับบาดเจ็บให้คทาทองฟัง วันต่อมาช่วงสายคทาทองและรุ้งพิลาศมาหาถึงห้อง

“จ้า... สวัสดีเธอดูเด๊กเด็ก หน้าจืดจัง” นั่นคือคำทักทายแรกจากปากรุ้งพิลาศซึ่งเป็นผู้ใหญ่กว่าถึงเจ็ดปีหลังจากรายระวีไหว้ตามมารยาทเมื่อได้รับการแนะนำให้รู้จักกัน “เนี่ยเหรอแฟนคทา”

“ไม่ใช่นะคะกับพี่คทาระวีเป็นเพียงเพื่อนร่วมชั้นม.ปลายเฉย ๆ” เด็กสาวปฏิเสธทันที ไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าเป็นที่สนใจในแง่นั้น

“แม่พี่อยากเจอระวีอยากรู้เรื่องที่ระวีเป็นเด็กในปกครองของพี่โคมด้วยแล้วคุณทรงกลดทนายความประจำตระกูลเราก็มีธุระกับระวีเรื่องศึกษาต่อต่างประเทศวันนี้ระวีต้องไปบ้านพี่นะ” คทาทองบอกกับรายระวี โดยไม่สนใจคำปฏิเสธของเธอ

รู้จักดีว่ารายระวีนั้นเป็นเด็กนิสัยขี้อายเพียงใดไม่เคยยอมคบใครเป็นแฟนมาก่อน ทั้งที่มีเพื่อนนักเรียนชายให้ความสนใจและจ้องจะจีบกันหลายคน“แล้วนี่ชุดสีฟ้าสวย พี่เพิ่งไปซื้อมาเมื่อวานนี้เอง ให้ระวีใส่ไปวันนี้” บอกพลางส่งเสื้อและกระโปรงเข้าชุดกันให้ไป

“ซื้อมาให้ระวีเลยหรือขอบคุณมากค่ะพี่คทา”

แม้จะแปลกใจที่เพื่อนรุ่นพี่ซื้อเสื้อผ้าให้และสงสัยว่าทำไมต้องเป็นสีฟ้า? แต่รายระวีก็รับไปเปลี่ยนในห้องนอน ไม่นานนักจึงออกมาให้หนุ่มๆ ได้ชื่นชมเด็กสาวในชุดสีฟ้าขนมหวานเสื้อคอวีแขนกุดมีจีบระบายกระโปรงบานมีจีบระบายเหนือเข่า มันดูน่ารักเพราะคนใส่วัยรุ่นแต่งหน้าใส ๆ ไม่เยอะ

เห็นภาพความแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับสาวเซ็กซี่โชว์อกร่องในชุดแส็กสีฟ้ากระโปรงสอบสั้นผ่าข้างทั้งการแต่งหน้าที่เข้มจัด กับกลิ่นน้ำหอมฉุนรุนแรงสามวันสามคืนไม่สร่างซาผนวกกับนิสัยใจคอมาดมั่น ทำให้สองสาวต่างวัยดูราวกับมาจากต่างมุมโลกกันเลยทีเดียว

...........ถนนกาญจนาภิเษกมุ่งสู่นอกเมืองเขตตลิ่งชันเลี้ยวซ้ายผ่านตลอดเข้าซอยไปห้าร้อยเมตร

รุ้งพิลาศขับรถบีเอ็มสีแดงนำหน้าเข้าไปในบ้านที่มีป้ายติดผนังกำแพงว่า...ตระกูลคีมวัฒนานันต์

“ถอยไป...เป็นแค่เพื่อนชอบเกาะติดแจ เพื่อนจะมาสำคัญกว่าแฟนได้ไง” เพิ่งลงจากรถของตัวเองเห็นเจเรมี่โอบไหล่โคมฉาย รุ้งพิลาศก็เข้าไปผลักหนุ่มอเมริกันออกห่างคนที่เธอตู่ว่าเป็นแฟนของเธอแล้วกอดแขนแทนที่เพื่อน พร้อมฉุดดึงให้เดินไปด้วยกัน “เราไปกันเถอะพี่โคม”

“นี่ยัย... รุ้งวิปลาส”เจเรมี่ท้าวเอวตะโกนต่อว่าไล่หลังสาวซ่าคนดังกล่าว

“ฉันชื่อรุ้งพิลาศย่ะไม่ใช่วิปลาส” เธอยังหันหลังมาโต้เถียง

แต่เจเรมี่ไม่ยอมแพ้เข้าโอบไหล่โคมฉายคนละข้างกับรุ้งพิลาศ

“ปล่อยมือจากพี่โคมของรุ้งนะ...เจมี่” เธอตวาดคู่แข่งทางความรัก หนำซ้ำยังกระชากลากดึงแขนแฟน จนร่างกายชายหนุ่มเซถลาไปข้างฝ่ายเธอ

เจเรมี่หายอมรามือไม่ยังตามไปกอดไหล่โคมฉายอีกครั้ง

“เขาเป็นคนของฉันเธอนั่นล่ะปล่อยคนของฉันเดี๋ยวนี้”

“เพี้ยะ”“ปล่อยมือ...” เสียงฝ่ามือตีลงบนต้นแขนเจเรมี่ พร้อมกับตวาดเฉียบขาดจากปากรุ้งพิลาศ

“เจ็บนะเธอมาตีฉันได้ไงยัยผู้หญิงชอบใช้ความรุนแรง ไม่มีใครอยากเอาเป็นเมียหรอก ...ยัยหมาบ้ารุ้งวิปลาส”หนุ่มอเมริกันด่าว่าให้สาวเจ้าเจ็บใจอย่างได้ผล

ทำให้อีกฝ่ายโมโหจนหน้ามืดปรี๊ดแตก!

“กรี๊ดดด...ไอ้ฝรั่งปากจัด” สบถด่ายังไม่สาใจ แถมเดินเข้าใส่กระหน่ำทุบตีเจเรมี่

ซึ่งเจเรมี่พยายามปัดมือรุ้งพิลาศเพื่อปกป้องตัวเองถือว่าตัวเองยังมีความเป็นสุภาพบุรุษและมนุษยธรรมอยู่ จึงตั้งใจไว้ว่าจะไม่ตอบโต้ทำร้ายผู้หญิงแม้ว่าเจ้าหล่อนจะร้ายกาจสักเพียงใด

แต่คนที่หัวเสียและทนดูอยู่เฉยไม่ได้คือโคมฉายจึงส่งเสียงดังต่อว่า

“พอกันทีเมื่อไหร่จะเลิกอาละวาด หัดเกรงใจเจ้าของบ้านบ้าง ฉันจะขึ้นไปหาแม่ฉันใครอยากทะเลาะกันไม่เลิก เชิญอยู่ตากแดดทะเลาะกันต่อไป” พูดจบจึงสะบัดหน้าเดินกระแทกส้นเท้าขึ้นบันไดตึกใหญ่ไป

ส่วนรายระวีลงจากรถบีเอ็มสีน้ำเงินป้ายแดงของคทาทองทันได้เห็นพฤติกรรมของทั้งสามคน ทำให้พอรู้ว่าเจเรมี่กับรุ้งพิลาศไม่ค่อยกินเส้นกันต่างแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของหึงหวงคนของตนจนต้องกระทบกระทั่งกันไปมาเข้าใจจิตใจของโคมฉายเลยว่าจะต้องเครียดเพราะแฟนทั้งสองคน

“โอ้โห... บ้านพี่คทาใหญ่อย่างกับวัง”

เสร็จเรื่องคนทะเลาะกันเด็กสาวจึงได้โอกาสกวาดสายตามองไปรอบ ๆ บริเวณบ้านอันใหญ่โตตระการตาขนาดสองชั้นก่อสร้างด้วยสถาปัตยกรรมล้ำสมัยบวกสไตล์นีโอโมเดิร์นผสมผสานการใช้เทคโนโลยีประหยัดพลังงาน มีแผงโซล่าร์เซลล์ให้เห็น ตัวตึกประกอบด้วยหินเจียรเรียบเนียนเป็นเงาและกระจกเข้ารูปทรงเป็นแท่งเหลี่ยมชั้นล่างพื้นที่บางส่วนเป็นลานโล่งลมโกรกสะดวก มีโซฟายาวไว้สำหรับนั่งเล่นสลับกับสวนน้ำเลี้ยงปลาสวยงาม มีน้ำพุ น้ำตกจำลองช่วยให้บ้านเย็นสบาย มีห้องหลายห้องเช่น ห้องรับแขก ห้องครัวและห้องรับประทานอาหาร

ห้องรับรองแขกโทนสีน้ำเงินกรมท่าทั้งโซฟายาวสองตัวและโต๊ะกลางหน้าต่างกระจกเต็มผนังด้านซึ่งติดกับภายนอกเป็นน้ำตกจำลองด้านตรงข้ามหน้าต่างเป็นประตู ขวามือเป็นโทรทัศน์จอแอลซีดีขนาด 54 นิ้ว พร้อมเครื่องเสียงสเตอริโอระบบโฮมเธียร์เตอร์

โคมฉายเดินนำหน้าเข้าห้องรับรองแขกแล้วแนะนำรายระวีกับท่านเจ้าของบ้านเป็นหญิงกลางคนวัยสี่สิบแปดย่างสี่สิบเก้าหุ่นกำลังดีค่อนข้างท้วมผิวขาวเหลืองใบหน้ากลมแก้มอิ่ม ยิ้มแบบใจดี ดูเผิน ๆจะเป็นต้นแบบใบหน้าแบบเดียวกับคทาทอง

“นี่เด็กในปกครองผมชื่อรายระวี ครับแม่”

“สวัสดีค่ะหนูชื่อเล่นระวีค่ะ”

คุณมโนราห์พิศดูใบหน้าบ้องแบ๊วทำตาแป๋วมองมาแล้วพนมมือไหว้อย่างชดช้อย กริยามารยาทดูเรียบร้อยให้นึกเอ็นดู

“ลูกสาวคุณจันทร์กมลที่พ่อเราเล่าให้ฟังหน้าตาน่ารักนะ หนูอยากเรียนต่อหรือลูก”

“อยากเรียนต่อค่ะแต่ยังไม่แน่ใจจะเลือกคณะไหนดี” เด็กสาวยิ้มรับประกอบคำตอบ

“คุณทรงกลดมีรายชื่อมหาวิทยาลัยและคณะเตรียมมาให้หนูเลือกส่วนใหญ่เป็นมหาวิทยาลัยในนิวยอร์ก ถ้าหนูระวีเลือกเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกับคทาจะได้เป็นเพื่อนกันพักอยู่ที่เดียวกันได้”

จากนั้นจึงคุยเรื่องการเรียนรายระวีเลือกเรียนคณะภาษาศาสตร์ คณะเดียวกันและมหาวิทยาลัยเดียวกันกับคทาทองเป็นอันว่าจะได้เป็นเพื่อนอยู่ด้วยกันตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง

“แม่ฝากดูแลลูกชายแม่ด้วยนะหนูระวีแหม... อยากจองเป็นลูกสะใภ้คนเล็กจัง วันนี้ใส่ชุดสีฟ้ามาเอาใจแม่ด้วย แม่น่ะชอบสีฟ้าหนูระวีใส่แล้วดูน่ารักเหมือนเจ้าหญิงเลย ส่วนคทาลูกชายแม่เหมือนเจ้าชายดูแล้วเป็นคู่ที่เหมาะสมกันที่สุด”คุณมโนราห์กล่าวชื่นชมอย่างเป็นปลื้มในตัวลูกชายตนและเพื่อนสาวของลูกอยากจับจองให้เป็นคู่ครองกันในอนาคต

รายระวียังไม่ได้นึกคิดอะไรไปไกลอย่างที่ผู้ใหญ่คิดจึงเฉยนิ่งเสียเพราะไม่รู้จะกล่าวอะไรดี

รุ้งพิลาศมองอย่างหมั่นไส้งานนี้รายระวีโดดเด่นกว่า ทั้งที่ไม่มีอะไรให้น่าสนใจในสายตาตัวเธอจึงแย่งพูดอวดตัวขึ้นมาบ้าง

“เหมาะสมกันแล้วล่ะค่ะเจ้าหญิงเจ้าชายส่วนรุ้งกับพี่โคมก็เหมาะสมกัน รุ้งเป็นสะใภ้ใหญ่ต่อไประวีต้องเรียกฉันว่าพี่รุ้งนะคะ” สาวเซ็กซี่คุยกับว่าที่แม่สามีในอนาคตแล้วค่อยหันมาคุยกับเด็กสาว

“ค่ะพี่รุ้ง...”เด็กสาวเข้าใจเรื่องการปรับตัวให้เข้ากับผู้ใหญ่กว่า จึงพูดตามดูราวกับว่าง่ายเนื่องด้วยเห็นคุณพี่แผลงฤทธิ์ใส่เจเรมี่กับโคมฉายแล้วใจไม่อยากต่อกรด้วยอีกทั้งเห็นว่าเจ้าหล่อนตัวใหญ่กว่า เป็นคนที่ไม่น่าไปมีเรื่องด้วยเลยสักนิด

“อยากฟังคุณแม่เล่าเรื่องพี่ๆ จังค่ะ ตอนเด็กเป็นยังไงกันบ้าง” เด็กสาวเปลี่ยนเรื่องคุยในฐานะที่เพิ่งรู้จักกันยังมีอีกมากมายหลายเรื่องที่อยากรู้อยากถาม

นั่นเป็นสิ่งที่คุณมโนราห์ชอบคุยถึงที่สุดได้รับคำขอร้องดังนั้นให้ยิ่งนึกรักเอ็นดูเด็กสาวเข้าไปใหญ่

“ก่อนโคมฉายจะเกิดแม่ฝันเห็นดวงจันทร์ลอยลงมาอยู่เหนือพื้นที่ว่างที่เป็นบ้านปัจจุบันนี้แต่ตอนนั้นยังไม่สร้างบ้านหลังนี้ แล้วดวงจันทร์ลอยเข้ามาใกล้มากแม่เลยหลับตาไม่รู้สึกกลัวเลยและสุขสบายใจอย่างบอกไม่ถูก รู้สึกว่าดวงจันทร์เข้ามาอยู่ในตัวแม่ลืมตาอีกทีโคมไฟส่องทางก็สว่างขึ้นหลายดวงเรียงกันเป็นแถวหลังจากนั้นก็ตื่นรุ่งเช้าแม่ไปหาหมอคลินิกแถวบ้าน ผลตรวจปรากฏว่าแม่ท้อง แม่ดีใจมากและปีนั้นก็ทำมาค้าขึ้นเงินทองไหลมาเทมาจากไหนไม่รู้ โชคดีจริง ๆ เลย จะตั้งชื่อว่าดวงจันทร์มันก็ดูเป็นชื่อผู้หญิงเลยตั้งชื่อว่าโคมฉายนำแสงสว่างและความร่ำรวยมาสู่พ่อแม่ ส่วนลูกคนเล็กก่อนจะท้องแม่ก็ฝันเทวดาส่งคทาทองคำให้แม่ แม่รับมาแล้วก็ตื่น หลังจากนั้นถึงรู้ตัวว่าท้องสรุปว่าลูกชายแม่มาจากฟากฟ้า คนพี่มาจากดวงจันทร์ คนน้องมาจากเทวดาประทานให้”คุณแม่เล่าไปยิ้มไปอย่างมีความสุขเมื่อนึกถึงความหลังครั้งนั้น

รายระวีจดจำประทับใจเรื่องของลูกชายผู้มาจากดวงจันทร์และนึกถึงคำพูดของบิดาตนเอง ก่อนท่านจะจากไปไม่กลับเคยบอกไว้ว่า...

“หากคิดถึงพ่อเมื่อไหร่ให้มองที่ดวงจันทร์”