ทั้งชนกานต์และพชรมนมองหนุ่มอเมริกันกันตาตั้งเห็นย้ายฝั่งไปนั่งข้างโคมฉายอย่างว่าง่าย

“เอ๋... เขาเป็นคู่เกย์กันจริงเหรอเธอ”

สองสาวซุบซิบนินทากันข้างกายคทาทองแต่คนที่พูดอธิบายให้สองสาวรับรู้คือรุ้งพิลาศ

“เป็นคู่เกย์กันซะที่ไหนเปล่าเสียหน่อย เจมี่มีเกิร์ลเฟรนอยู่แล้วฉันรู้จัก ฉันเคยไปเที่ยวบ้านเจมี่ที่นิวยอร์กเขาอยู่กับปู่ย่าตอนโคมฉายเรียนปริญญาโทก็อยู่ด้วยกันกับเจมี่”

หลังจากนั้นทุกคนหันไปสนใจอาหารการกินสั่งอาหารเพิ่มนอกเหนือจากเมนูหลักที่เจ้าภาพงานเลี้ยงได้สั่งไปล่วงหน้าแล้ว

จู่ ๆมือถือของชนกานต์ดังขึ้น เจ้าของรีบรับสาย

“ระวีปิดมือถือติดต่อไม่ได้คงหนีแม่ไปแล้ว แม่ได้ดูจากกล้องวงจรปิดของโรงเรียน ระวีแอบย่องขึ้นรถทะเบียนxx88... ฯลฯรู้จักผู้ชายเจ้าของรถคนนั้นไหมลูก เห็นถ่ายรูปอยู่กับคทาด้วย” คุณสุชารีเล่าละเอียดยิบและตบท้ายด้วยคำถามดังกล่าว

“หนูไม่รู้จักเลยค่ะแม่เพิ่งเห็นเขาวันนี้เอง” ชนกานต์บอกไปตามความจริง เธอยังไม่รู้จักโคมฉายพี่ชายของคทาทองดีนักคุยกันแค่นั้นแล้วรีบวางสาย

“งานเข้าแล้วแกยัยระวีหนีจริง ๆ ด้วย” พชรมนเป็นคนกล่าวหลังจากแนบหูฟังแล้วได้ยินแว่ว ๆจึงได้รับรู้ไปพร้อมเพื่อนด้วย เลยกระซิบบอกคนใกล้ตัวคือคทาทอง พร้อมเล่าถึงสาเหตุการหลบหนีของรายระวีให้ได้รับรู้ด้วย

“แอบซุบซิบอะไรกัน”โคมฉายเห็นสายตาของผู้เป็นน้องลอบชำเลืองมาทางตน แถมซุบซิบนินทาเสียงเบาไม่ให้ได้ยินเสียงนั่นทำให้สงสัยจนต้องเอ่ยถาม

“อ๋อ...ไม่มีอะไรหรอกพี่โคม” คทาทองตอบพี่ชายตน แต่ไม่วายมีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นให้พี่ชายได้สงสัยตามมาอีก

แท้จริงในใจของคทาทองนั้นได้เกิดแผนการคิดช่วยเหลือเพื่อนผู้หนีออกจากบ้านแต่จะไม่บอกผู้เป็นพี่ชายจนกว่าจะถึงเวลาจำเป็น

ส่วนพี่ชายเข้าใจผิดเป็นอย่างอื่นไปแทนจึงถามย้ำ

“ไม่มีอะไรแต่ยิ้มอย่างนั้นหมายความว่าไง”

คทาทองแสร้งเบี่ยงเบนความสนใจไปเป็นอีกอย่าง

“คิดถึงรถใหม่ของผมที่แม่เพิ่งซื้อให้ของพี่โคมยังไม่ได้ใช้รถใหม่ใช่ไหมล่ะ เลยต้องใช้รถสีเทารุ่นปี 90 คันเก่าของผม”

โคมฉายรู้สึกเสียหน้าเล็กน้อยเรื่องที่เป็นลูกคนรวยแต่ต้องใช้รถคันเก่าของน้องชาย

“เชอะ...แค่รถบีเอ็มสีน้ำเงินป้ายแดงทำคุยอวด เรียนจบช้ากว่าเพื่อนรุ่นเดียวกันตั้งสองปีโดดเรียนหนีเที่ยวหนึ่งปี ขาหักรักษาตัวอีกหนึ่งปี ต้องเรียนซ้ำชั้นจนอายุยี่สิบกว่าจะเรียนจบเป็นปู่โรงเรียนพอดี แม่ให้รถบีเอ็มน่ะถือว่าหรูแล้ว”

“รถของลูกโคม...แม่สั่งรุ่นใหม่รุ่นแพงที่สุดไปแล้ว เป็นรถประจำตำแหน่งรองประธานบริษัท เบนซ์สีขาวอย่างกับพระเอกขี่ม้าขาวเชียวล่ะ แต่กว่าจะได้ขับ ต้องรออีกสามอาทิตย์ทนใช้รถเก่าไปก่อนนะลูก” ผู้เป็นมารดากล่าวเหมือนปลอบใจ เมื่อเห็นลูกชายสองคนต่างอิจฉากันไปมา

...........งานเลี้ยงของคทาทองเลิกประมาณสี่ทุ่มยังไม่ดึกมากโคมฉายไม่ชอบนอนที่บ้านใหญ่ หากแต่ขับรถกลับไปนอนยังคอนโดในกรุงเทพฯ ที่ใกล้สถานีรถไฟฟ้าและมองเห็นวิวแม่น้ำเจ้าพระยาอยู่ไม่ไกล

เกิดรู้สึกแปลกประหลาดชวนขนหัวลุกแม้จิตแข็งไม่ใช่คนกลัวผี โคมฉายเหมือนเห็นเงาบางสิ่งแวบไปแวบมาจากกระจกมองหลังซึ่งติดตั้งอยู่หน้ารถพอตั้งใจเพ่งมองในกระจกอย่างจริงจังกลับไม่พบสิ่งผิดปกติใด

แต่ในใจอดระแวงไม่ได้รู้สึกเหมือนมีบางสิ่งบางอย่างอยู่ที่เบาะหลัง ลองชะลอรถและขับอย่างช้า แล้วเหลียวหลังไปมองดูเบาะหลังก็ไม่เห็นมีอะไรนอกจากเบาะรถว่างเปล่า เขาเอาตัวตุ๊กตุ่นตุ๊กตาของน้องชายออกไปจนหมดเกลี้ยงมันจึงกลายเป็นรถที่ว่างโล่งหากมีตัวอะไรประหลาดโผล่มาจะสามารถเห็นได้ถนัดตาทีเดียว

“สงสัยเราจะดูจูออนพวกหนังผีเกาหลีมากเกินไปเลยหลอนไปแล้ว” โคมฉายบ่นพึมพำกับตัวเอง

ขับรถใช้เวลานานเป็นชั่วโมงกว่าจะถึงคอนโดแม้ใช้เส้นทางยกระดับลัดมาแล้ว นำรถเข้าไปจอดในลานจอดรถแล้วดับเครื่องดับไฟแสงไฟสลัวในลานจอดรถส่องเข้ามาพอมองเห็นไม่ชัดเจน

ให้ตายเถอะคุณพระคุณเจ้าช่วย!!

“เฮ้ย! ...”

โคมฉายอุทานเสียงดังเมื่อหันหลังไปมองเบาะหลังรถสบตาเข้าอย่างจังกับดวงตาที่เบิกโต เส้นผมสีดำสยายในความมืด เห็นเท่านั้นรีบวิ่งหนีออกมาจากรถโดยปัจจุบันทันด่วนไม่มีเวลาหาเหตุผลว่าสิ่งที่เห็นนั้นเป็นอะไรแน่ เชื่อว่าผีมีจริง!แต่สิ่งที่เห็นอาจไม่ใช่ผี? แม้คิดแบบนี้แต่ขอวิ่งก่อน... แล้วค่อยคิดวิเคราะห์ทีหลังว่าสิ่งที่เห็นเป็นผีหรือไม่?

...........ในมุมสว่างอยู่ไม่ห่างจากพนักงานรักษาความปลอดภัยประจำคอนโด

“นี่คทา...รถของแกเคยชนคนตายมาบ้างหรือเปล่า” โคมฉายใช้มือถือโทรถามคทาทองผู้เป็นน้องชาย

“ไม่เคยนี่พี่มีอะไรเหรอ”

“พี่เห็นผู้หญิงผมรุงรังจู่ ๆ โผล่ขึ้นมานั่งเบาะหลัง จ้องมองหน้าพี่เมื่อกี้นี้น่ะสิ”

“อ๋อ... หึ หึ หึ...ไม่ต้องตกใจหรอก แล้วพี่โคมไม่ต้องไปล็อครถนะ ตอนนี้ผมกำลังขับรถอยู่ จะไปหาพี่ที่คอนโดรอผมอยู่ที่ห้องของพี่นั่นล่ะ”

โคมฉายไม่เข้าใจสงสัยในเสียงหัวเราะของน้องชาย แต่คิดว่าจะรอเจอกันแล้วค่อยซักถาม...

...........อีกครึ่งชั่วโมงใกล้จะถึงเวลาเที่ยงคืนคทาทองพร้อมด้วยชนกานต์และพชรมนมาถึงคอนโดของพี่ชายจึงตรงไปยังรถคันเก่าที่เขาเคยใช้ เปิดประตูรถก็เจอรายระวีทันที

“พี่คทาไม่ได้ขับรถคันนี้แล้วเหรอระวีเจอใครไม่รู้จัก จ้องมองหน้าตั้งนาน แล้วเขาก็วิ่งหนีออกจากรถไป ระวีไม่รู้จะไปที่ไหนนี่ดึกแล้วเลยแอบอยู่ในรถหิวจังยังไม่ได้กินข้าวเย็นด้วย” รายระวีบ่นยาว

ขณะเดียวกันรถโฟล์วีลสีดำเทาขับเข้ามาจอดไม่ไกลกันคนที่เพิ่งลงจากรถถือถุงร้านสะดวกซื้อซึ่งเต็มไปด้วยของกินถุงเบ้อเริ่ม

“อ้าว...คทากับเพื่อนมาหาพี่ชายเหรอ พอดีเลยผมเพิ่งไปซื้อของกินมาตุนใส่ตู้เย็นที่ห้องของโคม”เจเรมี่บอก พลางชูถุงของกินให้คทาทองและเพื่อนพ้องเห็น

คทาทองมีคีย์การ์ดห้องพักของพี่ชายนำพาทุกคนขึ้นลิฟต์ไปชั้นยี่สิบ กดออดหน้าห้องของโคมฉาย

เจ้าของห้องรีบเปิดต้อนรับ

“เว้ย!จูออนตามถึงนี่...” เสียงโคมฉายอุทานตกใจคล้ายเห็นผี เมื่อเจอใบหน้าหลอนนั้นก่อนจะเห็นหน้าน้องชายของตนซึ่งยืนอยู่ด้านหลังถัดไป

“พี่โคมให้ผมเข้าไปหน่อยสิ”

แล้วทั้งห้าชีวิตจึงชักแถวเดินตามกันเข้าห้องลงนั่งบนโซฟารับแขก

“ตกลงยัยผมรุงรังนี่ไม่ใช่ผีละสิทำเอาตกใจตั้งแต่ไปแอบอยู่เบาะหลัง” โคมฉายบ่นปนต่อว่า

“หิวจะตายอยู่แล้วแอบนอนอยู่ใต้เบาะหลังตั้งแต่บ่ายไม่ได้ดื่มน้ำเลยสักหยด” รายระวีบ่นบ้าง ค่อนข้างเสียงแหบทั้งปากคอแห้งผากเนื่องจากไม่ได้กินข้าวน้ำเลยตั้งแต่ตอนบ่าย

เจเรมี่ผู้ใจดียิ้มแย้มพร้อมส่งขวดนมเปรี้ยวให้ทันที

“เอานี่ไปกินสิ”

“ขอบคุณค่ะ” รีบรับแล้วดื่มด้วยท่าทางหิวจัดไม่พูดจากับใครปล่อยให้เพื่อนกับพี่ชายเพื่อนคุยกันไป

ชนกานต์และพชรมนช่วยกันเล่าเรื่องสาเหตุการหลบหนีของรายระวี

ส่วนเจเรมี่ฟังไปพลางยื่นของกินส่งให้สาวน้อยไปพลาง

“พี่โคมต้องช่วยระวีนะพี่โคมผมไม่อยากให้เพื่อนผมต้องถูกบังคับแต่งงาน ผมพอรู้จักชื่อเสียงของตาคนนั้น เป็นถึงเจ้าของอาบอบนวดแอบแฝงค้าบริการทางเพศด้วยนะพี่ทำธุรกิจอย่างนี้ถึงจะรวยแต่มันไม่สวยงาม”คทาทองให้เหตุผลอันจำเป็นของเพื่อนสาวเพื่อให้พี่ชายช่วยร่วมมือด้วย

“ระวียังอายุไม่เต็มสิบแปดขาดอีกหลายเดือนถ้าพี่ให้ที่พักพิง จะพลอยโดนข้อหาลักพาหรือพรากผู้เยาว์หรือเปล่าไม่รู้หาเรื่องเสี่ยงคุกตารางมาให้พี่ซะแล้วนะแกเรื่องนี้พี่คงต้องขอความช่วยเหลือจากพ่อ เพราะพ่อเป็นคนรักความยุติธรรมมีทีมทนายประจำตระกูลที่คอยช่วยเหลือได้” โคมฉายพูดแล้วเม้มปากเป็นเส้นตรง กังวลใจไม่ใช่เล่นกับเรื่องเด็กสาวหนีออกจากบ้านและตนเองต้องจำยอมให้อยู่ด้วยชั่วคราว

“ยังไงคืนนี้ให้ระวีค้างคืนที่นี่นะพี่โคม”คทาทองพูดกับพี่ชายในทำนองมัดมือชก

แม้จะเงียบไม่มีถ้อยคำตอบรับแต่พี่ชายต้องจำยอมไม่อาจปฏิเสธผู้เป็นน้องชายได้

จากนั้นคทาทองกุลีกุจอจัดการไปเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบเชิ้ตยาวเสื้อคลุมนอนพร้อมทั้งผ้าขนหนูของพี่ชายมายื่นให้รายระวี

“รับไปสิอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน เดี๋ยวนอนอีกห้อง ที่นี่มีสองห้องนอนเป็นคอนโดของพ่อพี่เองนะระวีไม่ต้องเกรงใจ”

“ขอบคุณมากค่ะพี่คทา”รายระวีรับมา รู้สึกอบอุ่นใจที่ได้รับการช่วยเหลือด้วยน้ำใจไมตรีส่งยิ้มเศร้าให้ตอบแทน

“ทำใจให้สบายไม่ต้องกังวลพวกเราเต็มใจช่วยระวี เดี๋ยวพี่จะกลับบ้านตอนนี้ดึกแล้วต้องพาสองสาวนี่ไปส่งบ้านด้วย ระวีมีอะไรให้ปรึกษาพี่โคมนะ” คทาทองกล่าวลา

หลังจากนั้นรายระวีจึงเข้าไปอาบน้ำ

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

ebook ออกแล้วดาวน์โหลดกันนะคะ นิยายไบเซ็กส์ช่วล-เกย์