ตอน 12 ถ้าฉันเคยเหลวแหลก [1]

          ...........อาการของรายระวีไม่หนักอย่างที่ทุกคนเป็นกังวลแผลที่โดนยิงอยู่ใต้รักแร้ระหว่างต้นแขนและข้างถัน เป็นแผลถากไปไม่โดนจุดสำคัญที่สลบไปเป็นเพราะตกใจสุดขีด ตั้งแต่เกิดมาแค่เคยหกล้มเป็นแผลถลอกก็ตกใจร้องไห้แล้วในชีวิตยังไม่เคยโดนลูกปืนยิงอย่างครั้งนี้ แต่ตำแหน่งที่โดนยิงนั้นอันตรายมากถ้ารุ้งพิลาศยิงพลาดองศาไปอีกนิดเดียวอาจเข้าไปโดนหัวใจนั่นจะกลายเป็นเรื่องเศร้าได้ลาโลกไปเป็นการถาวรแต่โชคดีที่เด็กสาวยังไม่ถึงคราวเคราะห์ร้ายได้รับบาดเจ็บครั้งนี้ถือว่าฟาดเคราะห์ไป

หลังจากรายระวีฟื้นขึ้นมาในตอนกลางวัน จึงได้เจอคนอยู่เฝ้าไข้คือรุ้งพิลาศกับโคมฉายส่วนเจเรมี่กับคิวลีนและเมลานีพากันไปทานอาหารมื้อกลางวันแล้วถึงจะมาเยี่ยมในตอนบ่ายเกือบเย็น

“เจ็บไหมยัยแบ๊ว ขอโทษนะฉันไม่ตั้งใจยิงเธอเลยแต่โชคดีกระสุนถากไปโดนข้างแขนเธอ ไม่โดนจุดสำคัญ เธอปลอดภัยแล้วนะ”รุ้งพิลาศกล่าว เธอรอเวลาให้รายระวีฟื้นเพื่อขอโทษ ก่อนที่จะลากลับกรุงเทพฯไปตามลำพัง

รายระวีเจ็บแผลที่โดนยิงเล็กน้อย แต่ไม่เคยนึกเคืองโกรธผู้หญิงที่ผิดหวังในความรักคนนี้ตรงกันข้ามกลับมีแต่ความเห็นใจ จึงบอกให้เธอคลายกังวล

“ระวีไม่เป็นอะไรมาก ระวีเข้าใจพี่รุ้งนะ ถึงตอนนี้พี่รุ้งคงรู้แล้วว่าไม่มีประโยชน์ถ้าคิดจะแต่งงานกับคนที่เขาไม่รักไม่มีใจให้”

ในยามนี้คำพูดของรายระวีดูเป็นผู้ใหญ่กว่าอายุเสียอีกรุ้งพิลาศเข้าใจทุกถ้อยคำ ก่อนหน้านั้นที่เด็กสาวเคยบอกให้ตัดใจจากเจเรมี่เธอยังคลั่งแค้นแน่นอกไม่ยอมตัดใจ แต่ตอนนี้ได้เห็นความรักอันเหนียวแน่นของเจเรมี่กับโคมฉายแล้วเธอยอมรับว่าสะท้อนใจและพ่ายแพ้ใจของโคมฉาย

ในห้องคนไข้พิเศษนี้มีเครื่องเสียงระบบสเตอริโอและมันกำลังเล่นเพลงเศร้าเหงาอ้อนจากคนเคยมีรอยแผลรัก เสียงเพลงเก่าแว่วมากระทบโสตประสาทตรงกับบรรยากาศยามนี้ ชายหนุ่มยืนอยู่ใกล้หน้าต่างที่ภายนอกอึมครึมครึ้มฟ้าครึ้มฝนในใจที่ไม่เคยพอใจในตัวเองของโคมฉายตอกย้ำตัวเองตลอดเวลา

“ถ้าฉันเคยเหลวแหลก แล้วเธอจะยังรักไหม... ฯลฯ”

เขาเดินมานั่งลงบนเตียงคนไข้ที่น่าประหลาดใจใครดูก็รู้ว่าดวงตาคู่นั้นแดงก่ำฉ่ำคลอหยาดน้ำ ทำไม? รายระวีไม่เข้าใจเหตุใดโคมฉายจึงมองมายังตัวเธอด้วยนัยน์ตาเช่นนี้แม้รุ้งพิลาศยังมองเขาอย่างงุนงงเช่นกัน

“ให้สัญญากับพี่สองข้อนะระวี ข้อแรกอย่าตาย ข้อสองอย่าบอกรักใคร”โคมฉายเรียกร้องเขยิบกายเข้าใกล้จนมือเอื้อมถึงสร้อยคอเส้นเล็กห้อยจี้เพชรรูปหัวใจซึ่งเขาเป็นผู้ซื้อให้เธอ“เก็บรักษาสร้อยเส้นนี้ไว้ให้ดี อย่าทำหายอย่าทิ้งขว้างมันไปไม่ว่าระวีจะใส่มันหรือไม่ใส่มันก็ตาม พี่ให้แล้วไม่คิดเอาคืนเพียงแต่อยากเห็นว่ามันยังอยู่กับระวี”

รุ้งพิลาศแปลกใจ เธอเคยขอให้โคมฉายซื้อของมีค่าราคาแพงให้ไม่เคยเลยสักครั้งที่เขาจะยอมเอาใจตามใจเธอ ไม่เคยซื้อของมีค่าให้เลยแม้แต่ชิ้นเดียวแต่กับเด็กสาวคนนี้เขากลับให้... ซึ่งถ้าจะให้คิดตามหลักการเหตุผลหากผู้ชายสักคนให้สร้อยเพชรราคาแพงกับหญิงสาวหมายความว่าให้ความสำคัญกับเธอคนนั้นอย่างมากมายเลยทีเดียวเพราะเชื่อกันว่าเพชรเลอค่าอมตะเป็นเครื่องหมายแทนรักนิรันดร์ มันมีนัยยะไปในทางชู้สาวมากกว่าจะนึกคิดต่อกันฉันท์พี่น้องบริสุทธิ์ใจ?!แต่สำหรับรายระวีนั้นดูออกได้อย่างง่ายดาย สายตาที่มองโคมฉายบ่งบอกความในใจ ‘ยังไงก็รัก...’ลูกผู้หญิงด้วยกันดูรู้

“พี่โคมรักระวี?” รุ้งพิลาศผู้เฝ้ามองอยู่เอ่ยออกมาเหมือนว่าจะร้องถาม

แต่ผู้ถูกถามไม่ยอมพูดโต้ตอบเข้าโอบกอดเด็กสาวทั้งในท่านั่งนั้นแล้วร้องไห้ออกมา

“ระวีบอกพี่ว่าถ้ารักกันไม่ได้ แต่อย่าตายนะพี่ก็จะบอกกับระวีอย่างนั้นเหมือนกัน ไม่ว่าอย่างไรต้องรักษาชีวิตไว้อย่าทุมเททั้งชีวิตให้ใคร ...อย่าตายนะ” พูดไปแล้วโคมฉายน้ำตาร่วงแม้รายระวีในอ้อมกอดของเขาไม่อาจมองเห็นขณะน้ำตาหลั่งริน

แต่รุ้งพิลาศเห็น...น้ำตาของผู้ชายที่ไม่เคยไหลร่วงเคยแต่ทำหน้าตายไร้ความรู้สึกแต่ครั้งนี้กลับกลายเป็นผู้ชายอ่อนไหวไปอย่างไม่น่าเชื่อ นั่นยิ่งน่าประหลาดใจเหลือเกินในสายตาของหญิงสาวซึ่งไม่เข้าใจเลย

“ถ้าฉันเคยเหลวแหลก แล้วเธอจะยังรักไหม ถ้าฉันเคยเป็นของใครแล้วเธอรับได้หรือเปล่า... ฯลฯ”

พอเพลงเล่นมาถึงเนื้อเพลงท่อนนี้ รุ้งพิลาศฉุกคิดได้ทันทีเข้าใจแล้วว่าโคมฉายคิดอย่างไรกับรายระวีเด็กสาวผู้ก้าวเข้ามาแทรกในภายหลังทั้งที่เขายังรักอยู่กับเจเรมี่เธอแค่พูดออกไปตามความจริงที่มันดำเนินไป...

“ยัยแบ๊วระวีรับพี่โคมไม่ได้หรอก รู้ทั้งรู้อยู่เต็มอกว่ารักไม่ได้ถึงไม่ตายก็รักไม่ได้ เพราะพี่โคมเป็นของเจมี่ไม่ใช่ของระวี”

โคมฉายไม่พูดอะไรออกมาอีกคำพูดของรุ้งพิลาศไม่ผิดจากใจข้างในของเขาเลยไม่อาจเปิดเผยความในใจด้วยรู้สึกด้อยค่าไม่คู่ควรกับเด็กสาวบริสุทธิ์ทั้งกายและใจได้เพียงแต่โอบกอดรายระวีไว้ไม่ปล่อยเท่านั้น

ความรักที่ไม่สมหวัง อาจดูเป็นภาพฝันร้ายไม่มีใครอยากเจอ แต่ในเมื่อวันนี้รุ้งพิลาศได้พบเจอมันแล้วและได้เห็นภาพสะท้อนจากโคมฉายกับรายระวีสองคนนี้ไม่อาจรักกันได้ทั้งรายระวีและตัวเธอเองต่างไม่ได้อะไรเลยจากการก้าวเดินเข้ามาในชีวิตของผู้ชายสองคนนอกจากความทุกข์และความเจ็บ ใจของรุ้งพิลาศเริ่มปลง... ตกลงปลงใจได้ว่าจะออกไปจากชีวิตของพวกเขาสองคนทั้งเจเรมี่และโคมฉายทิ้งความผิดหวังเจ็บปวดไว้เบื้องหลัง ปล่อยให้มันผ่านไปแล้วไปเริ่มต้นใหม่ในที่อื่นคงดีกว่า...

...........และแล้ววันที่รายระวีและคทาทองต้องเดินทางไปเรียนต่อยังนิวยอร์กประเทศสหรัฐอเมริกาก็มาถึง

โคมฉายต้องเข้าไปทำงานในตำแหน่งผู้ช่วยประธานกรรมการบริษัทแทนบิดาของเขาซึ่งเดินทางไปส่งคทาทองและรายระวีพร้อมกับมารดาถึงนิวยอร์กมีเจเรมีทำงานในตำแหน่งผู้จัดการฝ่ายต่างประเทศและคิวลีนช่วยงานในตำแหน่งเลขาของเจเรมี่ ดูภาพโดยรวมแล้วทั้งสามคนเริ่มได้อยู่ด้วยกันอย่างสงบสุข

รายระวีและคทาทองได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ในมหาวิทยาลัยชั้นนำประจำนครนิวยอร์กสถานที่พักอาศัยอยู่ด้วยกันโดยไม่ต้องจ่ายค่าเช่าในคอนโดของปู่ย่าเจเรมี่ซึ่งให้อยู่ฟรีเป็นที่ที่เจเรมี่และโคมฉายเคยอยู่ร่วมกันมาก่อน

หลังจากนั้นเวลาได้เลยผ่าน ผ่านไปเป็นปี...

...........คอนโด Intapalum

“น้องชายยูไม่ได้เป็นเกย์ใช่ไหม แต่แปลกที่ไม่ยักมีอะไรกับระวีแบบแฟนกันเขาเริ่มมีปัญหาแล้วล่ะ ทำไมไปคบเพื่อนเป็นเกย์และมีผู้ชายมาชอบ คทาไม่กล้าปรึกษายูเลยส่งเมล์มาปรึกษาไอ”เจเรมี่บอกกับโคมฉาย พร้อมให้ดูรูปถ่ายเซลฟี่คู่กันของเพื่อนคทาทอง “เพื่อนคทาชื่อเบรนดี้ นามสกุล สมิท ส่วนที่มาชอบคทาชื่อ สกั๊ต เป็นญาติห่าง ๆกับเบรนดี้มีนามสกุลสมิทเหมือนกัน”

“อ้าว! เบรนดี้นี่ผู้หญิงไม่ใช่เหรอ” โคมฉายถาม สงสัยในภาพที่เห็นเป็นผู้หญิงผมสีน้ำตาลอ่อนซอยคล้ายรากไทรยาวประมาณประบ่าผิวขาวแก้มชมพูระเรื่อจมูกโด่งปากแดง โดยรวมหน้าตาเหมือนตุ๊กตาบาร์บี้สาว

“คนนี้แหละเป็นผู้ชาย”เจเรมี่ยืนยันทั้งที่ตนเองยังไม่เคยเห็นตัวจริงของผู้ที่กล่าวถึงมาก่อน

“หา! นี่นะผู้ชาย?! ...” โคมฉายอุทานแล้วให้อึ้ง

...........ค้นพบคนรักที่เหมือนเพื่อนตายแทนกันได้ไม่ใช่เรื่องหาง่ายสำหรับปุถุชนคนหนึ่งเจเรมี่ซึ้งในน้ำใจยอดชายคนรักอย่างหาที่สุดมิได้ จึงคิดทุ่มเทเอาใจกันสุดชีวิตมีสถานที่หนึ่งซึ่งจะช่วยให้เขาทำได้ดังหวังนั่นคือ... วัดโพธิ์

ไม่ได้ไปเอาธรรมะหรือเล่นพระเครื่องของขลังที่มีให้เช่าเกลื่อนไปในละแวกนั้นเขาเป็นชาวคริสต์ที่ไม่เคร่งครัดในศาสนาของตนยืดถือความพอใจและสบายใจเป็นหลักเสียมากกว่าสาเหตุที่ไปวัดโพธิ์นั้นเพื่อเรียนนวดแผนโบราณ มั่นใจในอุ้งมือของตนทั้งใหญ่นุ่มอบอุ่นสร้างความสุขประทับใจในบทรักทำให้คนรักคนหลงมานักต่อนักแล้ว เขาจะเพิ่มทักษะการใช้ให้มีเสน่ห์มัดใจคนรักมากยิ่งขึ้นอีก

เมื่อเจเรมี่ไปเรียนนวดโคมฉายย่อมต้องไปด้วยเพราะทำตัวเป็นคู่รักตัวติดกัน เลยได้เรียนเป็นเพื่อนกันเป็นอันว่าสามารถดูแลเทคแคร์ให้ความสุขซึ่งกันและกันได้อย่างสบาย

เวลาทำงานในห้องผู้ช่วยประธานกรรมการบริษัทไม่มีเลขาส่วนตัวเพราะใช้เลขาร่วมกับประธานกรรมการบริษัท โคมฉายจริงจังกับการทำงานใช้สมองอย่างเคร่งเครียดช่วงบ่ายสามถึงสี่โมงเย็นจึงมักปวดเมื่อยบริเวณต้นคอและหิว แต่ไม่ต้องเป็นห่วงเขามีคนคอยดูแลชงกาแฟมาให้พร้อมเสิร์ฟของว่างของขบเคี้ยว คนช่างเอาใจคนนั้นคือเจเรมี่ผู้จัดการฝ่ายต่างประเทศที่ชอบทำนอกเหนือตำแหน่งหน้าที่ของตนบางวันอยากอยู่ลำพังสองต่อสองมากจนถึงขั้นปิดล็อคประตูจึงเป็นจุดสนใจของพนักงานสาวในบริษัทตั้งแต่แผนกธุรการแม่บ้านยันประชาสัมพันธ์ให้ชอบมาแอบฟังหน้าห้องพวกเธอรู้กันดีว่าทั้งสองหนุ่มเป็นแฟนกัน แล้วชอบเอาไปเม้าท์กันอย่างมันปากมากประมาณว่าอยากรู้ตอนที่ปิดห้องอยู่ด้วยกันนั้นทำอะไรกันท่าไหนใครจะอยู่ล่างอยู่บนว่ากันปากต่อปากขนาดนั้นเลยทีเดียว

คิวลีนเลขาผู้จัดการต่างประเทศเป็นคนสนิทของทั้งสองหนุ่มรู้ดีที่สุดว่าพวกเขาสองคนยังเคารพสถานที่ทำงานอันไม่ใช่โรงแรมย่อมไม่ทำเรื่องลับ ๆ อนาจารอย่างที่ใคร ๆ พากันนินทา เธอถูกเรียกตัวให้เข้าไปพบพร้อมทั้งทนายความประจำตระกูลที่ชื่อทรงกลดด้วยเรื่องที่สร้างความตึงเครียดให้คิวลีนเป็นอย่างมาก

“ก๊อก ก๊อก ก๊อก...” คิวลีนเคาะประตูตามมารยาท บ่ายวันนี้ประตูห้องไม่ได้ล็อคเมื่อเธอเปิดออกจึงได้เห็นภาพเจเรมี่กำลังใช้มือบีบนวดบริเวณต้นคอของโคมฉายและโคมฉายจิบกาแฟอยู่ บรรดาขาเม้าท์ชะเง้อคอมองข้างประตู พอดูรู้เห็นแล้วจึงรีบแยกย้ายกันกลับไปทำงานในแผนกของตนแล้วประตูห้องได้ถูกปิดอีกครั้งเพื่อคุยเรื่องสำคัญ

.