อยากจะบันทึกเรื่องราวชีวิตการทำงานไว้ ตั้งแต่เริ่ม จนกระทั่งเกษียณ
รวบรวมเอาไว้ให้ตัวเองอ่าน และอาจจะมีมีคนอื่นๆ ได้อ่านด้วย
ค่อยๆ เขียนไปวันละนิดละหน่อย
เป็นการรื้อฟื้นความทรงจำได้ดีทีเดียวนะ...
จำได้ไม่เคยลืมว่า หลังจากรายงานตัวเริ่มทำงานที่เมืองตาก จังหวัดที่ได้ขึ้นชื่อว่าร้อนมากๆ ในหน้าร้อน พอๆ กับแม่ฮ่องสอนเป็นอย่างไร
หลังจากที่รายงานตัวแล้วซึ่งวันนั้นเป็นวันพฤหัสบดีที่ 28 กันยายน 2527ใกล้สิ้นปีงบประมาณพอดี หัวหน้า(หัวหน้าสุนัย) จึงบอกกับเราว่ายังไม่ต้องมาทำงาน ให้ไปจัดการเรื่องหาที่พักให้เรียบร้อยก่อน พี่วิโรจน์หน้าห้องท่านผู้ว่าราชการจังหวัด ก็พาเราไปหาหอพักใกล้ๆ ที่ทำงานได้เป็นหอพักนักเรียนมัธยม ตรงข้ามโรงเรียนผดุงปัญญา แต่ช่วงนั้นเป็นช่วงปิดเทอมพอดี หอพักจึงเงียบมากๆแต่พวกเรายังไม่ได้เข้าพักที่นี่ ไปพักที่โรงแรมตากในเมืองก่อน วันรุ่งขึ้นจะนั่งรถตู้ประจำทางไปเที่ยวแม่สอดกัน
เย็นวันนั้นเราก็เดินเที่ยวในเมืองกัน ในเมืองมีถนนแค่ 2 สาย เดินไป เดินมา ก็รอบเมืองแล้ว เป็นเมืองเล็กๆ ที่น่าอยู่ แต่ไม่อยากจะนึกถึงว่าหน้าร้อนจะเป็นอย่างไร รุ่งเช้าเราก็นั่งรถตู้ไปเที่ยว อ.แม่สอด หนทางขึ้นเขา คดเคี้ยวใช้ได้เลย เค้าว่าเป็นถนนปราบเซียน เคยได้ยินเรื่องเนินพิศวงในระหว่างทางไปแม่สอดคงต้องหาทางพิสูจน์ให้ได้สักวันหนึ่ง
เราพักที่แม่สอดแค่คืนเดียวเดินเที่ยวตลาดริมเมย พอรุ่งขึ้นวันอาทิดย์ก็กลับเมืองตาก พี่ตุ้มพี่สะใภ้ก็กลับกรุงเทพฯ ส่วนพี่ใหญ่ก็กลับลำปาง เราก็อยู่หอพักคนเดียวแต่โชคดีเพราะมีน้องผู้หญิงที่อยู่ห้องเสมียนตราจังหวัดซึ่งก็เช่าห้องอยู่ที่หอพักนี้ด้วย แต่เค้าอยู่ชั้นบน เราอยู่ชั้นล่าง กลับมาพอดี เราก็เลยมีเพื่อนเฝ้าหอพักอีกคน พอพี่ๆ กลับไปกันหมด ก็เข้าสู่ความเงียบและเหงา เออเนอะ...จากบ้านมาอยู่คนเดียวตั้งไกล จะทำยังไงหนอ เอาน่ะ ...มาถึงขั้นนี้ ต้องอยู่ให้ได้ซิแม้จะคิดถึงบ้านมากๆ ก็ตาม
เช้าวันจันทร์วันแรกของการทำงานที่เมืองตาก เมืองระแหงแต่ผู้คนไม่เคยแล้งน้ำใจ เราแต่งตัวไปทำงานตั้งแต่ 7 โมงเช้า เดินไปศาลากลางจังหวัดซึ่งก็ไม่ไกลนักแป๊บเดียวก็ถึง เดินเข้าประตูด้านหน้าของศาลากลางจังหวัด มีความรู้สึกเหมือนมีคนแอบมองอยู่ ก็เลยเงยหน้าขึ้นไป เห็นม่านหน้าต่างห้องผู้ว่าฯเปิดแง้มๆ อยู่ ก็ไม่ได้คิดอะไร เดินขึ้นบันไดขึ้นไปห้องสำนักงานจังหวัดซึ่งอยู่ชั้น 2 พอใกล้จะถึงก็ได้ยินเสียงผู้ชายสูงอายุ
มาแต่เช้าเชียวนะ...หนู
เราเงยหน้าขึ้นมอง ท่านผู้ว่านั่นเองเรายกมือไหว้ ท่านก็ส่งยิ้มให้อย่างเอ็นดู ใจมาเป็นกองเลยตอนนั้น
แล้วท่านก็มักจะมารอทักเราแถวบันไดชั้น2 ก่อนถึงห้องสำนักงานจังหวัดบ่อยๆ เรามารู้ทีหลังว่าท่านเป็นคนที่มาทำงานเช้ามากๆ บางครั้งคนขับรถไปรับที่จวนช้าท่านก็นั่งรถสามล้อมาที่ศาลากลางจังหวัดเอง
วันจันทร์วันแรกของการทำงานและเป็นวันแรกของปีงบประมาณใหม่ งานเริ่มเบาบางลง มีพี่ๆห้องสำนักงานจังหวัดมาคุยกับเรามากขึ้น ถามโน่นถามนี่ โดยเฉพาะเจ้าต๋อง (สุพงษ์ คำประยูร) ผู้ชายตัวโต สูง 180 กว่า ซ.ม. ผมหงอกด้านหน้าเล็กน้อยเป็นหย่อมๆ เพราะโดนตัวต่อต่อยเป็นนักการข่าว บรรจุเข้ารับราชการก่อนเราไม่กี่เดือน แล้วก็อีกคนชื่อแมว (ชัยวัฒน์ จิตตเมตตากุล) ก็เป็นนักการข่าวเหมือนกัน จังหวัดอื่นๆ เค้ามีนักการข่าวแค่คนเดียว แต่จังหวัดชายแดน จะมีนักการข่าว 2 คน
นอกจากนั้นแล้วก็มีพี่แมว (วัลลภา ตันสาโรจน์วนิช) เป็นเจ้าหน้าที่การเงิน บอกว่าไม่ได้มาคุยอะไรด้วยก็เพราะสิ้นปีงบประมาณ งานด้านเบิกจ่ายเงินยุ่งมากๆ
พี่นิหรือพี่เกศ (เกศกมล)เป็นเจ้าหน้าที่ตรวจสอบภายใน ผอมๆ พูดช้าๆ เรียบร้อยมากๆ
พี่ติ๋ม (โสพิศ วิเชียรโชติ) เป็นเจ้าหน้าที่บริหารงานทั่วไป เป็นคนที่สวยที่สุดในสำนักงานจังหวัดตาก
พี่เหน่ง(อมรศักดิ์ กิจพาณิชย์) เจ้าหน้าที่วิเคราะห์นโยบายและแผน เป็นคนแรกที่สอนงานให้เรา ใจดีแถมยังหล่ออีกด้วย 555
พี่อเนก โกวฤทธิ์ ( พวกเราชาวสำนักงานจังหวัดมักจะเรียกกันว่าเอ..นก เป็นเจ้าหน้าที่พิมพ์ดีด เป็นคนที่พิมพ์ดีดได้เร็วมาก เร็วจนเราทึ่งเพราะเวลาพี่เค้าพิมพ์งาน ตาเค้าไม่มองแป้นพิมพ์เลยมองแต่กระดาษที่ร่างหนังสือมาให้พิมพ์ พิมพ์เสร็จเอามาตรวจดู ไม่มีผิดเลยนับถือจริงๆ เวลาเค้าพิมพ์นะ นิ้วเค้าเหมือนคนเล่นเปียโนเลยพริ้วมากๆแต่เคาะแป้นพิมพ์ที หนักแน่นมาก
พี่ทวีเดช นันตาวงศ์ คนนี้ก็เป็นเจ้าหน้าที่พิมพ์ดีดเหมือนกันแต่พิมพ์เก่งสู้พี่อเนกไม่ได้ สองคนนี้เป็นคนลำปางเหมือนกัน พี่แมวเล่าว่า วันที่พี่เอนกและพี่เดชมาสมัครงานเค้า 2 คนมาทั้ง ๆ ที่ยังห่มผ้าเหลืองอยู่เลย แต่วันสอบพี่เค้าสึกแล้วพี่เดชเป็นคนอารมณ์ดี ใครล้อเล่นยังไงก็ไม่เคยโกรธเลย แต่พูดไม่ค่อยชัดมักจะถูกเพื่อนๆ ล้อเล่นบ่อยๆ โดยเฉพาะให้พูดคำว่า เฉาก๊วย พี่เค้ามักจะออกเสียงเพี้ยนเป็น ...เฉา..โก๊ยยย
เจ้าติ๋ม(จิระพรรณ เพ็งปฐม)เป็นลูกจ้าง อายุน้อยกว่าเรา 2 ปี เป็นคนมีเสน่ห์ คุยเก่ง นิสัยดีบ้านอยู่อำเภอลับแล จังหวัดอุตรดิตถ์ ต่อมาเราก็ได้เจ้าติ๋มนี่แหล่ะที่คอยมารับเราที่หอพัก พาไปโน่นนี่ ไม่ให้เราเหงา
อีกคนเจ้าเล็กสาวสวยนิสัยดีอีกคนหนึ่ง ทำหน้าที่ธุรการงานสารบรรณ รับ ส่งหนังสืออยู่ชั้นล่างของศาลากลางจังหวัด
พี่วิโรจน์หน้าห้องผู้ว่าราชการจังหวัดต่อมาเราได้รับมอบหมายจากพี่เค้าให้รับผิดชอบงานประชุมหัวหน้าส่วนราชการประจำจังหวัดทุกเดือน
พี่สำอาง แดงพยัคฆ์ ตัวเล็กมากๆตัวเตี้ยกว่าเราอีก ชอบร้องลิเก เวลาเมา
คนขับรถ ชื่อตาเชียร นี่ก็ชอบร้องเพลงโดยเฉพาะ ห้องเบอร์ 5
นี่คือคนที่เรารู้จักในตอนแรกๆที่เรามาอยู่ที่เมืองตาก ซึ่งพวกที่เอ่ยนามมานี้ อยู่ตากนานมาก...ณ เวลานี้ก็ยังคงคิดถึงพี่ๆ เพื่อนๆ และน้องๆ ทุกคนอยู่เสมอ
แวะมาทักทายจ้าาา 
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 18 คน [
โรงแรมนั้นผมเคยไปพักด้วยนะคุณเปี๊ยก ระยะนั้นผมไปตรวจ
สาขาบริษัท
เขียนอีกนะสนุกดี