ช่วงปลายเดือนพค. ได้รู้จักกับผู้ชายคนนึงผ่าน dating ของเฟสบุ๊คเค้าอายุมากกว่าเรา 7 ปี เราเลข 4 เค้าเลข 5 คุยไปไม่นานก็แอดไลน์กัน

 

เค้าค่อนข้างชัดเจนในความสัมพันธ์ บอกตั้งแต่แรกเลยว่าชอบ ว่ารัก แต่เรารู้สึกเฉยๆ ไม่ได้ชอบแต่ก็ไม่ได้เกลียด คิดว่าคนนี้ก็คงจะเป็นเหมือนคนอื่นๆ ที่เคยเข้ามาคุย คือผ่านมาแล้วก็ผ่านไป ไม่น่าจะนาน

 

แต่พอได้คุยกัน เค้าจะทักสวัสดีตอนเช้ามาเหมือนที่คนแก่เค้าชอบทักกันทุกวัน บอกรัก บอกคิดถึงทุกวัน และชอบเรียกเราว่าที่รัก

 

ถามว่ารู้สึกยังไง..

มันก็รู้สึกดี ที่มีคนมาบอกรัก มาเรียกที่รัก ในฐานะของคนรัก

 

แต่ความรู้สึกเรามันยังไม่รัก หัวใจมันบอกแบบนั้น

 

ตลอด 3 เดือนนี้เป็นช่วงเวลาที่เราเข้าห้องบางรักบ่อยที่สุด เพราะเป็นการคุยในแบบคู่รักจริงจังเป็นครั้งแรก บางเรื่องเราก็ไม่รู้ว่ามันปกติมั๊ย หรือว่าเราเยอะเกินไปรึเปล่า

 

เพิ่งเข้าใจคำว่าไม่เจอกับตัวเองไม่รู้หรอก อ่านเรื่องคนอื่นมาตั้งมากมาย บางเรื่องที่ง่ายๆ พอมาเจอกับตัวเองบ้างกลับไปไม่เป็นซะงั้น สับสนตัดสินใจไม่ถูกเลยทีเดียว

 

?..แล้วทำไมไม่บอกเค้าไปตั้งแต่แรก ตัดใจตั้งแต่แรกเลย

เจอกันครั้งแรก เค้าก็บอกชอบเลย เป็นเราเองที่ไม่ได้รู้สึกอะไร คิดว่าคุยกันไปก็อาจจะชอบได้ ส่วนที่เค้าบอกชอบ เราก็ไม่รู้ว่ามันจะจริงมากน้อยแค่ไหน 

 

และวันนั้นเค้าก็ถามว่าเรารู้สึกยังไงกับเค้า เราก็ตอบไปตามตรงว่าเฉยๆ คือไม่ได้ชอบแต่ก็ไม่ได้เกลียด

 

คนเราจะชอบกันได้จากการเจอกันตั้งแต่ครั้งแรกเลยเหรอ

 

และหลังจากนั้น ก็เป็นที่มาของการบอกคิดถึง และบอกรักทุกวัน

 

ในส่วนของเรา จะเป็นประเภทปากหนัก คือถ้าไม่รู้สึกจริงๆ จะไม่พูดพร่ำเพรื่อ แต่ก็มีบอกคิดถึงบ้างเวลาเค้ากลับต่างจังหวัด

 

เวลา 3 เดือน เราว่ามันเพียงพอแล้วสำหรับการพิสูจน์ความรู้สึกของตัวเอง

 

เค้าไม่ใช่คนไม่ดีอะไรนะ เค้าบอกเสมอว่า เค้าไม่ได้รักใครง่ายๆ คือเค้าโสดมาหลายปีมากๆ และด้วยอายุของเค้าด้วย การเริ่มต้นใหม่คงไม่ง่ายเหมือนวัยรุ่นอายุน้อยๆ

 

เข้าไปอ่านกระทู้ที่ว่า คนเราจะใช้ชีวิตอยู่กับคนที่ไม่ได้รักได้มั๊ย 

 

หลายคำตอบที่อ่านบอกว่าได้ เราก็คิดว่า ถ้าคุยกันไป สักวันเราอาจจะชอบและรักเค้าขึ้นมาได้ ความผูกพันมันอาจจะเกิดขึ้นบ้าง

 

แต่มันก็ไม่เกิดขึ้นซักที

 

จนรู้สึกว่าไม่ควรเห็นแก่ตัวมากไปกว่านี้อีกแล้ว วันนี้เลยตัดสินใจจะไปบอก

 

วันก่อนที่โทร.คุยกันก็มีเกริ่นๆไปบ้างว่ามีเรื่องจะคุยด้วย แต่อยากคุยแบบเจอหน้ากันมากกว่า

 

พอวันนี้เจอกันต่างก็ทำตัวปกติ เค้าก็มีทวงถามว่าจะคุยเรื่องอะไร แต่เราบ่ายเบี่ยงขอกินข้าวก่อน

 

หลังจากกินข้าวก็ไปต่อร้านกาแฟเหมือนเช่นเคย เค้าก็ถามขึ้นมาอีก

 

เราก็อ้ำอึ้งไม่รู้จะเริ่มยังไง เค้าก็พูดขึ้นมาว่าพอจะรู้ว่าจะพูดเรื่องอะไร เราเลยคะยั้นคะยอถามว่า เรื่องอะไรล่ะที่ว่ารู้น่ะ

 

เค้าก็เลยพูดขึ้นมาว่า จะเลิกคุยใช่มั๊ย เราเลยตอบไปว่าใช่ เค้าก็ถามเหตุผลว่าทำไม

 

เราเลยบอกเค้าไปว่า ไม่อยากให้เค้ามาเสียเวลากับเรา

 

ทีแรกตั้งใจว่าวันนี้จะลองถามหยั่งเชิงดูก่อนว่าถ้าความรู้สึกเรามันยังไม่พัฒนา แล้วเค้าจะยังอยากไปต่อมั๊ย

 

แต่พอได้พูดออกไปแล้ว เค้าชวนเราออกจากร้านกาแฟเลย ซึ่งปกติแล้ว จะนั่งคุยกันเป็นชม.ๆ และสีหน้าเค้าก็เฉยชาจนน่าใจหาย

 

ตลอดทางที่เค้าขับรถไปส่ง เค้าก็เอาแต่พูดว่าต่อไปคงต้องกลับไปใช้ชีวิตคนเดียวเหมือนเดิม ทำงานงกๆ กลับบ้าน ไม่มีคนให้คิดถึง ไม่มีใครมาคอยห่วงใย..บลาๆๆ

 

เราก็ได้แต่ขอโทษ และบอกว่าไม่อยากเอาเปรียบความรู้สึกของเค้า

 

เพราะเราก็รู้สึกอย่างนั้นจริงๆ คิดว่าความรู้สึกมันคงพัฒนาไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว ไม่อยากโกหกความรู้สึกตัวเอง ไม่อยากให้เค้าเสียเวลาไปมากกว่านี้

 

และไม่อยากให้ความผูกพันมันแน่นแฟ้นโดยปราศจากความรัก เลยเลือกที่จะให้มันจบไปตั้งแต่เนิ่นๆ แบบนี้ดีกว่า

 

รู้ว่าเค้าเสียใจมาก สังเกตจากอากัปกริยาและคำพูด แต่ก็ยังดีที่เค้าไม่ตีโพยตีพาย ร่ำลา ขอโทษ ขอบคุณกันอยู่พักใหญ่ เราก็ตัดสินใจเดินจากมา เค้าก็ขับรถออกไป

 

พอได้จากกันจริงๆ รู้สึกแย่เหมือนกัน พอคิดว่าพรุ่งนี้คงไม่มีใครมาบอกรักบอกคิดถึงแล้ว น้ำตามันก็ไหลออกมา

 

ความเสียใจก็ส่วนนึง แต่พอลองกลับไปคิดว่า หรือจะลองให้โอกาสตัวเองอีกครั้งมั๊ย ความรู้สึกกลับบอกว่าไม่ ให้มันจบไปตอนนี้ดีแล้ว

 

เวลาสับสนในความรู้สึกมันเป็นแบบนี้เอง

 

ถ้าใครเผลออ่านมาถึงตรงนี้ อย่าเพิ่งมองบนใส่ เพราะคิดว่าเรื่องแค่นี้ใครๆก็ผ่านกันมาทั้งนั้น ขี้ปะติ๋วจะตาย

 

ถ้าอีกฝ่ายเป็นคนที่ไม่เข้ากันกับเราแบบไม่ต้องพูดเยอะมันคงง่ายกว่านี้มากๆ และคงไม่มาถึงจุดนี้หรอก

ถ้าทุกความสัมพันธ์จากกันด้วยดี แบบที่ไม่มีใครต้องเสียใจ ก็คงจะดีเนอะ

 

 

เข้าใจแล้วว่า ความรักไม่ใช่ผลตอบแทนของความดี มันคือแบบนี้นี่เอง