คำถามที่อยากถาม....(เพลงทุกเวลา บ้านนี้มีรัก) เมื่อสาวน้อยอายุได้เกือบ 2 ขวบขณะนั้นแม่ของเธอมีน้องชายที่เพิ่งเกิดและทุกคนในบ้านก็สนใจกับน้องชายที่เกิด ทำให้เธอต้องเรียกร้องความสนใจด้วยการซน ร้องไห้ งอแง เพื่อเรียกให้คนภายในบ้านหันมาสนใจเธอมากกว่าที่จะสนใจน้องชายตัวน้อย ผลเธอโดนดุ โดนหยิก โดนตี ในที่สุดถูกจับขังห้องน้ำเพื่อให้เธอเป็นเด็กที่ดี เมื่อสาวน้อยอายุได้ 6 ขวบพ่อและแม่ต้องแยกกันอยู่ด้วยหน้าที่การงานของแต่ละคน เธอต้องย้ายไปอยู่กับพ่อที่แอบซ่อนการมีผู้หญิงอื่นเพื่อไม่ให้แม่เธอรู้ ผลเธอโดนผู้หญิงคนนั้นดุ หยิก ตี และทำโทษในขณะที่พ่อเธอไม่อยู่และไว้ใจว่าผู้หญิงคนนั้นคงไม่ทำร้ายเธอ เมื่อสาวน้อยอายุได้ 7 ขวบภาพที่เธอเห็นชินตา คือ พ่ออยู่กับผู้หญิงที่เป็นใครไม่รู้มากหน้าหลายตาจนเธอเองจำแทบไม่ได้ว่าเป็นใครบ้าง และผู้หญิงทุกคนของพ่อก็หน้าไหว้หลังหลอกทุกคนทำเหมือนเมื่อเธออายุแค่ 6 ขวบ ผลเธอกลายเป็นเด็กเงียบเหงาซึมเซา ทุกคนดูว่าเธอเป็นคนเรียบร้อยเพราะถูกพ่อเธออบรมสั่งสอน เมื่อสาวน้อยอายุได้ 8 ขวบแม่เธอแอบพาเธอหนีกลับมาอยู่กับแม่ แม่ชดเชยเวลาความรักที่เธอรู้สึกขาดหายไป 2 ปีด้วยการซื้อโน่นซื้อนี่เท่าที่จะซื้อหาให้เธอได้เพื่อทดแทนความรักที่หล่นหายไปเมื่อ 2 ปีและเพื่อชดเชยกับคำที่ใครๆ จะพูดในภายหลังว่าเด็กมีปัญหาเพราะพ่อแม่ต้องแยกกันอยู่ ผลเธอไม่มีความมั่นใจในตัวเอง ขี้อาย ไม่กล้าแสดงออกและกลัวสังคม เมื่อสาวน้อยอายุได้ 9 ขวบแม่ได้ส่งเธอเรียนพิเศษที่ต่างๆ เพื่อให้เธอเป็นคนเก่งและมีความมั่นใจในตัวเอง เธอกล้าแสดงออกจากเดิม มีเพื่อน มีสังคมเด็กๆ แต่เธอก็ยังขลาดกลัวในผู้คนที่ผ่านไปผ่านมา ผลเธอเริ่มมีความมั่นใจจากสิ่งที่แม่พยายามสร้างความมั่นใจ แต่เธอก็ยังขี้อายเหมือนที่เคยเป็น เมื่อสาวน้อยอายุได้ 12 ปีพ่อกับแม่แยกกันอยู่โดยเด็ดขาด เธอเริ่มเก็บตัว ไม่กล้าแสดงออก แต่ด้วยแรงผลักดันของแม่ที่ให้เธอแสดงออก โดยส่งเธอไปเรียนศิลปะ แขนงต่างๆเท่าที่สาวน้อยอย่างเธอจะเรียนได้ ผลเธอเก็บตัว ดูเหมือนเรียบร้อย แต่เธอก็เริ่มก้าวร้าวในหมู่เพื่อน ความคิดเริ่มเบี่ยงเบนไม่อยากเป็นผู้หญิง เริ่มทั้งรักและเกลียดผู้ชายโดยเฉพาะพ่อตัวเอง ผลทุกครั้งที่พ่อมารับเธอไปเที่ยว เธอไม่อยากไปถ้าไม่มีแม่ไป เธอไม่คลุกคลีกับคนเป็นพ่อ เมื่อสาวน้อยอายุได้ 14-15 ปีพ่อหายไปจากชีวิตเธอและครอบครัว เธอเห็นแม่เธอเหม่อลอย เศร้าซึม แม่เริ่มเครียด ชอบดุว่าเธอเมื่อเธอเริ่มไม่ใสใจในการเรียนและการเรียนต่อ เธอมีเพื่อนมากมายโดยเฉพาะเพื่อนผู้หญิงเพราะแม่ให้เรียนในโรงเรียนสตรีชื่อดังแห่งหนึ่งในสังคม กทม. เธอเริ่มเติบโตเป็นสาวน้อย เธอเริ่มดื้อมีความคิดเป็นของตัวเองเริ่มต่อต้านครอบครัวและสังคม สิ่งไหนที่แม่อยากให้เธอทำเธอจะแค่รับฟังแต่ไม่ทำตามและเห็นด้วย เริ่มมีความคิดเป็นของตัวเอง แต่ภายนอกเธอก็ยังเป็นเด็กเรียบร้อยในสายตาคนทั่วไปอยู่ดี เมื่อสาวน้อยอายุได้ 16-18 ปีเธอเริ่มเป็นสาวเต็มตัวเธอเริ่มไม่เชื่อฟังในสิ่งที่แม่บอกเรื่องเรียนต่อเพราะเธอมีความคิดเป็นของตัวเอง เธอเริ่มมีข้อแม้และต่อลองเรื่องสถานที่เรียนต่อเธอต้องมีส่วนในการตัดสินใจแม่เธอก็ตามใจหาที่เรียนที่ท่านคิดว่าดีที่สุดให้เธอ ณ ที่ใหม่เธอเป็นดาวของสถานศึกษาเธอเรียนเก่งเป็นขวัญใจของครูอาจารย์ เพื่อน พี่ๆ และน้องๆ ในสถาบันเธอเป็นที่รู้จักของคนทั่วไปด้วยเธอเก่งในกิจกรรมและช่วยงานสถานศึกษามากมาย แม่เธอดูแลเธออย่างดี เธออยากได้อะไรแม่ก็หามาให้หมดจนเป็นที่อิจฉาของเพื่อนๆ ร่วมสถาบันและแถวบ้านเธอ ที่ใครๆ ก็คิดว่าเธอคือ คุณหนู ที่ถูกพ่อแม่ประคบประหงมดูแล เมื่อสาวน้อยอายุได้ 19-22 ปีเธอเรียนต่อในสถานศึกษาของรัฐแห่งหนึ่งซึ่งเป็นความต้องการของแม่เธอ ด้วยเธอไม่รู้ว่าเธอจะเรียนต่ออะไร เมื่อแม่เธอให้สอบเข้าเธอก็สอบเข้าตามใจแม่ของเธอ ที่นี่เธอก็ยังคงเป็นดาวและเป็นที่สนใจของคนในสถานศึกษาและภายนอก เนื่องจากเธอมีหน้าตา ผิวพรรณ ที่สวยงามเป็นที่ต้องตาของคนทั่วไปโดยเฉพาะผู้ชาย ซึ่งเธอไม่เคยรู้จักดีพอเลยตั้งแต่พ่อของเธอและเธอก็ไม่เคยมีเพื่อนชายที่ไหนด้วยต้องเรียนในสถานศึกษาที่มีแต่ผู้หญิงมาตลอด ที่นี่เธอต้องเรียนรวมกับมนุษย์ผู้ชาย เธอกลายเป็นคนที่ใครก็รุมล้อม แอบรัก แอบชอบและต้องการชนะใจเธอ ในที่สุดเธอก็มีแฟนเหมือนที่เพื่อนเธอมี แต่แม่ไม่ยอมรับความรักครั้งนี้ของเธอ แม่คอยระแวดระวัง ทำให้เธอกับแม่ต้องทะเลาะกันบ่อยที่สุด จนเธอและแม่เริ่มเบื่อกันและกันเพราะการมีความรักครั้งนี้ของเธอ ทำให้เธอไม่สามารถเรียนจบที่นี่ได้เพราะเธอตัดสินใจจบชีวิตการเรียนที่นี่ของเธอก่อนจะได้ปริญญาตรี เธอออกไปใช้ชีวิตที่แตกต่างจากที่เคยอยู่กับแม่ต้องออกไปทำงานที่ไม่มีใครคาดคิดว่าคนอย่างเธอจะต้องทำเป็นงาน part time ที่แลกกับเงินไม่กี่บาทต่อวันเพื่อให้เธอมีชีวิตรอดและอยู่ได้ ผลเธอต้องเหนื่อยยาก เธอเริ่มรู้รสชาติชีวิตที่จากบ้านมาอยู่เพียงลำพัง แต่เธอเดินหน้าแล้วไม่มีวันถอยหลังกลับถ้าหากแม่เธอไม่ตามมาเจอแล้วขอร้องให้เธอกลับบ้าน ความรักเธอก็จบพร้อมกับการกลับบ้านครั้งนี้ เธอเริ่มมีอาการเจ็บและปวดกับชีวิตที่ผ่านมา เมื่อสาวน้อยอายุได้ 23 - 24 ปีเธอกลับมาเรียนต่อในสถานศึกษาของรัฐด้วยหลักสูตรต่อเนื่องอีก 2 ปีเพื่อให้ได้ปริญญา เธอเรียนไปด้วยพร้อมมีรักครั้งใหม่เพื่อทดแทนความรักที่สูญเสียไปครั้งก่อน เป็นรักที่ดีถ้าหากเค้าไม่ด่วนจากไปหลังจากเธอจบการศึกษาได้เกือบปี แต่แม่เธอก็ไม่ชอบความรักครั้งนี้ของเธอ แม่เธอเห็นว่ายังเป็นความรักที่เห็นแก่ตัวอยู่ดี ยังไม่ดีพอสำหรับเธอ แต่สำหรับเธอไม่ใช่เธอรักเขามากและเขาก็รักเธอมากพอ หลังจบไม่นานเธอก็ให้กำเนิดลูกที่น่ารักแต่หลังจากนั้นผู้ชายที่เธอรักก็จากโลกนี้ไปไม่กลับมาอีก เธอต้องเผชิญโลกพร้อมลูกน้อยตัวแทนความรักเพียงลำพังสองคน เธอไม่สามารถอยู่บ้านชายคนรักได้ด้วยเหตุผลหลายอย่าง เธอกลับมาอยู่กับแม่ของเธอ แม่รักและเอ็นดูหลานตัวน้อย และรักเห็นใจเธอมากกว่าเมื่อก่อน แต่เธอก็แอบเห็นแม่เศร้าเสียใจกับทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในชีวิตของเธอ เมื่อสาวน้อยอายุได้ 25-27 ปี เธอได้งานที่ดีเธอแค่หวังว่าเธอจะสามารถดูแลลูกน้อยและครอบครัวของเธอได้ เธอทดแทนสิ่งที่เธอทำกับแม่ที่ผ่านมาด้วยการซื้อโน่นซื้อนี่ให้แม่ของเธอเธอเริ่มมีปากมีเสียงกับแม่ในสิ่งที่เธอไม่เห็นด้วย แม่ก็ยังคงเป็นแม่ที่เป็นผู้ให้มาตลอด แต่เธอมองเห็นบ้างไม่เห็นบ้าง แต่ในที่สุดเธอก็ต้องตกงานด้วยสภาวะแวดล้อมทางการเมือง ขณะทำงานเธอทุ่มสุดตัว เป็นคนทำงานเก่ง เป็นที่ไว้ใจ เป็นคนตรงไปตรงมา เธอจึงเป็นรุ่นสุดท้ายที่ต้องจ้างให้ออกและได้เงินมากกว่าคนอื่นๆ ที่บริษัทจ้างออก ด้วยตลอดเวลาที่ทำงานเธออุทิศให้กับงานและมอบการเลี้ยงดูแลให้กับแม่ เป็นการทำงานที่แทบไม่มีวันหยุดเมื่อต้องหยุดพักงานเธอก็เลยไม่หางานทำ ทั้งที่แม่เตือนเธอตลอดแต่ด้วยระยะหลังเธอไม่เชื่อฟังในสิ่งที่แม่บอกและพูดเธอก็ยังคงนิ่งเฉยเรื่องงานด้วยยังมีเงินจากการจ้างออก ระหว่างนี้เธอมีรักครั้งใหม่อีกครั้ง เธอคิดว่าเป็นรักที่ดีเขาและเธอรักกันมาก แต่เธอก็ยังคงคิดถึงและรักคนรักที่เป็นพ่อของลูกน้อยมากกว่า คนรักคนนี้เหมือนจะยอมรับสภาพการมีลูกติดของเธอได้แต่แท้จริงไม่ใช่ เธอและเขาเริ่มมีปัญหา ด้วยแม่ของเธอไม่ค่อยชอบผู้ชายคนใหม่ของเธอ แม่มักบอกเธอว่าเขาไม่มีความจริงใจให้เธอและครอบครัวสักเท่าไร แม่อยากให้หาคนที่มีวุฒิภาวะและอายุเพียงพอที่จะรับผิดชอบเธอและลูกน้อยได้ แต่เธอก็ไม่เชื่อฟังเธอเริ่มทะเลาะกับแม่อีกครั้งและบ่อยครั้งที่เธอทะเลาะกับเขาและมีแม่คอยรับฟังปัญหาแม่จะเสียใจและโกรธแค้นอยากให้เธอเลิกกับเขา แต่เธอทำไม่ได้ เมื่อสาวน้อยอายุได้ 28-29 ปี ตอนนี้เธอไม่ได้เป็นสาวน้อยคนเดิมอีกต่อไปแล้ว แต่เธอยังคงตกงานเพราะงานระยะหลังเธอทำไม่กี่เดือนเธอก็ลาออก ด้วยเป็นงานที่ไกลบ้านต้องไปอยู่อีกจังหวัด หรือเป็นงานที่เอาเปรียบจนเกินไปเธอดวงไม่ดีเรื่องงาน การสมัครงานบางแห่งที่เป็นงานที่ดีมักจะมีปัญหาถ้าหากเป็นผู้หญิงรับสมัครงานทั้งที่ไม่ได้เป็นเจ้าของบริษัท เธอไม่เข้าใจว่าทำไม แต่ถ้าเป็นผู้ชายเป็นคนรับสมัครทุกคนจะมองเธอและตกลงรับเธอเข้าทำงานแต่สายตาที่เค้ามองเธอดูน่ากลัวจนเธอไม่กล้าที่จะทำงานนั้น แต่เมื่อเธอตกลงทำงานที่ไหน ทุกงานที่เธอทำหัวหน้างานไม่ว่าผู้หญิงหรือผู้ชายจะรักและเสียดายเธอมากที่เธอขอลาออก ทุกที่ต่างบอกกับเธอว่าถ้าหากไม่ไปทำงานที่ไหนอยากให้เธอกลับมาทำงานที่นี่ได้เสมอ..แต่เธอก็ไม่เคยหวนกลับไปที่ไหนสักแห่งเมื่อเธอตัดสินใจเดินจากมาแล้ว ในที่สุดความรักครั้งนี้ก็จบลงด้วยความไม่เข้าใจกัน แม่ของเธอบอกว่าเขาเห็นแก่ตัวเกินไป แม่ของเธอให้เหตุผลความรักครั้งนี้ของเธอว่าอย่าเสียเวลากับคนที่ไม่ดีกับคนที่ไม่ใช่ กับคนที่ไม่คิดรักใครจริงมากกว่าตัวเองอยู่อีกเลย ถ้าเป็นแบบนี้อยู่อย่างไม่มีใครยังจะดีเสียกว่ามานั่งเสียเวลากับคนไม่รักกันจริง และเหตุผลที่สำคัญของแม่เธอก็คือ ต้องอยู่คนเดียวให้ได้ไม่เห็นจำเป็นต้องมีใคร เพราะเกิดมาก็ไม่ได้มีใครเกิดมาพร้อมกันอยู่แล้วแม้จะเป็นแฝดก็ตาม... เธออยากถามกับทุกคนว่าเป็นความผิดของเธอ หรือของใครที่ชีวิตเธอต้องเป็นแบบนี้ เป็นความผิดของครอบครัว ของสังคม คนรอบตัว หรือความผิดของตัวเธอเองกันหนอ เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเธอต้องเสียใจครั้งแล้วครั้งเล่ากับความรัก และความรักทุกครั้งเธอเป็นคนเลือกเดินจากมาก่อนทุกคน ยกเว้นคนที่จากตายกันก่อนหน้านั้น....กับชีวิตหน้าที่การงาน ยิ่งทำให้เธอไม่เข้าใจมากยิ่งขึ้น เธอเป็นคนเรียนดี เรียนเก่ง กิจกรรมก็ไม่เคยน้อยหน้าใคร เพื่อนฝูงก็มีมากมายไม่ว่าเพื่อสมัยเรียนแต่ละสถาบันที่ยังคบกันอยู่ทุกวันนี้ แม้เพื่อนร่วมงานแต่ละแห่งเธอก็ยังคงคบมาจนปัจจุบันด้วยเธอมีความจริงใจและหวังดีกับทุกๆ คนและยังคงไปมาหาสู่กันเสมอเมื่อมีเวลา กับชีวิตครอบครัวเธอรู้ว่าแม่รักเธอมากแต่สำหรับมันแปลกที่แม่รักแบบแปลกๆ ในความรู้สึกเธอ แม่ชอบซักชอบถามเหมือนเธอเป็นเด็กน้อยเมื่อหลายปีก่อนทำให้เธอรำคาญไม่อยากตอบไม่อยากคุยเมื่อแม่อยากคุย เธอจะคุยกับแม่เมื่อเธออยากคุยและเมื่อคุยกันครั้งใดมักจบที่พูดจาไม่ดีใส่กันและทำให้แม่ของเธอเศร้าเสียใจเกือบทุกครั้ง ทุกวันนี้เธอครุ่นคิดเรื่องงานและเงิน เธอแค่ต้องการงานและเงินที่ดีและมั่นคงสำหรับเลี้ยงตัวเอง ลูกน้อย และครอบครัว แต่เธอก็ไม่สามารถหาได้ตามที่ใจต้องการเธอไม่เข้าใจจริงๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตของเธอหรือต้องให้เธอตายจริงๆ หรืออย่างไร...ใครให้คำตอบสาวน้อยอย่างเธอได้บ้าง...นี่เป็นคำถามที่สาวน้อยอยากถาม.... เพลงทุกเวลา บ้าน(บล๊อก...5555...)นี้มีรัก บางเวลาที่ฉันขาด เธอจะเติมให้กัน บางเวลาที่หนาวสั่น เธอจะเป็นอุ่นไอ บางเวลาที่แพ้มา ก็ยังมีเธอเข้าใจ บางเวลาเลวร้าย ฉันยังมีเธอ บางเวลาฉันทำผิด เธอยังยอมอภัย บางเวลาฉันร้องไห้ เธอยังให้ไหล่อิง ไม่ใช่คนที่โชคดี ที่เกิดมามีทุกสิ่ง แต่ฉันโชคดีจริงๆ ที่มีเธอ ตั้งแต่วันนั้น จนวันนี้ ทุกอย่างยังเหมือนเดิม เธอยังเหมือนเคย ยังแสนดี อยากบอกว่าซึ้งใจ ต่อจากวันนี้ คนๆ นี้ จะทุ่มเททั้งใจ ตอบแทนรักที่ยิ่งใหญ่ ตอบแทนในความหวังดี ตอบแทนเวลาที่ให้ฉัน ด้วยทุกเวลาของฉัน ฉันให้เธอ บางเวลาฉันทำผิด เธอยังยอมอภัย บางเวลาฉันร้องไห้ เธอยังให้ไหล่อิง ไม่ใช่คนที่โชคดี ที่เกิดมามีทุกสิ่ง แต่ฉันโชคดีจริงๆ ที่มีเธอ ตั้งแต่วันนั้น จนวันนี้ ทุกอย่างยังเหมือนเดิม เธอยังเหมือนเคย ยังแสนดี อยากบอกว่าซึ้งใจ ต่อจากวันนี้ คนๆ นี้ จะทุ่มเททั้งใจ ตอบแทนรักที่ยิ่งใหญ่ ตอบแทนในความหวังดี ตอบแทนเวลาที่ให้ฉัน ด้วยทุกเวลาของฉัน ตั้งแต่วันนั้น จนวันนี้ ทุกอย่างยังเหมือนเดิม เธอยังเหมือนเคย ยังแสนดี อยากบอกว่าซึ้งใจ ต่อจากวันนี้ คนๆ นี้ จะทุ่มเททั้งใจ ตอบแทนรักที่ยิ่งใหญ่ ตอบแทนในความหวังดี ตอบแทนเวลาที่ให้ฉัน ด้วยทุกเวลาของฉัน ฉันให้เธอ   Create Date : 06 ตุลาคม 2552 22 comments Last Update : 21 ตุลาคม 2553 15:51:53 น. Counter : 679 Pageviews. Share Tweet

อยากบอกสาวน้อยว่า อย่างแรกที่ควรกระทำคือ เข้าไปกราบแม่ ขออโหสิกรรม กับท่าน ไม่ว่าจะด้วย กาย วาจา หรือ ใจ ที่เคยล่วงเกินท่าน ขอให้ท่านอโหสิกรรมให้กับสาวน้อย แล้วทุกๆ อย่างในชีวิตของสาวน้อยจะมีทางออก จะเดินไปได้ต่อไป และต่อๆ ไป ค่ะ พ่อและแม่ คือ พระอรหันต์ของลูก นะคะ สาวน้อย สาวน้อยมีลูก คงไม่อยากเห็นลูกเจริญรอยตามสาวน้อยนะคะ -------------------- อันนี้ตอบ จขบ.นะคะ ชื่อพ่อระนาด มาจาก porranat ค่ะ มีเพื่อนในบล๊อกเป็นคนตั้งให้ ไม่รู้ว่าอ่านยังไง จึงออกมาเป็น พ่อระนาด เห็นว่าแปลกดี และถูกใจ ก็เลยนำมาใช้เป็นชื่อน่ะค่ะ ราตรีสวัสดิ์นะคะ ปล.ธรรมะเป็นสิ่งที่อยู่ใกล้ๆ ตัว เรานี่เองนะคะ ไม่ห่างไกลค่ะ   โดย: พ่อระนาด 6 ตุลาคม 2552 21:40:22 น.

อ่านจบแล้ว คงต้องบอกว่า กรรมเป้นผู้กำหนด ทุกเรื่องที่เกิดขึ้นกับสาวน้อย มีหลายส่วนประกอบกันค่ะ แต่อะไรที่ผ่านไปแล้วมันก็ไม่สำคัญอีกแล้วค่ะ เราคงต้องมาดูซิว่า เราจะทำยังไงนับจากนี้ สาวน้อยคงต้องเปิดใจ ยอมรับว่า แม่ ก็คงเป็นแบบนี้..ในแบบของแม่ แม่คงเปลียนไม่ได้ และเราก็คงเปลียนไม่ได้เหมือนกัน แต่เราจะยอมรับแม่ แบบไม่คาดหวังว่า ทำไมแม่ต้องทำแบบนี้ ทำไมแม่ไม่เข้าใจเราเลย ฯลฯ ยากค่ะ พูดนะง่าย แต่ทำยากแน่นอน แต่มีวิธีหนึ่งที่จะแนะนำให้สาวน้อยลองดู ก็คือ การเข้า วิปัสสนากรรมฐาน อย่าเพิ่งคิดว่า อะไรกัน มันเกียวกันตรงไหน มันเกี่ยวกันมากเลยค่ะ เพราะ มันเปลียนทัศนคติเราได้ มันทำให้พฤติกรรมของเราเปลียนได้ มันทำให้ใจเราปรับเป็นใจที่สงบและเป็นสุขได้ เพราะด้วยใจที่สงบสุขนี้เอง และสติ จะทำให้เราผ่านพ้นอุปสรรคไปได้ค่ะ ฝันดีจ้า สาวน้อย   โดย: ย่าชอบเล่า 6 ตุลาคม 2552 21:48:29 น.

จะเป็นกำลังใจให้ครับ   โดย: รมย์รวินท์ 7 ตุลาคม 2552 2:55:25 น.

ครอบครัวมีส่วนค่ะ แต่ไม่มากเลย ทุกอย่างอยู่ที่ตัวสาวน้อยเองหากเป็นคนที่เชื่อเรื่องพระธรรม พระท่านจะบอกว่า กรรมเป็นตัวกำหนด ทุกอย่างมีเหตุและผลในตัวมันตั้งแต่แรก ตั้งแต่เราเกิด... แม่ก็เป็นห่วงและพยายามตักเตือนลูกด้วยความรักความหวังดี บางทีอาจจะดูขัดหูขัดตาบ้าง แต่สาวน้อยโชคดีที่ยังมีแม่ และแม่ก็เป็นแม่ที่ดีด้วยค่ะ...พยายามคิดดีทำดี แล้วทุกอย่างจะดีเอง... ....หวัดดีค่าพี่ภัทร เม้นเมื่อวานที่บ้าน ต้นอ้อกับพี่ก็เหมือนๆกันนี่แหละค่ะ ถึงได้คบได้คุบกันได้ หากเรารู้สึกดีกับใครแล้ว ต้นอ้อจะมองข้ามเรื่องอื่นๆไปค่ะ ที่พี่สาวพูดถูกที่สุด ไม่ว่ายังไงก็คิดเหมือนกันอ่ะค่ะพี่ อิอิ ทำงานสนุกๆนะคะพี่ รักษาสุขภาพด้วยค่า ต้นอ้อตากฝนอีกแระตอนนี้เป็นหวัดอยู่ด้วย คิดถึงพี่เช่นกันค่ะ บะบุย   โดย: ต้นอ้อท้าลม 7 ตุลาคม 2552 12:44:50 น.

จุ๊บ จุ๊บ เก่งจังเลย ทายถูก เหตุผลตามนั้นเป๊ะ ไม่อยากได้ก็ต้องรับรางวัลไปอะนะ   โดย: นักล่าน้ำตก 7 ตุลาคม 2552 13:21:48 น.

รีบแวะมาทักทายตอนบ่ายๆค่ะ น้องแปงแปงกำลังหลับอยู่ค่ะ   โดย: พี่แป๊ว (แม่น้องแปงแปง ) 7 ตุลาคม 2552 15:18:40 น.

พุทธสวัสดีครับ คุณภัทร ขอบคุณสำหรับกำลังใจที่ไปวางไว้ให้...เป็นยาวิเศษให้หายเหงาได้ดีนักแล มีความสุขมาก ๆ รักษาสุขภาพ นะครับ   โดย: เซียน_กีตาร์ 7 ตุลาคม 2552 17:12:51 น.

สวัสดีค่ะคุณภัทร ก่อนนอนหลังจากกราบพระแล้วต้องท่อง มัยหัง มาตาปิตูนังวะ ปาเทสุ วันทามิ สาทะรัง เป็นกราบไหว้พระในบ้าน(พ่อแม่)ทุกครั้งเลยค่ะ   โดย: I_sabai 7 ตุลาคม 2552 18:39:38 น.

สวัสดีครับ..มาทักทายครับสบายดีนะครับ   โดย: บูรพากรณ์ 8 ตุลาคม 2552 18:09:25 น.

สวัสดีค่ะคุณภัทร อยากตอบสาวน้อยแต่ตอบยากจังเลยค่ะ ทั้งสิ่งแวดล้อมในช่วงชีวิตต่างๆ ที่ผ่านมา และบุญทำกรรมแต่งล้วนมีส่วนเชื่อมโยงกันทั้งนั้น แต่ถ้ามัวแต่นึกถึงว่าที่ผ่านมานั้น เพราะอะไร ทำไม เพราะใคร? ชีวิตจะเหมือนถูกตอกย้ำให้ยิ่งเจ็บ ขอให้เรื่องร้ายๆ ที่ผ่านมาเป็นบทเรียนที่จมดิ่งอยู่ก้นบึ้งของหัวใจ และลุกขึ้นก้าวเดินใหม่อย่างมั่นคงและสวยงามในปัจจุบันดีกว่าค่ะ   โดย: You're My SunshinE 8 ตุลาคม 2552 21:11:06 น.

ฝันดีครับ คุณภัทร ราตรีสวัสดิ์   โดย: เซียน_กีตาร์ 8 ตุลาคม 2552 21:22:38 น.

หลับฝันดีมีสุขมากๆนะคะคุณภัทร   โดย: ญามี่ 8 ตุลาคม 2552 21:38:32 น.

goodnite kra   โดย: ย่าชอบเล่า 9 ตุลาคม 2552 0:33:32 น.

เอ....ต้องขอแก้ข่าวเรื่องชื่อหน่อยนะครับ..จะมีคนเข้าใจผิดเยอะมากเลย..ไม่ได้ชื่อต้อมนะครับ....ผมไปสอนที่โรงเรียนบ้านครูต้อมอ่ะครับ55..ต้อมนี่ชื่อครูใหญ่ครับ..5555 สบายดีนะครับคุณภัทร...ฝันดีครับ   โดย: บูรพากรณ์ 9 ตุลาคม 2552 1:16:30 น.

อ่านจบแล้วครับ... เป็นบล๊อกที่ตอบยากที่สุดตั้งแต่เคยอ่านมาเลยครับ ผมคิดถึงคำอยู่สามคำ คือ อดีต ปัจจุบัน และ อนาคต สิ่งที่เปลี่ยนแปลงไม่ได้คืออดีต สิ่งที่สามารถทำได้ดีที่สุดคือปัจจุบัน และมันย่อมจะต้องส่งผลที่ดีในอนาคตครับ ขอบคุณเรื่องราวดีๆ ที่ทำให้ต้องย้อนคิดถึงการดำเนินชีวิตตัวเองเช่นกัน และขอเป็นกำลังใจให้สาวน้อยนะครับ   โดย: พลทหารไรอัน 9 ตุลาคม 2552 2:19:06 น.

อ่านเม้นท์เรื่อยมามีคำตอบดีดีอยู่มากมาย ที่จะบอกคือที่ผ่านมาให้ผ่านไปแต่สิ่งไม่ดี แต่เก็บสิ่งดีดีเอาไว้ให้ครบ และดำเนินปัจจุบันอย่างที่อยากทำ ทุกอย่าง อันไหนที่ดีไม่เคยทำก็เคยซะ อันไหนไม่ดีก็เตือนตัวเองเสมอว่าอย่าทำ รีบดำเนินการก่อนจะไม่มีเวลาทำค่ะ หวัดดีค่ะ คิดถึงจังเลย ไม่ได้เข้ามาหลายวัน วันนี้ไม่รู้เรื่องแต่งหรือเรื่องจริงแต่สำนวนการเขียน ทำให้เข้าใจความรู้สึกของสาวน้อยค่ะ อย่างไรก็ตามเป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ   โดย: busabap 9 ตุลาคม 2552 11:02:17 น.

ดีครับ ขอบคุณ มากครับ กลับมาอ่านใหม่อีกรอบนะครับ อ่านเมือใดก็ไม่เบือครับ นี้ผมได้อ่านก้เพราะว่าตอนนี้ นอน พักฟื้นอย่างเดี่ยวเลยครับ ไม่ได้ทำอะไหร ..ต้องบหาหนังสือมาอ่าน ค่าเวลาครับ   โดย: ใบไม้ (benjarong9 ) 9 ตุลาคม 2552 12:38:39 น.

แวะมาทักทายบ่ายๆวันศุกร์จ๊ะน้องภัทร   โดย: พี่แป๊ว (แม่น้องแปงแปง ) 9 ตุลาคม 2552 15:02:20 น.

สวัสดีค่ะ คุณภัทร ครอบครัวเป็นสถาบันสำคัญอันดับแรกที่หล่อหลอมพื้นฐานจิตใจของคนๆ หนึ่งขึ้นมานะคะ สักวันหนึ่งสาวน้อยคงจะสำนึกถึงความรักของแม่ที่มีต่อลูก มีความสุขมากๆ นะคะ   โดย: อิ่ม_Aim 9 ตุลาคม 2552 20:05:45 น.

หวัดดีค่ะพี่สาว ต้นอ้อป่วยๆอยู่สองวันค่ะ นี่ก็หายดีแล้ว กลับมาพร้อมกับงานเข้าเพียบ ร้านจะปิดสิ้นเดือนนี้แล้วค่ะพี่ เฮ้ออ... อาจจะไม่มาสักพัก แต่ก็คิดถึงพี่สาวเหมือนเดิมนะคะ ว่างแล้วยังไงต้นอ้อจะรีบมาหาเลยคะพี่ภัทร มีความสุขมากๆนะคะ แต่ต้นอ้อเข้าบ้านพี่เซียนไม่ได้เลยค่ะพี่ เข้าไม่ให้เข้าอ่ะค่ะ   โดย: ต้นอ้อท้าลม 10 ตุลาคม 2552 12:40:03 น.

สวัสดีัวันเสาร์ค่ะคุณภัทร วันนี้ได้หยุดพักผ่อนมั๊ยคะ ฝนตกทุกวันเลย เผลอแป๊ปเีดียวก็จะถึงสิ้นปีแล้ว   โดย: You're My SunshinE 10 ตุลาคม 2552 13:03:38 น.

สวัสดีเช้าวันอาทิตย์ที่ยังไม่ร้อนค่ะ คุณภัทร มีความสุขนะคะ Glitter Graphics - Topglittergraphics   โดย: ดอยสะเก็ด 11 ตุลาคม 2552 7:26:52 น.