สองวัน..เอ..ไม่ใช่สิ..สามวันที่บล๊อกปิดทำการ...คือ ปิดตั้งแต่ 8-10 พ.ค 52 สองวันแรกอยู่บ้านทำโน่นทำนี่ อ่านหนังสือบ้าง ดู Audition af บ้างดูหนังจากจานดาวเทียมบ้าง หมดไปสองวันแล้ว....55555...ไร้สาระจริงๆ เลยเรา เมื่อวาน (วันอาทิตย์ที่ 10) เลยชวนกันไปเที่ยวตลาดน้ำอัมพวากันดีกว่าตอนขาไปอากาศค่อนข้างร้อนอบอ้าวมากๆ...คลำหาหนทางไปโดยแวะถามคนข้างทางเป็นระยะๆ..ผู้คนใจดีมากๆ ถามอะไรตอบได้ตรงคำถามหมด..บางคนบอกรายละเอียดได้ชัดเจน ทำให้ไม่หลงหนทางไป..บางคนบอกหนทางสั้นๆ ย่อๆ แต่หนทางกลับไม่สั้นและย่อตามที่บอก ผลหลงค่ะ...55555..แต่ในที่สุดก็คลำทางจนถึงตลาดน้ำอัมพวา

มีป้ายบอกทางก็จริง...แต่กว่าจะเห็นป้ายบอกทางก็ใกล้จะถึงแล้วเต็มที หนำซ้ำถึงมีป้ายบอกทางแบบนี้ก็ยังไปไม่ถูกอยู่ดี ต้องจอดรถถามข้างทางเป็นระยะๆ สำหรับคนไม่เคยไปเลยขอแนะนำให้ออกถนนพระราม 2 แล้วขับตรงไปเรื่อยๆ ผ่านสะพานที่ข้ามแม่น้ำแม่กลองแล้วตรงไปเรื่อยๆ จนเห็นป้ายสมุทรสงคราม-เพชรบุรีก็ไปตามนี้ไม่ต้องเลี้ยวไปไหน สำหรับตัวเองเห็นป้ายบอกทางตรงนี้ งง เล็กน้อยเพราะมีทางเลี้ยวบอกทางให้ไปบ้านแพ้วหรืออะไรเนี่ยจำไม่ได้แล้วค่ะ...แล้วก็เห็นป้ายสมุทรสงคราม-เพชรบุรี ก็งงอีกตกลงจะให้ฉันขับไปทางไหนนะเนี่ย..ก็ตัดสินใจเดี๋ยวนั้นว่าขอเลือกไปทางสมุทรสงครามแล้วกัน ไปได้สักพักต้องจอดรถถามอีก...5555...เพราะมาไกลมากตกลงฉันหลงหรือเปล่าเนี่ยไม่แน่ใจเลยต้องจอดรถถามทางกันล่ะ..ปรากฏว่าตัดสินใจถูกคนบอกทางบอกให้ไปอีกสักระยะก็เห็นป้ายต่อมาสมุทรสาคร-อัมพวา ก็ตัดสินใจขับตามป้ายและคนที่บอก มีเถียงกันในรถเป็นพักๆ ว่าไปตลาดน้ำอัมพวาแต่ป้ายไม่มีบอกว่าไปตลาดน้ำอัมพวา มีแต่ป้ายบอกไปตลาดน้ำดำเนินสะดวกเป็นระยะๆ จนเข้าตลาดอัมพวานั่นล่ะถึงจะเห็นป้ายไปตลาดน้ำอัมพวา...55555...นั่งขำกันว่าแล้วคนไม่เคยมาจะมาถูกมั๊ยคะเนี่ย..ขาไปเลยใช้เวลาอักโขอยู่เพราะมัวหลงขับวนเล่นซะงั้น แต่ตลอดระยะทางบนถนนพระราม2 จะเห็นนาเกลือ และร้านข้างทางขายเกลือถุง เป็นระยะๆ

ในที่สุดก็ถึงทางที่จะไปตลาดน้ำอัมพวาจนได้ แต่อย่างนั้นยังไม่วายโดนอีก...55555....คือ ก่อนจะข้ามสะพานเข้าไปตลาดน้ำจะเจอป้ายบอกให้เลี้ยวไปที่จอดรถฟรี..ก็นะใครๆ ก็สนใจของฟรีกันทั้งนั้นล่ะค่ะ...ก็เลี้ยวเข้าซอยไปทันทีทันใด ป้ายบอกทางให้เลี้ยวเข้าไปในวัดรู้สึกว่าจะชื่อวัดบางนางลี่ใหญ่ คนในรถบางคนเคยมาแล้ว(แต่จำเส้นทางมาไม่ได้เพราะมาครั้งนั้นมากะคนที่คุ้นเส้นทางเลยไม่สนใจจะจำทาง) บอกว่า..เอ..รู้สึกว่าก่อนไปตลาดน้ำจะต้องขับรถข้ามสะพานข้ามแม่น้ำก่อนนะ..มารู้ตัวอีกทีก็เข้าไปที่ลานจอดรถของวัดซะแล้ว จอดฟรีจริงๆ ค่ะ แต่ไม่ถึงตลาดน้ำแน่นอนถ้าไม่นั่งเรือข้ามฟาก...5555...ถึงบ้างอ้อ..เลยทีนี้..เข้าใจทำเนอะให้หลงวนรถเข้ามา..แต่ที่น่าขำกว่าคือ มีรถหลายๆ คันเป็นแบบเราล่ะขับตามกันมาแล้วก็ขับรถวกออก นึกภาพในรถแต่ละคันคงคิดเหมือนเราและบ่นเหมือนเราว่า...หลอกให้มานั่งเรือข้ามฟากหรือเปล่าเนี่ย...(อันนี้มองโลกในแง่ร้าย) ถ้ามองโลกในแง่ดีก็คือเค้าหวังดีไม่อยากให้คนมาเที่ยวต้องเปลืองตังค่าที่จอดรถฝั่งตลาดน้ำเพราะต้องเสียค่าฝากรถจอดถ้าเป็นฝั่งที่ใกล้ตลาดเลยจะเสียค่าจอดคันละ 40 บาทกี่ช.ม ก็ได้ แต่ถ้าจอดอีกฝั่งถนนหรือจอดไกลตลาดหน่อยก็ 20-30 บาทนั่งคิดและขำกันในรถว่าพี่น้องแถวนี้มีรายได้โดยการคว้าวิกฤตให้เป็นโอกาส เมื่อมองเห็นความหวังดีในข้อนี้ก็เลยขับรถกันไปหัวเราะกันไปที่ขับรถเข้าไปแล้ววกออกเลยโดยมีรถขับตามเข้าและออกเป็นระยะๆ

หลังจากมาถึงตรงนี้แล้ว คือเข้าอ.อัมพวาได้แล้วก็จะมีป้ายบอกเส้นทางเป็นระยะ ไม่ต้องจอดรถถามทางอีกเลย...เฮ้อ..กว่าจะมาถึงได้อยากให้ปรับปรุงการบอกเส้นทางไปตรงนี้จังเลย...แต่เมื่อไปถึงแล้ว..ก็ได้คำตอบว่าไม่จำเป็นต้องทำป้ายบอกเส้นทางก็ได้ เพราะถึงไม่บอกคนก็มาไม่ขาดสายและเนืองแน่นไปหมด...ก็เลยสงสัยตัวเองและคนที่มาด้วยกันว่า..โง่เองที่มาไม่ถูกแล้วไปโทษเค้าไม่บอกเส้นทางได้ไง...5555....

เมื่อไปถึงตลาดน้ำจะเห็นวิวทิวทัศน์ของแม่น้ำแบบนี้ค่ะ และเลยตลาดน้ำไปหน่อยก็เป็นวัดอัมพวันเจติยารามก็พากันแวะไปไหว้พระ ให้ท่านปะพรมน้ำมนต์และถวายปัจจัยทำบุญบำรุงวัดตามแต่ศรัทธาของแต่ละคน ทุกครั้งที่ได้ทำบุญรู้สึกสบายใจและมีความสุขอย่างบอกไม่ถูกเลยล่ะ

ขากลับเจอพายุฝน..เพราะมีลมแรงมากขนาดรถที่ฝ่าสายฝนมายังเหมือนรถจะปลิวตามแรงลมเลยค่ะ ไม่ได้เวอร์นะคะรู้สึกแบบนั้นจริงๆ จนต้องค่อยๆ ขับมาเรื่อยๆ เพราะถนนนช่วงนี้จะลื่นจนต้องมีป้ายเตือนตลอดเส้นทางว่าให้ระวังฝนตกถนนลื่นอะไรแบบนี้ถ้าดูจากภาพแล้วทัศนวิสัยค่อนข้างไม่ดีเลย..

ที่ตลาดน้ำอัมพวาโชคดีที่ได้ที่จอดรถ ถึงจะแพงไปนิดเสียค่าฝากจอดรถ 40 บาทไม่จำกัดชั่วโมง แต่ก็ใกล้ทางเข้าตลาดน้ำมาก คือเดินทางเข้าตลาดไม่เกิน 20 เมตรก็ถึงทางเข้าและพอเลี้ยวขวาไปประมาณ 10 เมตร ก็ถึงสะพานข้ามคลองไปตลาดน้ำอีกฝั่งและถ้าเดินตรงไปอีกหน่อยก็จะเป็นวัดอัมพวันเพื่อไปอุทยาน ร.2 บนสะพานก็จะเห็นภาพนี้ในคลองเป็นเรือขายอาหารหลากหลายสองฝั่งคลองเลยล่ะได้ถ่ายภาพตรงนี้ได้เท่านี้เพราะคนเยอะเบียดเสียดกันมาก แบบว่ากลัวมัวแต่ถ่ายแล้วจะต้องไปถ่ายในคลองเพราะโดนเบียดอ่ะค่ะ...55555...

ภาพนี้เห็นพ่อค้ากับตั้งหน้าตั้งตาปั้นทอดมันหัวปลีอย่างตั้งอกตั้งใจก้เลยขอแชะมาซะหน่อยเพราะยังเป็นวัยรุ่นอยู่ออกมาช่วยครอบครัวทำมาหากินแทนที่จะออกไปเที่ยวเตร่ เหมือนวัยรุ่นที่เห็นกันอยู่มากมายก็เกิดความภูมิใจแทน ส่วนหน้าตาของทอดมันหัวปลีเป็นอย่างไรก็รูปถัดมาค่ะ..น่าทานป่ะคะ ไม่ได้น่าทานอย่างเดียวต้องแถมอร่อยด้วยอันนี้รับประกันความอร่อยเลยล่ะส่วนสองรูปด้านล่างเป็นเครื่องเติมก๋วยเตี๋ยวที่แวะทานตอนเที่ยง คนแน่นแย่งกันหาที่ทานข้าวกัน ไม่มีทางเลือกต้องเข้าร้านนี้ระหว่างนั่งรอก๋วยเตี๋ยวสังเกตเห็นพวงใส่เครื่องเติม มีน้ำตาลเหลวๆ แทนที่น้ำตาลทราย เข้าใจคิดดีแต่รสชาติแปลกๆ ดี สำหรับตัวเองไม่ชอบไม่อร่อยเลยเพราะตัวเองไม่ทานเผ็ด และไม่ชอบให้ใครมาเติมความเผ็ดโดยไม่บอกกล่าว เผอิญพาคุณแม่ไปด้วยท่านก็ไม่ทานเผ็ด เราสั่งเราก็ไม่รู้ว่าเค้าจะปรุงโดยไม่ถามไถ่กันก่อนว่าลูกค้าคนไหนทานเผ็ดหรือไม่เผ็ด..555555...ผลตัวเองต้องรับภาระชามของคุณแม่อีก 1 ชาม แบบว่าเฉพาะของตัวเองก็ไปไม่รอดเพราะไม่อร่อยเอาของคุณแม่มารวมด้วยยิ่งเหลือเต็มชามให้เสียดายยังไงก็ฝืนใจตัวเองทานไม่ได้..แต่สั่งให้คุณแม่ใหม่ต้องสั่งเค้าไม่ใส่พริก..คนอื่นที่ไปด้วยเค้าก็ไม่ทานเส้นใหญ่กัน..เส้นใหญ่เค้าไม่อร่อยจริงๆ แบบว่ากินไปบ่นไป (ล้อเลียนอดีตนายกชิมไปบ่นไป) กะคุณแม่..5555...ราคาก็ค่อนข้างแพง คือ 20 บาทแต่ในชามมีไม่ถึงครึ่งชามเหมือนเรากินก๋วยเตี๋ยวเรืออนุสาวรีย์ยังไงยังงั้นล่ะค่ะ ส่วนอีกภาพก็เป็นขนมใส่หม้อดินเผาเล็กๆ น่ารักดีแต่รูปไม่ค่อยชัดเพราะอยู่ในตู้ที่คลุมด้วยพลาสติกถ่ายให้ตายก็ไม่ชัดค่ะ...ที่เห็นเป็นตะโก้กะสังขยาฟักทอง น่าทานป่ะคะ...อันนี้ไม่ได้ซื้อมาเพราะไม่ชอบทานของหวานๆ แบบนี้ค่ะ

ส่วนภาพนี้ชอบหัวคิดในการผลิตสินค้าออกมาขาย โดยใช้ของพื้นบ้านที่ไม่ได้ใช้ทำอะไร อย่างที่เห็นก็เป็นกะลามะพร้าวที่ใส่หัวคิดของคนประดิษฐ์มาเป็นผลิตภัณฑ์ที่ออกมาสวยงามน่ารักดีค่ะน่าอุดหนุนนะคะนั่น

สองภาพข้างบนเป็นขนมกระจุกกระจิกน่ารักๆ บรรจุใส่กล่องพลาสติกเล็กๆ แล้วนำมาบรรจุใส่ถุง 3 กล่อง 50 บาทรวมขนมหลายๆ อย่าง เช่น ขนมกลีบลำดวน วุ้นเคลือบน้ำตาล อาลัว กาละแม ขนมผิง อะไรแบบนี้ส่วนมากขนมพวกนี้ดูสวยงามน่าซื้อ และจะซื้อกันมาเป็นของฝากเพราะน่ารักดี แต่ถามว่าอร่อยมั๊ยชิมแล้วไม่อร่อยเลยค่ะ...บางอย่างมีกลิ่นแปลกๆ ด้วยซ้ำไปอาจเป็นเทียนอบที่กลิ่นแปลกๆ ไม่เหมือนที่เคยได้กลิ่นเพราะเคยทานขนมอบเทียนที่มีกลิ่นที่หอมกว่านี้ ก็เลยไม่รู้ว่ากลิ่นอะไรค่ะที่ทำให้ขนมมีกลิ่นแบบนี้ รู้แต่ว่าไม่ชอบเลย..ส่วนขนม 2 ภาพล่าง คือ กะลอจี้ คุณแม่เห็นปั๊บแวะซื้อเลยค่ะกระทงโฟมกระทงละ 10 บาทเป็นแป้งทอดแล้วนำมาโรยน้ำตาลกะงา อีกอันเป็นแพนเค๊กที่ทำเป็นรูปโดเรมอน อันนี้เจ้าตัวน้อยหลานเราเค้าอยากได้ สั่งให้คนขายทำจมูกสีแดงด้วยแยมด้วยนะคะ..ขอทานบ้างเค้าจิกมาให้ชิมนิดเดียว จนถูกแม่เค้าดุเรื่องหวงของกินแต่เค้าก็ไม่ยอมให้อยู่ดี บอกทำไมไม่ซื้อกินเองอ่ะครับ...แน่ะดูเค้าพูดดิคะแค่ 5 ขวบกว่าเอง..ชิมเท่าที่เจ้าตัวน้อยให้มาก็อร่อยดีค่ะ หน้าตาก็น่ารักมิน่าเจ้าตัวน้อยหวงเหลือเกิน.

ระหว่างรอก๋วยเตี๋ยวหันไปหันมาเห็นฝั่งตรงข้ามหน้าร้านมีเจ้านี่แขวนอยู่ เห็นน่ารักดีก็เลยอดแชะเก็บไว้ไม่ได้..น่ารักมั๊ยคะ...

ส่วนภาพนี้ขอเอามาฝากน้องต้นอ้อค่ะ...วันก่อนคอมเมนท์กันเรื่องไข่นกกระทาทอด พอเห็นนึกถึงน้องต้นอ้อ อมยิ้มเลยค่ะ เลยเก็บมาฝากน้องต้นอ้อโดยเฉพาะเลยค่ะ....55555....

ไหนๆ ก็มาตลาดน้ำอัมพวาแล้วไม่แวะไปที่อุทยาน ร.2 หรือที่เรียกอย่างเป็นทางการว่าอุทยานพระบรมราชานุสรณ์ พระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย ก็กระไรอยู่ก็เลยเสียค่าเข้าไปดูคนละ 20 บาทสำหรับผู้ใหญ่และเด็กคนละ 5 บาท เข้าไปแล้วจะเห็นอาคารเรือนไทยสวยงามมากข้างหน้าจะเขียนว่า "พิพิธภัณฑ์พระพุทธเลิศหล้านภาลัย"

ขึ้นมาด้านบนจะเห็นบรรยากาศนี้ค่ะ ดูสงบร่มรื่นน่าอยู่น่านั่งและนอนมากค่ะเพราะในตัวเรือนแต่ละหลังที่เห็นจะมีเรือนชานให้ได้นั่งพักหลบแดดร้อนๆ กันค่ะ แต่ลองสังเกตนอกร่มดูสิคะ แดดส่องเปรี้ยงๆ เลยล่ะพื้นไม้จะร้อนจนเดินไม่ได้ ถ้าใครลองเดินตอนนี้ดูจะเหมือนเดินบนถ่านไฟเลยล่ะ...55555...แบบว่าความจริงแล้วก่อนขึ้นบนบ้านเค้าให้ถอดรองเท้าก่อนขึ้น และเค้ามีรองเท้าแตะให้เปลี่ยนเพื่อใช้เดินบนบ้าน ตัวเองกะคนที่ไปด้วยทุกคนไม่มีใครรู้ ไม่มีใครเข้าใจอีกอย่างเค้าก้ไม่ได้เขียนบอกไว้ หรือเราไม่ได้สังเกตหว่าคะ ก็เลยนั่งขำกลิ้งกันไปเพราะมีอยู่เรือนหนึ่ง รูปซ้ายบนนั่นล่ะค่ะจะเห็นแดดส่องเปรี้ยงทางเดินเลย เห็นแค่นี้ล่ะค่ะวิ่งกันซะ..พอไปถึงอีกเรื่อนทุกคนที่วิ่งไปต้องสะบัดเท้าเร่าๆ เพราะเท้าแทบสุก ดูฝ่าเท้าแดงแจ๊ดแจ๋เลยค่ะ สมใจไม่ต้องไปซื้อฝ่าเท้าตบมาใช้แล้วค่ะ เท้าเรานี่ล่ะ...จะตบสู้พวกหลอกลวง โกหกมดเท็จให้แหลกเลยค่ะคอยดูสิ...5555...

ภาพนี้รวมภาพประตูหน้าต่างบ้านเรือนไทยซึ่งทำเป็นพิพิธภัณฑ์ซะให้พอแต่ละหน้าต่างจะเห็นบรรยากาศด้านนอกแตกต่างกันไปดูน่าสนใจดีค่ะ

ส่วนสี่ภาพนี้มันฟ้องว่าแอบถ่ายมาชัวร์...แต่ก็เห็นคนอื่นถ่ายกันเยอะแยะ..ที่สำคัญตัวเองถ่ายมาเพราะอยากมาถ่ายทอดและอยากให้คนอยากไปดูของจริงที่สวยงามยิ่งกว่าภาพที่ถ่ายมาและได้ไปเจอบรรยากาศจริงๆ ที่หาไม่ได้ใน กทม. และจังหวัดอื่นๆ อยากเชิญชวนให้ไปกันค่ะดีมากๆ เลยนั่งแล้วไม่อยากลุกไม่อยากกลับเลยค่ะ สบายและอากาศบนเรือนชานไม่ร้อนอย่างที่คิดยกเว้นอย่าไปเดินบนแผ่นไม้โดยไม่ใส่รองเท้าที่เค้าเตรียมไว้ให้ก็แล้วกันค่ะ

ภาพนี้ยืนมองนานมาก ไม่รู้ว่าเป็นอะไรค่ะ แต่เคยอ่านหนังสือเกี่ยวกับคนสมัยโบราณ เช่น สี่แผ่นดิน สายโลหิต กษัตริยา และเยอะแยะเกี่ยวกับเรื่องราวคนสมัยก่อนนี่ชอบมากๆ ค่ะชอบพวกโบราณคดีที่บอกเล่าเรื่องราวของอดีตที่ผ่านมามีหลายเล่มมากๆ รู้สึกว่าอาจเป็นที่รีดจับจีบสไบกะผ้ายกป่ะคะ ใครรู้บ้างช่วยเฉลยหน่อยค่ะ หรือว่าเป็นเครื่องหั่นหมากหนีบหมากรึเปล่า ตัวเองต้องยอมรับว่าไม่รู้ค่ะ และไม่มีเจ้าหน้าที่ให้ถามด้วยในห้องนี้ก็เลยขอมาถามตรงนี้เผื่อใครเข้ามาแล้วคุ้นๆ ว่าคืออะไรค่ะ...นอกจากนี้เมื่อออกจากพิพิธภัณฑ์แล้วไปดูบรรยากาศรอบๆ พิพิธภัณฑ์แล้วจะเห็นพันธ์ไม้มากมายรู้จักบ้างไม่รู้จักบ้างตอนนี้เนื้อที่บล๊อกนี้ไม่พอนำเสนอแล้วค่ะขอยกไปเป็นบล๊อกต่อไปแล้วกันนะคะ....