วันนี้เป็นวัน May Day หรือวันแรงงานแห่งชาติ เป็นวันที่ให้คนใช้แรงงานได้หยุด 1 วันแต่เผอิญตรงกะวันหยุดบางบริษัทเลยไม่ได้หยุด บางบริษัทก็ให้พนักงาน แรงงานได้หยุดชดเชยใครได้หยุดชดเชยก็โชคดีไปได้หยุดตั้ง 3 วันยังไงก็ขอให้คนที่ใช้แรงงานทุกคนมีความสุขมากๆ และขอให้เจ้านายเพิ่มค่าแรงให้มากยิ่งขึ้นๆ กว่าทุกปีนะคะ...

ขอบคุณสำหรับ Tag มัธยมวัยหวาน ที่คุณอิ่มส่งมอบให้...เอ่อ..มันนานมากจนความหวานเริ่มจางไปแล้วค่ะ...55555...พอดีเครื่องสแกนที่บ้านใช้ไม่ได้เพราะวันก่อนบูทเครื่องใหม่ลืมลงโปรแกรม..คงต้องเรียกคนลงโปรแกรมมาลงให้ใหม่ก็คงอีกนาน..คงต้องไปสแกนรูปที่ทำงานถ้ามีเวลา..คงต้องติดตามวันหลังและค่ะ...หรืออาจไม่มีเลยก็ได้...

สมัยมัธยมเรียนอยู่ที่ ร.ร.สตรีพัทลุง (ร.ร.เดียวกับคุณเบญ benjarong9 ) เป็นรุ่นพี่คุณเบญหลายปีอยู่ จำเลขประจำตัวไม่ได้หรอกค่ะเพราะระหว่างเรียนก็ไม่เคยจำนี่จบมาหลายปีแล้วยิ่งเลิกจำไปได้เลย ที่ต้องไปเรียนที่ จ.พัทลุงเพราะตามคุณพ่อที่ไปทำงานที่นั่นเกือบ 10 ปีเรียนตั้งแต่ประถมจนสอบเข้ามัธยมที่ ร.ร.สตรีพัทลุงได้ทั้งมัธยมต้นและมัธยมปลาย ร.ร สตรีพัทลุงเรียกย่อๆ ว่า ส.พ.ท. มีคำขวัญโรงเรียน คือ สามัคคี มีวินัย ใจรักเรียน เพียรทำดี สีประจำโรงเรียน คือ ขาวน้ำเงินหรือน้ำเงินขาวนี่ล่ะ และนี่คืน ตรา ร.ร สตรีพัทลุงค่ะ

ตอนเรียนที่นี่เรียนหนังสือไม่ค่อยเก่งแต่ก็ไม่ถึงกะที่โหล่ คือเรียนปานกลางอยู่ห้องกลางๆ เพราะเป็นคนมีกิจกรรมต้องทำเยอะแยะ..ไม่ว่าเป็นหัวหน้าห้องหรือรองหัวหน้าห้อง..กิจกรรมการแสดง..กีฬา..เป็นคณะกรรมการนักเรียนในฐานะรองประธานและเหรัญญิก

ไม่เคยไป ร.ร สายเพราะมีหน้าที่เป็นสารวัตรนักเรียนในบางวันคอยช่วยอาจารย์ตรวจดูการแต่งกายผิดแบบ และการเข้าออกของนักเรียน บ้านอยู่ห่างจาก ร.ร แค่ 4 กิโลเมตรเดินทางโดยขี่มอเตอร์ไซด์ไปเอง บางวันก็มีคนขับรถขับไปส่ง จำไม่ได้ว่าตื่นกี่โมงแต่ไปเช้าทุกวันเพราะชอบไป ร.ร มากกว่าอยู่บ้านและจะกลับบ้านเย็นมากๆ ทุกวันก็เหตุผลเดียวชอบอยู่ ร.ร อยู่กะเพื่อนกะอาจารย์มากกว่าอยู่บ้าน...55555...ไม่ใช่อะไรหรอกค่ะเป็นเด็กกิจกรรมน่ะ มีอะไรให้ต้องทำและอยู่เย็นที่ ร.ร ตลอด

ก่อนไปโรงเรียนทุกเช้าคุณแม่ต้องให้ทานข้าวกับนมส่วนมากเป็นโอวัลตินทุกเช้า แต่ก็ไม่ชอบทานนมอยู่ดี...บางวันไปทานที่ ร.ร เพราะเป็นนักกีฬา ร.ร จะมีเลี้ยงโอวัลตินกะไข่ลวก ปาท่องโก๋จิ้มนมข้น..ชอบของฟรีว่างั้นก็ได้ค่ะ...55555....

มัธยมต้นไม่ค่อยสนใจวิชาการสักเท่าไรโดยเฉพาะคำนวนเป็นไม้เบื่อไม้เมามาก จะชอบเรียนศิลปะไม่ว่าการวาดภาพ ร้องรำทำเพลงถนัดนัก หรือพูดง่ายกิจกรรมทุกชนิดเพื่อความบันเทิงอาจารย์เรียกตลอด มัธยมปลายเรียนศิลป์ภาษา ชอบเรียนภาษาฝรั่งเศส และสังคมศึกษาเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ประเทศต่างๆ นี่ชอบมาก มัธยมปลายกลับชอบวิชาคำนวนได้แฮะค่ะ..กลับทำคะแนนได้ดีเยี่ยม..

ชอบเล่นกีฬาบาส วอลเลย์บอล และแบดมินตัน เคยเป็นตัวแทน รร. ลงแข่งขันชนะด้วยล่ะ...เวลาว่างๆไม่ว่าในเวลาเรียนหรือนอกเวลาเรียนจะซ้อมรำ ถ้าหน้ากรีฑาก็ต้องซ้อมเป็นคฑากร นอกนั้นหมดไปกะเล่นกีฬา...555555...จะเห็นได้ว่าบ้ากิจกรรมมากมายขนาดทำงานแล้วยังไปตีแบดและหัดเล่นเทนนิส ชอบๆๆ สนุกดี...

เรื่องเรียนพิเศษเหรอ...ก็เรียนค่ะเพราะอ่อนคำนวน ก็ติวคำนวนนี่ล่ะ และเรียนภาษาฝรั่งเศสกับอาจารย์ที่สอน เผื่อได้คะแนนพิสมัย...55555...อีกอย่างเพื่อนๆ ที่สนิททุกคนเรียนเก่งหมดมีตัวเองแย่กว่าเพื่อนทุกคน เพื่อนที่สนิทที่สุดชื่อ มณฑา ชื่อเล่นว่า น้อง จะเรียนอยู่ห้องคิงส์เป็นคนเรียนหนังสือเก่ง แต่ไม่เคยได้ประโยชน์จากความเก่งของเพื่อน นอกจากเป็นเพื่อนคุยและปรึกษากันส่วนมากเพื่อนจะปรึกษาเรื่องโน้นเรื่องนี้เพราะต่างคนต่างมีปัญหาครอบครัวตามประสาวัยรุ่นที่ไม่ค่อยเข้าใจพ่อแม่...55555...นอกจากปรึกษาเรื่องสัพเพเหระได้ทุกเรื่องแล้ว ยังเป็นเพื่อนที่รู้สึกดีๆ ไม่รู้ทำไมแบบคนถูกชะตา กลับจากโรงเรียนไม่รู้จะไปไหนก็ขี่รถไปหาเพื่อนคนนี้ไปนั่งคุยนอนคุยแล้วก็กลับบ้านทั้งๆ ที่เจอกันที่โรงเรียนแล้ว...ข้อดีอีกข้อคือเพื่อนไม่เคยคิดมีแฟนเหมือนที่ตัวเองก็ไม่อยากมีแฟน ทั้งๆที่เพื่อนคนอื่นๆ คุยกันเรื่องแฟน เรื่องคนโน้นคนนี้มาจีบ บางคนตบตีเพราะแย่งแฟนกันก็มี แต่เราสองคนไม่เคยคุยกันเรื่องผู้ชายเลยสักครั้ง ก็เลยไม่รู้ว่าเพื่อนมีแฟนหรือไม่..สำหรับตัวเองเพื่อนจะรู้ว่ามีคนมาจีบเยอะทั้งผู้หญิงผู้ชาย....55555...ได้รับขนมและดอกไม้ตลอด...เพื่อนรู้เพราะเอาขนมและดอกไม้ไปแบ่งให้เพื่อนทุกวัน...เพื่อนคนนี้จะชอบอ่านหนังสือทุกชนิดความชอบเหมือนกันตัวเองจะมีหนังสือการ์ตูนมากมาย มีนิตยสารนานาชนิด ไปเช่าหนังสือนิยายอ่าน หรือไปยืมนิยายมาอ่านก็เอามาแบ่งปันกัน เวลามอเตอร์ไซด์เสียพ่อเพื่อนก็ทำให้ฟรี อันนี้เป็นข้อดีสุดๆ เลยล่ะ แต่สุดท้ายก็จากกันโดยไม่ได้ร่ำลาและไม่ได้ติดต่อกันโดยปริยายเพราะครอบครัวตัวเองย้ายกระทันหัน คุณพ่อไม่ได้บอกว่าต้องย้ายบ้านบอกแต่เพียงว่าจะพามาเที่ยว กทม. แต่ก็ไม่ได้กลับไปอีกเลยไปอีกครั้งก็ไม่มีโอกาสไปตามหาเพื่อนเพราะไม่มีเวลา..น่าเสียดาย...

เรื่องเด็ดๆ ในโรงเรียนไม่ค่อยมีเพราะเป็นคนค่อนข้างเรียบร้อย ตัดผมสั้นเลยติ่งหูขึ้นไปตลอด แหะๆๆ..เป็นกฏ ร.ร. ค่ะติดกิ๊บกันผมตกตลอด นึกภาพดูค่ะว่าเรียบร้อยขนาดไหน ไม่เคยโดนครูว่าเรื่องการแต่งกายเลยสักครั้ง มีอยู่ครั้งเดียวที่เดินไปด่านักเรียนชายที่ตั้งแก๊งค์มาแซว และหาว่าเป็นแฟนกะเค้าโกรธมาก..เพิ่งเห็นหน้าวันที่ไปด่านั่นล่ะไปเป็นแฟนกะเค้าเมื่อไรหว่านี่เสียยี่ห้อหมดมีแฟนตอนเรียนมัธยม ...ไม่เคยมีและไม่ยอมมีเด็ดขาดค่ะ...ไม่นิยม..แต่มีแอบชอบพี่ผู้หญิงและรุ่นน้องที่มาจีบรับไมตรีด้วยการรับดอกไม้และขนมทุกวันสับหลีกแค่นี้ก็เหนื่อยแล้วค่ะ...ขืนมีผู้ชายเป็นแฟนอีกคงตายตรงนั้นล่ะค่ะ...

สมัยเรียนมัธยมสิ่งที่ประทับใจที่สุด คือ ได้แต่งตัวและแต่งหน้าสวยๆ ตอนทำกิจกรรมให้กับโรงเรียน โดยเฉพาะตอนได้เป็นคทากรไม้หนึ่งซะด้วยประทับใจสุดๆ ค่ะ..รู้จักจาคอบเพราะที่บ้านพี่สาวชอบใช้เป็นกระเป๋าหนัง แต่ไม่เคยใช้ใช้แต่กระเป๋านักเรียนคุณพ่อสั่งทำให้มาโดยเฉพาะเป็นหนังแท้ใช้นานมากจนเข็มขัดกระเป๋าหงิกงอ...555555...ให้ใครๆ ก็ไม่เอาค่ะ เยินขนาดนั้น...

คิดถึงสมัยเรียนมัธยมแล้วอยากกลับไปอีกเพราะเป็นชีวิตที่สนุกสนานไม่ต้องรับผิดชอบอะไร นอกจากเรื่องเรียนก็แค่เรียนให้ผ่านอย่ามีซ่อมพอแล้ว ถ้ากลับไปได้จะตั้งใจเรียนให้คะแนนออกมาได้เกรดดีกว่าที่ได้...เพื่อนร่วมห้องเปลี่ยนไปทุกปีอีกอย่างเป็นคนที่ทุกคนในโรงเรียนรู้จักคนอื่นจะจำเราได้ แต่เราจะจำทุกคนไม่ได้เพราะเยอะ...55555...แต่เพื่อนร่วมชั้นทุกปีเจอแต่เพื่อนดีๆ ให้ความร่วมมือในทุกเรื่องและมักโหวตให้เราเป็นหัวหน้าห้อง อาจเพราะกล้าทำกล้าพูดมีเหตุและผลในการทำและพูดเลยได้รับเลือกให้เป็นตัวแทนของห้อง

จบมัธยมต้นแลกเปลี่ยนกันเขียนเฟรนซิฟให้กัน แต่พอย้ายบ้านหายหมดเพราะไม่ได้เก็บของเอง ไม่มีโอกาสได้กลับไปโรงเรียนอีกเพราะย้ายมาอยู่ไกลถึง กทม. อีกอย่างไม่มีญาติอยู่ที่นั่นและไม่กล้าไปคนเดียวทั้งที่คิดถึงคุณครู อาจารย์ เพื่อนๆ ใจจะขาด เคยไปหลังจากนั้นครั้งหนึ่ง เพื่อนรุ่นน้องทักกันเกรียวกราวขนาดไม่ได้เจอกันห้าหกปีได้แล้ว..แต่ก็ได้คุยแป๊บเดียวเพราะเป็นแค่ทางผ่านต้องรีบไป จ.สงขลา คุณแม่ไปทำธุระ ถามว่ารักโรงเรียนสตรีพัทลุงแค่ไหน...ตอบได้ว่า...ไม่ว่าจะผ่านการเรียนที่ไหนมาไม่เคยมีที่ไหนประทับใจและรักเท่า สตรีพัทลุงอีกแล้วค่ะ...รักและคิดถึงเสมอเป็นความทรงจำในชีวิตที่ดีช่วงหนึ่งที่ไม่ว่าวันเวลาจะผ่านไปนานเท่าไรก็คิดว่าไม่มีวันลืมแน่นอนค่ะ...สมัยเรียนที่นี่เพื่อนๆ จะเรียกว่า "สวยซุ่มซ่าม" แหะๆ ไม่ได้สวยเลยค่ะ แค่พอดูได้เท่านั้นเองแต่ซุ่มซ่ามอ่ะยอมรับ...เคยทำแจกันบนโต๊ะอาจารย์ตกแตก เดินชนขอบโต๊ะประจำ เดินสะดุดตลอด ตกกระไดโรงเรียนก็เคย...55555...

อดีตถ้ามีความสุขก็เป็นสิ่งที่น่าจดจำไม่ว่าจะผ่านมากี่ปีแล้วก็ตาม และวัยมัธยมเป็นวันสดใสที่ชีวิตมีอะไรๆ ให้ทำและลุกลี้ลุกรนพอสมควร ทำให้อยากรู้จังว่า คุณตุ้ย (ดอยสะเก็ด) คุณย่าชอบเล่า และน้องปาย (คนที่ใช่ในวันที่ผิด) มีชีวิตในวัยมัธยมหวานแค่ไหนค่ะตอนแรกจะให้น้องต้นอ้อท้าลม ก็นั่งคิดน้องไม่ค่อยมีเวลาเข้า ยิ่งให้งานทำแท๊กน้องจะมีเวลาหรือไม่น๊อ...ก็เลยเปลี่ยนใจ..แต่ไม่ใช่ไม่รักและคิดถึงกันนะคะ คิดถึงเสมอค่ะ คนอื่นๆ ด้วยค่ะถึงแม้ไม่มีชื่อแต่ จขบ. ขอรับรองว่ารักคิดถึงทุกคนค่ะ แต่กติกาเค้าให้เลือกแค่ 3 คน กติกาเค้ามีว่าดังนี้ค่ะ...

Tag มัธยมวัยหวาน คำถามมีว่า

1. เรียนโรงเรียน ( มัธยม )
2. เลขประจำตัวนักเรียนของคุณคือ
3. ตอนเรียนอยู่ห้องอะไร
4. กีฬาสีอยู่สีไรกัน
5. คุณเป็นคนมาโรงเรียนสายหรือไม่
6. ตื่นไปโรงเรียนกี่โมง
7. ถ้ามาสายโรงเรียนของคุณมีบทลงโทษคือ
8. กินอะไรเป็นอาหารเช้า
9. อาจารย์ที่เราประทับใจมากที่สุด
10. วิชาที่ชอบเรียน
11. วิชาที่ไม่ชอบเรียน
12. ชอบกีฬาอะไรมากที่สุดเวลาเรียนพละ
13. เวลามีคาบว่างคุณจะทำอะไร
14. เรียนพิเศษรึป่าวและเรียนที่ไหน
15. เหตุผลที่คุณเรียนพิเศษ..
16. ชื่อเพื่อนสนิทของคุณคือ ( ขอคนเดียว )
17. บอกข้อดีของเพื่อนที่คุณสนิทมา 7 ข้อ
18. เรื่องราวที่เด็ดๆ ในโรงเรียน
19. เรื่องราวที่ประทับใจที่สุด
20. เรียนสายอะไร
21. ขอเหตุผลจาก ข้อ 20
22. ตอนเรียนใช้ JACOB หรือไม่ ถ้าใช้ติดอะไรไว้ที่กระเป๋า
23. อยู่โรงเรียนเรียบร้อยมั๊ย
24. วิชาที่ได้เกรดดีที่สุดคือ
25. เอาล่ะ...ตอนนี้คุณอยากกลับไปเรียนมอปลายอีกหรือไม่
26. หากกลับไปได้...คุณจะกลับไปทำอะไร
27. ความประทับใจที่มีต่อเพื่อนร่วมห้อง
28. ก่อนจบเขียนเฟรนด์ชิพ / เขียนเสื้อรึป่าว
29. วันไหว้ครูปีนี้จะกลับไปโรงเรียนรึป่าว
30. รักโรงเรียนคุณมากแค่ไหน
31. อยากจะบอกอะไรกับคนที่คุณจะแท็ก
32. ข้อสุดท้าย สมัยมัธยมคุณมีฉายาว่า