|
คุณนายแม่ในญี่ปุ่น
คุณนายแม่มาอยู่กับป้าโซได้พักนึงแล้ว ทุกคนอิ่มหนำสำราญกันไปทั่วตั้งแต่ปู่ ลูกเขย ลูกสาวและหลานๆ วันธรรมดาป้าโซและลุงออกไปทำงาน หลานสองคนไปร.ร. ทิ้งคุณยายไว้กับโอะจี้จัง(ปู่)สองคน การสื่อสารระหว่างคุณยายคนไทยและโอะจี้จังเป็นไปอย่างน่าอัศจรรย์มากค่ะ ป้าโซเคยนึกสงสัยว่าสื่อสารกันยังไงในเมื่อคนหนึ่งพูดไทย อีกคนก็ญี่ปุ่นล้วน อาจมีอังกฤษแซมบ้างเล็กน้อย (ย้ำ.. เล็กน้อยหมายถึงน้อยมากที่สุด ) เพราะโอะจี้จังเป็นคนญี่ปุ่นแบบดั้งเดิมจริงๆค่ะ คือไม่ใส่ใจที่จะรับรู้ภาษาอังกฤษซะบ้างเลย ถึงแม้ระยะหลังนี้จะค่อนข้างปรับตัวขึ้นมาบ้าง เพราะมีลูกตะใภ้เป็นชาวต่างชาติ แต่ภาษาอังกฤษของโอะจี้จังก็ยังอยู่แค่หนอนกับไข่ปลา.. คือยังไม่ถึงกับเป็นงูเป็นปลา ถึงแม้คุณยายจะพอกระท่อนกระแท่นภาษาอังกฤษได้แต่ก็หาประโยชน์ไม่
ทุกวันนี้แม่จะพูดไทยปนญี่ปุ่นง่ายๆบางคำใส่โอะจี้จัง พร้อมทั้งท่าทางหลักประกอบ อันไหนออกท่าทางไม่ได้ก็ใช้อุปกรณ์เสริม ส่วนโอะจี้จังก็ไม่ยอมแพ้ ตอบแม่กลับมาเป็นภาษาญี่ปุ่น เออเนาะ.. ต่างก็เข้าใจกันได้ ยกตัวอย่างเช่น แม่จะทานข้าวก็เรียก จี้จัง..โกะฮัง(ข้าว)มั๊ย? พร้อมยกถ้วยข้าวกับตะเกียบชูให้เห็น ฝ่ายโอะจี้จังก็ตอบรับเข้าใจ พ่นญี่ปุ่นตอบมา แต่แม่จะรู้คำตอบแค่ว่าเยส.. ก็คืออะริกะโตะ ส่วนโนก็คืออาการโบกมือไม่เอานั่นเองค่ะ
วันก่อนมีตัวแมลงนอกบ้านเยอะแยะไปหมด เพราะฤดูกาลนี้แมลงชนิดนี้จะเยอะเป็นพิเศษ แม่ออกไปตากผ้าก็รำคาญเต็มทน โดยเฉพาะเจ้าแมลงนี่ชอบมาเกาะเสื้อผ้าที่เอาไปตาก แม่เลยให้ปู่ไปซื้อยาฆ่าแมลงมาฉีด โดยการเรียกปู่ออกไปข้างนอก ชี้ให้ดูตัวแมลงและทำท่าฉีดสเปรย์ ปากก็ถามว่ามีมั๊ย? ยาฉีดน่ะ ฟืดๆๆ ยังงี้น่ะ ฝ่ายปู่ก็ อ้อๆๆๆ แล้วก็ขับรถออกไปซื้อให้จนได้..
เรื่องที่ค่อนข้างสื่อสารยากกว่านี้ก็มีค่ะ เช่นเรื่องปู่จะให้แม่เก็บน้ำซาวข้าวไว้เพราะปู่จะต้มหน่อไม้.. กว่าจะสื่อสารกันรู้เรื่องแม่บอกปู่หยิบอ่างซาวข้าวมา ทำท่าคนๆข้าวแล้วเอากะละมังมารองน้ำซาวข้าวพร้อมกับเดินไปชี้ที่หน่อไม้ แม่ถึงเข้าใจ..
มีอยู่วันหนึ่ง แม่บอกว่าได้ดอกไม้มาจากป้าหลังบ้านซึ่งแกปลูกต้นไม้ดอกไม้ไว้เยอะ รวมทั้งผักสวนครัวบางชนิดด้วย เคยทักทายกันในบางครั้งกับป้าโซและเคยเห็นๆหน้าแม่ในเวลาที่แม่มาอยู่กับป้าโซ การทักทายพูดจากันทุกครั้งจะผ่านป้าโซ แต่วันที่ได้รับดอกไม้นี่ แม่บอกว่าเขามาทักแม่ตอนแม่ออกไปตากผ้า ตัดดอกไม้มาให้แล้วก็พูดอะไรยืดยาว แม่ก็ได้แต่ ไฮ้ๆๆ ยิ้มๆ ฟังเขาไปเรื่อยๆ
ป้าโซ : แล้วแม่รู้เรื่องเรอะว่าเขาพูดว่าอะไร?
แม่ : ฮี.. ไม่รู้ร้อก แต่ฉันก็ตอบเขาไปได้ละกันเดี๋ยวเสียมารยาท
ป้าโซ : แม่ตอบเขาไปว่าอะไรล่ะ?
แม่ : ชั้นก็กางมือห้านิ้วแล้วก็พูดภาษาไทยไปว่า "มาอยู่ได้ห้าวันแล้ว"
ป้าโซ : ..... ....
ป่านนี้ป้าคนนั้นแกคงจะยังกุมขมับงงอยู่ว่าแม่พูดว่าอะไร ..
| Create Date : 17 เมษายน 2552 |
|
9 comments |
| Last Update : 17 เมษายน 2552 22:33:51 น. |
| Counter : 1497 Pageviews. |
|
 |
|
) เพราะโอะจี้จังเป็นคนญี่ปุ่นแบบดั้งเดิมจริงๆค่ะ คือไม่ใส่ใจที่จะรับรู้ภาษาอังกฤษซะบ้างเลย ถึงแม้ระยะหลังนี้จะค่อนข้างปรับตัวขึ้นมาบ้าง เพราะมีลูกตะใภ้เป็นชาวต่างชาติ แต่ภาษาอังกฤษของโอะจี้จังก็ยังอยู่แค่หนอนกับไข่ปลา.. คือยังไม่ถึงกับเป็นงูเป็นปลา ถึงแม้คุณยายจะพอกระท่อนกระแท่นภาษาอังกฤษได้แต่ก็หาประโยชน์ไม่ 
ส่วนโอะจี้จังก็ไม่ยอมแพ้ ตอบแม่กลับมาเป็นภาษาญี่ปุ่น เออเนาะ.. ต่างก็เข้าใจกันได้
ยกตัวอย่างเช่น แม่จะทานข้าวก็เรียก จี้จัง..โกะฮัง(ข้าว)มั๊ย? พร้อมยกถ้วยข้าวกับตะเกียบชูให้เห็น ฝ่ายโอะจี้จังก็ตอบรับเข้าใจ พ่นญี่ปุ่นตอบมา แต่แม่จะรู้คำตอบแค่ว่าเยส.. ก็คืออะริกะโตะ ส่วนโนก็คืออาการโบกมือไม่เอานั่นเองค่ะ
ทุกช๊อตเลยคุณนายแม่ป้าโซ..โดยเฉพาะที่บอกว่า"ฉันก็ตอบเค้าไปกลัวเสียมารยาท"....555..ป่านนี้เพื่อนบ้านคงได้ซื้อหวยเลขเด็ดแล้วเนี่ย...
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 55 คน [
