คุณนายแม่จรลีกลับไทย..
และแล้วก็มาถึงกำหนดที่คุณนายแม่ต้องเดินทางกลับสู่ภูมิลำเนาบ้านเฮาแดนน้ำพริกกะปี..
จริงๆแล้วกำหนดกลับคืออาทิตย์นี้ แต่เนื่องจากแม่ทนรับใช้ลูกๆหลานไม่ไหว เอ๊ย!!! เนื่องจากหัวใจและฟันของแม่มันเรียกร้องหาหมอ เลยสมควรกลับก่อนกำหนด
ป้าโซพาแม่ไปเดินซื้อของกลับไทย ทั้งของตัวแม่เองและของฝาก.. เป็นธรรมเนียมของแม่ในการเดินทางทุกครั้งที่จะต้องมีของฝากคนโน้นคนนี้ จะเล็กๆน้อยๆ จุกๆจิกๆ ยังไงก็เรียกของฝากสำหรับคุณนายแม่ มิไยที่ป้าโซจะบ่นทุกครั้งว่า มาทุกครั้งก็ของฝากเดิมๆ แล้วมาบ่อยอย่างนี้ไม่ต้องซื้อหาอะไรไปฝากใครเขาแล้ว.. คุณนายแม่ก็เมินฉับกับคำบ่น 
เดินสี่ชม.ซื้อของจนหนำใจ ก็ถึงเวลาแพ็คกระเป๋า งวดนี้คุณนายเธอกระหยิ่มยิ้มย่องมาก บอกเที่ยวนี้ฉันได้ 20+10 กิโล เพราะงั้นหายห่วงเรื่องน้ำหนักเกิน ว่าแล้วก็เกลี่ยน้ำหนักใส่สองกระเป๋าให้พอๆกัน กระเป๋าละประมาณ 15 โล แต่ใส่ไปใส่มา .. เกินอีกซักโลสองโลเขาคงหยวนๆน่ะ .. แล้วคุณนายก็ยัดใส่ไปทั้งหมด กะเดินตัวเปล่าขึ้นเครื่อง
พอถึงสนามบิน เช็คน้ำหนักกระเป๋า.. 33.4 กิโลค่ะ ยัยคนเช็คตั๋วมองหน้าแต่ป้าโซบอกเธอไปว่า เที่ยวบินนี้ได้ 20+10 ค่ะ เธอเลยกดต๊อกๆแต๊กๆหน้าจอ แล้วก็บอกค่ะ.. แต่นี่เกินมาสามโลกว่าๆนะคะ ป้าโซกลั้นใจถามไปว่าแล้วโลเท่าไหร่ล่ะคะแม่คู้ณณณ.. โลละสี่พันเยนค่ะ เบ็ดเสร็จหมื่นสองพันกว่าเยน
ป้าโซคิดว่าคงจะต้องจ่ายแหละ เพราะเขาไม่หยวนอย่างคุณนายแม่คาดเดา แต่คุณนายแม่ส่ายหัวดิก ขอไปเกลี่ยน้ำหนักใหม่ค่ะ.. ว่าแล้วก็ลากกระเป๋าลงไปข้างๆเคาน์เตอร์ เปิดหยิบๆๆสมบัติบ้าที่พอจะหนักประมาณสามโลครึ่งออกมาใส่กระเป่าที่จะถือขึ้นเครื่องไป ยกกระเป๋าเช็คน้ำหนักอีกที 30.2 โล โอเค.. ผ่านได้ค่ะ สรุปคุณนายแม่ไม่ยอมเสียสักเยนเดียว..
เมื่อคราวเดินทางกลับเที่ยวที่แล้ว คุณนายแม่เกิดปัญหาทำบอร์ดดิ้งพาสหาย คือตอนที่เอากระเป๋าถือผ่านเข้าเครื่องสแกนมันไม่ผ่านทั้งสามหน คุณนายเธอรำคาญเลยหยิบๆเอาไอ้ของที่คิดว่าเขาสงสัยออกมาให้เขาหมด ทั้งยาดมยาหม่องน้ำ ยาหม่องไม่น้ำ ตอนที่ฉุกละหุกนั่นคงทำบอร์ดดิ้งพาสหล่นไป พอจะขึ้นเครื่องทีนี้หาจ้าละหวั่น..
แม่เล่าให้ฟังว่าตื่นตระหนกลนลานมาก เบอร์แกชั้นก็ไม่รู้เอาไว้ที่ไหน ถึงมีเบอร์แต่จะโทร.หาก็ไม่เคยใช้โทรศัพท์สาธารณะ ที่นี่ไม่รู้มันต้องกดอะไรยังไง สงสัยคงได้นอนที่สนามบินแน่ๆ หันไปหันมาบังเอิญจำยัยคนที่เช็คอินตั๋วได้ เลยไปเกาะเขาหมับบอก help me .. help me.. ยัยคนนี้ก็เลยบอกตามหนูมา.. แล้วก็จัดการออกบอร์ดดิ้งพาสให้ใหม่ สรุปคุณนายแม่เป็นคนสุดท้ายที่ขึ้นเครื่อง ขึ้นไปถึงหมดเรี่ยวหมดแรงเพราะสมบัติที่คุณนายเธอลากขึ้นเครื่องนั่นไม่ใช่เบาๆ แอร์โฮสเตสที่มาช่วยยกกระเป๋าเข้าเก็บช่องเก็บของบอกว่า "คุณป้าคะ น้ำหนักขนาดนี้น่ะต้องเอาลงใต้เครื่องนะคะ" คุณป้าเธอเถียงอยู่ในใจว่า "ฉันรู้แล้วย่ะแม่คุณ น้ำหนักมันเกินฉันถึงต้องแบกมาไงยะแม่" สรุปทริปไหนๆคุณนายเธอก็น้ำหนักเกินประจำ..
ป้าโซไม่ชอบความรู้สึกเวลาแม่กลับบ้านใหม่ๆเลยค่ะ มัน.. อ้างว้าง วิเวกวิเหวโหว๋ยังไงก็ไม่ทราบ ปกติกลับมาจากทำงานแม่จะรออยู่ที่บ้าน เหนื่อยมั้ยลูก หิวมั้ยลูก.. ป้าโซเลยต้องขย่มอารมณ์เปล่าเปลี่ยวนี้ด้วยการเช็ดๆถูๆไถๆมันหมดทั้งบ้าน ไม่ให้ตัวเองว่าง กระงืดดดด..
เข้าสักอาทิตย์นึงก็อยู่ตัว กลับเข้าสู่สภาวะปกติต่อไป เป็นนังแจ๋วทำงานบ้าน ทำกับข้าวรับใช้ท่านๆต่อไป แม่มาอยู่ด้วยนี่ดีอย่างเสียอย่างนะคะ ดีตรงที่ได้พบเจอกันอยู่ร่วมกัน แต่เสียตรงอีตอนกลับไปนี่แหละ ใหม่ๆป้าโซเก็บเนื้อเก็บตัวขึ้นไปเป่าปี่อยู่บนห้อง นี่ขนาดมีลูกมีเต้าแล้วนะคะ ใครเป็นอย่างป้าโซบ้างยกมือขึ้น? 
| Create Date : 06 มิถุนายน 2552 |
| Last Update : 6 มิถุนายน 2552 15:02:21 น. |
|
11 comments
|
| Counter : 1254 Pageviews. |
 |
|
|
สรุปคุณนายแม่ไม่ยอมเสียสักเยนเดียว..
หันไปหันมาบังเอิญจำยัยคนที่เช็คอินตั๋วได้ เลยไปเกาะเขาหมับบอก help me .. help me..
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 55 คน [
