ทุกคนมีศักยภาพเท่าเทียมกัน
ทุกคนมีศักยภาพเท่าเทียมกัน
คำพูดนี้อาจเกินเลยไปในสายตาของคนหลายคน คำคัดค้านคงมีมากมาย แต่ลองพิจารณาประเด็นย่อย ๆ ต่อไปนี้ก่อนว่ามันอาจจะเป็นจริงได้
สมัยที่เรียนป.เอก สาขาการวิจัย ตัวแปรเป็นเรื่องที่สำคัญมาก คนส่วนใหญ่สนใจแต่ตัวแปรต้นและตัวแปรตาม แต่แท้ที่จริงตัวแปรแทรกซ้อนนี่สำคัญกว่า ทำไมในการทดลองภาคสนาม ผลการทดลองจึงต่างกันทั้งที่ใส่ตัวแปรต้นเหมือนกันเพราะควบคุมตัวแปรแทรกซ้อนไม่ได้
คนเป็นครูจะรู้ว่า เด็กทุกคนมีความแตกต่างกัน การเรียนการสอนในชั้นเรียนในห้องสี่เหลี่ยมที่ครูใช้วิธีการสอนแบบเดียวกับเด็กที่ต่างกัน ผลย่อมไม่เท่ากันอยู่แล้ว เด็กที่ชอบเรียนเขียนอ่านจะเรียนรู้เรื่อง แต่เด็กที่มีปัญญาในรูปแบบที่ต่างกันออกไปจะเรียนไม่ค่อยรู้เรื่อง
ครูจึงควรมีความรู้เรื่องพหุปัญญา เด็กแต่ละคนจะเก่งแต่ละด้านต่างกัน ลีลาการเรียนรู้ เด็กแต่ละคนจะเรียนด้วยวิธีการที่ต่างกัน และวิธีการสอนในแต่ละเรื่องแต่ละบริบท ไม่ใช่สอนแบบบรรยายตลอดปีตลอดชาติ
ถ้าครูไม่ปรับการเรียนเปลี่ยนการสอนให้เหมาะกับเด็กแต่ละคนแล้ว เด็กที่ได้ที่ 1 ย่อมได้ที่ 1 และเด็กที่ได้ที่โหล่ย่อมได้ที่โหล่ตลอดไป
การสอนพิเศษจึงเกิดขึ้นในครอบครัวที่พ่อแม่มีความรู้และมีเงินมากพอจะจ้างครูมาสอนแบบตัวต่อตัว ซึ่งจะเป็นวิธีการที่ดีที่สุด เพราะครูจะค้นหาสาเหตุว่าพื้นฐานตรงไหนที่เด็กไม่เข้าใจและเสริมแต่ละจุดจนรู้เรื่องและเข้าใจดี เมื่อพื้นฐานแม่นการต่อยอดจึงไม่ใช่เรื่องสำคัญอีกต่อไป
ทุกคนจะเรียนรู้ได้เท่ากันแต่อาจใช้เวลาที่ต่างกันและวิธีการที่แตกต่างกันออกไป
เมื่อต้องการให้เด็กเป็นคนเก่งในทุกด้านไม่ว่าจะสอบได้ที่ 1 ในห้อง ลองค้นหาจุดอ่อนที่มีอยู่ในตัวเขา เสริมเพิ่มเติมให้รู้เท่ากับเกณฑ์มาตรฐานที่โรงเรียนกำหนดและอาจจะมากกว่า หรือจะให้มีความสามารถพิเศษเฉพาะด้านที่ติดตัวเขามาแต่เล็กแต่น้อยให้ใส่ในสิ่งที่เขาต้องการจนเต็มอิ่ม
การเรียนรู้ที่จะรู้จักเด็กแต่ละคนเป็นอย่างดีและให้ในสิ่งเด็กขาด รวมทั้งเพิ่มเติมในสิ่งที่เด็กต้องการ ย่อมสร้างศักยภาพให้มีอย่างเต็มที่ได้ เชื่อเถอะ เริ่มต้นเสียแต่วันนี้แล้วลูกของคุณจะเป็นที่ 1 ได้อย่างแน่นอน
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [