ผู้ชายอีกคน โทรศัพท์ทางไกลมา
จากออสเตรเลีย หนีความสูญเสียไปพักใจไกลอีกซีกโลก
หน้าจอคอมพิวเตอร์ยังมีภาพเธอคนนั้นอยู่
'แฟนผมน่ารักมากนะคับ' เค้าเริ่มต้นเล่า
'ออกจะโก๊ะๆหน่อย มีวันหนึ่งผมไปเช่าการ์ตูนมาอ่าน
ตอนเอาไปคืนผมจอดรถแล้วให้เธอลงไปคืนให้
เธอเดินกลับมาแล้วข้ามถนนไปเปิดประตูรถใครก็ไม่รู้
ผมนั่งหัวเราะอยู่ในรถเธอรู้ตัววื่งกลับมา
แล้วให้รีบออกรถอย่างด่วนเพราะอายมาก

เค้าเริ่มเล่าต่อ ไม่รู้ทำไมครับ มีวันหนึ่งอยู่ๆก็อยากใส่บาตร
เลยชวนเธอไปทำบุญด้วย ตอนจะกลับ ผมเรียกเธอ แล้วบอกว่า ผมรักคุณนะ
เธอหันมายิ้มขำๆ แล้วตอบว่า ไอ้บ้า !! เป็นภาพที่ผมจำได้ติดตา
หลังจากนั้นเธอขึ้นรถไปกับพี่สาวผม รถประสบอุบัติเหตุ
ผมเสียเธอไปพร้อมกับพี่สาวผม (กระชากหัวใจคนฟังอย่างมาก)
'คิดถึงเธอเหลือเกินครับ 6-7 ปีแล้ว วันไหนที่ฝันถึง ผมไม่อยากตื่นเลย'
ทุกวันนี้ผมยังเขียนไดอารี่ถึงเธอทุกวัน
และลงท้ายเหมือนๆกันว่า
"รอผมนะ เดี๋ยวเราก็ได้เจอกัน"

บางคนจากกันไม่ทันลา
บางคู่มีเวลาให้ค่อยๆนับถอยหลัง เพื่อให้รู้ว่า
ความสุขใกล้หมดลงทุกที
เทียบไม่ถูกว่า อันไหนดีกว่า

ทุกคนในโลกนี้ และทุกคู่ในโลกนี้จะรักกันมากขนาดไหน
เรามีเวลาอยู่ด้วยกันแค่ช่วงเดียวเท่านั้น ที่สำคัญ
เราไม่มีโอกาสรู้ด้วยซ้ำว่าเราพกเวลากันมาคนละเท่าไหร่

วันนี้ยังเห็นหน้ากัน ดูแลรักษากันไว้ให้อย่างดีที่สุด
วันหนึ่งจุดธูปคุยกัน เคาะโลงพูดกัน มีแค่ไม้กระดานกั้น
แต่เราไกลกันเหลือเกิน วันนั้นเราจะยังได้ยินกันรึเปล่าก็ไม่รู้