ข้อมูลโดยกระปุกดอทคอม

ถ้า "ความรัก" ของใครกำลังอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ต่างคนต่างนิ่งเงียบ ต่างคนต่างทำตัวเหินห่าง ไม่มีการพูดคุยหยอกล้ออย่างเคย เหมือนกำแพงความรู้สึก "ชินชา" เริ่มก่อตัวขึ้นอย่างเงียบ ๆ อีกทั้งยังกั้น "พื้นที่ส่วนตัว" ของกันและกันมากขึ้นเรื่อย ๆ

และต่างคนต่างก็ยังทำ "หน้าที่" ของคนรัก คือดูแลกันและกันอย่างสม่ำเสมอ ซึ่งจริง ๆ แล้วคุณทั้งคู่สัมผัสได้ว่ามันไม่ได้มาจากความรู้สึกข้างใน ที่อยากจะใส่ใจ ห่วงใย เหมือนแต่ก่อน กลับเสมือนเป็น "หน้าที่" ที่ต้องทำ มากกว่าต้องการทำให้ "จากใจจริง" จนบางครั้งก็ทำให้คุณทั้งคู่รู้สึกเหน็ดเหนื่อย แล้วอยากหันหลังเดินจากมา...แบบทางใครทางมัน แต่ขอให้หยุดจง "คิด" ...

คิดถึง...วันเก่า ๆ ที่เคยร่วมกันมา
คิดถึง...วันแรกที่เจอกัน
คิดถึง...ตอนที่บอกรักกัน
คิดถึง...ตอนจูงมือกันครั้งแรก
คิดถึง...ภาพความทรงจำครั้งยังหวานแหวว
คิดถึง...การดูแลเอาใจซึ่งกันและกัน
คิดถึง...ความสุขและความทุกข์ที่เผชิญมาด้วยกัน
คิดถึง...รอยยิ้มที่มีให้กันและกัน

เพราะ บางทีความรัก...เมื่อคบกันมานานวัน มันก็อาจถึงจุดอิ่มตัว จนกลายเป็น "ความเคยชิน" และเมื่อไหร่ก็ตามที่ "ความรัก" แปรเปลี่ยนเป็น "ความเคยชิน" นั่นอาจไม่ได้เรียกว่า "รัก" มันคงเป็นแค่ "ความผูกพัน" ซะมากกว่า

ทางดีที่ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป คุณทั้งคู่ควรหันหน้าพูดคุยกัน ถามใจกันและกันว่า "รักเรายังดีใช่ไหม" ถ้า คำตอบมันคือ...ใช่ ก็พยายามหาสาเหตุของความปัญหา ว่าอะไรที่ทำให้เราทั้งคู่รู้สึกนิ่งเฉย ชินชา หรือใส่ใจกันน้อยลง ทั้ง ๆ ที่ยังรักกัน เพื่อนำไปแก้ไข

แต่ถ้าคำตอบคือ...ไม่...ไม่รู้...ไม่มีคำตอบ นั่นแสดงความความรักของคุณคงถึงทางตัวจริง ๆ แล้วแหละ อย่าฝืนทนคบกันต่อไปเลย เปิดโอกาสให้กันและกันได้ไปเจอสิ่งที่ดีกว่าจะดีกว่าไหม อย่างน้อยคุณทั้งคู่ก็เลิกรากันด้วยความเข้าใจ พร้อมกับคบหากันได้ต่อไปในฐานะ "เพื่อน" ที่คุ้นเคย