|
|
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 |
| 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 |
| 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 |
| 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 |
| 29 | 30 | 31 | |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
สัญญาจ้าวราชันย์ สงครามครั้งสุดท้าย (67)
...จะปีนขึ้นไปจริงๆ หรือ ไม่ไหวหรอกน้องขวัญ
ข้าวเขียวส่งเสียงโอดครวญ รัตติกาลมองดูผนังกำแพงที่สูงชัน ถึงแม้จะพอมีตำแหน่งให้เกาะเกี่ยวอยู่บ้าง แต่การพยายามไต่มันขึ้นไปด้วยมือเปล่า คงแทบไม่ต่างจากการตัดสินใจฆ่าตัวตายเลยแม้แต่น้อย ครั้งนี้ทั้งสองจึงมีความเห็นตรงกัน
ส่งมือมาสิคะ
ทั้งสองมองหน้ากันก่อนยื่นมือไปให้ข้าวขวัญจับอย่างงงๆ 'มาถึงตรงนี้คงใกล้พอแล้ว'
ทีนี้ก็หลับตาค่ะ
...น้องขวัญคิดจะทำอะไรกันแน่
ข้าวเขียวถามด้วยความสงสัย สาวน้อยยิ้มไม่ยอมตอบ ทั้งสองมองหน้ากันอีกครั้ง ก่อนค่อยๆ หลับตาอย่างเสียไม่ได้ เธอมองดูอย่างพอใจก่อนหลับตาลงเช่นกัน 'หนูพาทุกคนมาถึงแล้วค่ะ' เธอส่งเสียงเรียกหาออกไปในใจ แล้วเสียงของผู้หญิงที่เคยดังอยู่ในหัวเธอมาตลอดก็ตอบกลับมา 'ขอบใจมาก'
ทั้งสามคนรู้สึกเหมือนพื้นที่กำลังยืนอยู่นั้นหายไปอย่างฉับพลัน เหมือนกับอยู่ๆ ก็ถูกจับโยนออกมาจากหน้าผาสูงชันลอยละลิ่วตกลงไปสู่เบื้องล่าง ทั้งสองส่งเสียงร้องอย่างตกใจ ในขณะที่กำลังจะลืมตาขึ้น ก็รู้สึกว่าได้กลับมายืนอยู่บนอะไรบางอย่างอีกครั้ง แต่สองขานั้นอ่อนแรง จนทั้งคู่ต้องลงไปนั่งอยู่กับพื้น
เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้งรอบกายก็มีเพียงความมืดมิด เวลาค่ำคืนได้เร่งรุดมาถึงตั้งแต่เมื่อใดก็ไม่รู้ มือของทั้งสองเลื่อนไปจับที่ด้ามดาบอย่างรวดเร็ว
อย่าตกใจค่ะ ให้สายตาได้ปรับตัวก่อน ตอนนี้เราอยู่ภายในปราสาทจันทราแล้ว
ไม่มีใครยอมปล่อยมือจากด้ามดาบ แต่พวกเขาก็ไม่ได้ชักมันออกมา และเมื่อสายตาเริ่มชินกับความมืด พวกเขาก็รู้ว่าที่ข้าวขวัญพูดนั้นเป็นความจริง ข้าวเขียวมองไปรอบๆ จนได้พบกับช่องแสงเล็กๆ ที่ผนังด้านหนึ่ง เขาเดินเข้าไปแล้วมองออกไปข้างนอก ภาพที่เห็นนั้นทำให้ลมหายใจของเขาแทบขาดห้วง
...นี่มันเรื่องอะไร...น้องขวัญทำได้อย่างไร
ภาพของกำแพงที่ก่อด้วยหินทอดยาวจนถึงพื้นดินที่อยู่ไกลลงไปเบื้องล่าง ทำให้ข้าวเขียวเชื่อแล้วว่าพวกเขากำลังอยู่บนยอดของหอคอยอันใดอันหนึ่งในปราสาทจันทรา แต่มันเกิดขึ้นได้อย่างไร
รีบไปกันเถอะค่ะ
ข้าวขวัญเดินตรงไปยังประตูเล็กๆ ที่ทำด้วยไม้เรียบๆ ซึ่งแนบสนิทเข้าไปในช่องกำแพง จนแทบจะแยกไม่ออก เธอจ้องมองเข้าไปในความมืดของรูเล็กๆ ที่คาดว่าน่าจะเป็นรูกุญแจ
พี่จำเรื่องแปลกๆ เกี่ยวกับการได้พบเจอกับเจ้าขาวอีกครั้งที่น้องขวัญเคยเล่าให้ฟังได้ไหมคะ
ข้าวเขียวจำเจ้าตุ๊กตากระต่ายที่น้องสาวพูดถึงได้ทันที นั่นคือคืนก่อนที่พวกเขาจะออกเดินทาง คืนที่เธอเล่าว่าตัวเองไปติดอยู่ในสถานที่ประหลาดในความฝัน และได้พบเจอกับสิ่งของมากมายที่เคยทำหายไปเมื่อนานมาแล้ว
ในคืนนั้นน้องขวัญมาติดอยู่ในห้องนี้เอง
ครั้งสุดท้ายที่ข้าวขวัญกลับมาเยือนห้องนี้ คือในช่วงเวลาที่เธอติดอยู่บนต้นไม้พร้อมกับเมฆา ในตอนที่เขาเห็นว่าเธอนอนหลับไปนั้น ความจริงแล้วเธอกำลังพูดคุยอยู่กับผู้หญิงลึกลับภายในห้องนี้ ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือ เธออยู่ภายในห้อง แต่นางอยู่อีกด้านหนึ่งของประตู และนางคือคนที่อธิบายเรื่องราวต่างๆ ให้เธอเข้าใจ
ทิวทัศน์แห้งแล้งเหมือนทะเลทรายที่ข้าวขวัญเคยมองเห็นด้านนอกของห้องนี้ คือพื้นหินที่อยู่รอบๆ ตัวปราสาทในยามที่มันกำลังลอยอยู่บนท้องฟ้า ดวงดาวอยู่ในตำแหน่งที่แปลกตา และดวงจันทร์ที่หายไปนั้นก็มีคำอธิบาย เพราะเธอกำลังยืนอยู่บนสิ่งที่ถูกเรียกว่าดวงจันทร์นั่นเอง
ผู้หญิงคนนั้นยังบอกให้เธอรู้ความจริงเกี่ยวกับกล้าไพร เรื่องที่เขาได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของพวกแมงมุม ซึ่งทำให้เธอสามารถกลับไปช่วยทุกคนเอาไว้ได้อย่างทันท่วงที
พาเพื่อนๆ ของเธอมาที่นี่ ฉันมีเรื่องสำคัญต้องบอกกับทุกคน
ทำไมไม่บอกหนูเดี๋ยวนี้เลยคะ
ไม่ได้
นางตอบสั้นๆ และข้าวขวัญคิดว่าเธอไม่ควรจะถามถึงเรื่องนี้อีก แต่เธอยังมีปัญหาใหญ่อยู่อีกเรื่องหนึ่ง
หนูยังไม่รู้เลยว่าตัวเองมาที่นี่ได้อย่างไร
...พาทุกคนมาที่ปราสาทจันทรา แล้วฉันจะช่วยเอง
เสียงของนางตอนนี้ฟังดูเหมือนกำลังเหน็ดเหนื่อย นางย้ำคำสุดท้ายก่อนที่ข้าวขวัญจะตื่นขึ้นบนต้นไม้
เวลาใกล้จะหมดแล้ว...
ข้าวเขียวมองไปรอบๆ ห้องอย่างไม่เชื่อ เขาก้มลงหยิบของสิ่งหนึ่งที่หล่นอยู่ใกล้ๆ ขึ้นมาดู มันเป็นวัวตัวเล็กๆ ที่แกะขึ้นมาจากไม้ เป็นของเล่นสำหรับเด็กที่เขาเองรู้สึกคุ้นตาอย่างประหลาด เหมือนกับตัวเองเคยเห็นมันมาตั้งแต่สมัยที่ยังเป็นเด็ก เขาลูบมือไปตามร่องรอยที่อยู่บนตัวของมัน ซึ่งแสดงให้เห็นถึงความเก่าแก่
...แต่มันเป็นแค่ความฝันไม่ใช่หรือ
น้องขวัญก็เคยเชื่ออย่างนั้นเหมือนกันค่ะ
รัตติกาลเดินเข้ามาสำรวจดูประตูกับข้าวขวัญ ถึงแม้ว่าเขาเองก็ไม่มั่นใจว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น แต่ดูเหมือนว่าเธอจะรู้ตัวดีว่ากำลังทำอะไรอยู่ เขาตัดสินใจว่าตอนนี้คงได้แต่ทำตามเธอไปก่อนคือพยายามเปิดสิ่งนี้ออก แต่มันดูแน่นหนามาก จนหนทางเดียวที่เขาพอจะคิดออกได้คือการมีกุญแจที่ถูกต้องเท่านั้น ข้าวเขียวเดินเข้ามาสมทบกับทุกคนก่อนพึมพำเบาๆ
...หมุนเข็มทิศให้ชี้ช่องเสกกุญแจเปิดหนทาง...และเราคงต้องการกุญแจดอกหนึ่งเดี๋ยวนี้เลย
สองหนุ่มมองดูหญิงสาว ซึ่งอาจเป็นนักมายากลคนสุดท้ายที่หลงเหลืออยู่ในตอนนี้ คนที่จะสามารถ 'เสก' กุญแจขึ้นมาได้ แต่ดูเหมือนตัวเธอเองจะไม่คิดแบบนั้น เธอไม่สามารถที่จะนำสิ่งที่ไม่เคยมีอยู่ออกมา ความสามารถของนักมายากลก็เพียงแค่เก็บสิ่งของเอาไว้ แล้วนำมันออกมาอีกครั้งเท่านั้น
'ว่าแต่ ฉันไม่มีกุญแจอยู่จริงหรือ' ข้าวขวัญเริ่มคิดถึงความเป็นไปได้บางอย่าง และค่อยๆ หลับตาลง 'บางทีฉันอาจจะมีมันอยู่แล้ว แต่ไม่เคยรู้ตัวก็เป็นได้' เธอเริ่มค้นหาไปตามสิ่งของที่เก็บเอาไว้อย่างรวดเร็ว ที่เธอต้องการในตอนนี้คือกุญแจสักดอก หรืออะไรบางอย่างที่มีรูปร่างคล้ายกับกุญแจ
เวลาผ่านไปครู่หนึ่ง ก่อนที่ข้าวขวัญจะลืมตาขึ้นอย่างผิดหวัง 'ไม่มีอะไรสักอย่าง' เธอลองส่งเสียงเรียกออกไปอีกครั้ง 'หนูจะทำอย่างไรต่อคะ' มีเสียงแผ่วๆ ตอบกลับมาอย่างอ่อนแรง 'เธอต้องหากุญแจให้เจอ'
หรือกุญแจจะอยู่ท่ามกลางสิ่งของพวกนี้
รัตติกาลแสดงความคิดเห็นบ้าง พวกเขาจึงช่วยกันรวบรวมสิ่งของที่ยังกระจัดกระจายอยู่ นอกเหนือจากบางส่วนที่ข้าวขวัญได้เคยรวบรวมเอาไว้เมื่อก่อนหน้านี้ แต่ก็ไม่มีสิ่งใดที่มองดูเหมือนลูกกุญแจเลยแม้แต่ชิ้นเดียว
กล้าไพรมองดูพวกเขาจากในความมืด ดูเหมือนว่าทุกคนจะลืมเขาไปเสียแล้ว ความรู้สึกของเขาไม่อาจเชื่อมโยงเข้ากับโลกนี้ได้อีกต่อไป การอยู่แบบนี้ทำให้เขาเกิดความรู้สึกโดดเดี่ยวอย่างมาก และสิ่งนี้เองที่ผลักดันให้เขาหลงเข้าไปอยู่ท่ามกลางพวกแมงมุม
ถึงแม้ความรู้สึกที่ได้รับกลืบคืนมาคือ ความโกรธแค้น ความอิจฉาริษยา ความต้องการที่จะทำลายทุกสิ่ง แต่ตอนนั้นกล้าไพรคิดว่า อย่างน้อยมันก็ยังดีกว่าการไม่มีอะไรเลยแบบนี้ เขาจึงปล่อยความรู้สึกของตนให้ถูกทะเลแห่งความดำมืดนั้นกลืนหายไป แล้วร่างกายของเขาก็กลายสภาพเป็นแมงมุม กลายเป็นส่วนหนึ่งของพวกมัน
กล้าไพรกลายเป็นส่วนหนึ่งของพวกแมงมุม ได้ออกล่า ได้รู้สึกถึงการเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มอีกครั้ง มันทำให้เขารู้สึกพอใจจนเกือบลืมสิ้นทุกสิ่ง แต่ในตอนที่เขากำลังจะกัดกินเมฆา ใบหน้าที่คุ้นเคยของข้าวขวัญได้ดึงความรู้สึกถึงตัวตนที่แท้จริงของเขาให้กลับคืนมาอีกครั้ง
ความเป็นแมงมุมผลักดันให้กล้าไพรออกไล่ล่าติดตามกลุ่มของข้าวขวัญไปในตอนแรก แต่ความรู้สึกอีกอย่างหนึ่งก็แทรกตัวเองขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ถึงแม้ว่าร่างกายภายนอกของเขายังคงเป็นแมงมุม แต่ความเชื่อมโยงระหว่างตัวเขากับเหล่าแมงมุมได้ถูกตัดขาดไปแล้ว ที่เขายังคงไล่ติดตามเธอจนมาพบกับข้าวเขียวนั้น ก็เพียงหวังว่าเธอจะสามารถจดจำเขาได้เท่านั้น ไม่ได้คิดจะทำร้ายใครอีกทั้งสิ้น
'พี่กล้าไพรเป็นอะไรหรือเปล่าคะ' ความรู้สึกเป็นห่วงของข้าวขวัญคล้ายกับล่องลอยมาจากที่แสนไกล ดึงเขาให้กลับออกมาจากความคิดของตัวเอง แม้จะสัมผัสได้เพียงแค่เล็กน้อย แต่ความรู้สึกนั้นช่างแสนอบอุ่น ซึ่งแตกต่างจากความรู้สึกที่เข้มข้นในตอนที่เขาเป็นพวกแมงมุมอย่างชัดเจน
'พี่ไม่เป็นไร' กล้าไพรพยายามตอบกลับไป เขารู้ดีว่าข้าวขวัญคงไม่อาจเข้าใจเขาได้อย่างถ่องแท้ แต่ความห่วงใยนี้เองที่ดึงเขาให้แยกตัวออกมาจากทะเลแห่งความบ้าคลั่งนั้นได้อีกครั้ง แม้ความรู้สึกที่ได้แหวกว่ายอยู่ในทะเลที่ดำมืดนั้นจะเข้มข้นมากเพียงใด แต่มันก็เปรียบไม่ได้เลยกับความห่วงใยของเธอ
รัตติกาลเห็นว่าข้าวขวัญเงียบไป และเขาก็นึกอะไรขึ้นมาได้
กล้าไพรอย่างไรล่ะ เขาอาจช่วยเราได้
จริงด้วย
ข้าวเขียวส่งเสียงสนับสนุน พวกเขาลืมเพื่อนคนสำคัญไปเสียสนิท ที่เขาคอยหาเรื่องขัดแย้งกันอยู่เสมอนั้น ส่วนหนึ่งคงเป็นเพราะเขาอิจฉาในความสามารถของเพื่อนคนนี้นั่นเอง เขาสามารถทำอะไรได้ดีกว่าใครทั้งหมด เขาเป็นผู้ชนะในการแข่งขันแทบจะทุกเรื่อง แต่ถึงอย่างนั้นกล้าไพรก็มักเป็นคนที่คอยช่วยเหลือพวกเขาในเวลาที่จำเป็นอยู่เสมอ
ข้าวขวัญยิ้มให้กับทุกคน เธอเคยคิดว่าเมื่อพวกเขารู้ความจริงเกี่ยวกับกล้าไพร โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขากลายเป็นส่วนหนึ่งของพวกแมงมุมแล้ว ความรู้สึกที่ทั้งหมดเคยมีให้แก่กันนั้นจะเปลี่ยนแปลงไป แต่ดูเหมือนว่ามันจะเป็นเพียงความกังวลที่มากเกินไปของตัวเธอเอง
พี่กล้าไพรออกมาหน่อยได้ไหมคะ
ความมืดภายในห้องเกิดการสั่นไหวคล้ายกับยังมีความลังเล แต่ในที่สุดความมืดที่เข้มข้นก็รวมตัวกันเข้ากลายเป็นร่างผอมสูงของกล้าไพร เสียงแหบพร่าเลือนลางดังขึ้นเบาๆ
...ขอ...โทษ...
ไม่ต้องขอโทษ พวกเราเป็นเพื่อนกัน
ข้าวเขียวกล่าวอย่างเชื่อมั่น และรอยยิ้มของรัตติกาลเองก็แสดงถึงความหมายเดียวกัน 'พี่ช่วยพวกเราได้ไหมคะ' ข้าวขวัญร้องขอ
ร่างของกล้าไพรเคลื่อนที่ไปยังประตูบานนั้น เขาคิดว่าจะลองทะลุผ่านมันไปยังฝั่งตรงข้าม เพื่อดูว่าเขาพอจะทำอะไรกับมันได้หรือไม่ แต่เมื่อร่างเงาของเขาสัมผัสกับบานประตู มันก็สร้างความแปลกใจให้เกิดขึ้น เขาไม่สามารถทะลุผ่านไปได้
กล้าไพรลองกับกำแพงของปราสาทจันทรา และอีกครั้งที่มันปฏิเสธไม่ให้เขาทะลุผ่านไป ข้าวขวัญมองไปที่รูกุญแจ และเขาก็เข้าใจความคิดของเธอ ร่างเงาของเขาพยายามจะมุดผ่านรูนั้นไป แต่เป็นอีกครั้งที่มันต่อต้านความพยายาม เขาเองก็ไม่สามารถออกจากห้องนี้ได้เช่นกัน
...แล้วถ้าเป็นจากทางด้านนอกล่ะ
ข้าวเขียวมองไปที่ช่องเปิดเล็กๆ ซึ่งดูเหมือนจะเป็นเพียงทางออกเดียวของพวกเขาในตอนนี้ แต่ดูเหมือนว่ากล้าไพรจะยังไม่ยอมตัดใจจากประตูบานนี้ง่ายๆ เขายังพยายามจะลองทำอะไรบางอย่าง
'ต้องทำให้ได้' ความรู้สึกที่ทุกคนมีต่อกล้าไพรสามารถเล็ดลอดผ่านกำแพงที่คอยปิดกั้นเขาออกจากโลกใบนี้ แม้จะเพียงเล็กน้อยแต่มันช่างแสนอบอุ่น ซึ่งทำให้เขาระลึกถึงวันเวลาก่อนหน้าที่เขาจะถูกขังอยู่ในความมืด ช่วงเวลาที่วิ่งเล่นกับเพื่อนๆ ทุกคนอยู่ในท้องทุ่งกว้าง 'ต้องช่วยให้ได้'
กล้าไพรแทรกมือของเขาเข้าไปในรูกุญแจอีกครั้ง แต่คราวนี้เขาไม่ได้พยายามที่จะผ่านไปยังฝั่งตรงข้าม มือของเขาที่อยู่ในนั้นกำลังค่อยๆ เปลี่ยนรูปร่างไปเรื่อยๆ
กล้าไพรไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน แต่เขาได้เรียนรู้มาแล้วว่าร่างกายของตัวเองนั้นสามารถเปลี่ยนแปลงรูปทรงได้ 'ฉันเคยเปลี่ยนแปลงมากกว่านี้อีก' ถูกแล้วครั้งหนึ่งเขาเคยเปลี่ยนเป็นแมงมุมไปทั้งตัว แต่ตอนนี้เขาต้องการเปลี่ยนแปลงเฉพาะมือข้างนี้ให้กลายเป็นของสิ่งหนึ่ง ของซึ่งมีรูปร่างที่ถูกต้อง
'คลิ๊ก' เมื่อกล้าไพรดึงมือออกมา ทุกคนก็ได้เห็นรูปร่างที่เปลี่ยนไปของมือข้างนั้น และมันทำให้พวกเขาคิดถึงสิ่งเดียวกันทันที 'ลูกกุญแจ' ประตูที่เคยผนึกแน่นบานนั้นค่อยๆ เปิดออกอย่างช้าๆ มีทางเดินมืดทึบรอคอยพวกเขาอยู่ด้านหลัง
รีบไปกันเถอะ
แต่ก่อนที่ทั้งหมดจะก้าวผ่านประตูออกไป พวกเขาก็หันกลับมาแล้วมองไปยังที่เดียวกัน
มัวรออะไรอยู่ รีบตามมาเร็ว
ข้าวเขียวเป็นคนพูด แต่ความรู้สึกที่ส่งออกมาจากทั้งหมดนั้นเป็นที่เข้าใจได้ ร่างเงาของเขากำลังจะค่อยๆ จางหายไปในความมืดอีกครั้ง
...อย่าคะ
ใช่ เราจะไปด้วยกัน
ข้าวขวัญ กับรัตติกาลช่วยกันพูด ร่างของกล้าไพรจึงยังคงไม่สลายกลับคืนสู่ความมืด และออกติดตามทุกคนไปทั้งอย่างนั้น 'เราจะไปด้วยกัน เพื่อนของฉัน' ทางเดินนั้นพาพวกเขาไปยังบันไดวน ที่ย้อนกลับลงไปข้างล่าง ที่สุดทางเดินมีประตูอยู่อีกบานหนึ่ง แต่มันสามารถถูกผลักให้เปิดออกได้อย่างง่ายดาย
ภายใต้แสงเทียนสลัวเลือนลาง ในห้องวงกลมนั้นมียกพื้นสูงอยู่ตรงกลาง ข้างบนคือเก้าอี้หินขนาดใหญ่สองตัว สูงขึ้นไปบนกำแพงทางด้านหลังมีภาพวาดขนาดใหญ่ของคนคู่หนึ่งแขวนอยู่ ใบหน้าของทั้งสองนั้นดูคุ้นตารัตติกาลเป็นอย่างยิ่ง
หนึ่งในนั้นคือชายเสื้อคลุมแดงที่รัตติกาลเคยพบเห็นบนภาพวาดอีกภาพหนึ่งในปราสาทสุริยัน ดวงตาที่เหมือนกับไม่เคยมองเห็นใครอยู่ในสายตาแบบนั้นไม่มีทางเป็นคนอื่นไปได้ แต่ใบหน้าของผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างๆ ต่างหากที่ทำให้เขาต้องจ้องดูอย่างไม่เชื่อสายตา
ในที่สุดพวกเราก็ได้พบกันอีกครั้ง
มันเป็นเสียงที่รัตติกาลเคยได้ยินมาตั้งแต่เด็ก เสียงที่เคยกล่อมนอน เสียงที่เคยเล่านิทาน เสียงที่เคยอบรมสั่งสอน เสียงที่เขาจะไม่มีวันลืมเลือน น้ำตารินไหลลงมาเป็นทาง เขามองไปยังต้นเสียงที่ค่อยๆ เคลื่อนกายเผยตัวออกมาจากเงามืด นอกจากข้าวขวัญแล้ว คนอื่นๆ ต่างมองดูนางด้วยความประหลาดใจเช่นกัน เขากล่าวออกมาได้เพียงคำเดียวเท่านั้น
...แม่
| Create Date : 23 พฤษภาคม 2554 |
| Last Update : 23 พฤษภาคม 2554 7:55:06 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 582 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 8 คน [
...อิ่ม
รอตอนต่อนะครับ กำลังลุ้นจนจะขาดใจ