ช่วงนี้ชีวิตวุ่นวายเกินพิกัด...แล้วจะกลับมาเขียนเรื่องที่ค้างไว้ให้จบครับ...สักวัน
Group Blog
 
<<
มีนาคม 2555
 
 123
45678910
11121314151617
18192021222324
25262728293031
 
26 มีนาคม 2555
 
All Blogs
 

เพลงดวงดาว บทส่งท้าย

“คุณหล่ง คุณจูเลียต เป็นอย่างไรบ้าง สบายดีใช่ไหม”

“เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ท่านให้เข้าพบครับ”

หล่งตอบโนอา ซึ่งตอนนี้ควบทั้งตำแหน่งประธานสภา และผู้อำนวยการสำนักวิทยาศาสตร์ไปพร้อมกัน ในขณะที่จูเลียตยืนเรียบร้อยอยู่ทางด้านหลัง ทั้งสองพึ่งเริ่มต้นชีวิตการทำงาน หล่งในฐานะนักเขียนโปรแกรม ส่วนจูเลียตเป็นเจ้าหน้าที่พิเศษ และอย่างน่าประหลาดใจในความคิดเห็นของคนที่รู้จักพวกเขา ทั้งคู่ตัดสินใจเริ่มชีวิตการแต่งงานในแบบโบราณด้วยกัน

“...ผมมีอะไรจะคุยกับคุณหล่งอีกเล็กน้อย”

“ดิฉันจะออกไปรอด้านนอกค่ะ”

ทั้งสองมองหน้ากัน ในขณะที่เธอเดินออกไป

“เธอดูเหมือนจะเป็นภรรยาที่ดีนะ...”

หล่งยิ้มฝืนๆ ด้านหลังจากนอกประตู เขายังสามารถรับรู้ถึงการจ้องมองจากเธอได้

“...เอาล่ะ ผมอยากคุยรายละเอียดเรื่องแผนงาน อาร์ค กับคุณ”

หลังจากได้ทำการศึกษาข้อมูลในหีบแพนดอร่าอย่างละเอียด โนอาก็เกิดความคิดอย่างหนึ่งขึ้น ยานอวกาศที่จะท่องไปในจักรวาลพร้อมกับความสามารถในการสร้างสิ่งมีชีวิต ถ้าหากสามารถค้นพบดาวเคราะห์ที่มีลักษณะเหมาะสม เขาเรียกมันว่าอาร์ค ตามตำนานของเรือที่ถูกสร้างขึ้นเพื่อใช้บรรทุกสิ่งมีชีวิตอย่างละหนึ่งคู่ ในยามที่เกิดน้ำท่วมโลกนั่นเอง

“การใช้โปรแกรมที่จำลองมาจากคางูยะในการควบคุมยาน จะดีหรือครับท่าน”

“คุณก็เห็นแล้วว่ามันมีความสามารถในการพัฒนาตัวเองได้มากขนาดไหน ผมว่ามันคุ้มที่จะเสี่ยง”

โนอานึกถึงนิทานซึ่งผู้พเนจรทั้งหลายชื่นชอบ สิ่งที่คางูยะเคยเอ่ยขอกับเหล่าเจ้าชาย สิ่งที่ไม่มีอยู่จริงทั้งห้า ชุดที่ทำให้ผู้สวมใส่มีพลังเหนือมนุษย์ แหล่งกำเนิดพลังงานที่ใช้ไม่มีวันหมด สิ่งที่สามารถให้ความอบอุ่นกับโลกทั้งใบ กิ่งไม้ที่สามารถสร้างต้นไม้ขึ้นใหม่ได้อย่างรวดเร็ว และสุดท้ายคือสิ่งมีชีวิตที่สามารถมีลูกหลานเป็นสัตว์ได้ทุกชนิด

ตอนนี้ดูเหมือนจะมีสิ่งที่คางูยะต้องการครบหมดแล้ว แต่กลับขาดสิ่งสำคัญที่สุดไป นั่นคือโลกที่จะสามารถใช้พวกมันได้ อนาคตข้างหน้าบนโลกใบเก่าที่แปดเปื้อนไปด้วยกัมมันตภาพรังสีนี้ มีแต่ความไม่แน่นอน พวกเขาจึงคิดจะเพิ่มความหวังให้มากขึ้นอีกนิด ด้วยการเดินทางออกไปค้นหาโลกใบใหม่ในอวกาศ

“แล้วการวิเคราะห์เอสยูล่ะ”

หล่งก้มหน้าหลบสายตา

“ยังไม่มีอะไรคืบหน้าครับ...ผมบอกได้แค่ว่า มันเป็นโปรแกรมอย่างที่ควรจะเป็น มันอาจจะเรียนรู้ได้ มันอาจจะเปิดรับข้อมูลใหม่ แต่มันไม่ทำสิ่งใด นอกจากทำตามคำสั่งเบื้องต้นเท่านั้น”

เขาอธิบายไม่ถูก มันเรียนรู้ มันเข้าใจ แต่มันไม่ยุ่งเกี่ยว มันจึงแตกต่างจากคางูยะอย่างสิ้นเชิง 'ซึ่งฉันชอบแบบนั้นมากกว่า' บางทีเขาอาจจะพยายามจำลองเอสยูใส่ไว้ในอาร์คด้วย เพื่อความปลอดภัย แต่มันคงไม่ใช่งานที่ง่ายเลย

โนอาเหลือบมองมาสะมุเนะที่ถูกแขวนเก็บไว้นานแล้ว ในใจหวนคิดถึงใครคนหนึ่ง

“เอ่อ ผมแค่ลองถามดูเฉยๆ นะ คุณเคยสนใจจะฝึกดาบบ้างไหม”
หล่งได้แต่ส่ายหน้าอย่างไม่คิดชีวิต

#####

“คุยอะไรกัน”

“เรื่องงานน่ะ”

“งานอะไร”

“เอ่อ...”

“ช่างมันเถอะ ฉันจะไม่อยู่สักพักนะ”

หล่งสงสัยในท่าทางตื่นเต้นของจูเลียต 'คงจะเป็นเรื่องการต่อสู้อีกแน่' นั่นเป็นหนึ่งในไม่กี่เรื่องที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้ได้ ถึงเธอจะเก่งแค่ไหน เขาก็ยังเป็นห่วงอยู่ดี แต่ก็รู้ว่าไม่ควรจะถาม 'ถ้าไม่อยากหาเรื่องเจ็บตัว' นั่นเป็นสิ่งแรกๆ ที่เขาเรียนรู้ในการอยู่ร่วมกับเธอ

แล้วเขาก็คิดถึงเพื่อนเก่าที่ไม่ได้เจอกันนานแล้วขึ้นมา ตั้งแต่เหตุการณ์ครั้งนั้นจบลง คีย์ก็ไม่เคยกลับมาที่โรงเรียนอีกเลย 'เขาจะเป็นอย่างไรบ้างนะ ในเส้นทางที่เขาเลือกเดิน'

#####

ทรีดนั่งอยู่อย่างโดดเดี่ยวภายใต้ผืนฟ้าขมุกขมัว เหม่อมองไปยังที่ไกลตา หน้ากากหนังยังคงอยู่ในความครอบครอง เธอยังคงรอคอยคนที่คู่ควร วันแห่งสวนดอกไม้ที่จะมาถึง และลึกๆ ลงไปเธอรู้สึกมั่นใจอย่างประหลาดว่า คงไม่ต้องรอคอยอีกเนิ่นนานแล้ว

'รออีกนิดนะทริก เราจะได้อยู่ด้วยกันอีกครั้ง'

#####

คีย์กำลังล่องลอยอยู่ในบทเพลงอันยิ่งใหญ่ แต่ครั้งนี้แตกต่างออกไป เพราะเขาได้เข้าร่วมเป็นหนึ่งเดียวกับมัน ภายในบทเพลงบรรจุเอาไว้ด้วยโลกทั้งหมด ไม่ เกือบทั้งหมด มนุษย์ไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของมันนอกจากพวกเขาสองคน ไม่ใช่สองคน เขาไม่อาจแบ่งแยกตัวเองออกจากแพรดาว หรือออกจากโลก มันเป็นความรู้สึกที่แปลก ไม่อาจอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้

'เรารอคอยวันนี้มาเนิ่นนาน วันที่จะมีคนอื่นตื่นขึ้น และมาร่วมกับเรา'

'ฉันเข้าใจแล้ว'

'พวกเราไม่ใช่มนุษย์กลายพันธุ์ ไม่ใช่การผ่าเหล่า แต่เป็นวิวัฒนาการที่ก้าวต่อไปข้างหน้า เป็นมนุษย์อย่าง เรา'

'ฉันเข้าใจ'

ยังคงมีความสงสัยอีกเรื่องหนึ่ง และเธอก็รู้

'จริงๆ แล้วคางูยะคืออะไรกันแน่'

มันมีความสามารถคล้ายกับที่เธอเป็น จิตที่ขยายตัวออก และสามารถเชื่อมโยงกับจิตอื่นๆ แต่มันแตกต่าง ในขณะที่เธอเพียงเฝ้ามอง มันกลับเข้าไปวุ่นวาย ในขณะที่เธอปล่อยให้หลอมรวม มันกลับพยายามที่จะควบคุม

'เราไม่รู้ มันเป็นบางอย่างที่ต่างออกไป อาจเป็นอีกเส้นทางหนึ่งแห่งอนาคต'

นั่นเป็นทั้งหมดเท่าที่เธอพอจะบอกได้

'เธอเห็นด้วยกับเราหรือไม่'

เราในความคิดของเธอนั้นคือโลก คือทุกสิ่ง ทุกสิ่งที่รวมเป็นหนึ่ง เป็นหนึ่งเดียวที่รวมทั้งหมดเอาไว้ และนั่นหมายรวมถึงตัวเขาในตอนนี้ด้วย เขาไม่แน่ใจว่ามันจะเป็นเส้นทางที่ถูกต้องหรือไม่ แต่ใครเล่าจะรู้ ดูเหมือนว่าหล่ง กับโนอาเองก็มีเส้นทางที่พวกเขาเลือกที่จะก้าวเดินไปเช่นกัน ใครเล่าจะรู้

'เราเห็นด้วย'

เราคือการเริ่มต้น แต่ยังคงมีระยะทางที่ต้องก้าวเดินไป จะมีคนอื่นมาร่วมกับเรามากขึ้นหรือไม่ บางทีพวกเขาอาจไม่เห็นด้วย บางทีคนอื่นอาจยึดมั่นในตัวตน จนเกินกว่าจะละทิ้งมันไปได้ แต่นี่คือเส้นทางที่เราเลือก เลือกเพื่อจะเป็นหนึ่งเดียวกับทุกสิ่ง เป็นหนึ่งเดียวกับโลกใบนี้

เราเริ่มร้องเพลงที่สุดแสนไพเราะนั้นอีกครั้ง เราหมุนไปพร้อมกับโลก หมุนไปในจักรวาล เต้นรำไปพร้อมกับ เพลงดวงดาว

จบ




 

Create Date : 26 มีนาคม 2555
0 comments
Last Update : 26 มีนาคม 2555 7:17:16 น.
Counter : 1624 Pageviews.

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 


zoi
Location :
กรุงเทพฯ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 8 คน [?]




..........
Friends' blogs
[Add zoi's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.