BlogGang.com : : จันทราน็อคเทิร์น : Human Needs

สมัยเรียน ป.โท
วิชาที่ผมชอบเรียนมากที่สุดไม่ใช่ Marketing Strategy หรอกครับ
แต่คือ จิตวิทยาการตลาด
เนื้อหาก็ทั่วๆ ไปครับ ขั้นตอนการตัดสินใจซื้อ ทฤษฏีความต้องการ ทฤษฎีแรงจูงใจ
ชอบแนวที่ว่า นั่งอ่าน Text book ได้โดยไม่ต้องรอให้ใกล้สอบ
ตอนเรียนจบมา ก็เคยถามตัวเองว่า "กุเหลืออะไรติดหัวกลับมาบ้าง"
สิ่งที่ได้.....ก็จิตวิทยาการตลาดนี่แหละครับ

ด้วยสถานการณ์ในช่วงนี้ ทั้งเรื่องข่าวเด่น ๆ ที่ยาวมากว่า 2 สัปดาห์
ภาพข่าวสงครามรัสเซีย-ยูเครน
สถานการณ์การระบาดของโรคโควิด-19 ในไทย และ....ที่ออฟฟิศของผม
ที่มีคนติดกันรายวันไม่หยุด เพื่อนในเฟซก็ติดกันไม่หยุด
ทำให้ผมรู้สึกว่า เราไม่มีทางรอดแน่ๆ เหมือนมีดวงจะต้องติดเร็วๆ นี้
ไม่มีวันไหนที่รู้สึกว่า "ไม่เจอคนที่ติดเชื้อแล้ว เราปลอดภัยแล้ว" เลยซักวัน
เพราะทุกคนที่ผมเจอในแต่ละวัน ทะยอยติด แล้วหยุดงานไปทีละคนๆ
ง่ายๆ เลย......คุณ VP เกมส์ไปแล้ว แถมด้วย เลขาของเค้า
พี่ในแผนก 2 คน ที่เข้าไปพบคุณ VP น้องธุระการที่แผนก
ตอนนี้ผมแทบจะตัวติดกับพัท คนแรกของแผนกที่ติดโควิดและหายดีแล้ว
เพราะคิดว่าคนที่หายแล้วคือคนที่ปลอดภัยที่สุด

ซึ่งด้วยเรื่องนี้ ทำให้ผมต้องแยกตัวจากครอบครัวออกมาอยู่คอนโด
แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนเดิม เพราะผมชินการอยู่กับครอบครัวไปแล้ว
พอต้องอยู่คนเดียว มันไม่ใช่ความเหงาอ่ะครับ แต่เป็นความว่างเปล่า
รู้สึกไม่มีความหมายในแต่ละวัน ได้แต่นั่ง Swab ATK ทุกวันเช้าเย็น
ลุ้นไปว่าเรายังโชคดีอยู่ไหมนะ ยังไม่ติดใช่ไหม
ผมไม่ได้กลัวป่วย เพราะฉีดวัคซีน 4 เข็มแล้ว ไม่ป่วยหนักแน่นอน
แต่กลัวการแยกจากครอบครัว ที่สำคัญคือไม่อยากห่างกับหลาน
ผมเป็นคนที่พูดอังกฤษกับเค้า 90% และผมก็พัฒนาการของเค้า
จากวันที่พูดไปแล้วเค้าแค่มองตาม จนเริ่มพยักหน้าส่ายหน้าตอบ
และวันนี้ที่หลานเข้าใจที่ผมพูดเกือบทุกอย่าง และเข้าใจ Teacher พูดได้
ตอบโต้ได้ แถมเพื่อนคนโปรดของเค้าคือ เด็กลูกครึ่งแถวบ้านที่พูดอังกฤษ
เห็นแล้วผมก็ดีใจ แต่พี่สาวผมบอกว่าความรู้สึกนี้คือ "ปลื้มใจ"
พี่สาวไม่ได้พูดอังกฤษตลอด เพราะเป็นแม่ก็ต้องพูดไทยบ้าง 50%
แต่ผมพูด 90% เลยครับ ให้เค้ารู้จักภาษาว่าไหนคือไทยไหนคืออังกฤษ

เป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูกครับ แต่ผมไม่อยากแยกจากเค้า
ยิ่ง VDO call หาแล้วพอพูด Good night แล้วหันไปยืนร้องไห้ เรียก น้าน้า
สงสารมากเลยครับ
แล้วพอครบวันที่แยกตัวพอกลับบ้านไป วันรุ่งขึ้น คนที่เพิ่งเจอก็ขึ้น 2 ขีดอีก
เท่ากับว่า ผมไม่มีทางกลับไปอยู่กับครอบครัวได้เลย
แต่ครั้งนี้ผมไม่แยกแล้ว เพราะผมใส่แมส เค้าใส่แมส แล้วห่างกัน 2 เมตรกว่า
และเจอกันไม่น่าเกิน 2 นาที

ตอนนี้ผมเครียดมาก เครียดจากความรู้สึกหวาดระแวง
ว่าไม่รู้วันไหนจะติด ต้องติดแน่ๆ กลัวอยู่ทุกวัน
ไม่มีวันไหนสบายใจเลย ยิ่งเห็นเพื่อนในเฟซติดกันรายวัน ทีละหลายๆ คน
ที่ทำงานติดกันผมว่า 20% ของบริษัทแล้ว ผู้บริหารนี่ไม่เหลือแล้วครับ
ส่วนหนึ่งไม่มา เพราะกลัว ส่วนหนึ่งติดโควิดกันไปหมดแล้ว
แต่พนักงานยังคงต้องมาทำงาน เสี่ยงก็ห้ามหยุด
คนหยุดจะมี HR โทรไปพูดเรื่องหักโบนัส ให้เอาผล RT-PCR มายืนยันเพื่อลาป่วย
แต่สุดท้ายถึงยืนยันก็หักโบนัสอยู่ดีถือเป็นการหยุดติดต่อกันยาว
ใบรับรองแพทย์ไม่มีผล ทำให้หลายแผนกไม่อนุมัติให้คนเสี่ยงหยุด
แล้วพอได้ผลตรวจ เพื่อนก็ติดกันไป 2-3 คน
ผมเลยรู้ว่า การอยู่แบบหวาดกลัว รู้สึกไม่ปลอดภัยมันโคตรแย่

ตรงตามทฤษฏี Maslow's Hierarchy of Needs
หรือ พีระมิดความต้องการของมาสโลว์

ขั้นแรก
Physiological needs
คือความต้องการพื้นฐานของร่างกายครับ เช่น น้ำ อาหาร ที่อยู่อาศัย
อากาศหายใจ การนอนหลับพักผ่อน ยกรักษาโรค เสื้อผ้า
เอาง่าย ๆ คือ ปัจจัย 4 นั่นแหละครับ

ขั้นที่ 2
Safety or securlty needs
คือความต้องการความปลอดภัย การปกป้องตัวเอง ความมั่นคง
รวมถึงความเป็นส่วนตัว

ขั้นที่ 3
Social Needs
คือ ความต้องการทางสังคม การเป็นทีรัก และยอมรับของสังคม
ครอบครัว เพื่อนฝูง หรือกลุ่มใด ๆ ความรู้สึกว่าเรา Belong to อะไรซักอย่าง

ขั้นที่ 4
Esteem needs
คือความต้องการการยอมรับ ยกย่อง นับถือ ไม่ว่าจะเป็น
ตำแหน่ง ศักดิ์ศรี ความสำเร็จ หรือสถานะทางสังคม การรู้สึกมีคุณค่าในตัวเอง

ขั้นที่ 5
Self-Actualization
คือความต้องการในการประสบความสำเร็จในชีวิต ในสิ่งที่แต่ละคนคาดหวังไว้่

ขอ 5 นี่เข้าถึงยากมากครับ ผมเองก็ไม่ค่อยเข้าใจ
ภาษาอังกฤษก็ไม่ค่อยเข้าใจ ภาษาไทยก็ยิ่งไปใหญ่

แต่ตอนนี้ผมกำลังไม่มีขั้นที่ 2 ครับ
คือ ความรู้สึกไม่ปลอดภัย......
โอเค มันอาจไม่ใช่ความรู้สึกไม่ปลอดภัยเหมือนในสงคราม
แต่รู้สึกไม่มั่นคง ไม่มั่นใจว่าเราจะปลอดภัยจากโควิด
ไม่รู้เมื่อไหร่จะติด ความรู้สึกนี้โคตรแย่ครับ

+++++++++++++++++++++++++++++++++

ด้วยความรู้สึกนี้ทำผมสุขภาพจิตเสียมากครับ
จึงคิดว่าจะพักบล๊อกไว้ด้วยหน้าบล๊อกนี้
แล้วคงหยุดซักพัก
และจะเป็นการกดโหวตทิ้งไว้นะครับ หรืออาจจะเงียบไปซักพัก
ตะพาบ.....จริงๆ ผมดราฟไว้นิดหน่อย แต่คงไม่มีอารมณ์เขียนให้จบครับ
17 นี้อาจจะขอข้ามไป.....

การนั่งดื่มไวน์คนเดียว มันว่างเปล่ามากครับ