เรื่องราวของการรอคอย " Patience is the companion of wisdom. " -- Saint Augustine ตั้งแต่เล็กๆ ฉันเหมือนเป็นคนที่ค่อนข้างมีความอดทนเป็นพิเศษ โดยเฉพาะในเรื่องของ "การรอคอย" เวลาที่มีนัดอะไร ถ้าฉันต้องเป็นฝ่ายรอฉันก็ไม่ค่อยจะเบื่อนัก จำได้ว่าตอนเด็กๆ มัธยมปลาย เคยไปเข้าค่ายฟิสิกส์โอลิมปิกเป็นตัวแทนภาคกลาง จะมีช่วงรอโน่นรอนี่ที่ค่อนข้างนาน นั่นก็เป็นครั้งแรกที่ฉันเริ่มแต่งบทกวีเรื่อยๆ เปื่อยๆ เป็นชิ้นเป็นอันระหว่างรอ... เก็บดาดาวพราวพร่างกลางห้วงฟ้า กอปรเวลามาร้อยรอยภาพฝัน กำเนิดภาพทราบซึ้งตรึงนิรันดร์ ก่อนคืนวันผันผ่านกาลเปลี่ยนแปร นับแต่นั้นมาฉันไม่เคยรู้สึกเบื่อการรอคอยเลย ถ้ามีจังหวะว่างต้องรอคอยอะไรนานๆ หลายๆ ครั้งฉันก็แต่งบทกวี (แต่หลายๆ ครั้งก็นั่งเฉยๆ ดื่มด่ำกับความเงียบสงบที่นานๆ ทีจะแวะเวียนเข้ามาทักทาย) ถ้าพูดถึงการรออะไรที่จับต้องได้ ครั้งที่รอนานที่สุดก็คือการรอเครื่องเที่ยวบินที่กรุงกาต้าร์ (รอประมาณหนึ่งวันเต็มๆ โดยไม่รู้ชะตากรรมว่าจะได้ขึ้นเที่ยวไหน เพราะไร้นามโดนเจ้าหน้าที่ที่ด่านที่นั่นกักตัวยึด passport เลยต้องไปเคลียร์กัน - ถึงตอนนี้ก็ยังไม่ทราบว่าทำไมเค้าถึงยึด passport ตรงด่านไม่รู้ว่าเป็นเพราะเห็นเป็นผู้หญิงไทยเดินทางคนเดียวหรือเปล่าก็เลยโวยวายพอควร - งานนั้นต้องขอบคุณบัตรนักเรียนมหาลัยเคมบริดจ์ที่พอเอาไปให้เค้าดู ก็เลยรอดมาได้ แต่ก็โชคร้ายที่เครื่องบินเที่ยวถัดไปก็ delay ฯลฯ) แล้วเดินทางผ่านห้วงมหรรณพ ทราบสงบบ่มอารมณ์ห่มกระแส ปล่อยตัวตนวนว่ายมิหน่ายแล เพราะทราบแน่ว่าแค่ไหนแต่ไรมา แต่การรอคอยมิได้มีแค่เพียงการรอคอยสิ่งที่จับต้องได้อยู่อย่างเดียว หลายๆ อย่างในชีวิตของคนก็เป็นการรอคอยห้วงจังหวะเวลาของชีวิต หรือโอกาสที่จะก้าวเข้าไปเมื่อเหมาะสม หลายๆ อย่างหลายๆ คนอาจจะพลาดจังหวะชีวิต หรือ โอกาสอะไรไป เพราะ "ไม่รอ" หรือเพราะ "มัวแต่รอ" ก็ตาม... ไร้นามนับเป็นพวกหลังกระมังเพราะค่อนข้างจะเป็นคนที่ชื่นชอบการรอคอยนักหนา แต่การรอคอยในสิ่งที่ไม่แน่นอนที่ดีที่สุดคือการรอคอยที่มีสติรู้คือไม่ตั้งความหวัง เพราะถ้าพลาดไปก็จะรู้สึกเพียงว่า เอาใหม่ละกัน แล้วก็มองหาเรื่องราวอื่นๆ ทำต่อไป จึงแย้มยิ้มพริ้มเพราเย้าชีวิต ด้วยทราบจิตสิทธิ์ตนมิบ่นบ้า เมื่อรอแล้วแคล้วคลาดพลาดเวลา ก็มุ่งหน้ากล้าเดินเผชิญตน เพื่อพร้อมวางสร้างฐานสานวันใหม่ ร้อยแรงใจไปเถิดให้เกิดหน เก็บดาดาวพร่าวพร่างวางกมล พร้อมผจญหนทางใหม่ไม่กลัวเกรง   Create Date : 11 ตุลาคม 2550 6 comments Last Update : 11 ตุลาคม 2550 19:00:54 น. Counter : 614 Pageviews. Share Tweet

โดย: เซียน_กีตาร์ 11 ตุลาคม 2550 19:35:21 น.

เมื่อก่อน ในวัย ที่อายุน้อยกว่า 30 เป็นพวกหัวดื้อ ขี้หงุดหงิด ชอบอารมณ์ เสีย มั่นใจสูงว่า "ฉันไม่ผิด" มาตลอด และอะไรที่ต้องรอคอย ยิ่งทำให้หัวเสียมากๆ แต่พอวันเวลาผ่านไป ณ ปัจจุบัน กลับมีความรู้สึกสงบขึ้นกับการรอคอย การได้อ่านหนังสือรอคอยอะไรกลับมีควาสุขขึ้น ความมั่นใจ (น่าจะเป็นความเชื่อ) ของเราลดน้อยลง หลายคนจะบอกว่า ผู้ใหญ่คิดมาก คิดเยอะ ไอ้นู่น ไอ้นี่ กลัวมีปัญหา ต้องวางแผนให้รอบคอบ กลายเป็นเหนื่อยจากการคิด ในขณะที่เด็กๆ คิดน้อย มั่นใจ ทำให้ผิดพลาดน้อยลงในบางเรื่อง และทำให้สบายใจที่จะมีศรัทธาในเรื่องนั้นๆ สบายดีมั้ยคะ ที่ไบเทคเห็นมีงานไปร่วมรึเปล่าค่ะ ขอให้มีความสุขค่ะ   โดย: โมกสีเงิน 12 ตุลาคม 2550 10:02:02 น.

จริงๆ อ่านที่คุณไร้นามเขียนแล้ว ก็ทึ่งนะ ที่บอกว่าสามารถรอคอยได้ตั้งแต่เด็กๆ เพราะอันที่จริงแล้วเด็กน่าจะมีความอดทนในการรอไม่ค่อยมากนัก สำหรับฉันแล้ว เป็นคนไม่ค่อยชอบรอ แต่มักจะได้รอประจำ เพราะนัดเพื่อนทีไรก็ไปตรงเวลา แต่เพื่อนมาช้าทุกที -__-! หลังๆมานี่เลยไปช้าแบบเพื่อนซะ   โดย: cottonbook 13 ตุลาคม 2550 8:13:07 น.

--- คุณเซียน_กีตาร์ --- ภาพสวยจังเลยค่ะ ชอบๆ ส่วนตัวชอบมังกรหยกภาคนี้มากเลยค่ะเพราะทึ่งที่เอี้ยก้วย รอเซียวเล้งนึ่งได้ตั้ง 16 ปี ประทับใจๆ --- คุณโมกสีเงิน --- ขอบคุณที่มาแชร์นะคะ รู้สึกเหมือนกันค่ะว่าเพื่อนๆ พอเลย 30 กันมาแล้วส่วนใหญ่ใจเย็นขึ้นเยอะเชียว ว่าแต่ที่ไบเทคมีงานอะไรอยู่เหรอคะ (ตกข่าวอย่างแรง) --- คุณ cottonbook --- อืมม... ไร้นามเด็กๆ โตที่ลำปางมังคะเลยใจเย็น(ตามประสาคนทางเหนือ) พูดถึงชีวิตต่างจังหวัดกับเมืองกรุงนั้นต่างกันเยอะเลยค่ะ สมัยก่อนตอนเด็กๆ อะไรๆ ก็สบายๆ เรื่อยๆ มากรุงเทพฯ นี่ชีวิตเป็นที่วุ่นวายทีเดียว รถเมล์ก็แย่งกันขึ้น ห้องน้ำก็แย่งกันเข้า และการนัดแล้วมาสายกลายเป็นเรื่องปกติไป (อยากจะบอกว่า ไร้นามก็เป็นเหมือนคุณ cottonbook ที่สุดท้ายก็ไปช้าแบบเพื่อนซะเหมือนกัน เพราะ ถึงไปช้าหลายๆ ครั้งก็ยังต้องไปนั่งรอ ถ้าไปตรงเวลาอาจไปนั่งเก้อคนเดียวได้ เคยมีครั้งนึงไปเพื่อนรอจนช่วยเค้าซ่อมคอมพ์ให้ห้อง karoke เลยก็มี ^^')   โดย: ไร้นาม 13 ตุลาคม 2550 12:45:32 น.

จริงๆก็ไม่ค่อยชอบการรอคอยอะไรเท่าไหร่ ไม่ค่อยชอบอะไรที่ไม่แน่นอน... ทั้งๆที่โลกนี้ มีหลายสิ่งที่ไม่แน่นอน... ( ก็คงต้องปรับตัวกันไปเนอะ.. )   โดย: Ja~ IP: 203.113.32.10 13 ตุลาคม 2550 15:41:37 น.

---- Ja~ --- ฮะ ฮะ เอาใจช่วยเป็นเพื่อนเสมอระหว่างรอนะจ๊ะ ;)   โดย: ไร้นาม 14 ตุลาคม 2550 12:04:03 น.