เรื่องรัก..ไม่กล้าบอก ตอนที่๑๗

ตอนที่๑๗: ราตรีนี้พี่หนาวจนเกินหนาว



พี่อากาศตัวโตยังนั่งอยู่ในรถอีกเกือบสิบนาที
ทั้งๆที่ไอ้หนูป่วนมันวิ่งเขินหน้าตาแดงก่ำเข้าบ้านไปตั้งนานแล้ว

ไม่ใช่ว่าจะจำทางกลับบ้านตัวเองไม่ได้หรอกนะ แต่พี่อากาศแกต้องการจะซึมซับเจ้าความสุขที่มันลอยวนอยู่ในอากาศรอบๆตัวหน้า บ้านไอ้หนูป่วนให้มากที่สุดน่ะสิ

เมื่อกี้ตอนนั่งกันมาในรถ เกิดอะไรขึ้นบ้างน่ะเหรอ มาสิ เรามาแอบฟังคู่รักเขาจู๋จี๋กันดีกว่า

“ไหนว่าไม่รีบ วันนี้ไม่มีแล็บแล้วทำไมไม่อยู่เล่นบ้านพี่ก่อนล่ะ หืม?”

“ก็....จะกลับบ้านไปอ่านหนังสือสอบ”

“งั้นพี่ขับรถไปที่บ้านตัวป่วน แล้วตัวป่วนก็เอาหนังสือมาอ่านบ้านพี่ดีกว่า....นะ......”

“ไม่เอาหรอก ผมอยู่บ้านอ่านกับไอ้แผนมันดีกว่า”

“งั้นวันนี้พี่ขอเขียนงานที่บ้านป่วนด้วยคนนะครับ”
จะเขียนงานหรือจะทำอะไรกันแน่ ส่งสายตาหวานเยิ้มจนไอ้หนูป่วนมันเกิดอาการไม่รู้จะเอามือไปไว้ที่ไหนแล้ว

“หึ อย่าดีกว่า พี่ฟ้าอยู่ด้วยเดี๋ยวผมไม่มีสมาธิ”

อ้าว ไอ้นี่พูดเองแล้วเพิ่งนึกขึ้นได้มั้งว่าตัวเองพูดอะไรออกไป หันหน้ามามองคนขับรถตัวโตแล้วทำหน้าเหวอตกใจตัวเองได้อีก

พี่อากาศผู้มีความสุขล้นอก เลยได้แต่ส่งยิ้มหวานมาให้คุณแฟนของแก ใจจริงอยากจะแหย่อยากจะแซวนะ แต่แกกลัวไอ้หนูป่วนมันหมั่นไส้ยกเลิกนัดวันที่27 เลยปล่อยๆไปก่อน


“เออพี่ฟ้า”

“ครับผม?”

“ชุดนอนที่ให้ผมเมื่อคืน ของใครเหรอ?” ไอ้หนูป่วนสงสัยกลัวรถเงียบเกินเลยหาเรื่องคุย แล้วแกจะมาสงสัยอะไรตอนนี้

“ก็ของตัวป่วนไงครับ”

“เอ๊ะ?”

“ก็...พี่เตรียมเอาไว้ให้ไงครับ เผื่อวันไหนตัวป่วนอยากจะค้างที่บ้าน....”

เท่านั้นแหละ ไอ้หนูป่วนเอื้อมมือไปเปิดวิทยุฟังหัวข้อข่าวยามเช้าทันที เพราะตัวเองสติหลุดจนหาเรื่องมาคุยกับคนขับรถตัวโตอีกไม่ไหว ก็คุยด้วยทีไรได้อายตลอดนี่นา

พอรถมาจอดหน้ารั้วบ้าน พี่อากาศก็ไม่ต้องทวงคำลาแล้ว ตัวป่วนมันจัดการปลดเข็มขัดนิรภัยเรียบร้อยก็พนมมือไหว้ขอบคุณที่มาส่งแล้ว ยื่นหน้าไปจุ๊บแก้มพี่แกอย่างรวดเร็ว
ก่อนจะวิ่งปรู๊ดเข้าบ้านโดยไม่ทันให้พี่อากาศแกได้ร่ำลาสักนิด

.....ปล่อยให้แกนั่งดื่มด่ำกับความสุขอยู่ในรถคนเดียวนั่นแหละ

~~~~~~~~~~~~~


'เมื่อวันนั้นนึกว่าฝันทั้งยังตื่น
ที่งามชื่นเผยวาจาว่าจะให้
จะตั้งตานับวันคอยยอดดวงใจ
นัดพี่ไว้ก็ขาดไปอีกสิบวัน
ขนมหวานที่ส่งให้ในวันนี้
ย้ำให้รู้รสรักพี่ไม่แปรผัน
ที่ว่าหวานจะยิ่งหวานสำราญครัน
รอจอมขวัญมาลองลิ้มชิมกับตัว’


“ไอ้ป่วน แกไปนัดอะไรพี่อากาศไว้ บอกมานะ”

“เปล่า......”

“เปล่าบ้าอะไร? อึ๊ยยยย เอาจริงแล้วใช่มั้ยอ้ะแก ตื่นเต้นว่ะ”

“หึๆๆ แล้วนุ่นไปตื่นเต้นอะไรกับป่วนมันล่ะ”
ไอ้คุณแผนหัวเราะหึๆไปมือก็หยิบถุงเครื่องบรรณาการจากพี่อากาศมารื้อไป

“เออๆ แกไม่เกี่ยวด้วยสักหน่อย”
ไอ้หนูป่วนก็ได้แต่งุบงิบพูด หน้าเพื่อนมันยังไม่กล้ามอง

“เดี๋ยวนะ อีกสิบวัน ก็วันที่27 วันสอบเสร็จนี่หว่า นี่แกกะว่าทำเสร็จก็มีเวลาพักฟื้นเลยใช่มั้ย?”

“อินุ่นบ้า พูดอะไรออกมาไม่อายปาก เป็นผู้หญิงนะแกน่ะ”

“ป่วนแกก็ไม่ต้องอายนักหรอก พี่อากาศของแกเขาก็อายเหมือนกันแหละ ไม่งั้นมีหรือจะแค่มาถึงยิ้มไปยิ้มมาสบตาสองปื้ด พอวางของไว้ให้ก็ไปง่ายๆแบบนี้”

“เหอะ ใครว่าพี่เขาอายล่ะ เขาแค่ทำตามเงื่อนไขอยู่ต่างหาก”

“เงื่อนไขอะไร?”
ตอนนี้ไอ้คุณนุ่นถามไปก็เคี้ยวบราวนี่เนื้อแน่นๆที่ไอ้คุณแผนมันรื้อออกมาจากกล่องแล้วจับยัดใส่ปากไปด้วย

“ก็ จนกว่าจะสอบเสร็จห้ามไม่ให้มาป้วนเปี้ยนใกล้ๆน่ะสิ”

“อ้อๆ กลัวอ่านหนังสือไม่รู้เรื่องว่างั้น”

“ก็เออสิ”


ตัวป่วนมันต้องยอมรับอย่างไม่มีข้อโต้แย้งเลยล่ะ ก็พอมันเองเป็นฝ่ายพูดนัดวันออกไปแบบนั้น พี่อากาศที่เคยหวานใส่มาตลอดก็เหมือนจะเติมน้ำตาลลงในทุกคำพูดและทุกการ กระทำเวลาที่เข้าใกล้มันเข้าไปอีก

ตัวป่วนมันเขินจะแย่ ยิ่งคิดถึงเรื่องที่มีนัดวันสอบเสร็จมันก็ยิ่งเขินจนแทบจะทำอะไรไม่ได้ ถ้ามีหน้าพี่แกมาป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้ๆคอยส่งตาเยิ้มๆหวานๆมาให้ อย่าว่าแต่อ่านหนังสือเลย ต่อให้แค่กินข้าวไอ้หนูป่วนมันก็มือไม้อ่อนทำช้อนหลุดมือมาแล้ว

“แล้วแก........พร้อมแล้วเหรอ?” ดูไอ้เพื่อนนุ่นถามไอ้หนูป่วนเสียก่อน แกไปยุ่งอะไรกับม้านนนนนน

“นุ่น!”

“อะไรอ้ะแผน ไม่เห็นต้องดุเลย”

โฮ่......เจอคุณพ่อแผนดุเข้าไปไอ้นุ่นถึงกับสะดุ้ง แต่ก็ยังไม่วายเถียง

“ก็คงพร้อมแล้วแหละ ทำไมอะมันต้องเตรียมตัวยังไงบ้างฉันก็ไม่รู้ว่ะ เกิดมายังไม่เคยมีแฟนสักคน”

“ฉันก็ไม่รู้ว่ะ แต่ ถ้าไงพรุ่งนี้เช้าสอบแคลเสร็จแล้วไปถามกับคุณกูเกิ้ลก็ได้นี่ เดี๋ยวฉันช่วยหาข้อมูล”


“ไม่ต้องเลยทั้งสองคน!”

“อะไรอ้ะแผน อีกแล้วนะ กีดกันการหาความรู้ตลอด”

“ก็ไม่เห็นความจำเป็นว่าป่วนมันจะต้องไปหาความรู้อะไรเลย แฟนมันก็ไม่ใช่แบบใสซื่อไม่รู้อะไรสักหน่อย ถ้าพี่เขาอยากให้รู้อะไร เดี๋ยวเขาก็สอนมันเองแหละ ยิ่งแกนะนุ่น แกอ้ะ ไม่เกี่ยวอะไรด้วยเลย พรุ่งนี้สอบแคลเสร็จแล้วบ่ายว่างก็จริง แต่วันพฤหัสสอบสองวิชานะ อย่าลืมสิแทนที่จะเอาเวลามาอ่านหนังสือ ทวนแล็บ นี่กลับจะชวนกันไป.....”

“ซ้า.........ธุ ลูกขออภัยเจ้าค่ะเจ้าคุณพ่อ ลูกผิดไปแล้ว เจ้าคุณพ่อให้อภัยลูกเถิดนะเจ้าคะ”

ไม่ใช่แค่พูด แต่ไอ้คุณนุ่นถึงกับยกมือไหว้ไอ้คุณแผนมันท่วมหัว แล้วไอ้ลูกกะตาล้อเลียนนั่นมันอะไร ตกลงแกได้สำนึกบ้างมั้ยเนี่ยไอ้นุ่น

ไอ้คุณแผนได้แต่ส่ายหน้าให้กับความบ้าของผู้หญิงคนเดียวในกลุ่ม ในขณะที่ไอ้หนูป่วนก็ปลดความกังวลออกไปได้
ในใจก็คิด....เอาวะ ไว้ใจพี่ฟ้าแล้วกัน ยังไงพี่ฟ้าคงไม่ทำอะไรให้มันเจ็บหรอก
เอาตัวเองให้รอดจากสอบไฟนอลเทอมนี้ก่อนดีกว่า

~~~~~~~~~~~~~


ตัวป่วนมันอ่านหนังสือสอบได้ดีขึ้นจริงๆเมื่อพี่อากาศของมันไม่มาคอยส่งตาเยิ้มใกล้ๆ
แต่มันเองก็แย่นะ ก็คิดถึงน่ะสิ คิดถึงเขามาก.... ที่แย่ยิ่งกว่านั้น มันดันแข็งใจลดโควตาการโทรหาให้เป็นโทรมาหาได้แค่วันละครั้ง แถมห้ามชวนคุยเกินสิบนาทีด้วย

แต่อย่างพี่อากาศแกน่ะหรือจะหมดหนทาง ไม่ให้ไปหาก็ไม่มา โทรหาได้แค่วันละครั้งก็ไม่ขัดใจ....

ใช่ว่าไอ้หนูป่วนมันคิดถึงข้างเดียวเสียเมื่อไหร่ พี่อากาศแกก็คิดถึงมากเหมือนกัน เลยกลับไปใช้วิธีที่เคยได้ผลมาแล้วอีกครั้ง
ที่ต่างไปคือคราวนี้เวลาส่งของกินจะไม่ใช่แค่ชิ้นสองชิ้น แต่จะเผื่อแผ่ไปถึงเพื่อนสนิทสองคนของคุณแฟนเสมอ แถมบางวันมีพิเศษมาเป็นปิ่นโตอาหารกลางวันอีกด้วย อาหารแต่ละอย่างบำรุงสมองไอ้คนอยู่ในช่วงสอบน่าดู

ก็ปีหนึ่งเทอมสองตารางเรียนมันบังคับให้ต้องเรียนทั้งหมดตั้ง 22 หน่วยกิต แถมบางวิชามีทั้งสอบข้อเขียนทั้งสอบแล็บ เพื่อนร่วมคณะไอ้หนูป่วนตอนนี้หลังผ่านช่วงไฟนอลมาได้หนึ่งสัปดาห์ก็มีสภาพ หน้าเน่า ขอบตาดำคล้ำกันไปหมด


จนถึงวันสอบวันสุดท้ายนั่นแหละ พอออกจากห้องสอบตอนบ่ายสาม ไอ้หนูป่วนมันก็ลากเพื่อนสองคนไปเดินหาซื้อของ.....ของขวัญให้พี่ฟ้า
มันบอกเพื่อนรักเพื่อนเลิฟว่าให้เป็นของตอบแทนที่พี่อากาศแกคอยส่งข้าวส่ง น้ำมาตลอด แต่ตัวมันยังไม่เคยให้อะไรพี่เขาสักอย่าง

แต่ในใจมันน่ะคิดว่า.....ของชิ้นนี้จะเป็นของขวัญชิ้นแรก ให้พี่อากาศแกจำได้ว่าต่อไปวันนี้ของทุกปีจะเป็นวันสำคัญของทั้งสองคน


ก็.....เมื่อคืนนี้ตอนกำลังทวนสูตรคำนวณที่ต้องจำก่อนนอน เกือบจะตีสองอยู่แล้ว อยู่ๆพี่อากาศตัวโตก็โทรเข้ามาแล้วเรียกให้ไปเปิดประตูหน้าบ้าน ส่งรังนกอุ่นๆควันยังกรุ่นมาให้ คะยั้นคะยอให้นั่งกินมันตรงชิงช้าหน้าบ้านนั่นแหละ

พอไอ้หนูป่วนมันกินเสร็จพี่อากาศแกก็ยิ้มแล้วขอค่ารังนก ตัวป่วนมันเลยจ่ายไปเป็นหอมแก้มซ้ายขวาข้างละที พี่อากาศถึงยื่นม้วนกระดาษสาผูกริบบิ้นสีฟ้าอ่อนมาให้แล้วบอกให้ค่อยไปเปิด อ่านบนห้องนอน

ตัวป่วนมันยืนส่งพี่ฟ้าของมันขับรถกลับบ้าน พอขึ้นมาถึงห้องนอนถึงได้แกะริบบิ้นเปิดกระดาษม้วนเล็กนั้นออกดู เลยได้พบกับข้อความที่ทำให้หัวใจอุ่นจนร้อน.........


‘เพ็ญพระจันทร์กระจ่างฟ้าราตรีนี้
ดาราลี้เร้นไกลไม่สู้โสม
จะเกี่ยวจันทร์ลงมาลูบจูบตระโบม
จะลอบโลมเลียมไล้ในรังนอน
ราตรีนี้พี่หนาวจนเกินหนาว
เพราะถึงคราวต้องห่างเจ้าดวงสมร
หนาวที่ใจอยากได้เจ้ามากอดนอน
แนบเนื้ออ่อนให้ทรวงอุ่นทุกเวลา
ลมรำเพยระเรื่อยลิ่วพลิ้วระบัด
ไม่อาจตัดความคิดถึงคะนึงหา
แม้นมิได้กอดไว้แนบอุรา
ขอเพียงเห็นดวงหน้าก็เบาใจ
ที่เจ้าห้ามไม่ให้พบพี่ก็รู้
ว่าโฉมตรูมีกิจเป็นข้อใหญ่
แต่เฝ้ารอให้ถึงวันยอดดวงใจ
สัญญาไว้รวมสองใจเป็นหนึ่งเดียว’


~~~~~~~~~~~~~

Create Date : 08 มีนาคม 2554 Last Update : 8 มีนาคม 2554 18:15:51 น. Counter : 246 Pageviews.		0 comments
Share Tweet