เรื่องรัก..ไม่กล้าบอก ตอนที่๑๑

ตอนที่๑๒ : ความต้องการทางกาย...ก็เป็นเรื่องธรรมชาติ



“อะไรของแกไอ้ป่วน เป็นตัวตุ่นรึไง”

ประโยคแรกตอนเช้าวันจันทร์ที่ไอ้เพื่อนแผนพูดกับไอ้ตัวป่วน ดูพวกมันสิ......รักกันเหลือเกิน รักกันจนต้องประชดประชันกันแต่เช้า

“ตัวตุ่นอะไรของแก?”
“ก็ถ้าแกมุดดินหนีฉันได้คงทำไปแล้ว อยู่บ้านเดียวกันแท้ๆ นี่ตั้งแต่เช้าเมื่อวานจนถึงตอนนี้แกยังไม่ได้พูดกับฉันเลย หรือจะเถียงว่าไม่จริง?”
“ไม่ได้หนีเว้ย แค่....”
“แค่อะไรวะ มันก็แค่จูบกับพี่ฟ้า ไม่เห็นเป็นไร”
“เฮ้ย.....ไม่ได้จูบ”
“ไม่ได้จูบ จะบอกว่าเอาปากชนกันพิสูจน์กลิ่นขี้ฟันว่างั้น”
“......................” เงียบสิ เถียงไม่ออกสิ ไหนแกแค่ขอให้กอดไงไอ้หนูป่วน แล้วไหงไปหลวมตัวจูบกับพี่เขาได้


“ว่าไงนะ? จูบกันแล้วเรอะ?”
เอิ่ม มันมาแล้ว ไอ้คุณนุ่นมันมาแล้ว แถมเสียงดังได้ไม่เกรงใจใครด้วย แล้วไอ้เพื่อนๆที่กองสุมกันอยู่ที่โต๊ะคณะอีกเกือบยี่สิบชีวิตก็ไม่มีผิดคิวเลย หันมามองตามเสียงกันเป็นตาเดียว
“ไอ้แผนมันถ้ำมองข้างบ้านน่ะ พวกแกไม่ต้องสนใจหรอก”

น่าเชื่อมากเนอะ ปั้นเรื่องได้น่าเชื่อมากนะแกไอ้คุณนุ่น พอใส่ความไอ้คุณแผนเรียบร้อยทำให้กลายเป็นเรื่องขำๆแล้ว ไอ้เพื่อนนุ่นมันก็วางเป้ใบเท่าบ้านกองบนโต๊ะ แล้วนั่งลงข้างๆไอ้หนูป่วน หายใจเข้าหนึ่งเฮือกแล้วก็เริ่มป้อนคำถามทันทีโดยไม่เปิดโอกาสให้ไอ้หนูป่วนได้ทำใจเลย

“เล่ามาเดี๋ยวนี้ไอ้ป่วน ถ้าแกไม่เล่า ฉันจะไปถามกับพี่อากาศ”
“เฮ้ย!!!”

“งั้นก็เล่ามา หรือถ้าไม่อยากเล่าเอง ฉันถามแผนก็ได้ เท่าที่ฟังอยู่เมื่อกี้นี้แกสองคนจูบกันต่อหน้าต่อตาแผนเลยนี่ ไอ้แผน......เล่ามาซิ”
“ก็เมื่อวาน.....”

“หยุดเลย เล่าเอง........” ตัวป่วนมันทำใจได้แล้วว่ากับเพื่อนรักสองคนนี้ ต่อให้พยายามยังไงก็คงปิดไม่ได้ตลอด เพราะงั้นเล่าเองเลยดีกว่า
“แกรู้แล้วใช่มั้ยว่าวันเสาร์ฉันไปเที่ยวกับพี่ฟ้ามา”
“อาฮะ”
“พี่ฟ้าเค้าพาไปที่บ้านพ่อจ๋ากับแม่จ๋า....”

“เดี๋ยวๆๆ พ่อจ๋าแม่จ๋าไหน?”
“ก็พ่อกับแม่ของพี่ฟ้าไง แล้วทีนี้คุณยายพูดถึงแฟนเก่าของพี่เขา คนที่เคยพาไปที่บ้าน เมื่อวานพี่ฟ้ามาหาฉันก็เลยให้พี่เขาเล่าเรื่องคนนั้นให้ฟัง”
“เรื่องแฟนเก่าทำให้แกกับพี่เขาจูบกัน เออ โรแมนติคแบบแปลกๆเว้ย”

“ก็...ไม่รู้เหมือนกันว่าที่จูบไป เป็นเพราะเรื่องแฟนเก่าของเขา หรือเพราะอะไรกันแน่ ตอนแรกฉันก็ฟังอยู่ดีๆ พอเขาเล่าว่าถูกทิ้ง แบบว่าอยู่ๆคนนั้นก็หายไป ไม่มีการลา ไม่มีคำอธิบาย อยู่ๆก็หายไปเฉยๆ ฉันก็เลยกอดเขา.......”

“อ๊ายยยยยย เป็นฝ่ายกอดก่อนด้วย......แล้วไงต่อๆ” ถ้าแค่คำพูดของมันไม่ทำให้เห็นภาพ ขอบอกว่าฟังมาถึงตอนนี้ไอ้คุณนุ่นมันเริ่มกัดแทะมะเหงกของตัวเองเล่นเป็นการระงับอารมณ์
“ทีนี้.......ฉันเลยถามว่า เอ่อ......ถามว่าเขามีอะไรกับคนนั้นรึเปล่า”

“ขอเดาว่ามี” สงสัยเพื่อนนุ่นมันมีอาชีพเสริมเป็นแม่หมอ นี่ขนาดไม่ได้ใช้อุปกรณ์เสริมใดๆยังทายแม่นอย่างกับตาเห็น
“อื้ม แกรู้ได้ไงอ้ะ?”

“ก็เพราะมันทำให้แกรู้สึกไม่มั่นใจ แกรู้สึกว่าตัวเองด้อยกว่าคนเก่าของพี่อากาศเขา แกไม่ได้รู้จักทุกอย่างในตัวพี่เขาเหมือนที่คนนั้นเคยได้รู้จัก ใช่รึเปล่าล่ะ?”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่ะนุ่น ตอนนั้นฉันรู้แค่อยากให้เขากอด ฉันก็เลยขอให้เขากอด บอกให้พี่เขากอดแน่นๆ ฉันอาจจะไม่มั่นใจอย่างที่แกว่าก็ได้”
“แล้วจูบล่ะ แกอย่าบอกนะว่าจูบแกก็เป็นฝ่ายจูบเขาเอง”

“ฉันก็ไม่รู้อ้ะ พอกอดกันได้สักพัก ฉันก็จะถอยออกมา แต่พี่เขาไปยอม.....แล้ว....แล้ว...”
“แล้ว?”
“แล้วฉันก็รู้สึกเหมือน เหมือนถูกสะกดจิตน่ะ คล้ายๆกับว่าถูกบังคับให้มองเข้าไปในตาของพี่ฟ้า.....”


ตอนนี้ตัวป่วนมันลอยไปแล้ว ลอยกลับไปที่โซฟาที่บ้าน เมื่อวานนี้ตอนที่นั่งเกยอยู่บนตักของพี่ฟ้า
ใกล้กันในแบบที่ไม่เคยใกล้มาก่อน มือใหญ่อุ่นจัดโอบประคองอยู่ที่แผ่นหลัง ในขณะที่หัวใจของพี่ฟ้าเต้นเป็นจังหวะหนักแน่นสะท้อนออกมาถึงฝ่ามือที่แนบอยู่กับอก

ตอนนั้นนอกจากดวงตาสีดำสนิทมีประกายหวานที่เหมือนจะขยายขนาดขึ้นทุกขณะที่ระยะห่างระหว่างสองคนลดลง ตัวป่วนมันก็ไม่ได้รู้สึกถึงสิ่งอื่นอีกเลย

และเมื่อรู้สึกว่าตัวเองถูกดึงดูดเข้าไปในดวงตาคู่นั้นจนทนลืมตาต่อไปไม่ไหว มันก็ค่อยหลับตาลงช้าๆพร้อมกับรู้สึกถึงฝ่ามือข้างหนึ่งแตะสัมผัสลงที่ข้างแก้ม ในขณะที่ปลายนิ้วปัดผ่านแผ่วเบาบนริมฝีปาก ก่อนความนุ่มนิ่มและอุ่นร้อนจะแตะลงมาแผ่วเบาจนไม่แน่ใจว่าเป็นเรื่องจริง


“ป่วน.......ตัวป่วน ไอ้ป่วนนนนนน!!”
“เฮ้ย ตะโกนทำไม”
“ก็ลอยไปไหนเล่า เรียกธรรมดาไม่ได้ยินก็ต้องตะโกนดิ”
“ไม่ได้ลอยเว้ย ก็นั่นแหละ พี่เขาก็เอาปากมาแตะๆ แล้วทีนี้พอเขาจะแตะลงมาอีกครั้งฉันหันหน้าหนี ก็เลยเห็นไอ้แผนมันยืนอยู่ตรงบันได”

“เดี๋ยวนะ นี่แสดงว่าจูบกันที่ห้องรับแขกสิ แหมๆๆช่างกล้า”
“ก็มันไม่ได้ตั้งใจนี่หว่า.....”

“แล้วเป็นไงบ้าง?”
“เป็นไง อะไรเป็นไง?”
“ก็จูบไง พี่เขาจูบเป็นไงบ้าง ดีป้ะ?”
“ก็.......ดีรึเปล่าก็ไม่รู้ มันก็นิ่มๆ อุ่นๆ แล้วก็....ชื้นหน่อยๆ”

“แล้วความรู้สึกล่ะ แกรู้สึกยังไง?”
“หมายความว่าไง?”
“ก็แบบว่า ดี ไม่ดี ชอบ อยากทำซ้ำ อะไรประมาณเนี้ย”

เพื่อนนุ่นมันถามถึงตอนนี้ ไอ้หนูป่วนก็เกิดอาการอ้ำอึ้งกะทันหัน แถมพอกระอึกกระอักพูดไม่ออกอยู่ครู่หนึ่งเลยตัดสินใจลุกไปเข้าห้องน้ำซะอย่างนั้น

ก็จะให้ตอบออกไปตรงๆได้ยังไงล่ะ ว่าชอบ.....ชอบสัมผัสแผ่วเบานุ่มละมุนเหมือนขนนกนั่น แต่ในขณะเดียวกันก็กลัว กลัวหัวใจตัวเองที่เต้นแรงจนเหมือนจะกระดอนออกมานอกอก กลัวจนต้องเบี่ยงหน้าหลบเมื่อรับรู้ว่าพี่ฟ้ากำลังก้มลงมาเพื่อจะประทับจูบอีกครั้ง

เมื่อเดินกลับมาที่โต๊ะอีกครั้งถึงได้เห็นหน้ามุ่ยๆของไอ้คุณนุ่น ที่หงอยลงไปถนัดตาเพราะถูกไอ้คุณแผนมันดุเอา บอกว่ามันเป็นผู้หญิง ไม่ควรไปถามซอกแซกเรื่องแบบนั้น

“ก็มันอยากรู้นี่แผน กีดกันทางเพศว่ะ”
“ฉันไปกีดกันทางเพศตอนไหน?”
“ก็ตอนที่ห้ามการหาความรู้ของเพศหญิงอย่างฉันไง”

“ไอ้ป่วน แล้วทำไมวันนี้พี่ฟ้าของแกถึงไม่มาหาแต่เช้าล่ะ” พอเห็นไอ้หนูป่วนกลับมาถึงไอ้เพื่อนแผนมันก็ตัดบทมาถามหาคนที่ทำให้เกิดหัวข้อสนทนาอย่างพี่อากาศแทน
“ฉันบอกพี่เขาเองว่าไม่ให้มา”
“บอกตอนไหน?”

“ก็เมื่อคืนไง พี่เขาโทรมา ฉันรับโทรศัพท์ปุ๊บก็บอกเขาเลยว่าพรุ่งนี้ห้ามมาหานะ ราตรีสวัสดิ์ แล้วก็วางสายไปเลย”
“ทำไม เขินเขาล่ะสิ”
“เออสิ เป็นแกแกไม่เขินเหรอ”

“ฉันถามจริงๆเลยนะ พี่อากาศแกไม่มาแบบนี้ แกไม่คิดถึงเลยเหรอ?”
เจอคำถามนี้เข้าไป ไอ้หนูป่วนถึงกับนิ่งไปสามวินาที ก่อนจะเงยหน้ามาสบตาเพื่อนแล้วตอบอย่างจริงใจที่สุด
“.....คิดถึงว่ะ”

“งั้นแกก็รักพี่เขาแล้วล่ะ” แม่หมอนุ่นมันฟันธงไปเรียบร้อย
“ไม่รู้สิ แต่ถึงจะคิดถึง ฉันก็ไม่ยอมเจอหน้าเขาวันนี้แน่ ไม่รู้จะมองหน้าเขาได้ยังไง”
“แกไม่ต้องทนคิดถึงพี่อากาศนานนักหรอกป่วน” เพื่อนแผนมันเริ่มมีปากมีเสียงแล้ว
“.......?.......”
“ก็บ่ายนี้ ชั่วโมงนี้ตามประมวลรายวิชา พี่อากาศของแกเป็นคนบรรยาย”

“ฮะ!!!” ไอ้ตัวป่วนอ้าปากค้างไปแล้ว โถ......น่าสงสาร อุตส่าห์ไม่ให้เขามาหา กลับต้องไปหาเขาเสียเอง
“จริงอ้ะแผน?” แล้วแกจะตื่นเต้นทำไมไอ้นุ่น แกไปเกี่ยวอะไรด้วย

“งั้นบ่ายนี้ฉันโดด”
“ไม่ได้!!!”
เพื่อนรักเพื่อนเลิฟสองตัวประสานเสียงกันอย่างสามัคคีทันที


~~~~~~~~~~~~~

ตกบ่ายไอ้สองตัวเพื่อนรักก็ลากไอ้ตัวป่วนไปเข้าเรียนจนได้ วันนี้ไอ้หนูป่วนตั้งใจเรียนจนน่าขัน สายตามันมุ่งมั่นจับจ้องแต่หนังสั้นที่อาจารย์พี่ฟ้าเอามาฉายให้นักศึกษาดู ไม่แสดงอาการวอกแวกเลยสักนิด

พอหนังจบอาจารย์พี่ฟ้าเขียนหัวข้อที่จะให้วิเคราะห์และวิจารณ์ ไว้บนไวท์บอร์ด ไอ้หนูป่วนก็ยังเป็นนักศึกษาที่ดี จับตาอยู่แต่ที่ปลายปากกาที่ลากไปอย่างเป็นระเบียบนั่น เกร็งตัวนั่งหลังตรงตลอดเวลา แถมบางครั้งที่อาจารย์พี่ฟ้าเดินเฉียดมาทางกลุ่มย่อยของมัน ไอ้หนูป่วนมันก็ทำท่าเหมือนจะแข็งเป็นหินไปเสียอย่างนั้น


สองชั่วโมงเต็มๆที่ต้องนั่งเกร็งอยู่ในห้องเรียนทำให้พอหมดเวลาเรียนตัวป่วนถึงกับต้องลุกขึ้นมาบิดตัวแก้อาการเมื่อยขบก่อนจะเก็บข้าวของเตรียมเดินออกจากห้อง พอมันเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง ถึงได้เห็นว่า อาจารย์พี่ฟ้าที่ออกไปจากห้องเรียนเป็นคนแรกตอนนี้กลับมายืนอยู่ตรงหน้า ส่งยิ้มกับสายตาวิบวับมาให้แบบไม่เกรงใจว่ายังมีไอ้เพื่อนแผนและไอ้เพื่อนนุ่นอยู่ตรงนี้ด้วยอีกสองคน

“พี่ปฏิบัติตามคำสั่งอย่างเคร่งครัดแล้วนะ ไม่ได้ไปหาตัวป่วนตั้งแต่เช้า เมื่อวานอยู่ๆก็ไล่ให้พี่กลับ แถมเมื่อคืนยังไม่ยอมคุยกับพี่อีก”
“คือ....ผม......”

“ใจร้ายกับพี่มากเลย รู้มั้ย?” ตอนนี้ไอ้คุณแผนมันลากไอ้คุณนุ่นออกไปแล้ว สงสัยทนความหวานไม่ไหว ฮ่าๆๆๆๆ
“เดี๋ยวพี่มีนัดกับอาจารย์ที่ปรึกษา คงไม่ได้ไปส่ง.....รับนี่ไปนะครับ แล้วก็ ขอให้รู้ว่าไม่ใช่แค่ตัวป่วนที่คิดถึง พี่ฟ้าก็คิดถึงตัวป่วนมากๆ คิดถึงตลอดเวลาเลย.....”

ท้ายประโยคคนพูดโน้มตัวเข้ามาใกล้แล้วกระซิบบอกที่ริมหู จนไอ้หนูป่วนมันถึงกับขนลุกซู่ แล้วก็ทำอะไรไม่ถูก นอกจากกระโจนออกมานอกห้องอย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ หูแว่วเสียงหัวเราะลงลูกคอที่คุ้นเคยลอยตามมา

พอออกมาเจอเพื่อน แทนที่ไอ้คุณนุ่นมันจะสนใจอาการหอบหนักและหน้าตาแดงก่ำของเพื่อน มันกลับสนใจกระดาษแผ่นน้อยที่อยู่ในมือมากกว่า แล้วเวลาชั่วกระพริบตา กระดาษแผ่นนั้นก็ตกไปอยู่ในมือโจร

“หวานน้ำตาลว่าหวานสะท้านจิต
ไม่เท่าฤทธิ์หวานล้ำจากเนื้อหอม
หวานน้ำผึ้งว่าหวานภมรดอม
ไม่เทียบจอมใจพี่ที่ได้ชม”

~~~~~~~~~~~~~

Create Date : 25 กุมภาพันธ์ 2554 Last Update : 25 กุมภาพันธ์ 2554 17:27:10 น. Counter : 516 Pageviews.		2 comments
Share Tweet