เรื่องรัก..ไม่กล้าบอก ตอนที่๑๐

ตอนที่๑๐: เรื่องเก่าๆ...คนเก่าๆ


“ฟ้า ทำไมมาช้าอย่างนี้ พาน้องไปเที่ยวถึงไหนมา?”

“ตัวป่วน นี่แม่จ๋าของพี่”
“........แม่จ๋า? เอ่อ....สวัสดีครับ” เด็กดีมีมารยาทถึงจะงงและเอ๋ออยู่ก็ยังยกมือไหว้นอบน้อมสวยงาม

“เข้าบ้านก่อนลูก หิวมาเลยใช่มั้ย ขอสักสิบนาทีนะ ข้าวสุกเรียบร้อย แต่กับข้าวพ่อเขาบอกว่าต้องทำเสร็จใหม่ๆถึงจะอร่อย”

แม่จ๋าของพี่อากาศเป็นผู้หญิงอายุระหว่าง55-60 ปี ท่าทางใจดี รูปร่างเล็กๆสมส่วน ใส่เสื้อคอกระเช้าผ้าลูกไม้สีชมพูอ่อนจางกับผ้านุ่งสีเขียวเข้มทอมือ

“ฟ้าบอกแม่ว่าจะพาตัวป่วนมาตั้งแต่เที่ยงๆ แล้วนี่มัวไปเถลไถลกัน ดูซิเนื้อตัวหน้าตาแดงไปหมด พาน้องไปตากแดดอย่างนี้ไม่ดีเลยนะฟ้า” ท้ายประโยคหันไปส่งสายตาคาดโทษให้ลูกชายคนโตเสียด้วย


ตัวป่วนหน้าเอ๋อเริ่มเข้าใจว่าที่ว่าพามาเที่ยวนั้น ที่แท้แล้วเป็นแผนของพี่อากาศจอมเจ้าเล่ห์ตั้งใจจะพามาบ้าน สงสัยพามาให้พ่อกับแม่ดูตัวแหงๆ แต่จะปฏิเสธก็ไม่ทันแล้ว
“พ่อจ๋า ลูกๆมากันแล้วนะ จะให้เค้าช่วยทำอะไรรึเปล่า?” อะไรนะ แทนตัวสามีว่าพ่อจ๋า แล้วแทนตัวเองว่า “เค้า” เค้าเนี่ยนะ โอย......เรียกกันได้ไม่แคร์อายุเลยวุ้ย

“ไม่ต้องหรอกจ้ะ ในครัวเค้าจัดการเอง แม่จ๋าพาลูกๆไปหาคุณยายเถอะ” เอิ่ม.....พ่อจ๋า กับ แม่จ๋า เค้า....ดีนะไม่เรียกอีกคนว่าตะเอง ตรูจะบร้า
“ฟ้าก็จูงน้องอยู่ได้ ปล่อยมือน้องได้แล้วลูก พาน้องไปห้องน้ำล้างหน้าล้างตาก่อน ตากแดดมาหลายชั่วโมง ตัวป่วน..เดี๋ยวเข้าห้องน้ำเรียบร้อยให้พี่ฟ้าพาไปหาคุณยายนะลูก แม่ไปช่วยพ่อจ๋าหน่อยดีกว่า”

พอแม่จ๋าแกผละไปหาพ่อจ๋าเท่านั้นแหละ ไอ้หนูป่วนมันก็หันมาโวยวายใส่คุณพี่อากาศทันที

“พี่ฟ้า อธิบายมาเดี๋ยวนี้”
“พี่อยากแสดงความจริงใจ อยากให้รู้ว่าพี่ไม่ได้จะเล่นๆกับป่วน”
“เพราะเรื่องเมื่อคืนที่ผมเล่าให้ฟังรึเปล่า?”
“ไม่ใช่ครับ พี่วางแผนไว้ตั้งแต่สัปดาห์ก่อน เลือกวันที่แน่ใจว่าป่วนว่าง พี่ก็ว่าง แล้วชมพูก็ไม่กลับบ้านด้วย เพราะพี่อยากไปเที่ยวกับป่วนสองคน อยากใช้เวลากับป่วนสองคนนานๆ ไม่อยากหนีบคนอื่นมาด้วย”

“............”
“ตัวป่วน โกรธพี่เหรอ? พี่ขอโทษนะ ขอโทษที่ใช้วิธีแบบนี้ ทำเหมือนหลอกลวงป่วน.......” ก็รู้อยู่ว่าไอ้หนูป่วนมันใจอ่อน พอมันเห็นพี่ฟ้าของมันหน้าซีดหน้าเซียวมีหรือมันจะโกรธลง

“พี่ฟ้า.....อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ ผมโกรธนิดเดียวเอง ตอนนี้ก็หายแล้วด้วย” เห็นพี่ฟ้าของมันมองมาอย่างยังไม่แน่ใจ ตัวป่วนมันก็ก้าวเข้าไปใกล้แล้วใช้นิ้วชี้สองข้างลูบไปที่หัวคิ้วของคนคิ้ว ขมวดตรงหน้าช้าๆ “ทำคิ้วขมวดบ่อยๆหน้าจะแก่เร็ว รู้รึเปล่าน่ะพี่ฟ้า.....”
“ขอบคุณนะครับ”
“อืม......ไปๆ รีบพาไปห้องน้ำเลย เดี๋ยวคุณยายรอ”


“ไหนๆเข้ามาใกล้ๆซิ นี่เหรอตัวป่วนที่ฟ้าเล่าว่าไปแอบชอบอยู่ตั้งนานน่ะ เออๆน่ารักดีนี่ กระจุ๋มกระจิ๋ม น่ารักกว่าคนก่อนตั้งเยอะ โฮะๆๆๆ”
คุณยายคือแบบจำลองของแม่จ๋าที่แก่กว่า หน้าเหมือนกันแบบไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นแม่กับลูก ต่างตรงที่ฟันของคุณยายเรียงเรียบเป็นระเบียบ เป็นระเบียบมากจนดูออกว่าคุณยายใส่ฟันปลอมทั้งแผง

ไอ้หนูป่วนสะดุดหูนิดหน่อยเรื่องที่คุณยายบอกว่ามันน่ารักกว่าคนก่อนตั้ง เยอะ แต่เอาเถอะ มันทำใจได้แล้วว่าเรื่องอะไรที่พี่อากาศจอมเจ้าเล่ห์ยังไม่ต้องการให้รู้ ให้พยายามยังไงก็คงไม่ได้รู้ เพราะงั้นทำใจเย็นๆแล้วรอให้เจ้าตัวบอกออกมาเองดีกว่า


“กินเยอะๆเลยนะตัวป่วน ตัวเล็กนิดเดียวอย่างนี้จะมีแรงไปสู้รบตบมือกับฟ้ามันได้ยังไง”
ไอ้หนูป่วนมันเข้าใจแล้วว่าทำไมลูกชายบ้านนี้ทั้งสองคนถึงได้ตัวโตนัก ก็พ่อจ๋าของพี่อากาศตัวโตน่ะสิตัวโต๊โต สูงพอๆกับพี่อากาศแต่หนากว่า ดูก็รู้ว่าออกกำลังกายเป็นประจำ
“กินเยอะๆนะลูก ไม่ต้องเกรงใจ ฟ้าก็ตักปลาลวกให้น้องหน่อย กินได้นะตัวป่วน มีแต่ต้มยำปลาม้าแหละที่รสจัด นอกนั้นพ่อจ๋าเขาทำรสอ่อนๆ เอาใจลูกชายคนเล็กเต็มที่”

“ขอบคุณครับ อร่อยทุกอย่างเลย”
นี่ถ้ามันดีแต่พูดพ่อจ๋าท่านคงไม่ปลื้มลูกชายคนเล็กนัก แต่ไอ้หนูป่วนมันใช้ความจุของกระเพาะให้เป็นประโยชน์ ตักกับข้าวทุกชนิดอย่างทั่วถึง แถมเติมข้าวสองรอบ พอจบมื้อพ่อจ๋าของพี่อากาศก็หน้าบานเป็นจานเชิง

พอจบมื้ออาหารมื้อใหญ่แสนอร่อย ตัวป่วนกับพี่อากาศของมันก็เตรียมตัวกลับบ้าน แม่จ๋าขนเสบียงมาใส่ให้จนแทบจะล้นเบาะหลัง

“คราวหน้า มาค้างนะลูก ถือว่าบ้านนี้เป็นบ้านของตัวป่วนอีกหลัง อยากจะมาเมื่อไหร่ก็ได้ ไม่ต้องรอพี่ฟ้าก็ได้ ทั้งฟ้าทั้งชมพูน่ะ นานๆถึงจะกลับบ้านที แม่กับพ่อจ๋าแล้วก็คุณยายเลยเป็นผู้ใหญ่ขาดความอบอุ่น ไหนมาให้แม่กอดลาก่อน”

ไอ้หนูป่วนหลงรักแม่จ๋าของพี่อากาศเข้าเต็มเปาเลยก้าวเข้าไปหาอ้อมกอดโดยดี ระหว่างกอดร่ำลากันอยู่พ่อจ๋าของพี่อากาศก็เอื้อมมือมาขยี้ผมไอ้หนูป่วน แล้วก็กระซิบกับมันโดยไม่ให้พี่อากาศแกได้ยิน

“บ้านเรายินดีต้อนรับตัวป่วน ไม่ใช่แค่ฐานะคนรักของฟ้า แต่ในฐานะลูกชายคนเล็กของบ้าน ถ้าต่อไปฟ้ามันรังแกอะไร บอกพ่อนะลูก”

ตัวป่วนมันไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมมันถึงไม่ปฏิเสธไปว่ามันยัง ไม่ได้ตกลงเป็นแฟนกับพี่อากาศตัวโต แต่มันคิดว่า ถ้าได้เป็นลูกชายบ้านนี้ก็คงจะดี

~~~~~~~~~~~~~

“ตัวป่วนๆ ตื่นได้แล้ว”
“งืม.....” แทนที่จะยอมลืมตาตื่นดีดี ไอ้หนูป่วนตัวเล็กกลับหันหน้ามาซุกกับฝ่ามืออุ่นๆที่เอื้อมมาเขย่าปลุกที่หัวไหล่
“ป่วน ตื่นๆ ถึงบ้านแล้ว” คราวนี้พี่อากาศแกเลยใช้ไม้เดิม ส่งเสียงดังเข้าว่า เพราะขืนปล่อยให้ซุกต่อไปพี่แกก็ชักไม่ไว้ใจตัวเอง

“.......ถึงบ้าน?.....”
“คร้าบบบบบ พี่มาจอดอยู่หน้าบ้านจะสิบนาทีแล้วเนี่ย”

“แหะๆ งั้นผมเข้าบ้านนะครับ”
“เดี๋ยวๆ อ้ะ....ขึ้นไปข้างบนแล้วค่อยอ่านนะตัวป่วน พี่ไปล่ะ”
“พี่ฟ้า.......เอ่อ...ขับรถกลับดีๆนะ”
“รับทราบครับผม”

พี่อากาศจอมเจ้าเล่ห์ขับรถออกไปแล้ว ไอ้ตัวป่วนปิดล็อคประตูหน้าบ้าน พบว่าของในมือคือกระดาษที่ฉีกออกมาจากสมุด บนกระดาษนั้นมีหมึกสีเขียวเข้ม และข้อความที่อ่านแล้วทำให้มันเกิดอาการหน้าร้อน พร้อมกับเข่าอ่อนในคราวเดียวกัน

‘แก้มใสใสอยากดอมดมให้สมจิต
ปากนิดนิดอยากประทับแล้วรับขวัญ
ผิวผ่องผ่องอยากลูบไล้ทุกคืนวัน
กี่วารวันจะได้ชมสมอุรา
ยิ่งได้ชิดพี่ยิ่งอยากเป็นเจ้าของ
ยิ่งได้ต้องพี่ยิ่งเพ้อละเมอหา
ยิ่งได้กลิ่นเจ้าเนื้ออ่อนนะขวัญตา
ยิ่งแทบบ้าต้องห้ามใจไม่แตะนวล’

~~~~~~~~~~~~~

เช้าวันอาทิตย์......
เหตุการณ์หน้าบ้านเก่าครึ่งไม้ครึ่งปูนของไอ้ตัวป่วนกับไอ้เพื่อนแผนแทบไม่ ต่างจากเมื่อวาน ตัวป่วนมันเริ่มต้นวันด้วยการโซซัดโซเซออกไปเปิดประตูให้คนแก่ที่ตื่นแต่ เช้าได้ทุกวี่วันแบบยังไร้สติ ไม่ได้สังเกตด้วยซ้ำ ว่าวันนี้คนเดินตามเข้าบ้านหอบข้าวของทั้งของกินของเล่นที่เมื่อวานไม่ได้ขน ลงจากรถเข้ามาด้วยเต็มไม้เต็มมือ

พี่อากาศได้แต่นึกขำในใจ อุตส่าห์ทำเนียนไม่เตือนว่าลืมของ วันนี้จะได้มีข้ออ้างมาหาถึงบ้านแต่เช้า ที่ไหนได้ พอโทรเรียกให้เปิดประตูให้ ไอ้หนูป่วนมันก็มาเปิดให้ด้วยอาการไม่ต่างจากเมื่อวาน แถมไม่ถามหาเหตุผลอะไรสักนิดแล้วดูมันนะเปิดประตูให้เสร็จก็หัวซุนเข้ามาล้ม ตัวนอนต่อเฉยเลย ท่าเดิม มุมเดิม โซฟาตัวเดิม ที่ไม่เหมือนเดิมก็แค่ชุดนอน ที่วันนี้เป็นสีฟ้าอ่อนทั้งชุด

พี่อากาศจอมวางแผนแกนึกถึงหน้าไอ้หนูป่วนเมื่อวานตอนได้ยินคุณยายพูดถึงคน เก่าแล้วอยากจะขำออกมาดังๆ สีหน้านั่นแสดงออกมาหมดแล้วว่าอยากรู้อยากเห็นขนาดไหน นึกว่าขึ้นรถขากลับได้อยู่ด้วยกันสองคนจะถูกซักจนขาว ที่ไหนได้ ไอ้ตัวเล็กที่ชอบทำให้แปลกใจนี่กลับหลับไปตั้งแต่สิบนาทีแรก แล้วก็หลับมาตลอดระยะเวลาเกือบๆสองชั่วโมงที่ขับรถกลับมาส่งบ้าน


“งืม.....” เอาแล้ว ดูซิวันนี้ไอ้ตัวป่วนมันจะงุ้งงิ้งอะไรแต่เช้า“......พี่ฟ้า?”
อ้าว...วันนี้ได้สติเร็ววุ้ย พลิกไหล่มาตะแคงออกจากโซฟาแต่ช่วงเอวลงไปยังคว่ำราบไปกับเบาะนั่งอยู่ แอบstep เดิมโดยขยี้ตาเล็กน้อย สงสัยขี้ตาจะเยอะเลยมองอะไรไม่ชัด แล้วก็เรียกชื่อคนที่นั่งมองมันมาจากเก้าอี้เดี่ยวฝั่งตรงข้าม ตำแหน่งเดียวกับเมื่อวานเลย

“ว่าไงเด็กขี้เซา?” คุณพี่อากาศส่งยิ้มหวานๆไปให้ไอ้คนเพิ่งตื่น “น้ำนั่นพี่รินมาเตรียมไว้ให้ กินได้เลย” โห.....อิจฉาเว้ย จะเอาใจใส่กันทุกรายละเอียดอะไรขนาดน้านนนนน
ตัวป่วนผู้ตื่นมาก็มีคนตัวโตมาบริการถึงที่เลยได้แต่ส่งยิ้มหวานกว่ากลับไปให้ แล้วก็ส่ายหน้าไปมาจนผมยุ่งๆยิ่งกระจาย

“ทำไมล่ะ หืม? เมื่อวานพี่เห็นตื่นมาก็คอแห้งหิวน้ำเลยนี่”
ตัวป่วนมันไม่ตอบ แต่กลับยื่นแขนที่อยู่ด้านบนออกไปหาคุณพี่อากาศของมัน แล้วก็กระพริบตาอีกสองปริบ

“.....ดึงหน่อย.....”
แหมๆๆมันอ้อน อ้อนเขาแต่เช้าขนาดนี้แต่บอกกับไอ้เพื่อนแผนว่าลองคบหาดูใจ ไอ้ที่ทำอย่างนี้มันไม่ใช่ดูใจแล้วม้าง.... อย่างนี้มันยกให้เขาไปทั้งใจแล้วอิหนูเอ๊ย

ไอ้หนูป่วนมาไม้นี้พี่อากาศที่อมยิ้มอยู่ในหน้าเลยยิ่งหน้าบาน ไม่ต้องอมมันแล้วยิ้ม ยิ้มออกมาเต็มที่เสียปากจะกว้างถึงหู แล้วอย่าได้คิดเชียวว่าคนมาปลุกแต่เช้าติดต่อกันเป็นวันที่สองจะขัดใจไอ้หนู ป่วน แค่เห็นท่ายื่นมือออกมาหา ไม่ทันได้ยินคำขอนั่นพี่ท่านก็สปริงตัวจากเก้าอี้ก้าวยาวๆสองก้าวมาถึงตัว มันแล้ว
พอพี่อากาศดึงไอ้หนูป่วนลุกขึ้นมานั่ง มันก็รั้งแขนพี่เขาลงมานั่งข้างๆ

“แล้วไงต่อ ต้องให้พี่ป้อนน้ำด้วยรึเปล่า?”

ได้ยินสุ้มเสียงเย้าแหย่แบบนั้นตัวป่วนมันเลยหันไปย่นจมูกใส่พี่อากาศตัวโต เสียหนึ่งที ก่อนจะหยิบน้ำมาดื่มจนหมดแก้ว ถอนหายใจหนึ่งเฮือกแล้วกลับลงไปนอนใหม่ แต่คราวนี้ยึดตักของคนหาน้ำมาให้แทนหมอน
“เอ.....อย่างนี้พี่จะต้องขออนุญาตก่อนถึงจะมีสิทธิ์ลูบผมป่วนรึเปล่าน้า..”

ได้ยินอย่างนั้นตัวป่วนมันก็จัดการคว้ามือใหญ่ๆนั่นมาวางแหมะลงบนหัวทุยๆของตัวเองทันที

พี่อากาศแกนั่งอุทิศตัวเป็นหมอนไปลูบผมไอ้หนูป่วนเล่นไป จนอดรนทนไม่ไหวต้องเอ่ยปากออกไปจนได้

“ไม่สบายใจอะไร พูดกับพี่ได้ทุกเรื่อง พี่เคยบอกไว้แล้วนี่”
“ผมไม่ได้ไม่สบายใจ.....”
“ตัวป่วนไม่รู้เหรอ ว่าตัวเองน่ะ คิดอะไรก็แสดงออกมาทางสีหน้าหมด แล้วที่วันนี้อ้อนพี่ พอให้นอนหนุนตักก็ถอนหายใจเฮือกๆอย่างนี้ บอกว่าไม่มีอะไรได้ยังไง?”

“ก็....ที่จริงก็มีอะไรนิดหน่อย”

“เรื่องคนเก่าที่คุณยายพูดถึง?”
ได้ผล จากที่นอนตะแคงหันหน้าออกข้างนอกไอ้หนูป่วนมันหันกลับมามองหน้าพี่อากาศท่านทันที
“ก็.....ถ้าพี่อยากเล่า ผมจะฟังให้ก็ได้” แน่ะ ทำเป็นไม่อยากรู้ ไอ้ปากแข็งเอ๊ย

~~~~~~~~~~~~~

“เขาเป็นรุ่นพี่ตอนมัธยม พี่เข้าไปม.๔ เขาก็อยู่ม.๖แล้ว”
พี่อากาศแกเล่าไป มือก็ลูบผมสางผมไอ้หนูป่วนเล่นไปเรื่อย

“ตอนนั้นพี่ก็รู้ตัวแล้วว่าพี่ไม่ได้ชอบผู้หญิง พอเขาเข้ามาหา มาทำความรู้จัก มาทำตัวสนิทสนมด้วย พี่ก็นึกว่าคนนี้แหละเป็นคนที่ใช่ รู้จักกันได้แค่เดือนเดียวพี่ก็เริ่มจัดให้เขาอยู่ในตำแหน่งแฟน ตอนนั้นอะไรก็ดูดี ไม่ว่าอะไรพี่กับเขาก็เข้ากันได้ ความคิดตรงกันแทบทุกอย่าง.....”

“พี่ฟ้า.....”
ไอ้หนูป่วนฟังมาถึงตรงนี้ก็พลิกตัวเป็นนอนหงายเอามือมายึดมือใหญ่ที่กำลังลูบผมไว้ แถมยังเม้มริมฝีปากเสียเกือบจะเป็นเส้นตรง
“ว่าไงครับ?”

“ผม.....ไม่อยากฟังแล้ว”
“อ้าว....แล้วแน่ใจเหรอว่าจะไม่ค้างคาใจ ไม่อยากฟังแล้วแน่นะ?”
“......หึ ไม่แน่อ้ะ” ถึงตอนนี้ปากเม้มๆจนแทบจะหายไปนั่นเปลี่ยนมาเป็นแบะออกเหมือนเด็กน้อยงอแงยังไงยังงั้น

“อ้าว!!! แล้วพี่จะทำยังไงดีเนี่ย? หืม ไอ้ตัวเล็ก” พี่อากาศแกหมั่นไส้ไอ้ตัวเล็กที่มายึดตักเป็นหมอนจนอดไม่ไหวต้องเอามืออีก ข้างที่ไม่ถูกยึดเป็นตัวประกันมาบีบจมูกแหลมๆนั่นเล่น
“หงะ...ฟังต่อก็ได้ พี่ฟ้าก็เล่าสั้นๆสิ เอาแบบย่อๆก็พอ”

“....นั่นแหละ ทุกอย่างดูดี จนเขาเข้ามหาวิทยาลัย เมื่อก่อนพี่ไม่เชื่อเลยที่เขาว่าระยะทางเป็นอุปสรรคของความรัก จนมาเจอกับตัวเอง ทั้งๆที่วิทยาเขตที่เขาเรียนอยู่ห่างโรงเรียนของพี่แค่นั่งรถยี่สิบนาทีถึง แต่เขาก็หายไป หายไปแบบกะทันหัน แบบที่วันนี้พี่ยังคุยโทรศัพท์กับเขา ยังเล่าเรื่องในชีวิตประจำวันให้กันฟัง แล้วพอวันถัดมา เขาก็หายไปเลย...”

ถึงตรงนี้ตัวป่วนมันก็พลิกตะแคงเข้าหาตัวพี่ฟ้าของมันแล้วสอดแขนเข้าไปกอดรอบเอวของคนที่กำลังเล่าเรื่องเก่าให้ฟังอยู่


“พี่พยายามโทรหา ถึงขั้นไปดักรอหน้ามหาวิทยาลัย แต่ไม่เคยเจอ เป็นห่วงเสียมากมาย กลัวว่าที่ติดต่อไม่ได้เพราะเกิดเรื่องกับเขารึเปล่า พี่เพิ่งรู้ตัวตอนนั้นเอง ว่ามีแต่พี่ที่เปิดใจให้เขา พาเขาเข้าบ้าน แนะนำเขากับทุกคนที่พี่รัก....แต่พี่ไม่เคยไปบ้านเขาเลยสักครั้ง”

“พี่ฟ้า.........” ไอ้หนูป่วนยิ่งกระชับอ้อมแขนแน่นเข้า แล้วยังลูบมือที่หลังของพี่อากาศแกไปมาเหมือนจะปลอบประโลมคนเจ็บ
“....พี่ไม่เป็นไรแล้ว เรื่องมันผ่านไปแล้ว” พี่อากาศของไอ้หนูป่วนส่งยิ้มให้มัน ยิ้มที่บอกว่าเจ้าของรอยยิ้มมั่นคงจริงจังแค่ไหน
“แล้ว......แล้วตกลงได้เจอกับเขาอีกรึเปล่า?”

“พี่เห็นเขาครั้งสองครั้ง แต่ก็ไม่ได้เข้าไปทักถามอะไร ดูเขาก็มีความสุขดี เฮฮากับกลุ่มเพื่อนของเขาไป ก็เขาตัดเราขาดออกอย่างนั้น ยื้อไว้ก็ไม่มีประโยชน์..... สู้ตามหารักแท้ดีกว่า ตัวป่วนว่าจริงมั้ย?”

ท้ายประโยคพี่อากาศจอมเจ้าเล่ห์ก็ไม่ทิ้งลาย ยังอุตส่าห์แอบหยอดไอ้หนูป่วนมันอีก ไอ้หนูป่วนก็ไม่รู้เรื่องว่าเขาหยอด พยักหน้าหงึกๆเห็นด้วยอยู่กับตักนั่นแหละ

“....แล้ว.....เอ่อ..”
“หืม? ว่าไงครับ สงสัยอะไรอีก?”
“คือ.......พี่ฟ้ามีอะไรกับเขารึเปล่า?”

ถามเสร็จไอ้หนูป่วนมันก็ซุกหน้าลงกับพุงของคุณพี่ฟ้าทันที ทิ้งหลักฐานว่าเจ้าตัวกำลังเขินอายขนาดหนักเป็นใบหูแดงๆตรงหน้าของพี่อากาศ ที่ตอนนี้ชักไม่อยากตอบคำถาม แต่อยากกินหูไอ้ตัวคนถามแทน

“แน่ใจนะว่าอยากรู้?” น้ำเสียงเรื่อยๆเอื่อยๆเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงเจือหัวเราะ เย้าแหย่อย่างที่ได้ยินเป็นประจำ
“อื้ม”
“.......ครับ”


พอได้คำตอบแบบนี้ไอ้หนูป่วนก็เด้งตัวเองขึ้นมานั่งทันที ก่อนจะหันหน้าเข้าหาพี่ฟ้าของมัน แล้วขอในสิ่งที่แม้แต่ตัวเองก็ยังไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมต้องขออะไรแบบนั้น ด้วย

“กอดผมที......” แล้วตัวเองก็จัดการขยับตัวเข้าไปหาคนตัวโตที่นั่งพิงพนักโซฟาอยู่จนขึ้นไป เกยอยู่บนตัก โอบแขนไปกอดเอาไว้จนแน่น “พี่ฟ้า....กอดแน่นๆเลยนะ”

~~~~~~~~~~~~~

Create Date : 23 กุมภาพันธ์ 2554 Last Update : 23 กุมภาพันธ์ 2554 10:26:56 น. Counter : 297 Pageviews.		0 comments
Share Tweet