Group Blog
 
 
ธันวาคม 2552
 
 12345
6789101112
13141516171819
20212223242526
2728293031 
 
19 ธันวาคม 2552
 
All Blogs
 
สิ่งที่จะบอก

หลีกไป!!



คำพูดฉัน มันคงไม่จริงจังพอ ... ขาข้างนั้น เลยไม่ยอมหลบ

บอกให้เอาขาออกไป !!! ............ เงียบ


ได้....

จากนั้น ฉันก็ กระโดด ข้ามขานั้น ข้ามผ่าน บันได รถโรงเรียน ลงไปอีกสามขั้น ลงไปนอนกลิ้ง คลุกฝุ่น ..ตัวเลอะเปรอะเปื้อน เพราะรถโรงเรียนกำลังเคลื่อนตัวออกไปแล้วนั่นเอง

ไอ้บ้าเอ๊ยยย... ฉันโครตเกลียดไอ้บ้านี่จริงๆ

แล้วทุกวัน ที่ต้องเจอหน้ามัน พร้อมกับท่าทียียวนกวนประสาท

ทำไมฉันจะต้องมารอขึ้นรถโรงเรียน ที่เดียวกับไอ้บ้านี่ด้วยนะ

จะหนีไปขึ้นตรงไหนได้มั่งเนี่ยะ ...


---------------------------------------------


อีกหลายต่อหลายเดือน


มีจดหมาย ยื่นมาให้ฉัน ฉบับนึง

ข้างใน..เขียนกลอนเน่าๆ แล้วก็บรรยายความรู้สึก

ฝากทิ้งท้ายว่า ถ้าชอบเค้ามั่ง พรุ่งนี้เช้าตอนขึ้นรถโรงเรียน ให้ยิ้มให้เค้าสักทีนึง ถ้าไม่ชอบก็ทิ้งจดหมายนี้ไปซะ..


ซึ่งมันก็แน่นอนอยู่แล้ว ... กับคำตอบ

"ฉันเผามันทิ้งไปแล้ว"








จากนั้น ...เค้าก็ไม่เคยทำแบบนี้อีกเลย

เราก็ยังคงนั่งรถโรงเรียนคันเดียวกันต่อไป

และฉันผู้เย่อหยิ่ง ถือตัว พูดน้อย.. ไม่มีรอยยิ้มง่ายๆถ้าไม่รู้จักดีพอ ก็ยังคงเป็นอย่างนั้น



...




.......




............


ไม่หรอก ..จริงๆแล้ว ทั้งหมด

มันเป็นเพราะฉันเป็นคนขี้อายมากต่างหาก ...

ทำให้ไม่ค่อยสุงสิงกับใครเค้า ... เคยชินกับการคิดและอยู่คนเดียว

มีเพื่อนบ้าง ..แต่ไม่มาก มีเพื่อนมากบ้าง .. แต่ก็ไม่สนิทใจทุกคน


.........................


เรายังคงเป็นเพื่อนกัน หลายครั้ง ที่ฉันรู้สึกว่าเธอมองมา

และก็หลายครั้ง ที่ฉันแอบมองไป

ความรู้สึก และเวลา ค่อยๆเปลี่ยนใจ

อยากบอกเค้าจริงๆว่า จดหมายฉบับนั้น เก็บเอาไว้ และไม่เคยเผามันไปอย่างที่พูด...


แต่สุดท้ายฉันก็ไม่เคยบอก........


จนเค้าเรียนจบไปก่อน ...

ฉันก็ยังคงนั่งรถโรงเรียนคันเดิม ร่าเริงมากขึ้น เพื่อนก็มากขึ้น

เค้าแวะมาเยี่ยม มาขึ้นรถโรงเรียนบ้าง .. มาทีไรก็เกเรมากขึ้นทุกๆวัน

ฉันไม่ค่อยชอบเลย ..รู้สึกเป็นห่วง ปนเหนื่อยหน่าย


เรามีการแลก เฟรนชิฟกัน ในสมัยนั้น

และบ้านเราก็อยู่ไม่ไกล

ฉันเขียนจดหมายไปหาบ้าง เวลามีเรื่องอยากจะเล่าหรือไม่สบายใจ

เค้าก็มาหาที่บ้านบ้าง ...


เวลาค่อยๆผ่านไปแต่ละปีๆ จากเด็กหญิง เด็กชาย สู่วัยหนุ่มสาว

ฉันค่อยๆ ลืมเค้าไป ต่างคนก็ต่างมีโลกใหม่

และฉันก็ลืมเค้าไปจาก ระบบหน่วยความจำ เมื่อเค้า คบเพื่อนฉันเป็นแฟน

ส่วนฉัน ก็คบเพื่อนเค้าเป็นแฟนเหมือนกัน ..(เหอๆ)

...


จดหมายฉบับนั้น ถูกเผาจริง ในตอนนั้น ...


เราห่างกันไปทุกที ... รู้ข่าวมาบ้างว่าเลิกกับเพื่อนฉันไปแล้ว ส่วนฉันยังคงคบเพื่อนเค้าอยู่ คบอีกนานหลายปีมาก ..

ระหว่างนั้นมีหลายครั้ง ที่เค้ายังมาหาที่บ้านอยู่ แต่ไม่รู้มาทำไม

มาเฉยๆ มายืนหน้าบ้าน มาขอน้ำกินมั๊ง(ฮ่าๆ) ขับมอไซด์มามั่ง สักพักก็ไป

เป็นแบบนี้ ประจำฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน .. ก็ได้แต่ทักทายเออๆออๆไป



จากนั้น เราก็ไม่เจอกันอีกเลย เพราะฉันไปเรียน และจากบ้านออกมา


.............................

เกือบ 20 ปี


............................


ในวันที่ฉัน ฟื้นจากความเศร้า ......... จากอะไรหลายๆอย่าง

ฉันเริ่มเก็บบ้าน รื้อของออกจากกล่อง ที่ขนมาจากบ้านเก่า ตอนย้ายมา

ย้ายมาหลายปีแล้ว ของเพิ่งจะถูกรื้อ



......................


สมุดจดเบอร์เพื่อนเก่าๆ ตั้งแต่มัธยม หล่นลงมา

เปิดดูไปเรื่อยๆ ก็ไล่โทรหาเพื่อนทีละคนๆ ส่วนมาก ไม่มีใครใช้เบอร์เดิมอีกแล้ว

แน่ล่ะ จะ20 ปีแล้วนี่นา


จนมาถึงเบอร์ ... เธอ

ไม่น่าเชื่อ ที่โทรไปแล้ว บ้านเธอไม่เคยเปลี่ยนเบอร์ ..และเธอก็รับสายพอดี

........................



ไม่รู้ โชคชะตา เล่นอะไรกับฉัน มันคือโชคชะตา หรือ ที่ทำให้เกิด

ทั้ง สุขและทุกข์ ในวันนี้ของฉัน


..........................

บ้ามากๆ ที่ สุดท้าย ผ่านมาเกือบ 20ปี เราเพิ่งจะได้คบกัน

ความทรงจำที่เลือนลาง ถูกประติดประต่อขึ้นอีกครั้ง

แต่สำหรับเธอ คนเดียว ที่ฉันยังคงเป็นคนใจแข็ง เย่อหยิ่ง เหมือนเดิม

แม้จะคบกัน ฉันก็ไม่เคยบอกรัก เธอสักครั้ง..

เธอจะได้ยินแต่คำว่า ฉันเกลียดเธอ เหม็นขี้หน้าเธอ บลาๆๆๆ


...............................


หลายสิ่ง ที่ ทำไม่ดีกับเธอ เหมือนอยากจะเอาชนะ

เธอเป็นคนเดียวที่ฉัน เอาแต่ใจตัวเองสุดๆ ตั้งข้อแม้มากมายอยากให้เธอทำ

........

จริงๆก็เพราะ อยากเห็นเธอ ทำตัวดีๆสักที

จะได้มีอนาคตร่วมกัน

...................................

แต่วันนี้ เวลานี้ ...อาจไม่เป็นตามนั้นเสียแล้ว

สิ่งที่อยากจะบอก ให้รู้ไว้ ก็คือ ทุกครั้ง ที่พูดว่าเกลียด

จริงๆ ฉันกำลังรักเธอเสมอ

และขอบคุณสำหรับสิ่งดีๆ ที่เธอเคยมอบให้

ทั้งความรัก ความห่วงใย ดูแล กับคนดื้อรั้นเอาแต่ใจ

ที่ไม่ค่อยใส่ใจในความรู้สึกเธอ คนนี้


มาวันนี้ ฉันรู้ตัวแล้ว และ อยากจะบอกว่าเสียใจ ...


มันอาจจะสายไปแล้ว ...

ก็ยังดี กว่า จะไม่ได้พูดมันออกมา

แม้เค้าอาจจะไม่ได้อยู่ใกล้เรา ..ให้ได้ยินแล้วก็ตาม ...





























Create Date : 19 ธันวาคม 2552
Last Update : 19 ธันวาคม 2552 0:25:05 น. 7 comments
Counter : 724 Pageviews.

 


โดย: ตาอ้วนชวนคุย วันที่: 19 ธันวาคม 2552 เวลา:0:44:52 น.  

 
โอ๊ย ตกใจ ดึกๆมีคนมายิ้มให้ อิอิ


โดย: Jakaey วันที่: 19 ธันวาคม 2552 เวลา:1:20:05 น.  

 
ถูกต้อง

เปนกะลังจัยให้ จ๊ะ


โดย: บ้าได้ถ้วย วันที่: 19 ธันวาคม 2552 เวลา:7:43:44 น.  

 
คนถ้าจากกันไม่ร้ายนัก
ก็ยังเหลืออะไรดีๆ
แต่ถ้าทำลายไปเสียแหละ เหอะๆ แง่บๆ


โดย: itoursab วันที่: 19 ธันวาคม 2552 เวลา:18:15:02 น.  

 
กี๊ดกร๊าด ป้าเข้อัพบล๊อก


อาการป่วยขอให้หายไวๆ น๊า ทั้งกายและใจ


ป้าฮุ้งเป็นกำลังใจให้ป้าเข้นะเจ้าคะ


โดย: aquaworld วันที่: 19 ธันวาคม 2552 เวลา:23:47:27 น.  

 
หวัดดีป้าฮุ้งก๋า

เข้กำลังเซ็งสุดๆ ได้ตั๋วหนังพันทิพ พร้อมกัน สองเรื่องเลย แต่ไม่มีคนไปดูด้วยแล้วตอนนี้.. แถมให้ไปคนเดียวก็ไปไม่ถูกอีก เงอะ..




โดย: Jakaey วันที่: 20 ธันวาคม 2552 เวลา:0:51:21 น.  

 
ทำไม มันเพิ่งมาได้ตอนนี้ด้วยว๊า

สองเดือนนี้ 3 เรื่องแล้วเนี่ยะ โฮววววววว


ตอกย้ำ ..ฟามเศร้าเจงๆ


โดย: Jakaey วันที่: 20 ธันวาคม 2552 เวลา:0:53:09 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

Jakaey
Location :
กรุงเทพ Syria

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




Friends' blogs
[Add Jakaey's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.