| All Blog
|
บทที่ 77 คืนที่ (ต้อง) จดจำ (ii) เมื่อเข้ามาถึงห้องพัก ... วิทค้นของที่มีอยู่ในตู้เย็นเพื่อทำอาหารไทยแบบง่ายๆ ซึ่งก็ได้แก่ต้มยำกุ้ง และผัดผักคะน้าฝรั่งที่เรียกว่า "greens" ใส่น้ำมันหอยโรยหน้าด้วยเบคอนทอดกรอบ ... "มีอะไรให้ช่วยมั้ย?" แพรีซึ่งยืนดูอยู่ไม่ห่างนักถามขึ้น "ไม่เป็นไรหรอก ... นายไปนั่งดูทีวีก่อนก็แล้วกัน" "เราลงไปซื้อไวน์มากินกับอาหารดีมั้ย?" แพรีซึ่งนั่งลงที่โต๊ะกินข้าวริมหน้าต่างถามขึ้นมาอีก พลางมองออกไปที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตที่อยู่ด้านนอก "เราว่าอาหารไทยไม่ค่อยเข้ากับไวน์หรอกนะ ... นายนั่งรอก่อน เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว" ... ******************************************************************************** อาหารเย็นมื้อนั้นเป็นไปอย่างเรียบง่าย ไม่มีแสงสลัวจากเปลวเทียน ไม่มีดอกไม้ในแจกันคริสตัล และไม่มีดนตรีคลาสสิกคลออยู่ในบรรยากาศ ... แพรีดูงงๆเมื่อวิทยกจานข้าวมาเสริฟ พร้อมกับช้อนส้อม และอาหารสองอย่างที่วางอยู่ตรงกลาง "อาหารไทยไม่ได้เสริฟเป็นคอร์สเหมือนอาหารยุโรปหรืออาหารจีน ... ทุกคนจะมีข้าวเป็นจานหลัก ส่วนอาหารนี่ก็กินด้วยกัน โดยตักไปใส่ในจานของตัวเอง" วิทอธิบาย "คล้ายๆกับการกินอาหารอินเดียนั่นแหละ" พูดถึงอาหารอินเดีย แพรีคงจะคุ้นเคยมากกว่า จึงเริ่มลงมือได้ด้วยท่าทางที่คล่องแคล่วมากขึ้น ... ระหว่างอาหารมื้อนั้น จู่ๆแพรีก็ถามขึ้นมาว่า "นายมีแฟน [girlfriend] หรือเปล่า?" "ไม่มี ทำไมเหรอ?" "ไม่มีอะไรหรอก แคุ่ถามดู" "แล้วนายล่ะ" "ยังไม่มี"  ******************************************************************************** หลังอาหารเย็น ทั้งสองยังคงนั่งคุยกันอยู่ที่โต๊ะกินข้าวอีกพักใหญ่ จนกระทั่งวิทเหลือบมองนาฬิกา "อ้าว สองทุ่มครึ่งแล้ว ... เวลาผ่านไปเร็วจริงๆ" "ไปกันเลยมั้ย?" แพรีเสนอ "แวะเอาของไปไว้ที่บ้านเราก่อน แล้วค่อยไปดื่มเบียร์กัน" "ตกลง" ... บ้านที่แพรีพักอยู่กลางซอยลึกจากถนนใหญ่เข้าไปพอสมควร บ้านส่วนใหญ่ในย่านนี้เป็นแบบทาวน์เฮาส์สองชั้นซึ่งมีสวนขนาดเล็กอยู่หน้าบ้าน ... "เจ้าของบ้านพักอยู่ชั้นล่าง ... ส่วนชั้นบนมี 3 ห้องนอนที่แบ่งให้เช่า ใช้ห้องน้ำกับห้องครัวร่วมกัน" แพรีอธิบายขณะที่เดินนำวิทขึ้นบันได ... "ถึงแล้ว" ว่าแล้วก็ไขกุญแจเข้าไปในห้องที่อยู่ตรงเชิงบันได "เข้ามาก่อนสิ" ห้องนั้นดูเรียบง่าย มีเพียงเตียงเดี่ยว โต๊ะทำงาน ชั้นวางของติดผนัง และโต๊ะอีกตัวหนึ่งที่มีโทรทัศน์และเครื่องเล่นสเตอริโอวางอยู่ ... "ผู้หญิงที่อยู่ห้องติดกันนี่ก็ทำงานที่สถาบันเหมือนกัน ... ส่วนอีกห้องหนึ่งตอนนี้ยังว่าง" แพรีบอก "นายมาอยู่บ้านนี้ตั้งแต่แรกเลยเหรอ?" วิทสงสัย เพราะปกติแล้วนักวิทยาศาสตร์ที่มาทำวิจัยระยะสั้นที่สถาบันมักจะไปพักที่ห้องพักของมหา'ลัย มากกว่าที่จะไปอยู่ข้างนอก "รู้จักที่นี่ได้ยังไง?" "คนในสถาบันที่ติดต่อกันก่อนจะมาเริ่มงานที่นี่เค้าหาให้ ... เท่าที่รู้คนที่เคยมาอยู่บ้านนี้ก็ทำงานที่สถาบันทั้งนั้น ..." แพรีตอบ "อย่างห้องนี้ คนที่อยู่ก่อนเราก็หนุ่มฝรั่งเศสที่อยู่ชั้น 4 ... นายอาจจะรู้จัก" "เฟรดเดอริคน่ะเหรอ?" "ไม่รู้สิ ... คนเล่าเค้าไม่ได้บอกชื่อ รู้แค่ว่าเคยทำงานอยู่ชั้น 4 ... แต่ตอนนี้ไปแล้ว" ดังนั้นวิทจึงไม่มีข้อสงสัยอีกต่อไปว่าเฟรดเดอริคเคยอยู่ที่นี่ เพราะหนุ่มฝรั่งเศสที่เคยทำงานอยู่ชั้นเดียวกับเขาและตอนนี้ไม่อยู่แล้วก็มีเพียงคนเดียวเท่านั้น ... วิทมองไปรอบๆ นึกในใจว่า "ห้องนี้หรือคือห้องที่สาวๆและหนุ่มๆบางคนอยากจะมาเยือน ... ซึ่งในคืนนี้ เขาได้มานั่งอยู่ที่นี่ ไม่ใช่กับเจ้าของห้องคนที่แล้ว แต่เป็นหนุ่มน้อยทหารญี่ปุ่นเวอร์ชั่นอังกฤษแทน ..."  "เล่นเกมส์กันก่อนมั้ย?" เสียงแพรีดึงวิทให้กลับมาสู่โลกของความจริง ... ******************************************************************************** หลังจากที่ทั้งสองนั่งเล่นวิดีโอเกมส์ผ่านไป 2-3 เกมส์ แพรีดูเหมือนจะเพลิดเพลินจนติดลม จนลืมไปสนิทว่าจริงๆแล้วคืนนี้ตั้งใจจะไปดื่มเบียร์กัน ... "อืม ... สี่ทุ่มแล้วนะแพรี" วิทเตือน "ไปกันเลยดีมั้ย" "ตกลง" ... ผับแห่งนั้นเป็นผับขนาดเล็กที่อยู่ตรงหัวมุมของซอยย่อยที่เป็นทางเชื่อมระหว่างสองซอยเข้าด้วยกัน ... ไม่น่าแปลกใจที่คนทั่วๆไปจะไม่รู้จักผับนี้ เพราะเข้ามาซ่อนอยู่ท่ามกลางบ้านพักอาศัย แต่กระนั้นผู้คนที่เข้ามานั่งดื่มในที่แห่งนี้ก็ค่อนข้างหนาตาพอสมควร ... แพรีพาวิทเดินเข้ามาภายใน จนเจอโต๊ะว่างตัวหนึ่ง "นายนั่งรอก่อน เดี๋ยวกลับมา ... ลาเกอร์นะ" ว่าแล้วแพรีก็เดินหายไป โดยที่วิทยังไม่ทันได้พูดตอบอะไรทั้งนั้น ... ครู่ต่อมาแพรีก็กลับมาพร้อมกับเบียร์สองแก้วใหญ่ แล้วยื่นแก้วหนึ่งมาตรงหน้าวิทพลางนั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้าม "ขอบใจนะ ... เออ เท่าไหร่ล่ะ" วิทเตรียมจะหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมา "ไม่ต้องหรอก ก็นายทำอาหารเย็นให้กินแล้ว ... เบียร์นี่เราเลี้ยงเอง" ... วิทจำไม่ได้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ หลังจากที่เบียร์แก้วโตนั้นลดลงไปเกือบครึ่งแก้ว วิทก็รู้สึกเมาแปลกๆอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ภาพต่างๆที่มองเห็นเริ่มเป็นภาพซ้อนเป็นสีแดงสีน้ำเงินเหมือนดูหนังสามมิติแบบไม่ใส่แว่นตา  "นายเป็นอะไรหรือเปล่า" แพรีถามขึ้นเมื่อเห็นวิทเงียบไป "ไม่เป็นไร ... คงเมานิดหน่อยน่ะ" "ผับใกล้จะปิดแล้ว เดี๋ยวเราไปซื้ออีกแก้วนึง" แพรีพลางมองมาที่แก้วเบียร์ของวิท "นายอยากได้อะไรมั้ย" "ไม่หละ ... ขอบใจ" ******************************************************************************** แพรีพาวิทกลับมาถึงแฟลตอย่างทุลักทุเล ... วิทรู้สึกว่าหนักหัวไปหมด เมื่อลืมตาขึ้นมาครั้งใดภาพสามมิติก็ยังคงอยู่จึงทำให้อยากจะหลับตาอยู่ตลอด แต่กระนั้นก็ยังรู้สึกตัวอยู่ตลอดเวลาเช่นเดียวกัน  เมื่อวิทเข้ามาถึงห้อง สิ่งเดียวที่ทำได้คือล้มตัวลงนอนบนเตียง ปล่อยให้ความรู้สึกที่เหมือนกับกำลังตกลงไปในเหวลึกที่มืดมิดและยาวนานดำเนินไปอย่างไม่สิ้นสุด ส่วนแพรีนั่งลงที่เก้าอี้ไม่ห่างไปนัก ... "นายจะดูทีวีก่อนมั้ย" วิทพูดทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่ "รีโมทอยู่บนโต๊ะนั่น" แพรีทำตามที่ิเขาบอก แล้วนั่งดูอยู่เงียบๆ ... จนกระทั่งเวลาผ่านไปอีกเนิ่นนาน ก็ปิดโทรทัศน์ แล้วพูดเบาๆว่า "วิท? นายหลับอยู่หรือเปล่า?" "ไม่หลับหรอก ... ไม่รู้เป็นอะไร แค่อยากนอนหลับตาเฉยๆ" "งั้นเราปิดไฟนะ นายจะได้นอน" ว่าแล้วก็เดินไปเปิดสวิทซ์โคมไฟที่โต๊ะคอม แล้วก็ปิดไฟดวงใหญ่ ... จากนั้นแพรีก็กลับมานั่งที่เก้าอี้ตัวเดิม ท่ามกลางความเงียบในความมืดสลัว ... เวลาผ่านไปอีกพักใหญ่ จนวิทเริ่มรู้สึกดีขึ้นมาบ้างเล็กน้อย จึงพูดกับแพรีที่ยังคงนั่งอยู่ในความมืดนั้น "เราไม่เป็นไรแล้ว นายกลับไปพักผ่อนดีกว่ามั้ย จะได้ไม่ต้องนั่งอยู่แบบนี้ทั้งคืน" "นายไม่เป็นไรจริงๆนะ" "แน่นอน" และแล้วแพรีก็ลาจากไป ในขณะที่วิทยังคงจมอยู่กับความรู้่สึกแบบนั้นอีกนานนับชั่วโมง และค่อยๆหลับไปในที่สุดตอนเกือบรุ่งสาง  ******************************************************************************** วิทเจอแพรีอีกครั้งในตอนเย็นของวันจันทร์ถัดมา ขณะที่แพรีกำลังเดินผ่านทุ่งหญ้าเพื่อไปรอรถเมล์ตามปกติ "อ้าว วันนี้นายขี่จักรยานมาเหรอ" แพรีทัก "อือ วันนี้อากาศดี ก็เลยเอาจักรยานออกมาขี่" วิทตอบพลางลงเดินจูงจักรยานไปด้วยกัน "แล้วนายเป็นยังไงบ้าง" "ก็สบายดี" "ไว้วันหลังค่อยไปกินเบียร์กันใหม่" แพรีหลุดปากพูดออกมา "เอ หรือว่าไม่ดีมั้ง" "เราว่าไม่ดีกว่า" วิทตอบพร้อมกับหัวเราะเบาๆ เมื่อทั้งสองเดินพ้นชายป่าออกมาสู่ที่โล่งแจ้ง วิทจึงบอกกับแพรีว่า "นั่นไง รถนายมาพอดีเลย ... งั้นเราไปก่อนนะ ไว้เจอกันที่ออฟฟิสพรุ่งนี้" แล้่วเขาก็ออกแรงถีบจักรยานเสือภูเขาไปตามถนนที่ลาดชัน ท่ามกลางแสงแดดอ่อนและสายลมในยามเย็น ... สงวนลิขสิทธิ์บทความ ห้ามเผยแพร่ ทำซ้ำ โดยไม่ได้รับอนุญาตจากผู้เขียนเป็นลายลักษณ์อักษร
 โดย: Junenaka1
 วันที่: 28 พฤศจิกายน 2553 เวลา:20:44:01 น.ตื่นเต้นๆ
โดย: แฟนคลับ IP: 81.178.212.176 วันที่: 3 ธันวาคม 2553 เวลา:18:26:23 น.
อุตส่าห์คิดอกุศลไปแล้ว
ไม่มีอะไรเกิดขึ้น -*- โดย: harry IP: 180.180.170.201 วันที่: 23 มกราคม 2554 เวลา:15:20:16 น.
|
Historicus
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] คุณพ่อลูกสอง (ตัว) Waltz in B minor, Op. 69, No. 2 by Frédéric Chopin Friends Blog
Link |
||||||||||||
