บทที่ 65 ศูนย์ให้คำปรึกษาทางจิตวิทยา

ตามที่วางแผนไว้ตั้งแต่ต้น ในสัปดาห์นั้นวิทจะลาหยุดไป "พักผ่อน" 3 วัน ซึ่งเพื่อนที่ทำงานและอาจารย์ที่ปรึกษาก็รับรู้ตามนั้น ... แต่เมื่อต้องกลับมาก่อนกำหนด และวิทยังไม่สามารถทำใจอยู่ห้องพักคนเดียวได้ เช้าวันรุ่งขึ้นเขาจึงกลับเข้าไปที่สถาบัน ทั้งๆที่ยังไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรทั้งนั้น ...

มาเรียเป็นคนแรกที่เข้ามาทักทายวิทอย่างเป็นเรื่องเป็นราว ด้วยสีหน้ายิ้มแย้มตามปกติของเธอ ...

"เป็นไงบ้างวิท กลับมาแล้วเหรอ ไปเที่ยวสนุกมั้ย?" มาเรียเป็นคนเดียวในสถาบันนี้ที่รู้ว่าวิทไปไหน ไปหาใคร แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรมากเพราะรู้ว่าวิทต้องการเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นส่วนตัว "เอ ... แต่เธอต้องกลับมาเย็นนี้ไม่ใช่เหรอ ... ฉันยังนึกว่าเธอจะหยุดยาวไปทั้งอาทิตย์ซะอีก" มาเรียอุตส่าห์ยิ้มอย่างมีเลศนัยพร้อมขยิบตากับประโยคสุดท้าย

"มาเรีย ... " วิทมองไปรอบๆห้องแล็บ ตอนนั้นยังเป็นเวลาเช้าอยู่มาก ผู้คนยังมากันไม่ครบ แต่คนที่มาถึงแล้วบ้างก็ง่วนอยู่กับการเตรียมข้าวของสำหรับทำแล็บ ส่วนบางคนยังนั่งพักอยู่ที่โต๊ะทำงาน และบางคนก็นั่งเช็ค email ที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ "พอจะว่างมั้ย ไปคุยกันข้างนอกหน่อยได้หรือเปล่า?"

มาเรียเริ่มรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากล แต่ก็ไม่พูดอะไรอีกนอกจากพยักหน้า แล้วตอบกลับมาด้วยเสียงที่เบาลงว่า "ลงไปคุยกันที่ห้องอาหารเถอะ เช้าๆอย่างนี้ยังไม่มีคน" ...

********************************************************************************

เช้าวันนั้น ในห้องอาหารมีเพียงโต๊ะเก้าอี้ที่ว่างเปล่าไร้ผู้คน ถ้าไม่นับพนักงาน 2-3 คนที่กำลังวุ่นวายอยู่กับการเตรียมอาหารกลางวันอยู่ในห้องครัวด้านใน ...

มาเรียชวนวิทนั่งลงที่โซฟาริมหน้าต่าง ก่อนจะถามเบาๆว่า "เกิดอะไรขึ้น?"

วิทเล่าให้ฟังคร่าวๆถึงสิ่งที่เกิดขึ้นที่ Oxbridge ... คำพูดของเจฟย้อนกลับมาทำร้ายจิตใจของวิทให้เจ็บปวดยิ่งขึ้นไปอีก ... เขาถอนหายใจยาวเมื่อเล่าจบ ท่ามกลางความงุนงงของมาเรียที่แสดงออกในสีหน้าอย่างชัดเจน

"ฉันไม่เข้าใจ ... มันเ็ป็นแบบนี้ไปได้ยังไง" มาเรียอุทานออกมา

"เราก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน"

มาเรียทำท่าเหมือนจะซักต่อ แต่แล้วก็เปลี่ยนใจ "ฉันคิดว่าเขาคงยังสับสนกับตัวเองอยู่น่ะ"

"เธอว่าเราควรจะทำยังไงต่อไป"

"ฉันว่า ... ชีวิตก็ต้องดำเนินต่อไป ... วันหนึ่งเธออาจจะเจอคนใหม่ก็ได้ ..." มาเรียซึ่งผ่านการมีความรักและความผิดหวังจากความรักมาหลายครั้งแล้วในชีวิตพูดเหมือนคนที่ผ่านโลกมามากกว่าวิท ทั้งๆที่อายุพอๆกัน

"วันๆอยู่แต่ในห้องแล็บแบบนี้นะ ... จะไปเจอใครได้" วิทแย้ง

"เราไม่มีทางรู้อะไรล่วงหน้าหรอก" มาเรียตอบ "แต่ยังไงฉันก็จะเป็นกำลังใจให้นะ"

"ขอบใจมาก"

มาเรียยิ้มน้อยๆ ก่อนจะบอกว่า "C'est la vie" [ชีวิตก็เป็นอย่างนี้แหละ]

"อือ ... C'est la vie"

********************************************************************************

บ่ายวันนั้น วิทตัดสินใจแวะเข้าไปในมหา'ลัย เพื่อลองไปติดต่อศูนย์ให้คำปรึกษา ซึ่งมีลักษณะเป็นออฟฟิสขนาดกลางอยู่ชั้นบนของอาคารร้านค้าและสำนักงานหอพัก ที่ดูเผินๆเหมือนสำนักงานทั่วๆไป แต่ทางเข้าที่อยู่ปลายตึกด้านหนึ่งทำให้ดูลึกลับและเป็นส่วนตัว ... ภายในนั้นเป็นห้องโถงขนาดไม่ใหญ่มาก ที่รายล้อมด้วยห้องขนาดเล็กหลายห้อง และมีโต๊ะเจ้าหน้าที่อยู่ด้านหนึ่งใกล้ประตูทางเข้า ...

"สวัสดีค่ะ มีอะไรให้ช่วยไหมคะ?" เจ้าหน้าที่วัยกลางคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะหันมาถาม เมื่อวิทเดินเข้าไปข้างใน

"เอ่อ ผมจะมาขอคุยกับนักจิตวิทยาน่ะครับ"

"คุณต้องการคุยกับใครเป็นพิเศษหรือเปล่า"

"เปล่าครับ ... คือผมเพิ่งมาที่นี่เป็นครั้งแรก"

เจ้าหน้าที่คนนั้นพยักหน้าน้อยๆ ก่อนที่จะเปิดสมุดเล่มโตที่บันทึกตารางนัดของนักจิตวิทยาทุกคนที่ให้บริการ "ถ้าเร็วที่สุดก็จะเป็น ... วันศุกร์ที่จะถึงนี้ เวลาบ่าย 4 โมงถึง 4:50 ... คุณจะสะดวกมั้ย?"

"ตกลงครับ"

"คุณช่วยเขียนชื่อให้ด้วย" หล่อนว่า พลางส่งกระดาษเปล่าแผ่นเล็กๆมาให้ "ฉันจะได้จองเวลาให้คุณตอนนั้น" ... หลังจากนั้นไม่นาน เจ้าหน้าที่ก็ส่งกระดาษแผ่นเล็กๆให้วิท ซึ่งในนั้นเขียนรายละเอียดเกี่ยวกับการนัดครั้งนี้ "เรียบร้อยแล้วค่ะ วันศุกร์นี้คุณมาตามเวลานั้นได้เลย ... มาติดต่อที่นี่ แล้วบอกว่านัดไว้กับคุณ 'แบรนดอน'"

"ขอบคุณมากครับ"

********************************************************************************

เมื่อถึงวันนัด วิทกลับไปที่ศูนย์แห่งนั้นอีกครั้งก่อนเวลาเล็กน้อย ... เจ้าหน้าที่หญิงคนนั้นซึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะตัวเิดิมกล่าวคำทักทายเมื่อวิทเปิดประตูเข้าไป ...

"เอ่อ ... ผมนัดไว้กับคุณแบรนดอนน่ะครับ เวลา 4 โมงเย็น"

หล่อนเปิดดูในสมุดนัด "คุณวิทยาใช่มั้ย ... เชิญนั่งรอก่อนค่ะ"

วิทไปนั่งรอที่โซฟาในห้องโถงกลาง ด้านหน้าของเขาเรียงรายด้วยห้องเล็กๆซึ่งมีป้ายชื่อติดอยู่ด้านหน้า ดูไม่ต่างจากห้องทำงานในสำนักงาน แต่ในเวลานั้นทุกห้องปิดประตูสนิท จนยากที่จะเดาได้ว่าข้างในเป็นอย่างไร ... วิทเริ่มประหม่าเล็กน้อย การที่จะต้องพูดคุยเรื่องส่วนตัวอย่างมากกับคนแปลกหน้า เป็นประสบการณ์ที่แปลกใหม่สำหรับเขาจริงๆ ...

ไม่นานต่อมา ประตูห้องของคุณแบรนดอนก็เปิดออก และมีหญิงสาววัยปริญญาตรีเดินออกมาจากห้องนั้นพร้อมกับประตูที่ปิดลงตามหลัง ... อีกครู่หนึ่ง ประตูบานนั้นก็เปิดออกอีกครั้งโดยเจ้าของห้องที่ยังคงยืนอยู่ด้านใน พูดกับวิทที่นั่งรออยู่คนเดียวในห้องโถงนั้น "คุณวิทยา? ... เชิญครับ ..."

วิทถอนหายใจเบาๆ พยายามรวบรวมความเชื่อมั่นก่อนจะลุกขึ้นจากโซฟาและเดินเข้าประูตูไป ...

สงวนลิขสิทธิ์บทความ ห้ามเผยแพร่ ทำซ้ำ โดยไม่ได้รับอนุญาตจากผู้เขียนเป็นลายลักษณ์อักษร

Create Date : 03 มิถุนายน 2553 Last Update : 3 มิถุนายน 2553 19:05:45 น. Counter : 523 Pageviews.		4 comments
Share Tweet