| All Blog
|
บทที่ 31 การตัดสินใจที่ผิดพลาด? หลังจากที่สัปดาห์สอบผ่านพ้นไป และภาคเรียนฤดูใบไม้ผลิก็เริ่มต้นขึ้น ทุกอย่างในหอพักกลับมาสู่สภาวะปกติอีกครั้ง ผู้คนกลับมาใช้เวลาทำอาหารและสังสรรค์กันในครัวมากขึ้นแทนที่จะไปหลบอ่านหนังสืออยู่ในห้องพักหรือหอสมุดเหมือนที่ผ่านมา ... ส่วนวิทและทอม ทุกอย่างกลับไปสู่สภาวะอึดอัดก่อนช่วงวันหยุดอีกครั้ังหนึ่ง ... ถึงแม้ว่าทอมจะไม่พูดถึงเรื่องการเลือกข้างอะไรอีกต่อไป แต่การกระทำก็แสดงออกให้เห็นอย่างชัดแจ้ง และวิทรู้ดีว่ามิตรภาพระหว่างเขาและทอมจะต้องสิ้นสุดลงในที่สุด ไม่ช้าก็เร็ว ... เวลาที่เขาเดินสวนกับทอมที่ทางเดินในหอพัก ทอมก็จะทักทายวิทเกือบเหมือนปกติ ... ส่วนวิท ทั้งๆที่พยายามหลีกเลี่ยงการทำอาหารในครัวอย่างสิ้นเชิง และฝากท้องไว้กับร้านอาหารของมหา'ลัยทุกมื้อ แต่ก็ยังต้องมีเหตุใ้ห้เข้าไปในครัวเป็นบางเวลา เช่นไปรองน้ำดื่ม หรือไปเอาของกินที่แช่ไว้ในตู้เย็น ... ซึ่งถ้าทอมอยู่ในนั้นกับคนอื่นๆ ทอมก็จะทักทาย แต่แทบจะไม่พูดอะไรมากไปกว่านั้น ส่วนราณีก็จะทำท่าไม่รู้ไม่ชี้ ในขณะที่คนอื่นๆก็พยายามพูดคุยกับวิทตามปกติ ******************************************************************************** ค่ำวันหนึ่งเมื่อวิทเดินเข้าไปในครัว ... ทอม ราณี และหนุ่มผิวสีอีกคนหนึ่งกำลังพูดคุยกันเรื่องโปรแกรมหนังที่จะฉายที่ lecture theatre ของมหา'ลัย ซึ่งเป็นกิจกรรมของสโมสรนักศึกษาที่จัดฉายภาพยนตร์ (ฮอลลีวู็ดที่ออกจากโรงไปแล้ว) หารายได้ โดยฉายในห้องเลคเชอร์ขนาดใหญ่ของมหา'ลัยในคืนวันสุดสัปดาห์ ตลอดทั้งเทอม ... ในขณะที่วิทเข้าไป เป็นจังหวะที่ทั้งสามคนกำลังนัดแนะกันจะไปดูหนังในคืนวันศุกร์ที่จะถึงนี้พอดี ... เมื่อวิทหยิบของที่ต้องการเสร็จก็เลยเดินออกมาอย่างเงียบเชียบไม่ต่างจากตอนเข้าไป ... วิทเดินมายังไม่ทันจะถึงห้องพัก ทอมก็เปิดประตูออกมาจากห้องครัว และรีบเดินมาหา "เรารู้ว่านายไม่พอใจ" ทอมพูดขึ้น หลังจากที่เข้ามาในห้องวิทแล้ว "เปล่านี่ ไม่พอใจเรื่องอะไร" วิทตอบเรียบๆ ท่าทางไม่สนใจ ทอมจ้องหน้าวิทเหมือนจะค้นหาอะไรในนั้น ก่อนจะพูดออกมาว่า "ก็เรื่องหนังไง ที่เราไม่ชวนนายไปดูด้วย ... หรือว่าถ้านายจะไปก็ไปด้วยกันได้นะ" "เราคงไม่ไปหรอก นายก็น่าจะรู้" "เราก็คิดอย่างนั้นแหละ เลยไม่ได้ชวน" ทอมพูดเหมือนจะแก้ตัวกลายๆ "อีกอย่าง นายเคยบอกว่าหนังที่นี่ระบบเสียงไ่ม่ดี สู้ในโรงไม่ได้ เลยไม่เคยคิดจะไปดูไง จำได้มั้ย" วิทจำได้ดี ... แต่ในเทอมที่ผ่านมา วิทและทอมจะเข้าไปดูหนังในเมืองด้วยกันสองคนหลายต่อหลายเรื่อง ... และเคยชวนราณีตั้งแต่ยังไม่มีเรื่องกัน แต่ราณีก็ไม่เคยคิดจะไปด้วยเพราะอ้างว่า "ไม่ชอบดูหนัง" "เรื่องหนังน่ะช่างมันเถอะ" วิทพูดออกไปทั้งๆที่รู้สึกเจ็บแปลบอยู่ในใจ "กลับมาพูดเรื่องที่ยังไม่จบดีกว่า ... เรื่องที่เราคุยกันที่ทะเลสาบน่ะ" ทอมมีท่าทีอึดอัดแต่ก็พยายามกลบเกลื่อน "เราจำไม่ได้แล้วว่าพูดอะไรกันบ้าง มันนานมาแล้ว" "ก็เรื่องที่นายบอกว่า 'ไม่อยากอยู่ระหว่างสองฝ่ายที่ทะเลาะกัน และนายอาจจะต้องเลือก'" "เราว่าไม่เห็นต้องเลือกอะไรเลย อยู่กันไปแบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว" "นายว่าอยู่กันไปแบบนี้ดีแล้วจริงหรือ?" วิทถามออกไป ทั้งๆที่ทั้งสองคนรู้อยู่แก่ใจว่าสิ่งที่พูดนั้นไม่เป็นความจริง "แต่เราว่ามันไม่ใช่" วิทถอนหายใจยาวก่อนจะรวบรวมกำลังใจเพื่อพูดประโยคถัดไปออกมา "ถ้านายไม่ตัดสินใจ ... เราจะเลือกให้นายเอง" วิทหันไปมองหน้าทอมแวบหนึ่ง เห็นหน้าตาไม่สู้ดีแต่ก็ยังคงนั่งเงียบอยู่ "ทอม ... นายกลับไปเถอะนะ นายไม่ต้องเลือกข้างเราหรอก เราเป็นคนเิดินออกมาเอง" และท้ายประโยคนั้นวิทลุกขึ้นยืนเหมือนกับจะบอกว่าทอมควรจะออกไปได้แล้ว ซึ่งทอมก็ลุกขึ้น และทั้งสองยืนเผชิญหน้ากัน ... "นายแน่ใจแล้วนะ" ทอมพูดขึ้นมาในที่สุด น้ำเสียงและแววตามีความเจ็บปวดอยู่ในนั้น "เราแน่ใจ" วิทตอบไปด้วยเสียงที่พยายามบังคับให้ราบเรียบเหมือนกับไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร ทอมทำท่าจะเดินออกนอกประตูไป แต่ในที่สุดก็หันกลับมาแล้วพูดว่า "ถ้าเราเดินออกจากห้องนี้ไป เราจะไม่กลับมาอีกแล้วนะ ... นายคิดให้ดีๆ ... นายแน่ใจแล้วนะ" ทอมย้ำ "นายได้โปรดกลับไปเถอะ ... เราตัดสินใจแล้ว" วิทตอบพร้อมกับแทบจะดันทอมออกไปจากหน้าประตูห้อง ในที่สุดทอมก็เดินจากไปพร้อมๆกับที่วิทปิดประตูตามหลัง ... แต่ทอมไม่เคยรู้เลยว่า พักใหญ่หลังจากนั้นวิทยังคงนั่งกอดเข่าอยู่บนพื้นหลังพิงประตู พร้อมกับประโยคที่ก้องอยู่ในความคิดซ้ำไปซ้ำมาว่า "นี่เราทำอะไรลงไป"  สงวนลิขสิทธิ์บทความ ห้ามเผยแพร่ ทำซ้ำ โดยไม่ได้รับอนุญาตจากผู้เขียนเป็นลายลักษณ์อักษร
|
Historicus
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] คุณพ่อลูกสอง (ตัว) Waltz in B minor, Op. 69, No. 2 by Frédéric Chopin Friends Blog
Link |
||||||||||||
