บทที่ 54 ผลไม้ต้องห้าม (iii) (คำเตือน: เรท Y)

ในอ้อมกอดของความรัก ...

"วิท นายจำได้มั้ย บ่ายวันนั้นที่ B&B น่ะ" เจฟถามขึ้น

"จำได้สิ ทำไมเหรอ"

"ตอนที่เรานอนข้างๆนาย ... รู้มั้ยว่าเราอยากจูบนายตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว"

"อืม ..." วิทไม่รู้จะตอบว่าอะไรจริงๆ

"แต่เราไม่กล้า ... ไม่รู้ว่านายคิดยังไงกับเรา"

"แล้วทำไม ... เอ่อ ... ครั้งที่แล้ว ... นายถึง ..."

"ไม่รู้เหมือนกัน ... แต่เราเชื่อว่านายก็ชอบเราเหมือนกัน ... ก็เลย ..."

"นายเป็นคนแรกของเรานะเจฟ" วิทพูดเบาๆ พลางกอดเจฟแน่นกว่าเดิม

เจฟยิ้มน้อยๆ พร้อมกับก้มหน้าลงมาจูบวิทอีกครั้ง "ตกลงนายเชื่อรึยังว่าเรา 'กำลังมีความรัก'"

********************************************************************************

เจฟเงียบไปพักใหญ่ แล้วจู่ๆก็พูดขึ้นมาเหมือนรำพึงกับตัวเองว่า "หลังจากนี้เราคงจะยุ่ง คงหาเวลามาเจอนายได้ลำบาก"

"เอาไว้ ถ้านายกลับไปอยู่ที่หอพักเมื่อไหร่ เราจะนั่งรถไฟไปหา"

"เรายังกำหนดอะไรไม่ได้หรอกตอนนี้ ... ช่วงนี้มีูธุระต้องทำที่บ้านอีกหลายอย่าง ... แล้วก็ต้องนัดเพื่อนๆมาซ้อมดนตรี เตรียมตัวสำหรับทัวร์คอนเสิร์ตในช่วงฤดูร้อน ซึ่งเราก็ยังไม่แน่ใจว่าจะเป็นที่บ้านเราหรือว่าที่มหา'ลัย" เจฟพูดพลางถอนหายใจยาว "แต่ไม่ว่ายังไง เราคงไม่สะดวกที่จะเจอกัน จนกว่าจะจบคอนเสิร์ตไปแล้วนั่นแหละ ... ราวๆปลายเดือนสิงหาคม"

วิทนิ่งไปครู่หนึ่ง พยายามทบทวนสิ่งที่เจฟพูด ... นั่นหมายความว่าทั้งเขาและเจฟจะไม่ได้เจอเลยกันตลอดช่วงฤดูร้อนที่จะมาถึง ...

"แล้วนายมีโปรแกรมทำอะไรหรือเปล่าในช่วงนั้น" เจฟถามขึ้น

"ตามปกติช่วงหน้าร้อนก็จะมีปิกนิกของกลุ่มวิจัยทุกปีอยู่แล้ว แต่ก็แค่ครึ่งวัน ... เราว่าเราถือโอกาสไปเที่ยวดีกว่า ตอนที่นายยุ่งอยู่กับคอนเสิร์ต ... เราจะได้ไปเที่ยวสก็อตแลนด์ื พอดีมีเพื่อนเรียนอยู่ที่นั่น"

"ดีแล้วหละ ... แล้วเราค่อยเจอกันหลังจากนั้นนะ"

"เออเกือบลืม ... ช่วงต้นเดือนตุลาคม นายจะอยู่ที่หอพักหรือเปล่า" วิทถามขึ้นหลังจากที่เงียบไปพักหนึ่ง

"อีกตั้งนาน ยังบอกไม่ได้หรอก ... มีอะไรเหรอ?"

"เราจะต้องไปอบรมที่ Oxbridge 4 วันตอนช่วงนั้น ... มีเรียนเต็มวันทั้งเช้า-บ่าย แต่ช่วงเย็นจะว่าง เผื่อจะได้เจอกันไง"

"ดีจัง ... เอาไว้ใกล้ๆ เราจะเช็คตารางเวลาดู ... เห็นมั้ยเราว่า่หนทางที่จะพบกันมันก็ไม่ได้ัตันซะทีเดียว"

วิทอดนึกไม่ได้ว่าประโยคสุดท้ายของเจฟฟังดูประหลาดชอบกล ... เหมือนมีอะไรบางอย่างอยู่ในใจที่ดูเป็นอุปสรรคคอยกั้นขวางอยู่

********************************************************************************

หลังจากที่วิทนิ่งคิดอยู่พักใหญ่ ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจถามเจฟถึงสิ่งที่ยังคาอยู่ในใจ "เจฟ ... ที่บ้านนายรู้ใช่มั้ยว่านาย ... เอ้อ ... เป็น ..."

เจฟถอนหายใจ "เราเคยบอกที่บ้าน ... หลายปีแล้ว"

"ตอนนั้นนายอายุเท่าไหร่"

"น่าจะซัก 16-17"

"แล้วพ่อแ่ม่นายว่ายังไง"

"พ่อเราบอกว่ามันเป็นความสับสนช่วงหนึ่งของวัยรุ่น เดี๋ยวพอโตขึ้นก็หายไปเอง"

วิทได้แต่อึ้ง เพราะไม่เคยคิดว่าจะมีพ่อแม่ที่ไหนเชื่อแบบนี้จริงจังนอกจากว่าเป็นการหลอกตัวเอง ... แต่แล้ววิทก็พูดออกมาในที่สุด "แต่นั่นมัน 5 ปีมาแล้วนะ และนายก็ไม่ได้เป็นวัยรุ่นแล้วด้วย"

"ก็เค้าเชื่อแบบนั้น นายจะให้เราทำยังไง"

"ประเด็นอยู่ที่ว่า 'นาย' เชื่อยังไงต่างหาก"

"เราจะมาพูดกันเรื่องนี้เพื่ออะไรเนี่ย" เจฟตัดบท

"เราคิดว่า ... ถ้านายบอกพ่อแ่ม่เรื่องของเราสองคน เราว่าพ่อแม่นายน่าจะเข้าใจ และนายก็จะได้ไม่ต้องหา 'ข้ออ้าง' เวลามาเจอกัน"

"นายว่ามันเป็นความคิดที่ดีจริงเหรอ" เจฟเริ่มลังเล

"พูดตรงๆนะ เราไม่เคยเจอพ่อแม่นาย เราไม่รู้หรอกว่าเค้าจะตอบสนองยังไง ... แต่เราก็ไม่อยากให้นายต้องโกหก หรือทำอะไรหลบๆซ่อนๆ" วิทถอนหายใจเบาๆ "แต่สุดท้าย นายนั่นแหละเป็นคนที่รู้จักพ่อแม่ของตัวเองดีที่สุด จริงมั้ย"

"ขอเวลาเราเก็บไปคิดก่อน แล้วเราจะตัดสินใจเองเรื่องนี้" เจฟตอบมาในที่สุด

"โอเค แล้วแต่นายก็แล้วกัน"

********************************************************************************

แสงตะวันของรุ่งเช้าวันใหม่ เป็นเหมือนสัญญาณเตือนว่าทั้งสองจะต้องจากกันอีกครั้ง ...

"นายจะต้องรีบกลับไปอีกแล้วใช่มั้ย" วิทถามเบาๆ

"ไม่หรอก เรายังพอมีเวลา ... เพราะขับรถไปจากที่นี่ ใช้เวลาแค่ 2 ชั่วโมงก็น่าจะถึงบ้าน ... แ่ต่ยังไงเราก็ต้องกลับไปให้ทันมื้อกลางวันที่บ้าน"

"ถ้าอย่างนั้นเราก็ใช้เวลาที่เหลืออยู่ให้คุ้มค่าที่สุดเถอะนะ" ...

ทั้งสองใช้เวลาตลอดช่วงเช้าอยู่ในอ้อมกอดของกันและกัน ... จนกระทั่งเจฟก้มดูนาฬิกาแล้วพูดเบาๆว่า "เราคงต้องไปแล้ว"

"อือ ... ขับรถดีๆนะ เราเป็นห่วง ... หวังว่านายคงไม่ลืมอะไรนะคราวนี้" วิทพูดเหมือนจะให้ขำ

"เราลืมของสำคัญอย่างหนึ่งไว้ที่นี่ ... ฝากนายช่วยดูแลให้ด้วยนะ" เจฟตอบแทนความหมายในแววตา พลางดึงตัววิทเ้ข้าไปกอดอำลา

"เราจะรักษาไว้ให้ดีที่สุดเลย" วิทตอบเบาๆ ...

เจฟขับรถออกไปได้พักหนึ่งแล้ว ... แต่สิ่งที่เจฟฝากไว้ จะคอยช่วยประโลมจิตใจของวิทตลอดฤดูร้อนอันยาวนาน ไปจนกว่าจะพบกันในเดือนสิงหาคม ...

สงวนลิขสิทธิ์บทความ ห้ามเผยแพร่ ทำซ้ำ โดยไม่ได้รับอนุญาตจากผู้เขียนเป็นลายลักษณ์อักษร

Create Date : 14 เมษายน 2553 Last Update : 14 เมษายน 2553 9:34:10 น. Counter : 399 Pageviews.		8 comments
Share Tweet