บทที่ 70 หนุ่มเจ้าเสน่ห์

เมื่อสิ้นสุดการอบรมในตอนเย็นของวันพฤหัสฯ ทุกคนต่างแยกย้ายกันเดินทางกลับ ... วิทและเพื่อนจากสถาบันนั่งมาในรถไฟขบวนเดียวกัน แต่ทุกคนดูจะเหน็ดเหนื่อยจากการเรียนอันเข้มข้นในระยะเวลา 4 วันที่ผ่านมาจึงแทบไม่ได้พูดคุยอะไรกันเลย ...

วิทนั่งมองผ่านหน้าต่างรถไฟออกไปข้างนอก แต่จิตใจหวนกลับไปนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมา ... สถานี Oxbridge แห่งนี้มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมาย ... เขายังจำได้ดีถึงครั้งแรกที่มาเมืองนี้ โดยมีหนุ่มร่างสูงโปร่ง ใส่แว่นตา สวมเสื้อเชิ้ต กางเกงขายาว และรองเท้าหนัง มารอรับที่ชานชลา ... และก็เป็นที่นี่อีกเช่นกันที่หนุ่มคนเดิมมาส่งที่ชานชลาพร้อมกับคำบอกลาเป็นครั้งสุดท้าย

แต่วันนี้ไม่เหมือนวันนั้น ... การกลับมาเมืองนี้อีกครั้งเป็นเพียงการทำ "หน้าที่" ที่ไม่ควรมีอารมณ์ความรู้สึกใดๆมาเกี่ยวข้อง แต่กระนั้นวิทก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกถึงความหวานระคนความขมขื่นเมื่อได้กลับมาสู่บรรยากาศเดิมๆอีกครั้ง ... และหลังจากที่ใช้เวลา 4 คืนตามลำพังในหอพักที่ดูวังเวงและน่าสะพรึงกลัว กับการเรียนอย่างอัดแน่นตลอดทั้ง 4 วัน กับการดูหนัง 3 เรื่องใน 3 คืนติดต่อกัน และการเดินกลับไปที่หอพักของเจฟที่ปิดไฟมืดสนิทตลอด 4 คืนที่ผ่านมา ... ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายที่วิทจะมาเหยียบที่นี่ และให้ทุกสิ่งทุกอย่างในความทรงจำฝังไว้ในห้วงที่ลึกที่สุดของหัวใจ วิทบอกกับตัวเองแบบนั้น ...

********************************************************************************

เมื่อวิทกลับไปร่วมกิจกรรมของชมรมอีกครั้งในคืนวันพฤหัสถัดไป ก็พบสิ่งแปลกประหลาดเกิดขึ้น ... หลายคนที่ดูเป็น "โสด" ในครั้งก่อนดูเหมือนจะได้แฟนที่เป็นสมาชิกในชมรมในช่วงเวลา 1 สัปดาห์ที่เขาหายไป ... วิทอยู่กับความสงสัยนั้นเพียงไม่นานก็มีคำตอบจากหนุ่มปริืญญาตรีซึ่งเขาจำได้ว่ามาจากหมู่บ้านเล็กๆแห่งหนึ่งในบริเวณ Lake district ที่เดินเข้ามาทักทาย

"เป็นไง นายหายไปไหนมาวันพฤหัสที่แล้ว"

"เราไปอบรมที่ Oxbridge น่ะ กลับมาคืนวันนั้นแหละ เลยไม่ได้แวะมา ... แล้วเป็นไง มีอะไรบ้างล่ะ" วิทตอบไป แต่เขาพอจะรู้คร่าวๆว่างานคราวนั้นจัดที่ห้องอเนกประสงค์ของอาคารหอพักแห่งหนึ่ง แทนที่จะจัดที่องค์กรนักศึกษาเหมือนที่ผ่านๆมา ...

"ก็เป็นงานปาร์ตี้ที่ต้องซื้อตั๋วเข้างาน แต่มีเครื่องดื่มฟรี"

"งานปาร์ตี้เหรอ?"

"ทุกคนที่มาร่วมงานจะได้หมายเลขติดเสื้อ ... แล้วก็มีบอร์ดไว้ให้สำหรับคนที่มาในงานเขียนข้อความถึงคนที่ตัวเองสนใจ ... อย่างเช่นว่าหมายเลขนี้น่ารักดี อยากรู้จัก จากหมายเลขนี้อะไรทำนองนั้ัน ... แล้วถ้าคนนั้นเค้าสนใจก็อาจจะเขียนข้อความตอบมาก็ได้"

ที่จริงกิจกรรมที่ว่าก็เป็นความคิดที่ดีอย่างหนึ่งในการทำให้คนในชมรมกล้าที่จะเปิดใจมากขึ้น และเมื่อรู้สึกว่าพูดคุยกันถูกคอก็อาจจะสานต่อไปสู่สิ่งที่มากกว่านั้น และนี่คงเป็นคำตอบที่ว่าทำไมบางคนที่มาร่วมงานในครั้งนี้ถึงมาเป็นคู่ แทนที่จะมาเดี่ยวๆเหมือนครั้งก่อนหน้า ... วิทเริ่มรู้สึกเสียดายที่ตัวเองพลาดงานนี้ไปเสียได้ "แล้วเป็นไง นายได้ฝากข้อความถึงใครบ้างหรือเปล่า" วิทถามต่อด้วยความสนใจ

"ก็มีบ้าง แต่เค้าำไม่เห็นตอบกลับมาเลย"

********************************************************************************

เช้าวันหนึ่ง วิทขึ้นรถเมล์ไปทำงานตามปกติ แต่วันนั้นเป็นเวลาสายทำให้ผู้โดยสารค่อนข้างบางตา และเมื่อรถแวะจอดที่ป้ายที่สองภายในมหา'ลัย ผู้คนต่างลงจากรถไปจนหมด ยกเว้นแต่วิทและหนุ่มอีกคนหนึ่งเท่านั้น ...

วิทไม่ได้สนใจอะไรมากมายจนกระทั่งรถมาจอดที่ป้ายสุดท้ายบริเวณท้ายมหา'ลัย ... หนุ่มคนนั้นเดินนำหน้าลงจากรถเมล์ แล้วเดินต่อไปตามถนนแคบๆที่ตัดผ่านป่า แม่น้ำ และทุ่งหญ้า ซึ่งมุ่งหน้าไปยังอุทยานวิจัยที่เขาทำงานอยู่ ... วิทเดินตามมาห่างๆด้วยความแปลกใจ แม้ว่าสถาบันวิจัย 4-5 แห่งที่รวมอยู่ในอุทยานวิจัยแห่งนี้จะมีทั้งนักวิทยาศาสตร์และนักศึกษารวมกันเป็นจำนวนหลักพัน แต่วิทซึ่งทำงานที่นี่มาเป็นปีที่ 3 และใช้เส้นทางนี้ไป-กลับทุกวัน ย่อมคุ้นเคยกับคนที่ร่วมเส้นทางเดียวกันพอสมควร แต่วิทแน่ใจว่าเขาไม่เคยเห็นหนุ่มคนนี้มาก่อน ...

หนุ่มคนนั้นรูปร่างสูงโปร่ง ผมหยักศกสีน้ำตาลเข้มหวีไว้อย่างเป็นระเบียบ สวมเสื้อโค้ทยาวสีดำทับเสื้อแจ็กเก็ตและกางเกงยีนส์สีำดำ พร้อมกับรองเท้าหนังสีดำขัดเงาเป็นมัน และด้วยท่าเดินที่ดูสบายแต่แฝงไว้ด้วยความมั่นใจ พร้อมกับกลิ่นน้ำหอมราคาแพงที่โชยมาอ่อนๆ ทำให้หนุ่มคนนั้นดูมีเสน่ห์อย่างน่าประหลาด ...

วิทเดินตามไปห่างๆ คิดในใจว่าหนุ่มคนนี้คงแวะมาติดต่อธุระอะไรสักอย่าง หรือไม่ก็อาจจะเป็นตัวแทนจากบริษัทขายอุปกรณ์วิทยาศาสตร์ เพราะ "ดูดี" เกินกว่าจะเป็นคนที่ำทำงานในสถาบันวิจัยหรือนักศึกษาปริญญาโท-เอก ซึ่งแทบทั้งหมดไม่มีใครพิถีพิถันกับการแต่งกายเท่าไหร่นัก ... วิทเิดินตามหนุ่มคนนั้นมาจนถึงลานจอดรถของสถาบัน เขาจึงเดินตัดลานจอดรถเพื่อไปเข้าประตูด้านข้าง ในขณะที่หนุ่มคนนั้นยังคงเดินต่อไปตามถนนสายเดิม ...

********************************************************************************

วิทยุ่งอยู่กับงานตลอดครึ่งวันเช้า จนลืมเรื่องหนุ่มคนนั้นไปเสียสนิท ... และในเวลาพักกลางวัน ขณะที่เขาและสมาชิกในกลุ่มอีกหลายคนกำลังนั่งกินมื้อกลางวันอยู่ที่โต๊ะยาวในห้องอาหาร นักวิทยาศาสตร์อาวุโสคนหนึ่งในกลุ่มของพวกเราซึ่งอยู่ห้องแล็บติดกับห้องของวิท เดินคู่กับหนุ่มคนนั้นมาตามทางเดินที่ขนานไปกับผนังด้านหนึ่งของห้องอาหาร ท่ามกลางสายตาหลายคู่ที่มองคนที่มาใหม่ด้วยความสนใจ ... อีกครู่ต่อมา ทั้งสองก็เดินมาที่โต๊ะที่พวกเรานั่งกันอยู่พร้อมถาดอาหารในมือ ก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ว่างที่ปลายโต๊ะด้านหนึ่ง และเมื่อทั้งสองนั่งลงเรียบร้อยแล้ว นักวิทยาศาสตร์คนนั้นก็หันมาบอกกับเพื่อนร่วมโต๊ะอาหารว่า

"ทุกคน ... นี่คือ 'เฟรดเดอริค' เป็นนักศึกษาปริญญาเอกจาก xxxxxxxxxx" ซึ่งเป็นชื่อเมืองในตอนกลางของประเทศอังกฤษ ซึ่งมีมหาวิทยาลัยประจำเมืองที่จัดว่ามีชื่อเสียงแห่งหนึ่ง "เขาจะมาทำแล็บที่นี่ประมาณ 6 เดือน"

"ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนครับ" หนุ่มคนนั้นพูดขึ้นด้วยสำเนียงฝรั่งเศส พร้อมกับรอยยิ้มที่ทำให้ดูมีเสน่ห์มากกว่าเดิม ท่ามกลางรอยยิ้มตอบของทุกคนที่นั่งอยู่ในที่นั้น

สงวนลิขสิทธิ์บทความ ห้ามเผยแพร่ ทำซ้ำ โดยไม่ได้รับอนุญาตจากผู้เขียนเป็นลายลักษณ์อักษร

Create Date : 09 กรกฎาคม 2553 Last Update : 9 กรกฎาคม 2553 18:30:21 น. Counter : 369 Pageviews.		1 comments
Share Tweet