All Blog
|
บทที่ 76 คืนที่ (ต้อง) จดจำ (i) หลังจากที่เทเรซาแนะนำให้วิทและเพื่อนๆในกลุ่มรู้จักกับแพรีในตอนกลางวัน ... ในตอนเย็นของวันนั้น เมื่อวิทเดินไปที่ป้ายรถเมล์เพื่อขึ้นรถกลับที่พัก แพรีซึ่งยืนรอรถเมล์อยู่ก่อนแล้วยิ้มให้ตั้งแต่เห็นเขาเิดินพ้นแนวป่ามาสู่ที่โล่งกว้างท้้ายมหา'ลัย และเมื่อวิทเดินมาถึงป้ายแห่งนั้นก็ทักทายเหมือนรู้จักกันมาแรมปี "สวัสดีวิท" "สวัสดีแพรี" วิทตอบ และนี่อาจเป็นลักษณะเฉพาะอย่างหนึ่งของคนอังกฤษ ซึ่งถึงแม้ว่าจะเจอหน้ากันที่ป้ายรถเมล์ทุกวันทั้งตอนเช้าและเย็น แต่ก็จะไม่พูดคุยหรือแม้แต่ทักทายกันเพราะอาจจะถือว่าเป็น "คนแปลกหน้า" ... แต่เมื่อมีคนแนะนำให้รู้จักอย่างเป็นทางการเมื่อไร หลังจากนั้นก็จะพูดคุยกันได้ราวกับว่าสนิทสนมกันมานาน "นี่นายมารอนานหรือยัง" วิทถาม เหมือนจะชวนคุยมากกว่าอยากรู้จริงๆจังๆ "เพิ่งมาถึงได้ซัก 5 นาที ... พอเลิกงาน 5 โมงตรงก็ออกมาเลย" วิทก้มมองนาฬิกาข้อมือ แล้วบอกว่า "เดี๋ยวรถก็คงมาแล้วหละ" ไม่ทันขาดคำก็มองเห็นรถเมล์ที่ค่อยๆแล่นตรงเข้ามาจากทิศทางด้านหน้า เพื่อมากลับรถที่ท้ายมหา'ลัยแล้ววิ่งกลับไปตามเส้นทางเดิม ... ******************************************************************************** และิอีกสิ่งหนึ่งที่อาจเป็นลักษณะเฉพาะของคนอังกฤษก็คือ เมื่อมีการแนะนำให้รู้จักกันแล้ว คราวนี้ก็สามารถนั่งเบาะเดียวกันได้ แทนที่จะไปนั่งคนละที่เหมือนที่ผ่านๆมา ... แพรีหลีกให้วิทขึ้นไปบนรถก่อน และเมื่อวิทเลือกที่นั่งริมหน้าต่าง แพรีซึ่งเดินตามขึ้นมาจึงมานั่งข้างๆ "เอ้อ นายควรจะมานั่งข้างในนะ เพราะนายลงทีหลังเราไม่ใช่เหรอ" วิทเพิ่งนึกขึ้นได้ "ไม่เป็นไรหรอก" "ถามหน่อยสิ ทำไมตอนเช้านายมาขึ้นตรงป้ายที่เราขึ้น แต่ตอนเย็นกลับไปลงอีกป้ายหนึ่ง" วิทได้โอกาสถามในสิ่งที่สงสัยพอดี เพราะป้ายรถเมล์ที่นี่จะอยู่เยื้องๆกันคนละฟากถนน ดังนั้นคนที่ขึ้นที่ป้ายไหนก็มักจะลงที่ป้ายที่ตรงข้ามกัน "ก็ไม่มีอะไรมาก ... จริงๆแล้วบ้านที่เราพักอยู่ อยู่เลยป้ายโน้นไปนิดหนึ่งด้วยซ้ำ ..." "อ้าว?" "แต่ตอนเช้าเราเิดินมาขึ้นที่ป้ายตรงแฟลตนายก็จะได้ออกกำลังกาย แล้วก็ประหยัดเงินไป 5 p ..." นั่นเป็นคำตอบของแพรี "ส่วนขากลับ ก็เหนื่อยพอแล้วจากที่ทำงาน ก็เลยลงป้ายถัดไปไงล่ะจะได้ไม่ต้องเดินไกล" ในที่สุดสิ่งที่วิทสงสัยมานานก็กระจ่างชัดด้วยเหตุผลง่ายๆแบบนี้เอง โดยไม่ต้องอาศัยความรู้ระดับป.เอกมาอธิบายแต่อย่างใด ******************************************************************************** อีกไม่กี่วันถัดมา วิทเจอกับแพรีที่ป้ายรถเมล์อีกครั้งในตอนเย็นของวันศุกร์ ... และหลังจากที่ขึ้ันไปนั่งบนรถเรียบร้อยแล้ว แพรีก็ถามขึ้นว่า "คืนนี้นายมีโปรแกรมทำอะไรหรือเปล่า?" "ก็ไม่มีนะ ทำไมเหรอ?" "จะชวนไปกินเบียร์กัน" "เอาสิ ที่ไหนล่ะ" "ก็ผับแถวนั้นแหละ ... ระหว่างบ้านเรากับแฟลตนายมีผับเล็กๆอยู่แห่งนึง จะไปที่นั่นก็ได้ หรือว่าถ้านายอยากไปที่ผับอื่นก็แล้วแต่" "ยังไงก็ได้ ... ว่าแต่จะนัดกันยังไงล่ะ?" ตอนนั้นเพิ่งจะเป็นเวลาราวๆ 5 โมงครึ่ง ยังคงหัวค่ำเกินกว่าที่จะไปนั่งดื่มเบียร์ในผับ "เอ แต่เราไม่เคยเห็นผับที่ว่านี่เลยนะ อยู่บนถนนสายนี้แน่เหรอ?" "เปล่าหรอก อยู่ในซอยน่ะ ... แต่เดี๋ยวเราเดินมารับที่แฟลตนายก็ได้ ซัก 2 ทุ่มครึ่งเป็นไง" "แล้วระหว่างนี้นายจะทำอะไร" "ก็ว่าจะกลับไปหาอะไรกินก่อน" "เอางี้มั้ย นายแวะมากินมื้อเย็นกับเราก่อนก็ได้ จะทำอาหารไทยให้กิน" วิทเสนอ "เสร็จแล้วค่อยเดินไปผับกัน นายจะได้ไม่ต้องกลับไปกลับมา" "ก็ดีนะ ถ้าไม่รบกวนมากเกินไป ..." "ไม่รบกวนหรอก ยังไงเราก็ต้องทำอาหารกินมื้อเย็นอยู่แล้ว" "งั้นก็ตกลง" แพรีตอบ "จะได้ลองกินอาหารไทยด้วย" "เอ เมื่อกี้ตอนจ่ายค่ารถ นายบอกคนขับว่าลงป้ายไหน?" วิทเพิ่งนึกขึ้นได้ "ก็ป้ายใกล้บ้านเราน่ะสิ" "ว้า อย่างนี้นายก็เสียเงินเกินล่ะสิ ... ถ้าอย่างนั้นเราลงที่แฟลตก่อน ส่วนนายไปลงป้ายโน้น แล้วค่อยเดินย้อนกลับมา" "ไม่เอาหละ ยอมเสียเงินดีกว่า" ในที่สุดแพรีและวิทก็ลงรถเมล์ที่ป้ายเดียวกัน และข้ามถนนมายังแฟลตของวิท ในขณะที่รถเมล์คันนั้นก็ค่อยๆแล่นห่างออกไปจนลับสายตา ... สงวนลิขสิทธิ์บทความ ห้ามเผยแพร่ ทำซ้ำ โดยไม่ได้รับอนุญาตจากผู้เขียนเป็นลายลักษณ์อักษร ถ้าแพรี่ยอมทำตามคำแนะนำวิทเรื่องลงรถละก็จะเผี๊ยะให้เชียว -*-
โดย: harry IP: 180.180.170.201 วันที่: 23 มกราคม 2554 เวลา:15:13:57 น.
|
Historicus
Rss Feed Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] คุณพ่อลูกสอง (ตัว) Waltz in B minor, Op. 69, No. 2 by Frédéric Chopin Friends Blog
Link |