|
|
ถนนโลกีย์ 48
ถนนโลกีย์ 48
Nov 26 09:40 Am
เหล้าแบนที่สองหมดไปแล้ว ผมยังนั่งนิ่ง ในมือคลึงเพจเจอร์อยู่ไปมา
ผมจะไม่เมาหรอกวันนี้ เรื่องที่ต้องทำคืนนี้จะต้องใช้สติ ไม่ใช่ความบ้าระห่ำ
กว่าสามชั่วโมงแล้วที่เรานั่งกันอยู่หน้าร้านกาแฟเก่าๆข้างๆตลาดสดเมืองระยอง
ผมยังรอข่าวสารจากแตนอยู่ และก่อนที่เข็มสั้นนาฬิกาจะจิ้มเข้าที่เลขสี่ เพจเจอร์ในมือผมก็สั่นระรัวขึ้น
ผมลุกพรวดพราดไปที่ตู้โทรศัพท์ ขวดโซดาบนโต๊ะล้มโครมจนจักรสะดุ้งเฮือก...
แล้วเดินกลับมาด้วยอารมณ์ที่ดีขึ้น อืมม.. หวังว่าข้อมูลจากแตนจะไม่คลาดเคลื่อนนะ
"ไปกันเถอะ... ได้เวลาละ กูต้องเตรียมของอีก" จักรพยักหน้ารับ ส่งเป้สัมภาระให้ผม แล้วเดินลิ่วนำหน้าไปที่ไอ้ตั๊กแตนยักษ์ที่ยืนจังก้าอยู่กลางแดด
................................................
วัตถุประสงค์จริงๆที่ผมมาเมืองนี้ ก็แค่..... พักชีวิตสักครู่ แต่ก็ไม่ได้ดังที่หวัง
ที่ได้มามันมากเกินจริง... มันมากเกินไป
ชีวิต... มันไม่เคยมีอะไรพอดี ถ้าไม่มากเกินไป ก็ขาด...
มันไม่มีที่ให้ยืนเงียบๆได้สักครู่หนึ่งเลยหรือไงกันวะ
แต่ก็อีกนั่นแหล่ะถ้ามันมีขึ้นมาจริงๆ... ผมจะก้าวเข้าไปยืนตรงนั้นมั๊ย???
ก็ต้องมีสักครั้งในชีวิตคุณ..... ที่ต้องตื่นมาพร้อมกับคำถาม และหลับไปพร้อมกับคำถามใหม่
พวกคุณจัดการมันยังไงกันนะ... ผมอยากรู้จริงๆ หรือก็แค่ปล่อยให้มันผ่านไป......
ภวังของผมถูกสะกิดให้กระโดดหนีไป จากปลายนิ้วของจักร
มันพยักหน้าให้ผมดูรถยนต์เป้าหมายของเราที่ลดความเร็วเข้ามาจอดหน้าร้านอาหารรัสเซียแห่งหนึ่งในซอยตื้นๆจากพัทยาเหนือ
ผมมองตาม แล้วประเมินกำลังคู่ต่อสู้เงียบๆ ซอยนี้ไม่เปลี่ยว แต่ก็ไม่คึกคัก พัทยาจะเริ่มตื่นจริงๆก็ต้องหลังจากเที่ยงคืนไปแล้ว
ฝรั่งหนุ่มรัสเซียหน้าตาดีอายุไม่น่าจะเกินสามสิบ พร้อมเด็กหนุ่มท่าทางห้าวจัดสองคนเดินตามเหมือนเงา ท่าทางพวกมันดูสบายๆและไม่วิตกกังวลอะไร
ก็ดี... ผมก็อยากให้มันเป็นอย่างนั้น งานจะได้ง่ายขึ้น.....
จักรขยับปีกหมวกแก็ปให้ลงมาคลุมหน้าก่อนก้าวเข้าไปที่รถ ผมกระชับปืนลูกซองที่มีถุงผ้าห่อเอาไว้แน่น คอยระวังหลัง....
หลังจากนั้น.... เราก็เริ่มรอ......
ก่อนที่นาฬิกาข้อมือจักรจะบอกเวลาว่าเกือบจะพ้นเส้นแบ่งของกลางคืนกับกลางวันแล้ว ไอ้รัสเซียก็เดินกลับออกมาจากร้าน
มันเดินหัวเราะร่วนถูกอกถูกใจตรงไปที่รถ.... ซึ่งเกือบจะพร้อมกับผมและจักรที่ก้าวเข้าประชิดตัวมันจากด้านหลัง
จักรทิ่มปากกระบอกปืนลูกซองพรวดเข้าที่เอวไอ้อเล็กซ์ มันอุทานอะไรออกมาคำนึงพร้อมกับอาการสะดุ้งเฮือก
การ์ดทั้งสองของมันฉากตัวออกตามสัญชาตญานพร้อมฉกมือลงไปที่เอว
แต่ก็ไม่เร็วไปกว่าผม ที่เปิดเสื้อแจ็กเก๊ตโชว์ให้พวกมันทั้งสามคนดูว่า ที่คอผมมีระเบิดมือเอ็มยี่สิบหกคล้องคออยู่สองลูก และนิ้วชี้ขวาผมก็เกี่ยวอยู่ในห่วงสลัก
มันได้ผล ปฏิกริยานั้นหยุดลงทันที.....
จักรกระชากลำกล้องปืนลูกซองเอาเสียงข่มขวัญอีกที เท่านั้นแหล่ะ... มือหกข้างก็ถูกยกชูขึ้น เป็นเชิงยอมจำนน
ผมปิดแจ็กเก๊ต ยกนิ้วขึ้นแตะริมฝีปากก่อนส่งเสียง " ชู่ส์...... " นะ... ก็ผมต้องการความเงียบนี่หว่า.....
ฝรั่งที่หน้าขาวอยู่แล้วเริ่มซีดขาวมากขึ้น อืมมม... ชาติไหนในโลกที่ไม่กลัวตายกันบ้างวะ
ผมคว้าข้อมืออเล็กซ์มาสับกุญแจมือเข้ากับข้อมือผมกลางอาการขัดขืนเล็กน้อย แต่ก็ยอมโดยดีหลังจากที่ถูกลูกซองจิ้มเข้าที่เอวแรงๆอีกที........
เอาล่ะ ทีนี้เราก็อยู่ด้วยกันแล้ว....
จักรพยักหน้าให้ผมก่อนที่จะถอยไปพิงกำแพงแต่ปลายกระบอกยังจ้องเขม็งไปที่ไอ้สองตัวนั่น
ไอ้หัวหยิกของผมส่งสัญญานมือให้บอดี้การ์ดชั้นเลวทั้งสองตัวเอามือลง เราต้องการเจรจา สภาพที่มีคนยืนยกมืออยู่ ย่อมไม่ใช่การเจรจา...
ผมชี้ไปที่เบาะหลังรถ อเล็กซ์ทำสีหน้าเข้าใจก่อนเปิดประตูรถเข้าไปนั่งโดยมีผมตามเข้าไปติดๆ.....
"มึงเป็นใครวะ..." ภาษาอังกฤษสำเนียงรัสเซียที่แม่งฟังโคตรยากถูกสำรอกออกมา
ไม่แปลก.... ตอนนี้มันตั้งสติได้แล้ว ทหารเก่าอย่างมันคงรู้สึกโกรธไม่น้อยที่ถูกเด็กวัยรุ่นไทยอย่างผมลบเหลี่ยม....
"กูเป็นเพื่อนมึง... " ผมยิ้มให้มัน แต่มือขวาก็ไม่ได้ปลดตัวเองออกจากห่วงที่คอ...... ถ้าพลาด ก็ตายห่าด้วยกันตรงนี้แหล่ะ
"ฟัค... " อเล็กซ์สบถลั่น "มึงจะเอาอะไร..." หน้าที่ซีดขาวเริ่มแดงก่ำขึ้น
"กูไม่... แต่มึงนั่นแหล่ะที่ต้องการ... " ผมยังใจเย็น... ไม่ต้องรีบ ตอนนี้ผมยังเป็นต่อ....
"มึงพูดอะไร... ใครจะเอาอะไร..." อเล็กซ์เริ่มทำหน้างง ผมนึกขอบคุณผู้ปกครองผมในใจที่เคี่ยวเข็นให้ผมเรียนภาษาอังกฤษ..
"ใครบางคน.. อยากให้มึงตาย... " ผมโยนออกไปมั่ง อเล็กซ์เริ่มสงบลง แววตาของมันเริ่มครุ่นคิด...
"ใคร.... " เราเงียบกันอยู่อึดใจก่อนที่มันจะถามขึ้น...
"ไอ้ตง พี่ไอ้กวงที่มึงเล่นไป...." อเล็กซ์เงียบกริบ มันทำไม่ทำผมไม่รู้ แต่ตอนนี้คำแก้ตัวของมันไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว
"แล้วทำไมมึงไม่ทำ..." มันมองหน้าผมเขม็ง
ผมยักไหล่ " มันจ้างกูถูก... มึงน่าจะจ่ายได้ดีกว่า " ผมยักไหล่อีกที
มันพยักหน้าช้าๆเชิงเข้าใจ... " แต่ถ้ามึงจ่ายได้ถูกกว่า..... กูก็จะทำ...." ผมสำทับไปพร้อมกับยักไหล่อีกทีพร้อมขยับนิ้วขวาไปมาเพื่อเพิ่มความเครียด...
"เท่าไหร่.. มันให้มึงเท่าไหร่.." อเล็กซ์ลนลานถามพลางเหลือบมองลูกเกลี้ยงที่คอผมอย่างหวาดระแวง
"สองแสน.." ผมปล่อยมือขวา ล้วงกระเป๋าหยิบลูกกุญแจมือออกมาไขมันออกจากข้อมือผม การเจรจาเริ่มมีน้ำหนัก ผมอยากให้ระหว่างเรานุ่มนวลขึ้น
อเล็กซ์สะบัดข้อมือ แล้วใช้มืออีกข้างถูที่ข้อมือไปมา
"มึงออกไป ก็เจอเด็กกู... " ผมบุ้ยปากให้อเล็กซ์มองไปที่จักร มันพยักหน้าเชิงเข้าใจ
"มึงจะเอาเท่าไหร่... " มันเงียบไปอึดใจก่อนจะถามผม
"สี่แสน ภายในสิบห้านาทีนี้.... " ผมยื่นข้อเสนอ.. อเล็กซ์เงียบ ผมรู้ว่ามันกำลังคิด
ไม่เป็นไร มันจะเชื่อไม่เชื่อผมไม่รู้ แต่ที่มันเชื่อแน่ๆคือระเบิดสองลูกในคอผม ทหารอย่างมันมองออกอยู่แล้วว่ามันจริงหรือปลอม
ถ้าผมบ้าพอที่จะเข้าประชิดตัวมันได้ขนาดนี้ ผมก็น่าจะบ้าพอที่จะดึงสลักออก ผมภาวนาให้มันคิดอย่างนั้นนะ....
"ตกลง... แต่กูมีข้อแม้นะ.. " ผมพยักหน้าทั้งที่ในใจลิงโลดสิ้นดี
"กูต้องการรายละเอียดของไอ้ตง ที่อยู่ ลูกน้อง ทุกอย่าง กูต้องการเดี๋ยวนี้... "
ผมยิ้มให้มัน แล้วล้วงกระเป๋าหลัง หยิบกระดาษเอสี่ที่มีข้อมูลล่าสุดทุกอย่างของไอ้ตงที่แตนไปหลอกเอามาจากไอ้ดวงให้อเล็กซ์
อเล็กซ์รับไปคลี่ดู ก่อนที่จะลดกระจกแล้วเรียกลูกน้องมันเข้ามาหา ก่อนจะสั่งให้ไปเอาเงินสดจากสำนักงานของมันมาให้เรา
ไอ้เด็กห้าวมองหน้าผมงงๆแว่บนึง... ผมยิ้มหวานที่สุดในชีวิตให้มัน....
อเล็กซ์ดูมีท่าทีผ่อนคลายขึ้น.. เรารู้เท่ากัน... ว่ามันไม่ตายตอนนี้แน่ๆ หนึ่ง.
ซึ่งอันนี้ผมรู้มาก่อนหน้านี้แล้ว.. เพราะไม่ว่าจะยังไง ผมก็ไม่มีวันดึงไอ้ห่วงบ้านี่
ผมแค่พนันกับตัวเอง เกจนหมดหน้าตัก จำไม่ได้เหรอครับว่า ผมบอกคุณแล้ว ว่าผมไม่ชอบการพนัน....
ที่ผมเล่นอยู่ทุกวันนี่ ก็เบื่อที่จะลุ้นเต็มทีแล้ว...
สอง.มันใช้เงินซื้อชีวิตตัวเอง ถ้าผมได้เงิน ผมจะฆ่ามันทำไม... มันคงเชื่ออย่างนั้น ซึ่งมันก็ถูกอีกนั่นแหล่ะ
ผมยืดตัวพิงเบาะหลัง... อืมมม รถเยอรมันนี่เบาะมันนุ่มจริงโว๊ย....
"จะมีใครมาอีกมั๊ย... " อเล็กซ์ทำลายความเงียบขึ้น ผมยิ้มในใจ...
"มี... ถ้ากูทำไม่สำเร็จ... " ผมเอื้อมมือไปตบหน้าขามัน " อันนี้เดี๋ยวกูแถมให้ " ผมหันไปจ้องตามัน
"มึงจะบอกกูคืนนี้เลยมั๊ย.... " มันจ้องผมตอบ
"คืนนี้... " ผมพยักหน้าให้..
"คืนนี้แน่นอน"
.................................
-มีต่อ-
| Create Date : 13 พฤศจิกายน 2552 |
| Last Update : 17 พฤศจิกายน 2552 10:32:42 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 519 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: aftertime  วันที่: 17 พฤศจิกายน 2552 เวลา:10:30:20 น. |
|
|
|
| โดย: แจ่มใส IP: 125.25.131.83 วันที่: 17 พฤศจิกายน 2552 เวลา:13:47:57 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ผู้ผ่านทาง
เพื่อนร่วมเวลา
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
ช่วงนี้งานยุ่งมากจริงๆ
ไงก็ขอบคุณที่แวะมา
อบอุ่นดีครับที่มีคนมาแวะเวียนไม่ขาดสาย
จะรีบอีดิทมาลงต่อนะครับ ขอโทษอีกทีนะครับ