ถนนโลกีย์ 46

ถนนโลกีย์ 46

Nov 25 09:44 Pm

"แล้วพี่จะเอาไงต่อวะ ?" จักรวางเบียร์ขวดเล็กลงบนโต๊ะไม้ไผ่ที่สู้อุตส่าห์ลากออกมาริมหาด แสงไฟจากรีสอร์ทข้างๆเผื่อแผ่มาถึงเรา ทำให้มันไม่มืดจนเกินไปนัก
"กูอยากให้มันจบ.. ไม่มันก็กู" เพื่อนรุ่นน้องพยักหน้า หัวคิ้วขมวดมุ่นเข้ามาหากัน คำถามนี้เกิดขึ้นหลังจากที่ได้รู้เรื่องคร่าวๆของผม
เราสองคน ไม่ใช่ญาติก็เหมือนญาติ เหมือนเราถูกชีวิตทำร้ายจนต้องมาดูแลปกป้องกันเอง
ผมเบื่อคำถามนี้.. แต่ก็เข้าใจ ผมเป็นตัวหนึ่งในเกมส์ เป็นตัวนึงที่ชี้ความเป็นไปของเกมส์ ผมตอบไม่ได้ แล้วใครจะตอบ
ผมปิดเกมส์ แล้วเดินหนีออกไปเลยก็ได้ แต่นกล่ะ... เฮียตงรู้ทุกอย่างที่ประกอบขึ้นมาเป็นตัวนก รู้จักแม่เธอ ครอบครัวเธอ ที่เรียน ที่ใช้ชีวิต
เกมส์ผมอาจจะหยุดได้ แต่มันก็หมายความว่า เธอจะต้องสู้มันแต่เพียงลำพัง
ถ้าผมจะไม่ทิ้งเธอเอาไว้ ผมก็ต้องใช้เงิน มันน่าจะไม่น้อยเลยทีเดียว.. เงินๆๆๆๆๆ แม่งเป็นรากของปัญหาทุกอย่าง...
ใจผมตอนนี้ กำลังคิดและลงมือทำในสิ่งที่มันไม่น่าจะเป็นไปได้
แต่มันก็ต้องลอง ถ้าเราชนะ มันก็คุ้ม... แต่ถ้าไม่.... ก็นะ.......
เรื่องความผิดพลาดน่ะ ไม่มีใครอยากให้มันเกิดหรอก ใครๆก็อยากให้มันดีหรือคิดว่าจะดีทั้งนั้น ตอนเริ่มลงมือทำ แต่ผลมันจะเป็นอย่างไรนั้น มันก็อีกเรื่อง
ผมหนีมาหลายครั้งแล้ว แต่ครั้งนี้ผมจะไม่!!!!!!!!!!!!

"แผลมึงเป็นไงบ้างล่ะพี่..." จักรบุ้ยปากมาที่ชายโครงผม ผมก้มลงดูมัน อืม.. มันเริ่มจะหายละ มีดอันเล็กไม่ได้เปิดปากแผลเท่าไหร่นัก
ปลายมีดที่แหลมและคมกริบ ปักแน่นเข้าตรงกระดูกซี่โครงเกือบจะพอดี ถ้าต่ำกว่านั้นซักสองมิล มันคงเลยเข้าไปที่หัวใจ
"น่าจะหายแล้วนะ.. พรุ่งนี้คงต้องเริ่มทำตัวเองให้แข็งแรงแล้วว่ะ.." ผมตอบยิ้มๆ
"อย่าหักโหมมากนะพี่... " จักรทำบรรยากาศให้ตึงเครียดน้อยลงพลางชายตาล้อเลียนไปที่เหนือหาด เมื่อเห็นนกเดินถือเบียร์เข้ามาเสิร์ฟเราสองคนเพิ่ม
"ยากว่ะ... เรื่องนี้ขอ..." ผมมองตามแล้วหัวเราะให้จักร เพื่อนหัวเราะตอบจนตาหยี จะมีก็แต่นกที่ทำหน้างงๆเมื่อเดินมาถึงพร้อมกับตอนจบของหัวข้อสนทนาของเรา

จักรงัดเอาห่อกัญชาขึ้นมาคลี่บนโต๊ะ มันเป็นกระดาษที่ฉีกมาจากนิตยสารเล่มใดเล่มหนึ่ง ม้วนเนื้อกัญชาไว้เป็นแท่งกลม พับหัวพับท้าย
ที่นี่... เราเรียกมันว่า'หลอด'
ราคาของหลอดนี้ก็น่าจะซัก สามร้อยละมั๊ง มันไม่ได้มาจากที่อื่นหรอก ต้นมันก็อยู่ในเกาะนี่แหล่ะ มันถูกปลูกแทรกๆแซงๆไว้ในป่าบนภูเขาใกล้แหล่งน้ำขนาดใหญ่
แปลกมั๊ย... ที่ไม่มีใครหามันเจอ...
ไอ้เจ้านี่ละมัง ที่เพื่อนรุ่นน้องของผมใช้มันลดความเจ็บปวดจากความสูญเสียหลากหลายในชีวิต ผมคิดตามขณะที่เห็นจักรหยิบห่อเล็กๆที่ซ่อนอยู่ห่อใหญ่อีกทีออกมา
มันคือเนื้อกัญชาที่ถูก'ยำ'แล้ว ซึ่งก็คือกัญชาหั่นฝอยผสมบุหรี่และปรุงด้วยสารพัดวิธีแล้ว....
จักรจุดมันอย่างไม่เกรงอกเกรงใจใคร แล้วอัดควันเข้าปอด จนเห็นไฟที่บุหรี่วิ่งเป็นทางยาวก่อนที่จะปล่อยควันขาวขึ้นโต้ลมทะเลเป็นลำ

กลิ่นหอมเอียนของมันลอยฟุ้งไปทั่วหาดแล้วกระจายหายไปตามแรงลม มันเป็นกลิ่นเฉพาะตัว
ซึ่งคนที่เคยผ่าน ก็จะรับรู้ได้ในทันที แต่ว่า... ที่นี่... ตอนนี้.... ไม่มีใครสนใจใคร....
ปัญหาอย่างเดียวซึ่งถ้าจะมีก็คือ การถูกขอแบ่งซื้อจากคนคอเดียวกันที่ได้กลิ่น
ผมส่ายหน้าอีกเช่นเคย เมื่อจักรส่งให้ นอกจากเหล้า บุหรี่ ความรักและชีวิตแล้ว ผมก็ไม่เคยคิดที่จะเมาอย่างอื่นอีก
เพื่อนรุ่นน้องผมตาเริ่มหรี่ปรือ ก่อนส่งบุหรี่ยัดใส้ให้นก เธอทำตาโตก่อนที่จะหันมามองหน้าผมเชิงขออนุญาต ผมพยักหน้าให้
นกรับไป ทำท่าทีกลัวๆกล้า แต่แล้วก็ตัดสินใจสูบเข้าไปในคอพร้อมทำท่าเลียนแบบจักร เธอทำคอย่น ก่อนที่เริ่มสำลักควันอย่างเอาเป็นตาย
จักรหัวเราะชอบใจที่แกล้งนกได้ ส่วนผมคาดเอาไว้อยู่แล้ว ว่ามันจะต้องออกมาแบบนี้.... มันจะเป็นไปได้ยังไงเล่า แม้แต่บุหรี่ธรรมดาเธอยังไม่เคยสูบ
ทำไมผมไม่ห้ามน่ะหรอ... ก็เพราะตลอดชีวิตผม ไม่เคยเห็นใครห้ามใครเรื่องนี้ได้
คนที่ไม่ ก็จะไม่จริงๆ ไม่ว่าจะถูกชักจูงสักแค่ไหน.......
แต่คนที่แม่งจะเอา ให้ขวางยังไงมันก็ดิ้นรนกันมาจนได้......
และก็มีอีกประเภทคือ ลองแค่สนองความอยากรู้อยากเห็นเท่านั้น....
ชีวิตก็แบบนี้ มันต้องลอง ถึงจะรู้.....

"กูไปด้วยพี่..." จักรยืดตัวขึ้นนั่งตรงๆตาส่อแววจริงจัง หลังจากนกออกไปหาเครื่องดื่มเพื่อลดอาการแสบร้อนของลำคอตัวเอง
ผมคิดนิดนึง "นี่มันไม่ใช่เรื่องมึงนะเว้ย..." ผมพยายามเตือนสติมัน
จักรส่ายหัว "กูเบื่อว่ะพี่ อยากไปหาอะไรเล่น" จักรยกบุหรี่ยัดใส้ขึ้นดูดเป็นคำสุดท้าย ก่อนยิ้มให้ผม " อีกอย่าง... พี่แบ่งเงินให้ผมหน่อยก็แล้วกัน ตอนนี้อยากจะได้ซักห้าหมื่น"
ผมพยักหน้าให้ "แต่ถ้าไม่สำเร็จ... กูก็ไม่มีแบ่งนะ" จักรยิ้มให้ผมแทนคำตอบ เรายกขวดเบียร์ขึ้นชนกันแทนการตกลง...
ผมรู้ว่าเงินมันแค่ผลพลอยได้ ไอ้บ้าจักรมันเสพติดความตื่นเต้น หลังจากอุบัติเหตุ ความตื่นเต้นในชีวิตที่เคยมาจากการแข่งขันคงหายไป
เพื่อนคงอยากจะให้อะดรีนาลีนฉีดพล่านทั่วร่างกายอีกครั้ง บวกกับเลือดระอุอุ่นของวัย
ความสมเหตุสมผลก็จะถูกถอดวางกองเอาไว้ที่พื้น แต่เอ... พวกเรามีเหตุผลกันตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

ผมตัดสินใจแล้วว่ะคุณ ผมตัดสินใจที่จะกลับไปเล่นเกมส์นี้ต่ออีกครั้ง กลับไปล่อกับแม่งอีกสักตั้ง..
ไม่ต้องถามถึงโอกาสที่จะชนะ ค่าของมันเกือบจะเท่ากับศูนย์
แต่ถ้าผมไม่เริ่มเล่น แล้วปล่อยให้พวกมันเล่นกันก่อน คำว่าแพ้ อาจจะไม่เพียงพอสำหรับพวกมันก็ได้
เพราะงั้น.. เราเลยต้องกลับไปเล่นกันต่อ ฟังดูโง่ใช่มั๊ยครับ... ยังหรอก เรื่องที่ผมจะทำหลังจากนี้ มันโง่บัดซบยิ่งกว่านี้หลายเท่านัก...

นกเดินกลับมาแล้ว ฤทธิ์กัญชาคงแทรกเข้าไปในสมองเธอได้บางส่วน ตาเธอหวานขึ้น และเริ่มหัวเราะอารมณ์ดีกับแทบทุกหัวข้อสนทนาของเรา
และราวกับว่าเธอกับเพื่อนรุ่นน้องผมรู้จักกันมาซักสิบปี เสียงเธอเริ่มดังขึ้น และคิกคักอยู่ตลอดเวลา
อืม..... คืนนี้ผมปล้ำผู้หญิงเมาดีกว่าว่ะ......

...........................................................
...........................................................

หาดทรายตอนเช้าที่น้ำทะเลจากไปแล้ววิ่งได้สนุกมาก มันมีสปริง ทำให้ไม่สะเทือนข้อเท้าจนเกินไปบวกกับอากาศที่แสนสดชื่น รวมถึงการปรนนิบัติชั้นยอดจากนก
ทำให้ผมเริ่มดีขึ้นเป็นลำดับ เช้านี้เป็นเช้าที่สี่แล้วที่ผมออกมาวิ่งแบบนี้ จริงอยู่เวลาแค่สี่วัน มันไม่ได้ช่วยให้ผมวิ่งเร็วขึ้นหรอกนะ
แต่ที่ผมต้องการจะเช็คจริงๆก็คือ ถ้าจะต้องวิ่งกันจริงๆ ผมจะวิ่งได้เท่าไหร่ และไกลแค่ไหน นั่นต่างหากที่ผมอยากรู้
จักรกลับมาถึงเกาะแล้วเมื่อวาน หลังจากที่ออกไปหาของที่ผมต้องการถึงสองวัน
เพื่อนรุ่นพี่ของจักรซึ่งเป็นอดีตนักรบรับจ้างที่ตราดให้ความช่วยเหลือเรามาเป็นอย่างดี
ระเบิดเอ็มยี่สิบหก ผิวเรียบชนิดขว้าง อยู่ในสภาพที่พร้อมใช้งานสามลูก อืมใช่ คุณอ่านไม่ผิดหรอก... ระเบิดว่ะ..
ผิวมันสีเขียวจัด และดูไม่มีพิษสงอะไร... ถึงมันจะร่วงหล่นลงบนพื้นซีเมนต์อย่างที่ผมเผลอทำก็เถอะ
มันจะทำงานก็ต่อเมื่อสลักหลุดออกจากตัวภายใต้เวลาที่กำหนดเอาไว้เท่านั้น...
ปืนลูกซองห้านัดที่ถูกตัดลำกล้องจนสั้นเพื่อให้สะดวกในการพกซ่อนพร้อมลูกกระสุนอีกสองกล่อง
พานท้ายไม่ได้ตัดหรอกนะ การยิงลูกซองด้วยมือเดียวเหมือนในหนัง ก็คือการฉีกง่ามมือของคุณเองด้วยแรงถีบจากปืนนั่นแหล่ะ มันไม่ใช่เรื่อง
ทำไมผมต้องใช้มันน่ะหรอ ก็เพราะคุณสมบัติชนิดเยี่ยมของปืนประเภทนี้คือ มันสามารถส่งลูกกระสุนออกไปเป็นห่าฝนตะกั่วได้จากการยิงเพียงครั้งเดียว
เหมาะมาก สำหรับพวกหมาหมู่ อ้อ... ยังมี ปืนลูกโม่ขนาดเล็กที่ขนาดลูกแค่.22ลำกล้องสั้นสองนิ้วอีกกระบอก อันนี้.. ผมเน้นเป็นพิเศษ
เดี๋ยวบ่ายนี้ ผมจะพานกขึ้นไปหัดยิงบนเขา เสียงที่เบาเหมือนประทัดดอกเล็กๆของมัน จะไม่ดึงความสนใจของใครหรอก
ชาวบ้านแถวนี้จะใช้มันยิงนกหนู หรือไม่ก็ปลาตัวโตที่ขึ้นมาเรี่ยผิวน้ำ
เธอเกลียดปืน และความรุนแรงทุกประเภท แต่ก็นั่นแหล่ะ บางที ความรุนแรงจะหยุดได้... ก็อาจจะต้องใช้ความรุนแรงด้วยกันเท่านั้น
จริงแล้ว ผมยังต้องการอุปกรณ์เสริมอีกสองสามรายการ แต่ไม่เป็นไร มันพอจะหาซื้อได้ ในวันที่ผมจะกลับเข้าฝั่ง...
อ้อ.. ยังมีหนังสือของผู้หญิงเล่มหนาๆอีกสามเล่ม อันนี้ผมติดมาให้นก ทำไมน่ะหรอ...
เพราะผมตั้งใจที่จะไม่เอาเธอกลับไปด้วย มันเสี่ยงเกินไปสำหรับรอบนี้ นกจะอยู่ที่รีสอร์ทชั้นดีสองวัน
อ่านหนังสือสามเล่มนี่ให้จบเพื่อรอผมกลับ( ถ้าผมกลับ ) ระหว่างนั้น มีใครมารบกวน ก็ซัดเข้าให้ด้วยปืนกระบอกจิ๋วนั่นซะ
เพื่อนรุ่นน้องผู้หญิงคนนึงของจักร ถูกผมจ้างให้มาอยู่เป็นเพื่อน ถ้ามีเรื่องไม่คาดฝัน ก็ให้เด็กพานกออกจากเกาะด้วยเรือเร็ว
แล้วไปเจอที่จุดนัดของเราที่ระยองได้เลย อาจจะต้องกล่อมกันนานทีเดียวเลยล่ะ ถ้าจะให้เธอยอม...
แต่นกไม่มีทางเลือกหรอก....

เพราะผมเลือกมันไปแล้ว..............

ผมทวนแผนทั้งหมดกลับไปกลับมาระหว่างการวิ่งเหยาะๆอีกครั้ง และหวังว่ามันจะไม่ผิดพลาดเหมือนครั้งที่ผ่านมา

พรุ่งนี้... ผมจะออกจากที่นี่ ข้ามทะเลกลับไปเดินที่ถนนนั่น ถนนโลกีย์

-มีต่อ-

Create Date : 11 พฤศจิกายน 2552		0 comments
Last Update : 11 พฤศจิกายน 2552 13:31:11 น.
Counter : 674 Pageviews.
Share Tweet