Bloggang.com : aftertime : ถนนโลกีย์ 44

ถนนโลกีย์ 44

ถนนโลกีย์ 44

Nov 24 03:19 Pm

ทางเดินไม้ไผ่ที่ผูกติดกันแคบๆ ยอบตัวจมลงในน้ำตามแรงเหยียบของผม
หัวใจของผมเต้นรัวจนแทบจะกระดอนออกจากปาก เป็นอีกครั้งที่ผมกลับมาที่บึงนรกนี่...
ผมรู้ว่ามันเป็นความฝัน แต่ผมก็บังคับตัวเองให้ตื่นไม่ได้
แพที่มีกระท่อมหลังเล็ก ผูกรออยู่ปลายทางเดินไม้ไผ่สี่ห้าลำที่ซ้อนกันไปมา ไม่มีราวจับ ผมต้องทรงตัวอยู่บนมันให้ได้
อืม.. ใช่ กระท่อมบ้านั่นแหล่ะที่ผมไม่เคยเดินไปถึง ทุกครั้งที่จวนเจียนจะสำเร็จ ก็จะโดนไอ้ปลานรกนั่น โผนขึ้นมาลากลงไปทุกที
แต่ครั้งนี้ดูผิดปกติ ไม่มีแรงกระเพื่อมของผิวน้ำ มันเรียบเหมือนกระจก ท้องฟ้าก็โปร่งสีเย็นตา
บางที... ฝันครั้งนี้ ผมอาจจะไปถึงกระท่อมบนแพนั่นได้
ผมเริ่มสงบลง.... หัวใจผมก็เริ่มเต้นช้าลง.....
แต่....................
ผมกลับเปลี่ยนใจที่ก้าวต่อไปให้ถึง มันอาจจะมีเรื่องใหม่ๆรออยู่ในกระท่อมนั่น ผมไม่ได้กลัว ตอนนี้ผมกำลังเป็นสุขกับตรงนี้... แต่อีกเดี๋ยวผมไปแน่
ถ้า..................
ไม่มีกลิ่นกาแฟหอมๆนั่น ... กาแฟอะไรวะ?

"ตื่นแล้วหรอคะ..." เสียงหวานๆเข้ามากระเทาะอาการง่วงงงของผมให้ค่อยๆหลุดออก....
เพดานสีขาวเข้าสู่สายตาเป็นอย่างแรก ท้องฟ้านั่นหายไปแล้ว
นกนั่งคุกเข่าอยู่ข้างๆผม เสื้อยืดตัวโหลมโคร่งสีขาวของผมดูจะไปกันได้ดีกับเปียคู่ที่ถักไว้หลวมๆของเธอ
อืม... ถ้านี่เป็นสวรรค์ ผมก็หวังว่านางฟ้าผมเปียคนนี้ จะทำเสียงแบบนี้กับผมคนเดียว...
ผมแกล้งรวบตัวเธอลงมากอดที่เตียง เธอดิ้นขลุกขลักแต่ก็หัวเราะเสียงใส
จนเมื่อรู้ตัวแล้วว่าสู้แรงผมไม่ได้ เธอจึงเปลี่ยนเป็นกอดตอบ แล้วกระซิบที่หูผมแทน
"อื๋อ... นกชงเองหรอ..." ผมแปลกใจเล็กน้อย ก็เราไม่มีอุปกรณ์อะไรกันเลยนี่นา
เธอยันตัวขึ้นนั่งคุกเข่า "เปล่าค่ะ.. แต่นกไปยกมาให้พี่เองเลย"
ผมขยับตัวจะลุกขึ้น แต่ก็เจ็ปแปลบที่ชายโครงจนต้องหยุดการเคลื่อนไหว สีหน้าผมคงเปลี่ยนไป
นกถึงได้ขมวดคิ้วจนเป็นปมแบบนั้น ผมฝืนหัวเราะให้เธอ.. มันคงกร่อยน่าดู เพราะเธอไม่ได้ยิ้มตามไปด้วย

บนโต๊ะอาหารกึ่งรับแขกที่มีเก้าอี้สองตัวนั้น มีกาแฟควันฉุยกลิ่นหอมจัด ข้าวต้มปลา และน้ำส้มคั้นสดอีกหนึ่งแก้ว
ผมกวาดทั้งหมดลงท้องไม่ถึงห้านาที ขณะที่นกนั่งอมยิ้มดูอยู่
อืม.. ความรักมันดีอย่างนี้นี่เอง สุขใจทั้งคนให้ และคนได้รับ
ผมพึมพัมขอบคุณเธอ... นกยิ้มตอบ
"พี่เอาอีกชามมั๊ยคะ... เดี๋ยวนกเอามาให้" ผมส่ายหน้า แต่ตบมือลงที่ต้นขาเป็นเชิงให้เธอมานั่ง ผมอยากกินอย่างอื่นมากกว่าละ
เธอส่ายหน้า ยิ้มแบบรู้ทัน... "ไม่เอาหรอก.. ยังเช้าอยู่เลย... " ผมยิ้มให้.. แต่ก็ดึงมือเธอมานั่งบนตักจนได้ เธอหัวเราะคิก
ผมซุกหน้ากับหลังของเธอ มือล้วงซนเข้าไปในเสื้อ... เสียงหัวเราะเมื่อครู่เงียบลง เสียงครางในคออย่างพึงพอใจเข้ามาแทนที่..
ผมเลื่อนมือลงต่ำไปที่หว่างขาของเธอ สอดมือเข้าไปในบิกีนี่ตัวจิ๋ว อืมม... เธอพร้อมเร็วกว่าที่ผมคิดไว้แฮะ..
แต่ก่อนที่ผมจะทำอะไรได้มากกว่านั้น เสียงมอเตอร์ไซค์คุ้นหูก็แว่วมาแต่ไกล
ผมหยุดมือพลางถอนหายใจยาว นกก็หยุด เธอคงจำเสียงไอ้แก่ได้เหมือนกัน... แย่ชะมัด ผมพอจะรู้ว่าเธอคิดอะไร
ไอ้เหี้ยเอ๊ยย.. เมื่อไหร่มันจะจบซักที....

........................................................
........................................................

"มึงจะเอาไงต่อ... " งูทิ้งเสียงพร้อมๆกับไหลตัวเองไปตามพนักเก้าอี้ มือประสานที่หน้าอก ตามองขึ้นบนเพดาน
แตนหันมายิ้มฝืดๆให้ผมจากที่นั่งบนเตียง ส่วนนกนั่งขัดสมาธิกอดหมอนเอาไว้แน่น คางกดลงไปที่หมอน ตามองพื้นอย่างไร้จุดหมาย...
"กู........................ " หางเสียงผมถูกกลืนหายเข้าไปในคอ..... 'กูจะไปทำอะไรได้วะ??' ผมอยากตอบอย่างนี้ แต่ก็ไม่ได้พูดออกไป...

เป็ดเตลิดออกจากบ่อนตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว มันได้กลิ่นอันตราย ตอนเฮียตงเรียกไอ้เดียร์เข้ามาหา ก่อนหน้าที่เด็กไอ้เดียร์จะเจอกับผมไม่ถึงชั่วโมง
แต่ก็ไม่ก่อนที่จะโทรบอกงูให้รู้ถึงจุดนัด และให้รีบตามมาช่วยผม
ไอ้เดียร์กะกินสองต่อเข้าฮอท รวบไว้ทั้งของทั้งคน แต่มันอดแดกทั้งคู่ ไม่ต้องถามถึงความแค้นและการเสียหน้า
ที่มันแย่กว่านั้นก็คือ ไอ้ตี๋หน้าขาวที่โดนผมเล่นงาน เป็นน้องชายแท้ๆของไอ้เดียร์เอง... นั่นล่ะ......ถ้ามันปล่อยผมไว้ ตัวมันเองก็จะอยู่พัทยาลำบาก
ไอ้เด็กนั่นคงได้รับคำสั่งแค่ให้ดึงผมไว้ เพราะเป็ดบอกงูว่าพี่มันขนพวกมากันเองเลย ถ้าผมไม่เปลี่ยนจุดนัดไปมา ผมก็คงต้องสังเวยพวกมันไปแล้ว
ยังไม่หมดครับ...... อีกข่าวร้ายนึงก็คือ เฮียตงปล่อยข่าวว่าคนหักคอไอ้อเล็กซ์ คือผมกับเป็ด....
สรุป ตอนนี้ผมมีศัตรูสามทาง แม่ง... ช่างงดงามบรรลัยใส้..........

"กูจะหนี... " ผมหลุดออกมาจนได้ นกเหลือบมองผมนิดนึง ผมเห็นความดีใจวิบวับอยู่ในนั้น
งูพยักหน้าเหมือนไม่แปลกใจในคำตอบ ผมฝืนที่จะไม่หันไปมองแตน
"เงินแบ่งกันหมด เท่าๆกัน.." ผมอยากแสดงความขอบคุณเพื่อนเป็นครั้งสุดท้าย
" กูไม่เอาหรอก.. มึงต้องใช้ มึงมีกันสองคน กูยังพอมี.." งูบุ้ยปากไปทางนก
"แตนเอาที่พี่เป็ดให้ก็พอ... " แตนแทรกขึ้นมา ผมหันไปยิ้มให้..
"แล้วของล่ะ... " งูขมวดคิ้ว
อืมม... ของมันเป็นของร้อน ถ้าไม่รีบขาย มูลค่ามันน่าจะไม่ต่ำกว่าสี่แสน แต่คืนก่อนเราอยากรีบปล่อยเลยลดซะครึ่งนึง
แต่ตอนนี้... เราได้เงินก้อนนั้นมาแล้ว ของก็ยังอยู่...
มันเป็นเงินไม่น้อย....... ผมเริ่มลังเล ความโลภเริ่มคืบคลานเข้าสะกิดที่ปลายเท้าผม
ทำไมวะ.. ก็ผมเกือบต้องจ่ายด้วยชีวิตนี่หว่า ผมก็น่าจะตัดสินใจได้ซิวะ
งูขยับตัวขึ้นตรงๆ มองเขม็งมาที่ผม ผมเสหยิบแก้วกาแฟขึ้นมาจิบ
"กูเก็บไว้ก่อนละกัน เจอไอ้เป็ดแล้วค่อยว่ากัน" ผมฝืนยกสายตาขึ้นมองเพื่อน
งูพยักหน้าช้าๆ ท่าทางครุ่นคิด "แต่ไอ้เล็กซ์มันรู้แล้วนะว่าของอยู่ที่พี่.. " แตนอดรนทนไม่ไหว ก่อนจะลุกขึ้นมายืนข้างๆงู
"ก็เพราะงั้นไง.. กูเลยต้องเก็บไว้" ผมตัดบท แตนทำให้มันเข้าทางผมพอดี มันดูชอบธรรมและสมเหตุสมผล ผมเหลือบมองไปทางนก เธอยังก้มหน้านิ่ง...
"ทำไมมึงไม่คืนมันไป.. " งูเน้นเสียงเข้มขึ้น "พี่คืนเค้าไปเถอะ.. นกกลัว " นกเข้ามาเกาะแขนผมตอนไหนไม่รู้
"คืนกูก็โดนล่าอยู่ดี... " ผมยังยืนยันความคิดเดิม มันคุ้ม ถ้าผมคืนแล้วเรื่องมันจบ แต่นี่มันไม่จบนี่หว่า
"ที่สำคัญ มึงจะให้กูคืนใคร" ผมสบตาเพื่อนรักเต็มตา "ไอ้อเล็กซ์ หรือไอ้เดียร์.......แล้วถ้ามันไม่จบ มึงจะให้กูทำยังไงต่อ"
เพื่อนทั้งสองคนของผมเงียบ นกก็เงียบ... เหตุผลของผมมันไม่ผิด ถึงแม้ว่าตอนนี้มันไม่ใช่เหตุผลที่แท้จริงก็เถอะ
"เอางี้... กูเก็บไว้ก่อน เจอไอ้เป็ดเมื่อไหร่ กูจะตัดสินใจอีกที" ผมพยายามตัดบทอีกครั้ง
"ตามใจมึง... เรื่องนี้กูไม่เกี่ยวตั้งแต่แรกอยู่แล้ว " งูโยนกุญแจไอ้แก่โครมลงบนโต๊ะ แล้วโน้มตัวเข้ามาใกล้ผม
"กูไม่รู้นะว่ามึงคิดอะไรอยู่... กูแค่หวังว่ามึงจะคิดถูก... " เพื่อนผมสบัดยาวสลวยก่อนที่จะล้วงมือเข้ากระเป๋าหลังกางเกงยีนส์ แล้วเทลูกปืนกำนึงลงบนโต๊ะ
เสียงมันดังเกรียวกราวจนนกสะดุ้ง ผมชะงักแก้วกาแฟที่กำลังจะยกดื่ม...... สติเหมือนจะถูกกระชากกลับมา แต่มันก็แค่วูบเดียว...
"กูหามาให้.. เผื่อมึงต้องใช้" งูลุกขึ้นยืน ตบหลังผม ดึงนกเข้าไปกอด แล้วเปิดประตูออกไปเงียบๆ แตนหยิบเงินของเป็ดออกจากเป้ผม วางมันไว้ที่เดิม แล้วออกไปโดยไม่ร่ำลา
ผมยังนิ่งงัน... เรื่องที่เกิดขึ้นมันบานปลายลุกลาม ใครจะช่วยผมได้วะ นอกจากตัวผมเอง
เรื่องนี้มันยังไม่จบง่ายๆหรอก... และที่สำคัญ ผมรู้ดีว่า.. มันจบไม่ได้ด้วยการหนีแน่ๆ
โจทย์ก็คือ ผมมีศัตรูอยู่สามกลุ่ม อาวุธครบมือ และกระเหี้ยนกระหือรือที่จะเข้ามาขย้ำผม
ตัวช่วยก็คือ เงินที่เหลืออยู่แสนกว่าๆ โค้กอีกก้อนนึง ปืนกระบอก รถสองล้อติดเครื่องยนต์เน่าๆคันนึง และก็นก....
มันเป็นส่วนผสมที่ไม่ลงตัวเลยซักอย่าง อ้อ ยังมีผมที่สภาพไม่พร้อมอีกหนึ่งตัว

บ้าเอ๊ย.. ผมคิดอะไรไม่ออกเลยว่ะ
เอาล่ะ... อย่างแรกผมคงต้องรักษาตัวก่อน อย่างน้อยก็สักอาทิตย์นึง แต่ว่า มันควรจะเป็นที่ไหนดี
ผมมองดูนก เธอถอยกลับไปนั่งพิงหัวเตียง มือยังกอดหมอนเอาไว้แน่น ตามองทะลุผ่านกำแพงออกไปไกลแสนไกล....
ผมตัดสินใจได้ในทันทีที่เห็นสายตาเธอ.......................

ก็ได้วะ... กูอยากจะรู้เหมือนกัน... ว่ากูจะพาเค้าไปรอดรึเปล่า ไอ้พวกระยำ!!!!!!

-มีต่อ-

Create Date : 05 พฤศจิกายน 2552

Last Update : 6 พฤศจิกายน 2552 8:22:17 น.

1 comments

Counter : 575 Pageviews.

พี่อาฟคะ...มาเขียนต่อเร็วๆนะพี่

เราติดงอมแงมแล้ว เรื่องของพี่ ครบทุกรสเลย

โดย: ทะเลยามค่ำคืน IP: 58.240.33.6 วันที่: 5 พฤศจิกายน 2552 เวลา:20:17:36 น.