|
|
ถนนโลกีย์ 43
ถนนโลกีย์ 43
Nov 23 11:59 Pm
นกถอนริมฝีปากออก แต่ลิ้นของเธอยังวนเวียนสัมผัสกับปลายตัวของผมสลับกับการจูบเบาๆ เธอแนบตัวผมไว้ที่แก้มแล้วเปลี่ยนมาจูบที่ซอกขา.....
ระจูบนุ่มๆลงไปถึงหัวเข่า มือของเธอไม่ได้ละจากลำตัวของผม มันแข็งตึงเสียจนผมกลัวว่ามันจะระเบิดออก
สัมผัสอ่อนโยนจากมือของเธอยังดำเนินไปอย่างต่อเนื่องพร้อมๆกับปลายลิ้นที่บรรจงแตะแต้มย้อนกลับขึ้นมาที่อกผม
ผมรู้สึกเหมือนถูกลูกแมวตัวเล็กๆ วนเวียนดื่มนมจากอกที่คิดว่าเป็นแม่ของมัน มันช่างอบอุ่นและเปี่ยมไปด้วยความอาทร
นกค่อยๆผลักให้ผมนั่งลงบนโถกระเบื้องเคลือบ เธอคลานเข้ามาคุกเข่าและแทรกตัวเข้ามาระหว่างขา แขนทั้งสองของเธออยู่บนต้นขาผม
หน้าอกอูมสวยได้รูป เบียดเข้ามาจนปลายแข็งชันทั้งสองของมัน ระไปมากับต้นขาด้านใน ปากสวยคู่เดิมวนมาโอบรัดตัวของผมอีกครั้ง
แต่ครั้งนี้... ดูเหมือนมันจะร้อนแรงขึ้นกว่าเดิม ผมรู้สึกได้ถึงความเก้กังของเธอ นกไม่ได้เชี่ยวชาญ แต่เธอกำลังพยายาม
เธอกำลังเรียนรู้.. เรียนรู้จากการตอบสนองทางกายและเสียงครวญครางจากผม ทั้งที่อาจจะเป็นสัมผัสแรกที่เธอตั้งใจด้วยซ้ำไป
ลูกแมวตัวเล็ก กำลังมีความสุขกับสิ่งที่มันค้นเจอ.......
ผมลืมทุกอย่างหมดแล้ว ลืมเงิน ลืมศัตรู ลืมปัญหารายล้อม ผมรู้แต่ว่าห้องน้ำเล็กๆที่กรุ่นไปด้วยไอหมอกนี้ มีแต่ความสุข
มันมากเสียจนผมแทบทะลักทะลายมันออกมา ผมคงทำให้นกรู้สึก... เธอหยุด แล้วลุกขึ้นมานั่งคร่อมบนตัวผมแทน
ลำตัวผมอัดแน่นไปด้วยแรงปรารถนาจะแทบจะระเบิด มันเสียดสีไปมาอยู่ภายนอกและถูกอาบชะโลมด้วยความลื่นจากเธอ
ผมยิ่งเหมือนจะคลั่งเมื่อถูกลิ้นนุ่มๆสอดเข้ามาในปาก มือของเธอกอดคอผมไว้แน่น อกของเธอเบียดแน่นกับหน้าอกของผม
น้ำสบู่ที่ยังหลงเหลืออยู่บางส่วนก็เหมือนจะแกล้ง มันนิ่มและลื่น แต่นั่นก็ยิ่งทำให้เธออยากเอาชนะ ด้วยการกระชับตัวเธอเข้ามาหาผมอีก
ลำตัวผมกำลังร้อน มันร้อนเหมือนมีไฟลุกอยู่ มันทุรนทุรายเมื่อถูกบังคับให้ได้รับสัมผัสแต่เพียงภายนอก
ก่อนที่ผมจะขาดใจตาย นกก็เอื้อมมือลงไปหามัน แล้วสอดตัวผมให้อยู่ในตำแหน่งที่พร้อมจะเข้าไปหาเธอ
กล้ามเนื้อภายนอกที่ชุ่มฉ่ำ น่าจะช่วยให้ความร้อนบนตัวผมลดลง แต่มันก็ไม่ได้เป็นอย่างนั้น เหมือนมันจะร้อนขึ้นอีก
ผมดึงเธอเข้ามาหา นกโอนอ่อนผ่อนตาม.....
แต่มันก็ติดอยู่แค่นั้น ผมรั้งสะโพกของเธอให้เข้ามาหาอีก แต่เธอกลับถดตัวถอยออก มันคงจะเจ็บละมัง ไม่รู้สินะ ผมก็แค่เดา
นกผ่อนลมหายใจ เธอป้อนลิ้นเข้ามาในปากผมอีกครั้ง ผมก็ผ่อนแรงตาม ผมแค่เกาะกอดที่เอวเธอไว้เท่านั้น
ผมกังวลว่าเธอจะเจ็บ ทั้งๆที่อยากจะเปลี่ยนตัวเองให้เป็นสัตว์ป่าซะเดี๋ยวนั้น....
เลือดที่แผลผมค่อยๆซึมออกมา ผมไม่ยี่หร่ะมันหรอก ให้มันไหลออกมาจนหมดตัวตอนนี้ ผมก็ยอม...
เราเริ่มต้นกันใหม่อีกครั้ง นกมองตาผม มองลึกเข้ามาถึงหัวใจผม เธอกัดริมฝีปากล่างจนมันบุ๋มตามรูปฟันแล้วค่อยๆดึงตัวเองเข้ามาหาผม...
มันยังติดอยู่ที่เดิม แต่คราวนี้นกไม่ถอยออกไป เล็บของเธอจิกที่กลางหลังผมไว้จนแน่น เธอยกตัวเองให้สูงขึ้น แล้วค่อยๆทิ้งตัวเองลงมาตรงๆ
ผมดึงนกเข้ามาแนบกับตัว มุมที่ตั้งชัน กับน้ำหนักของเธอ รวมกับความตั้งใจ มันก็เริ่มเบียดเข้าไปได้อีกนิด....
เล็บของนกจิกแน่นขึ้นไปอีก ตัวผมกำลังจะผ่านส่วนที่ยากที่สุด เพื่อเข้าไปหาเธอ เข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของกันและกัน...
นกผวาเยือก พร้อมเสียงร้องในคอแบบที่พยายามจะกลั้นอย่างที่สุดแล้วเมื่อผมผ่านเข้าไป ภายในตัวของเธอรัดแน่นและเริ่มกระตุก
สวนกับภาพภายนอกที่เรายังนั่งกอดกันอยู่นิ่งๆ นกซบอยูที่บ่าผม ลมหายใจหอบเหนื่อยที่เต็มไปด้วยกลิ่นหอมหวานเย้ายวนเคลียคลออยู่ที่ต้นคอผม
และผมก็แทรกผ่านเข้าไปจนได้ มันบีดรัดแน่นเสียจนผมรู้สึก มือที่จิกหลังผมคลายออก เธอเปลี่ยนมาประคองแก้มผมเอาไว้แล้วเริ่มจูบที่ต้นคอผมอีกครั้ง
ผมจับกระชับเข้าที่สะโพกเธอ แล้วค่อยๆสอนเธอถึงจังหวะ ถอยออกไป แล้วจึงค่อยกลับเข้ามา...
เธอเริ่มเรียนรู้.. จังหวะของเราเริ่มสอดคล้องกัน จากเนิบช้า.. ก็เปลี่ยนเป็นร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ....
ลมหายใจของเราสองคน ก็เริ่มสับสนและหอบถี่รัว....
ไอน้ำเกาะกระจกเงาที่ชัดใสจนขุ่นมัว ผมเสียดายที่มองหลังของเธอที่กำลังขยับโยกบนตัวผมจากกระจกเงาได้ไม่ชัดอีก
แต่ก็ช่างมันเถอะนะ ความสุขที่กำลังเคลื่อนไหวอยู่นี้ มันก็ล้นปรี่เสียจนเติมอะไรลงไปไม่ได้อีกแล้ว......
.............................................................
ผมนอนลืมตาอยู่ในความมืด เสียงเครื่องปรับอากาศครางเบาเป็นตัวทำลายความเงียบ
เธอซบหัวตัวเองทาบทับอยู่บนอกผม กลิ่นหอมสะอาดของปอยผมเธอ โรยรินมาให้ได้สัมผัส
ความสุขยังกรุ่นกระจายตกอยู่รอบๆตัวเรา ลมหายใจของเธอสม่ำเสมอ ทรวงอกอิ่มทาบทับบางส่วนของอกผม
มือที่กอดตัวผมกระชับแน่นเหมือนกลัวว่าผมจะหนีหายไปจากเธออีก
ผมไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัว ผมกลัวว่ามันจะรบกวนการหลับของเธอ
ตอนนี้มันสมบูรณ์แล้วสินะ.. ผมกับเธอ เราเป็นคนๆเดียวกันไปแล้ว...
ผมจะคิดและทำอะไรอย่างที่ผ่านๆมาคงไม่ได้อีกแล้ว
ผมมีอีกชีวิตนึงที่ต้องดูแล ดูแลให้ดีมากกว่าชีวิตของตัวเอง
ความกล้าของผมเริ่มหายไปบางส่วน ความห่วงใยเริ่มขยับตัวเข้ามาแทนที่
จากไฟร้อนๆที่เคยลุกโชนในหัวใจผมตลอดเวลา มันเริ่มมอดดับลง
พร้อมๆกับไฟเย็นสีฟ้าเริ่มติดตัวเองขึ้น......
ผมหลับตา แล้วเริ่มคิดถึงกลุ่มคำเกี่ยวกับความห่วงใยที่เคยเขียนเอาไว้
ในตอนนั้นผมก็แค่เขียน และพยายามที่จะเล่นคำให้มันสละสลวย
แต่วันนี้... ผมเข้าใจมันอย่างถ่องแท้แล้ว..........................
ลองดูแล้วกัน... ว่าเราจะเข้าใจตรงกันมั๊ย???
.............................................................
วันนี้เป็นวันแรกที่ผมจะวัดขนาด ความห่วงใย
แย่มาก
ขนาดมันไม่แน่นอน
ที่แย่กว่านั้น
คือ
รูปทรงและน้ำหนัก
มันเปลี่ยนไปตามอารมณ์
ผมพยายามอยู่ร่วมครึ่งวันแล้ว มันก็ยังไม่สำเร็จ
1.........
2............
3.................
4.......................
ผมถอยหลังออกมา
น่าจะไกลพอแล้ว
แปลก ขนาดของมันกลับเพิ่มขึ้นตามระยะห่าง
ผมหลับตา
ปิดหู
มันกลับพองตัวขึ้นมาหุ้มผมจนหายใจไม่ออก
พร้อมกับกรีดร้องระงม
ผมยอมแพ้
4.......
3.......
2....
1..
ผมก้าวกลับเข้าไป
ขนาดมันเริ่มลดลงและดูไม่มีพิษสงอะไร
ผมเริ่มวัดมันอีกครั้ง
มันดูนุ่มขึ้นและอุ่นสบาย
ผมแตะมันเบาๆ
มันตอบแทนผมด้วยเข็มเข้าที่ปลายนิ้ว
แปลก
ผมไม่รู้สึกเจ็บเลย
มันแทงลึกเข้ามาเรื่อยๆ
ผ่านข้อมือ
ข้อศอก
หัวไหล่
และแทงเข้าตรงขั้วหัวใจ
ผมรู้สึกถึง ความอุ่นของเลือดที่ไหลย้อนออกไปจากผม
ไม่เจ็บเลย
มันอุ่นสบาย
ผมหลับตา
เริ่มรู้สึกอ่อนแรงบ้างแล้ว
ช่างมันเถอะ
อย่างน้อย มันก็สบายกว่าตอนอยู่ห่าง
ตอนนั้นผมหายใจไม่ออก
หายใจไม่ออกเลย.....
ช่างมันเถอะนะ
.................................................................
-มีต่อ-
| Create Date : 03 พฤศจิกายน 2552 |
| Last Update : 2 ธันวาคม 2552 13:53:31 น. |
|
4 comments
|
| Counter : 567 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: aftertime  วันที่: 3 พฤศจิกายน 2552 เวลา:13:40:02 น. |
|
|
|
| โดย: aui IP: 10.19.161.127, 58.147.0.186 วันที่: 3 พฤศจิกายน 2552 เวลา:16:12:40 น. |
|
|
|
| โดย: คุณขำมั้ยครับ... IP: 222.123.7.166 วันที่: 20 กรกฎาคม 2553 เวลา:13:17:08 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ผู้ผ่านทาง
เพื่อนร่วมเวลา
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [