Bloggang.com : aftertime : ที่เดิม เวลาเดิม คนใหม่ 21

ที่เดิม เวลาเดิม คนใหม่ 21

ที่เดิม เวลาเดิม คนใหม่ 21
Nov 02 11:41 Am
******

ผมชะงักกึก สมองอันพร่ามัวของผมถูกบังคับให้ค้นหาชื่อที่เป็นเจ้าของเสียงเร็วจี๋ ผมภาวนาอย่าให้เป็นปริม พี่สาวของปอย
เพราะถ้าเป็นอย่างนั้น ผมคงถูกปริมฆ่าตรงนี้แน่
แต่ก่อนที่สมองอันยับเยินของผมจะตอบสนอง
เจ้าของเสียงแหบห้าวจากการร้องเพลงและพูดคุยเมื่อคืนนี้จนทำให้ผมจำไม่ได้
ก็เดินมาด้านหลังตบโครมเข้าที่บ่า
"เป็นไงแก เมื่อคืนทำอะไรน้องรึเปล่า"พี่จอยระมือจากบ่าลงมาโอบเอวผมให้เดินไปหาปอยที่โต๊ะพร้อมกัน
ผมดึงหัวใจที่มันหล่นลงไปที่ตาตุ่มกลับขึ้นมาที่หน้าอกซ้ายเหมือนเดิม แล้วยิ้มให้พี่จอยแทนคำตอบ
"อืมมมม ดีละ น้องเค้าชอบแกหนิ อย่าทำให้เค้าเสียใจหล่ะ พี่ชอบน้องคนนี้มากนะโว๊ย"พี่สาวผมลดเสียงลงจนเกือบเป็นกระซิบ
หลังจากการก้าวยาวๆอีกสองก้าว เธอก็วางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะที่ปอยนั่งอยู่
"ปอย เดี๋ยวพี่เคลียร์ร้านแป๊ปนึงเนาะ พี่จองโต๊ะที่ครัวปรีชาเอาไว้แล้ว ร้านโปรดของไอ้เจ้านี่มัน
...เราไปรถพี่แดงกัน โอเคนะจ๊ะ.."เธอยังพูดไม่จบเลยด้วยซ้ำก็ก้าวฉับๆออกไปแล้ว
พี่จอยเป็นแบบนี้ คล่องแคล่วกระฉับกระเฉง และเข้มแข็งอยู่เสมอ เธอเคยประสบอุบัติเหตุร้ายแรงชนิดเปิดกระโหลกควักสมองออกมาซ่อมกันเลยทีเดียว
อืมม์ ไม่ต้องเดาหรอกครับ... คุณถูก มันมาจากความรักนั่นแหล่ะ
ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะรอดมาได้ แต่เธอก็รอด เราคงเป็นพวกเดนตายเหมือนกัน
ผมยิ้มให้แผ่นหลังของเธอ ก่อนหันมาสะดุ้งกับสายตาโคตรดุของปอยที่จ้องเขม็งมาที่ผม....

ความเงียบเร่งก่อกำแพงคอนกรีตขึ้นมาล้อมเราเอาไว้ แต่สายตาของปอยคมแข็งกว่า มันทะลุความเงียบมาจ่อปลายคมกริบไว้ที่ขั้วหัวใจผม
ถ้าผมขยับ สายตาของเธอคงฆ่าผมแน่

ผมเสทำเป็นควานหาซองบุหรี่ แต่เตรียมตัวตั้งรับเต็มที่
เธอส่งไฟแช็กมาให้ แบบช้าๆ ช้ามากๆจนผมคิดว่ามันอาจจะต้องใช้เวลามากกว่าสามวันกว่าจะถึงมือผม
ผมถอนหายใจยาว ตัดสินใจสู้ตาเธอ
"ปอยจะกลับแล้ว เมื่อเช้า..."เสียงเธอเรียบ มั่นคง
ผมพยักหน้ารับ ผมไม่ถาม ปล่อยให้เธอควบคุมสถานะการณ์
โต๊ะที่เรานั่งกัน อยู่ติดกำแพงหินเตี้ยๆหน้าร้านที่ยกสูงขึ้น
ผุ้คนเดินไปมาตรงฟุตบาทที่อยุ่ในระดับต่ำกว่าเรา มันทำให้ผมรู้สึกถึงความเป็นส่วนตัวกลางความวุ่นวาย
สีของทะเลสวยกว่าเมื่อคืน ริ้วคลื่นสะท้อนแดดเป็นประกายวิบวับ แม่ผีเสื้อกลางคืนทั้งหลายกลับรวงรังกันหมดแล้ว
เหมือนมันไม่เคยเกิดขึ้น ไม่เคยมีรอยคราบอะไรเกิดขึ้น เหมือนน้ำทะเลได้ซัดเข้ามาชำระล้างมันไปหมด และ
เหมือนแสงอาทิตย์ตามเข้ามาแผดเผาความชั่วร้ายทั้งหมดทั้งมวลซ้ำอีกครั้ง
ถ้าเรามีแต่กลางวัน ความเลวทั้งหลายจะลดลงบ้างไหมหนอ แว่บนึง ผมนึกถึงแว่นกันแดดอันโปรดที่อยู่หน้ารถ
เปล่า...ไม่ได้เอามากันแดด แค่อยากเอามันมาช่วยกั้นสายตาระหว่างผม กับสาวน้อยที่นั่งอยู่ข้างหน้าผมตอนนี้
"พี่บอกจะไม่ทำอะไรปอย"เธอคาดคั้น
"ครับ.. พี่โกหกปอย"ผมตอบแบบไม่ต้องคิด
.............
.............
เธออึ้ง และเหมือนกับว่าถ้อยคำต่างๆที่เธอเตรียมเอาไว้เล่นงานผม ถูกกลืนหายไปทีละคำ ทีละคำ
ไม่มีประโยชน์อะไรกับการแก้ตัว ที่ผมบอกเธอ'ตอนนั้น' ก็เพราะผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ ผมไม่อยากทำร้ายเธอจริงๆ
เธอดูน่าสงสารและน่าปกป้องเป็นที่สุด
แต่มันก็ต่างกับความรู้สึกเมื่อคืนนี้ ที่เธอดูยั่วยวน(ผมอาจจะคิดไปเอง)และเต็มไปด้วยแรงเสน่ห์หาที่ซ่อนเร้น
และมันก็แตกต่างกับตอนนี้ เธอดูน่ารัก......
ผมบอกแล้ว.... ผมไม่ใช่สุภาพบุรุษ ผมก็แค่ผู้ชาย พวกคุณหวังอะไรกันหรอ?

เธอหันไปมองทะเล ลมที่พัดเข้ามาช่วยยกปอยผมออกจากแก้มเนียนใส ผมแน่ใจว่ามันไม่มีเครื่องสำอางค์
หรือถึงมี มันก็น้อยเต็มที ความรู้สึกผิดพยายามเบียดกระแซะตัวเข้ามาเกาะกุมที่หัวใจ
ผมสะบัดมันออก ยังไม่ใช่ตอนนี้ ผมบอกมัน
"เมื่อเช้า ปอยเอากุญแจรถมาฝากที่พี่จอย ปอยหาพี่จอยไม่เจอ เด็กบอกว่าพี่จอยไปนั่งดื่มกาแฟที่ริมทะเล"
เธอยกน้ำส้มคั้นสดขึ้นมาจิบ
"ปอยจะไม่บอกนะ ว่าเราคุยอะไรกันบ้าง แต่ปอยยืนยันว่า พี่จอยน่ารักมาก"ผมหุบปากแน่น อืมม แว่นกูอยู่ไหนวะ
"มันเร็วเกินไปที่ปอยจะตัดสินพี่ ... ปอยจะดูพี่ไปอีกซักพัก...."เธอพูดเหมือนตัดสินใจอะไรเอาไว้แล้ว
"พี่จะกลับไปก่อนก็ได้ ปอยจะอยู่นี่อีกซักสองวัน"ผมเงียบ เธอเงียบ
..........
..........
"ถ้าพี่จะอยู่... "เธอเงียบไปอึดใจเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่
"คืนนี้... พี่ห้ามทำอะไรปอย"ผมพยักหน้า
"พี่สัญญาได้มั๊ย..."ผมพยักหน้า เธอมองลึกเข้ามาในตาผม
"พี่กำลัง.."เธอเน้นทีละคำ"โกหกปอยอยู่ใช่มั๊ย"ผมพยักหน้าอีก
เธอมองลงที่พื้น จากอาการเขย่าขาเล็กน้อย มันบอกผมว่า เธออาจกำลังอยากจะตบผมซักเปรี้ยง
..........
..........
"ปอย.."ผมเรียกเธอ หลังจากที่สงบปากสงบคำอยู่พักใหญ่ๆแล้ว
"เราแก้ไขอะไรเมื่อวานนี้ไม่ได้หรอก.... แต่เราทำตอนนี้หรือพรุ่งนี้ได้"เสียงผมคงเบามาก ผมรู้สึกอย่างนั้น
"ก้อได้... งั้นปอยจะแก้มัน"เธอขยับตัวขึ้นนั่งตัวตรง กำมือ กางแขนออกแล้วแหงนหน้าสูดลมหายใจเข้าปอด
แล้วหันมายิ้มให้ผม
"แต่ต้องหลังจากสองวันนี้นะ..."
..........
..........
ผมเลิกคิ้วเป็นเชิงสงสัย.. ทำไมต้องสองวันวะ เธอยิ้มตอบเหมือนคาดไว้อยู่แล้ว "เพราะพี่ต้องอยู่กับปอยอีกสองวัน!!"

-มีต่อ-

Create Date : 08 ตุลาคม 2552

Last Update : 25 ตุลาคม 2552 9:13:48 น.

0 comments

Counter : 373 Pageviews.