|
|
ถนนโลกีย์ 37
ถนนโลกีย์ 37
Nov 21 09:52 Am
ที่ลอปบี้โรงแรม เต็มไปด้วยผู้คน คนที่เกี่ยวข้อง ญาติ และผู้ที่เสียหรือได้รับประโยชน์
ปริมาณคนกับเสียงสนทนาดูจะขัดกัน ทุกกลุ่มคุยกันด้วยเสียงที่แผ่วเบาจนเหมือนกระซิบ
เฮียตงยืนหน้าตาแดงก่ำอยู่กับนายตำรวจชั้นผู้ใหญ่หลายนาย ท่าทางเคร่งเครียด
ปลายแถวอย่างพวกเรา ก็ได้แต่จับกลุ่มคุยกันเอง...
เป็ดพยักหน้าเรียก เมื่อเห็นผมเดินเข้ามา...
"โดนยิงตอนบ่าย.." เป็ดพูดเสียงเบา.. ตามันแดงก่ำ ผมเข้าใจเอาเองว่า มันไม่ได้มาจากความเสียใจ
"ใครยิงวะ..." เป็ดส่ายหน้า... "ตอนนี้ยังไม่รู้..." เป็ดก้มหน้าลง... ผมถอนหายใจยาว... บ้าเอ๊ย...ร่วมครึ่งปีมาแล้วที่ผมรู้จักไอ้เหี้ยนี่ มันกำลังโกหกผมอยู่
ผมก้มลงกระซิบ...
"ไอ้สัตว์เป็ด... มึงรู้... มึงรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น...." ผมมองเขม็งไปที่มัน
เป็ดถอนหายใจ.. แล้วพยักหน้ารับนิดนึง ก่อนที่จะลุกขึ้น แล้วพยักหน้าให้ผมเดินตามมันไป...
ระหว่างนั้น เราเดินสวนเฮียเดช นักเลงคุมบ่อนรุ่นพี่อดีตตำรวจที่ถูกไล่ออกจากราชการ ที่น้อยครั้งจะปรากฏตัวออกมา ถ้าไม่มีเรื่องมีราวสาหัสจริงๆ
เฮียเดชเป็นคนพูดน้อย.. แต่มือหนัก.. เราทุกคนในนี้ยำเกรงแก
เสียงล่ำลือมาเข้าหูอยู่บ่อยๆว่า ศัตรูเฮียตงหลายคน ก็จมอยู่ก้นอ่างเก็บน้ำด้วยฝีมือเฮียเดชนั่นแหล่ะ แล้วยังเล่าลือกันต่ออีกว่า
เทคนิคการเทปูนใส่ถังสองร้อยลิตรโดยมีเหยื่อบรรจุอยู่นั้นช่างสมบูรณ์แบบ จนไม่มีวันที่หลักฐานจะลอยโผล่ขึ้นมาฟ้องใครได้......
เรายกมือไหว้ เฮียเดชพยักหน้าให้ ถ้าผมตาไม่ฝาด ผมเห็นหางตาเฮียเดชที่มองเป็ดอย่างแปลกๆ ก่อนตรงรี่ไปสมทบกับกลุ่มเฮียตง....
เป็ดเดินนำผมไปที่ห้องแลกชิป ซึ่งตอนนี้เหลือแต่ห้องเปล่าแล้ว ไม่มีกองชิป ไม่มีโต๊ะไพ่ ไม่มีตู้ม้า ทั้งบ่อนโล่งเตียนเหมือนไม่เคยมีใครใช้งานมาเป็นแรมเดือน
"มึงว่ามา.. " ผมพยักหน้าให้เป็ด
"เฮียกวงถูกยิงตอนบ่าย.. " ผมพยักหน้ารับ เป็ดถอนหายใจยาว
"เรื่องของ... โค้กมันมีแป้งปน..." ผมเริ่มเข้าใจอะไรลางๆขึ้นละ.. โคเคนบริสุทธิ์กับผสม ราคาต่างกันแน่นอน และนี่แหล่ะ ที่เป็นเหตุ
"กูพึ่งไปส่งของให้เฮียมาเมื่อตอนตีสี่.. " เป็ดควักบุหรี่ขึ้นมาจุด..
"เท่าไหร่?" ผมถาม
"เจ็ดแสน.. " ใจผมกระตุกวูบ เงินจำนวนนี้ฆ่ากันได้แน่นอน.. ปกติแล้ว ถ้าการส่งของที่มีปริมาณมากๆ เราจะไม่ได้ทำคนเดียว คุณเข้าใจเหตุผลใช่มั๊ยครับ
ผมอาจจะมีหน้าที่ขับรถ หรือดูต้นทางเท่านั้น การแลกเปลี่ยนจะเป็นหน้าที่ของเป็ด...
"ให้ใคร?" ผมภาวนาว่าอย่าให้เป็นคนที่ผมคิด
"ไอ้เล็กซ์" เป็ดพูดเหมือนกระซิบ.... คำภาวนาของผมถูกเขี่ยให้ตกไป... ชิ๊บหายกันหมดละหล่ะทีนี้
เล็กซ์หรืออเล็กซ์ เป็นมาเฟียพัทยาหนุ่มรุ่นใหม่ มันเป็นอดีตนาวิกโยธินรัสเซีย ที่กำลังสร้างเนื้อสร้างตัว... ธุรกิจหลักคือ ฟอกเงิน นำเข้าผู้หญิงรัสเซีย และยาเสพติด
การที่จะแหวกตัวเองมายืนแถวหน้าแถวหน้าได้ ก็เป็นธรรมดาที่จะต้องเหี้ยมและเฉียบขาด การถูกโกงแม้แต่เพียงครั้งเดียว เป็นสิ่งที่ไม่สามารถจะยอมให้เกิดขึ้น
เพราะถ้ามีคนทำได้ คนอื่นก็ต้องทำได้เช่นกัน....
โดยปกติแล้ว มาเฟียต่างชาติจะเลี่ยงการมีปัญหากับคนไทย มันเป็นเรื่องที่ไม่ฉลาด ที่ออกไปหาเรื่องนอกบ้าน แต่ครั้งนี้ อเล็กซ์คงจะเหลืออดจริงๆ
แต่ทั้งหมดนี้ ผมไม่เข้าใจอยู่อย่าง.........
ผมไม่เข้าใจว่า ทำไมเฮียกวงที่โลดโผนอยู่ในวงการได้นานถึงขนาดนี้ ถึงคิดอะไรตื้นๆ ในเมื่อกฏข้อแรกก็เป็นที่รู้กันอยู่แล้ว ว่ามันอภัยให้กันไม่ได้
ผมไม่เข้าใจว่า ในเมื่อเฮียกวงรู้ตัวว่าจะต้องโดนเอาคืนแล้ว ยังออกไปเดินให้พวกมันเล่นงานเอาซะพรุนแบบนั้น
หรือว่า..........
"ใช่... กูทำ..." มือของเป็ดที่คีบบุหรี่อยู่สั่นระริก หลังจากที่ถูกผมยืนจ้องหน้าอย่างคาดคั้น
ความหนาวเย็นเริ่มแผ่ซ่านเข้ามาเกาะกุมหัวใจผมอีกครั้ง ขนที่แขนผมลุกชัน
ถ้ามันเป็นอย่างนั้นจริงๆ ใคร!!! ที่จะต้องรับผิดชอบเรื่องนี้ ไอ้เป็ดคนเดียว หรือว่าผมด้วย
พวกเค้าจะเชื่อกันมั๊ยว่าผมไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง เพราะเพื่อนสนิทที่สุดของมัน คือผม และยังรวมถึงเมื่อเช้าด้วย ที่ผมไม่ได้ส่งของ คนอื่นจะเข้าใจว่าอย่างไร
ถ้าต้องมีปัญหากับกลุ่มของอเล็กซ์ นั่นมันก็หนักหนาสาหัสพออยู่แล้ว ไหนจะกลุ่มเฮียตงอีกล่ะ ระยำเอ๊ย... ผมไม่อยากจะคิดเลย
ถ้าแม้แต่ไข่ข้างขวาของผมมันยังคิดได้ แล้วพวกเฮียตง จะคิดไม่ออกเชียวหรือ
ผมไม่ถามหาสาเหตุหรือแรงจูงใจหรอกนะ มันก็รู้ๆกันอยู่... การถูกทวงหนี้ เป็นเรื่องปกติในชีวิตประจำวันของเป็ดอยู่แล้ว
มันคงเข้าตาจน ถึงได้กล้าล้อเล่นกับยมบาลอย่างนี้... แต่ที่มันลากเอาผมไปเล่นด้วยนี่สิ..
"มึงพลาดไปแล้วว่ะ... " ผมเอื้อมมือไปยีหัวเพื่อน มันก้มหน้านิ่ง ผมไม่แน่ใจว่ามันกลัว หรือสำนึกผิด....? และกูก็พลาดด้วย ที่รู้จักมึง ผมคิดในใจ...
"ของที่เหลือยังอยู่ ?" เป็ดพยักหน้า ผมเอื้อมมือไปตบหลังมัน...
ผมตื้อไปหมด คิดอะไรไม่ออก วินาทีนั้น ผมคิดถึงนกขึ้นมา ผมมีคดีติดตัวสองคดีเลยนี่หว่า การแก้ข้อกล่าวหาคงไม่ใช่ทางออกละ ผมคงต้องออกทางอื่น
"มึงอย่าเสือกหลุดล่ะ.. เดี๋ยวกูคิดก่อน.. เย็นๆเจอกัน... ที่เดิม" เป็ดพยักหน้า.... ความเป็นห่วงนกเข้ามายื้อยุดฉุดมือผม ให้ออกมาจากที่นั่น
ผมคงต้องรีบผลักเธอออกจากเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด.. เราคงมีเวลากันเต็มที่ไม่เกินวันสองวันนี้ แต่ก่อนอื่น ผมคงต้องหาทุนรอนก่อน
"ใครถึงรอก่อน.." ผมสำทับเป็ดอีกครั้ง ก่อนเดินกึ่งวิ่งไปที่ไอ้แก่... แต่..... ให้พระเจ้าถีบหน้าผมเถอะ ผมพึ่งจะเห็นสายตาเฮียเดชที่มองไกลมาที่เรา
มันคมกริบและแม่นยำเสียจนระยะทางไม่ใช่ปัญหา มันเหมือนเชือกล่องหนที่ปลายอีกข้างผูกไว้ด้วยมีด และไอ้มีดบ้านี่.. ตอนนี้มันกำลังปักอยู่ที่กลางหลังผม
ผมฝืนยิ้มให้แล้วหลบตา เอาล่ะ ลางมรณะมาจ่อที่หัวกูนี่แล้ว... อย่าพลาดนะมึง ผมกระซิบกับตัวเอง..
....................................
"นกไม่ไป.......... " นกเข้ามายื้อยุดกระเป๋าเดินทางใบย่อมของเธอออกจากมือผม และเมื่อผมปล่อยมือ เธอก็รูดตัวลงทรุดตัวลงนั่งคุกเข่ากับพื้น ปลายขาทั้งสองข้างฉีกออก
มือเล็กๆทั้งคู่กอดกระเป๋าแน่น น้ำตาเธอไหลพรากเป็นทาง แต่ไม่มีแม้เสียงสะอื้น
ผมรูดตัวจากกำแพงที่พิงอยู่ลงพื้นบ้าง ผมรู้สึกหมดแรง เส้นเลือดในสมองพองตัวจนผมมึนไปหมด
"พี่จะไล่นกไปไหน... นกไม่มีใครอีกแล้ว..." เธอค่อยๆคลานเข้ามากอดที่แขนผม เสียงสะอื้นฮักเล็ดลอดออกมาอย่างสุดกลั้น....
ผมถอนหายใจยาว น่าจะที่สุดในชีวิต สิ่งที่ผมกลัว มันเป็นจริงขึ้นมาจนได้... ความผูกพันธ์...
ผมปลดมือเธอออก แล้วกอดเธอไว้ด้วยแขนทั้งสองข้าง หยุดร้องไห้เถอะนะคนดีของพี่.. อย่าให้หัวใจพี่ ร้าวรานไปกว่านี้เลย.....
-มีต่อ-
| Create Date : 24 ตุลาคม 2552 |
| Last Update : 24 ตุลาคม 2552 14:51:46 น. |
|
3 comments
|
| Counter : 395 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: ROBfan  วันที่: 24 ตุลาคม 2552 เวลา:17:33:57 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ผู้ผ่านทาง
เพื่อนร่วมเวลา
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
รออ่านตอนต่อไปค่ะ