อาลัยเพื่อน

วันนี้ไปทำงานก็ได้รับแจ้งจากทางเมล็ว่าเพื่อนเสียแล้ว
อ่านเมล์ไปก็พยายามคิด ว่าเพื่อนเสียชีวิตเพราะอะไร
อีกอย่างในเมล์ที่แจ้งว่าเสียวันนี้ ก็พยายามคิด เพื่อนตายเพราะอะไร
รถชน หรือขี่แมงกะไซต์ชน หรือว่าเพื่อนป่วยเป็นโรคร้าย
แต่ถ้าเพื่อนป่วยเป็นโรคร้ายเราก็น่าจะรู้ อีกใจหนึ่งนั้น พยายามไม่คิดว่าเพื่อนจะทำร้ายตัวเองแต่เมื่อถามจากเพื่อนๆ ทุกคนพูดกันเป็นเสียงเดียวกันว่าเพื่อนได้ทำร้ายตัวเองจนเสียชีวิต เมื่อเช้ามืดนี่เอง
ทั้งๆ ที่กะรู้ว่าเพื่อนมีปัญหาชีวิตมากมาย แต่คิดไม่ถึงจริงๆว่าเพื่อนจะจากกันไปด้วยวิธีแบบนี้ ทั้งๆ ที่มะก่อนนี้เราเคยเมล์คุยกันตลอด เพื่อนมีอะไร เพื่อนมักจะระบายกับเราตลอด แต่เพราะช่วงหลังๆ นี่ เราไม่มีเวลาว่างเพื่อนเลยไม่เมล์มาปรับทุกข์กับเรา

ขอโทษนะเพื่อนนะที่เราไม่มีเวลาให้เพื่อนเลย

ถึงเพื่อนจะจากไปอย่างไม่มีวันกลับ แต่เพื่อนก็จะอยู่ในใจเราเสมอ
ไปเถอะนะเพื่อนนะ ในเมื่อเพื่อนคิดดีแล้วที่จะจากไปอย่างไม่มีวันกลับอย่างนี้ ก็ขอให้เพื่อนไปพบแต่สิ่งที่ดีดีในหนทางข้างหน้า

วันเสาร์
หวัดดีเช้าวันเสาร์ค่ะ มะวานมะได้อัพบล็อคกะเพราะว่าต้องทำการปิดหลักสูตร การใช้โปรแกรม AutoCad2D ที่สถานบันพัฒนาฝีมือแรงงาน ภาค 10 ลำปางจ้า หลังจากปิดหลักสูตรแล้ว ทางผู้เข้าอบรมกะเชิญวิทยากรไปเลี้ยงเป็นการขอบคุณจ๊ะ หลังจากนั้นกะนั่งดื่มกันจนถึงสี่โมงกะแยกย้ายกันกลับค่ะ กะเพราะทางผู้เข้าอบรมจะต้องเดินทางกลับ กทม. นิ ถุงกะขับรถกลับบ้าน พอมาถึงบ้านแม่กะบอกยังมะต้องเก็บรถ เด๋วไปส่งแม่ไปโลตัสหน่อยกะเลยไปโลตัสกับแม่ แระกะแวะดื่มต่ออีกนิดนึงกะกลับบ้านแล้นกะอาบน้ำนอนยาววววววววววววววววววววว จนถึงเช้านี้เลย
เช้านี้กะมะมีไร แค่ทำงานบ้านค่ะ งานบ้านของถุงกะ แค่ ซักผ้า แล้น กะ ตาก ผ้า ค่ะ งานหนักม๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก ฮ่า ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

แต่เด๋วอีกสักพักจะเอารถไปเข้าศูนย์ค่ะ เพราะว่า อาทิตย์หน้าถุงจะต้องไประยองจ๊ะ ก้อไปรับหลานๆ น่ะ ช่วงปิดเทอม ถุงจะต้องไปรับเค้ามาอยู่กับยาย ที่ลำปางค่ะ ขับรถไปเอง พอช่วงสงกรานต์ พ่อกับแม่เค้ากะมารับกลับจ๊ะ

“บ้านโฮมฮัก” เป็นบ้านแห่งความรักของเด็ก ๆ นับร้อยชีวิตที่มาอาศัยพักพิงในยามที่ไม่เหลือใคร เด็กๆ ที่นี่มีทั้งเด็กกำพร้าที่ติดเชื้อเอดส์จากพ่อแม่ เด็กกำพร้าไม่ติดเชื้อแต่ถูกชุมชนผลักไสด้วยความรังเกียจ เด็กที่พ่อแม่มีปัญหาไม่สามารถเลี้ยงดูได้ เด็กที่มีปัญหายาเสพติด เด็กบางคนมาด้วยหัวใจที่แตกสลายพร้อมกับร่างกายที่บอบช้ำจากการกระทำ ทารุณกรรมของผู้ใหญ่ เรื่องราวของเด็กบางคนดั่งนิยายที่กรีดกระชากใจผู้ที่ได้รับรู้

เด็กที่นี่มีทั้งหมด 104 ชีวิต ตั้งแต่อายุ 4 วันไปจนถึง 20 ปี บางรายถูกพ่อแม่เร่ขายให้ไปเป็นขอทาน บางรายกำลังถูกขายไปเป็นหญิง*** และอีกหลายกรณีที่สะเทือนใจ อาทิกรณีของน้องส้ม (นามสมมติ) เด็กหญิงวัย 3 ขวบ แววตาสดใสน่ารัก แต่โดนผู้ใหญ่ใจโหดร้ายป้ายบาดแผลทั้งร่ายกายและจิตใจให้เธอด้วยการข่มขืน เธอมาในสภาพอวัยวะเพศฉีกขาด จิตใจบอบช้ำ ซ้ำร้ายเธอติดเชื้อเอดส์ 
หรือกรณีของน้องโฟร์ (นามสมมุติ) พ่อแม่เสียชีวิตเพราะเอดส์ เธอเองก็ได้รับเชื้อเช่นกัน บ้านเธอยากจน ยามหิวโหยก็เคี้ยวข้าวสารประทังชีวิต เพราะไม่มีใครดูแล มีวัดใกล้บ้านเธอจึงไปขอเศษข้าวเศษแกงประทังชีวิต แต่ซ้ำร้ายโดนพระใจโฉดข่มขืน ทุกวันนี้ร่างกายเธอแคระแกรนเพราะขาดสารอาหาร และเอดส์ทำให้เธอมีอาการชักหลายครั้ง จนมีผลทางสมองทำให้เธอพัฒนาการช้ากว่าเพื่อน ๆ ในวัยเดียวกัน
“แม่ต้อย” ของเด็ก ๆ หรือ สุธาสินี น้อยอินทร์ หญิงเหล็กหัวใจแกร่งที่มีความตั้งใจงานเพื่อสังคมมาโดยตลอดนับตั้งแต่เรียน จบ จากจุดเริ่มต้นที่ได้ทำงานเกี่ยวกับการดูแลเด็ก โดยไม่รับเงินเดือน จนกระทั่งมาตั้ง “มูลนิธิ สุธาสินี น้อยอินทร์ เพื่อเด็กและเยาวชน” อยู่ที่เลขที่ 3 หมู่ 12 บ้านประชาสรรค์ ต.ตาดทอง อ.เมือง ยโสธร โทร 0-4572-2241แม่ต้อยก่อตั้งบ้านโฮมฮักมา 20 กว่าปีแล้ว แต่จดทะเบียนเป็นมูลนิธิเมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา เป็นพินัยกรรมเพื่อความอยู่รอดของเด็กๆเมื่อเธอต้องจากไป ทรัพย์สินทั้งหมด บ้าน รถ ที่ดิน มรดก ของพ่อแม่ก็ขายหมดมาเป็นค่ายา ค่าอาหาร ค่าเทอม ค่าน้ำ ค่าไฟ ของเด็ก ๆ ที่สูงถึงเดือนละ 4-5 แสนบาท สุดท้ายแม้กระทั่งสร้อยที่ใส่ติดคอยังต้องขาย เพื่อเป็นค่าใช้จ่ายให้เด็กๆ ซึ่งเปรียบเสมือนลูกๆ ของเธอก่อนเมื่อเปิดเทอม
แม่ต้อย เล่าว่า บ้านโฮมฮักเป็นบ้านหลังที่อบอุ่นเพื่อเด็ก ๆ ที่ยากไร้ ขาดที่พึ่งพิง เราอยู่กันด้วยความรัก แต่แร้นแค้น ปัจจุบันขายสมบัติจนหมดเกลี้ยงตัว แม้จะมีเงินบริจาคเข้ามาแต่ก็ไม่พอ เด็ก ๆ ที่บ้านโฮมฮักต้องช่วยเหลือกัน แบบพี่ดูแลน้อง ปลูกผัก หาแมลงกินประทังชีวิต แต่ด้วยความแห้งแล้งก็ยากลำบากเหลือเกิน แค่น้ำใช้อาบทั้งบ้านก็ไม่พอ จะเอาน้ำที่ไหนไปรดผัก แมลงที่หาได้ต้องเอาไปคั่วแล้วป่น โรยข้าวเพื่อให้พอกินกันทั้งบ้าน เด็กก็มีแต่ตัวเล็ก ๆ บางส่วนก็ป่วย บางส่วนไปโรงเรียน ที่โตขึ้นมาหน่อยก็ต้องดูแลน้องตัวเล็ก ๆ ที่ยังช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ และบางคนก็ต้องพยาบาลน้องๆ ที่เจ็บป่วย
"ที่น่าเศร้าใจคือสังคมยังมีการเลือกปฏิบัติและอคติต่อผู้ติดเชื้อเอดส์ เมื่อส่งเด็กไปโรงเรียนต้องหาโรงเรียนที่ไกลออกไป บางครั้งเมื่อรู้ว่าเด็กมาจากที่นี่ พ่อแม่ ผู้ปกครองก็ประท้วงให้ไล่เด็กออก เพราะสังคมยังขาดความเข้าใจว่าไม่สามารถติดเชื้อจากการอยู่ร่วมกันแต่ติดทางเลือดและการมีเพศสัมพันธ์เท่านั้น ทำให้ไม่เข้าใจเด็กเหล่านี้ว่าป่วยแค่ร่างกายแต่ยังมีชีวิตจิตใจ มีความรู้สึกนึกคิด ร้องไห้ได้เหมือนกับเรา เด็กเหล่านี้โดนมองเหมือนเป็นตัวประหลาดที่ไม่มีใครอยากเฉียดกรายเข้าใกล้ ขนาดเหลือแต่ร่างไร้ลมหายใจจะเผาในวัดยังไม่ได้ ชาวบ้านกลัวขี้เถ้าฟุ้งไปในอากาศตกหลังคาบ้านแล้วจะติดเอดส์กันทั้งหมู่บ้าน " แม่ต้อย เล่าทั้งน้ำตา

มีเด็กระยะสุดท้ายที่แพทย์พิพากษาว่า อยู่ได้อีกไม่ถึงเดือน หรือ 2 เดือน กับเด็กที่แพทย์หยุดยา เพราะดื้อยาแล้ว ส่งมาอยู่รอความตายที่นี่ แต่ด้วยความรัก ความอบอุ่น และบรรยากาศที่ดูแลกันเหมือนพี่น้อง เด็ก ๆ หลายคนกลับมีชีวิตอยู่ได้เกินกำหนดที่แพทย์บอก
เช่น น้องก้อง (นามสมมุติ) มาตอนอายุ 8 เดือน ซึ่งหมอไม่รักษาแล้ว เพราะเชื่อว่าอยู่ได้อีก 2 เดือน แต่ตอนนี้น้องก้องสุขภาพแข็งแรงดี อายุ 12 ขวบแล้ว ช่วยพี่ๆ รดน้ำผักทุกวัน
แต่ตอนนี้ผักปลูกได้น้อย แมลงหาจนไม่มีให้หาแล้ว ข้าวกินได้ครึ่งท้องเพื่อแบ่งอีกครึ่งให้น้อง ๆ
ซ้ำร้ายแม่ต้อยของเด็กกำลังป่วยด้วย “มะเร็งลำไส้ระยะสุดท้าย” 
ซึ่งหมอบอกว่าเธอจะอยู่ได้อีกไม่เกิน 6 เดือน แต่หัวใจแม่เกินร้อยที่เธอมอบให้เด็กๆ ทำให้เธอสู้ บางคืนเธอถูกรุมเร้าด้วยอาการปวดที่ไม่ได้พักผ่อนจากการทำงานหนัก พอช่วงกลางคืนถึงกับนอนไม่ได้ ต้องลุกออกมาเดิน
หาก ใครไปบ้านโฮมฮักไม่รู้คนไหนแม่ต้อยละก็ ให้สังเกตที่ ข้อเท้าจะมีกระดิ่งเป็นลูกกระพรวนห้อยไว้ เพราะยามเธอออกมาเดิน เด็ก ๆ ได้ยินเสียงกระดิ่งจะได้ไม่กลัวคิดว่าเป็นผี ...แต่ จะมีวันไหนที่แม่ต้อยไม่ลุกออกมาเดินอีกแล้วก็ไม่รู้ !?! แล้วเด็ก ๆ จะอยู่กันได้อย่างไร ต้องกำพร้าครั้งที่สองในชีวิตกันอีกแล้วหรือ ? 
ปัจจุบันบ้านโฮมฮักกำลังประสบภาวะขาดแคลนทุนทรัพย์ อย่างหนัก และยังขาดครูพี่เลี้ยง ขาดเจ้าหน้าที่อาสาสมัครที่ทยอยถอนตัวออกไป เราลองมาช่วยกันสร้างปาฏิหาริย์ให้บ้านโฮมฮักเพื่อช่วยเหลือเด็ก ๆ ที่ถูกทอดทิ้ง ใครที่เคยคิดว่าพวกเขาเหล่านั้นเป็นส่วนเกิน เป็นส่วนที่ต้องกันไว้ให้อยู่อีกโลก เป็นอีกชนชั้นของสังคม ก็น่าจะมองกันใหม่ เพราะพวกเขาเป็นเพียงเด็ก เป็นชีวิตที่ไร้เดียงสา แววตาบริสุทธิ์ไม่ได้รับรู้ถึงเรื่องราวที่ผู้ใหญ่ยัดเยียดให้ เด็กน้อยเหล่านี้เกิดมาจากปัญหาที่พวกผู้ใหญ่สร้างขึ้นทั้งนั้น
ถ้าหากใครได้ไปสัมผัสเยี่ยมเยือน เด็กๆ ที่บ้านโฮมฮัก จะเห็นแววตาที่สดใส ร่าเริง ทุกคนจะดีใจที่มีพี่ๆ ไปเยี่ยม ยิ่งถ้าไปเล่นไปสัมผัสเด็ก ๆ เหล่านั้นด้วยจิตกุศล ด้วยความรักก็เหมือนได้ต่อเติมชีวิตอันสดใส จากเด็กที่ไม่ลุกเดิน ซึมเศร้าเหม่อลอย ไม่มีแม้แต่รอยยิ้ม เมื่อเห็นผู้มาเยี่ยมเยือนจะดีใจ ลุกขึ้นมาต้อนรับ มีรอยยิ้ม เพราะนานมากแล้วที่ถูกทอดทิ้ง ไม่ค่อยมีใครไปเยี่ยมเยือน
“พี่ ๆ จะกลับมาหาพวกหนูกันอีกมั๊ยคะ”
“พี่หนูอยากได้เสื้อสีแดงไว้ใส่ หนูจะได้ใส่ก่อนตายมั๊ยคะ”
และอีกมากมายคำพูดอันเสียดแทงหัวใจพี่ๆ ทุกคน อยากให้สังคมได้รับรู้ ก่อนจากกันโบกมือลาด้วยน้ำตา และแววตาของเด็ก ๆ ที่มองรถจนลับตาพร้อมกับความหวังว่า จะมีใครมาเยี่ยมเยือนและนึกถึงพวกเขาเหล่านั้นกันอีกบ้าง…สำหรับผู้มีจิตศรัทธาบริจาคช่วยเหลือเด็ก ๆ โอนเงินไปได้ที่ ธนาคารไทยพาณิชย์ สาขายโสธร ชื่อบัญชี มูลนิธิสุธาสินี น้อยอินทร์ เพื่อเด็กและเยาวชน เลขที่ 561-2-21187-7โทร. 0-4572-2241หรือจะบริจาคเสื้อผ้า หนังสือการ์ตูน หนังสือเรียน ของเล่น และสิ่งจำเป็นได้ตามจิตศรัทธาเป็นของใหม่หรือของใช้แล้วก็ได้ เพราะของที่ท่านไม่ใช้แล้วยังมีค่ากับเด็ก ๆ เหล่านี้อย่างมาก ช่วยกันหน่อยนะคะ...จะเป็นพระคุณอย่างสูง 

จากบทความกรอบด้านบน ถุงได้รับอีเมล์จากเพื่อนๆ ค่ะ เลยคิดว่าน่าจะเป็นประโยชน์บ้าง หากเพื่อนๆ บางคนกำลังคิดจะทำบุญ อาจจะทำบุญวันเกิด หรือทำบุญอะไรสักอย่างหนึ่ง นะคะ คิดซะว่าช่วยเด็กตาดำๆ นิ หรือบางท่านเคยดื่มทุกวันศุกร์ (เช่นถุง เป็นต้น) หรือ เลี้ยงฉลองวันเกิดด้วยการดื่ม ๆๆๆ เรามาลองเปลี่ยนความสุขจากการดื่ม ๆๆๆ เป็นมาดื่มความสุขจากการให้กันดีกว่านะคะ

ห่างหายไปหลายวันค่ะ วันศุกร์ที่ 27 กพ. 52 ช่วงบ่ายปิดหลักสูตรค่ะ พอปิดแล้ว กะโดดซิคะ ปิดหลักสูตรช่วงบ่ายสองโมงครึ่ง กว่าจะเก็บของเคลียร์เอกสารก็ปาไปสามโมงค่ะ หลังจากนั้นก็โดดซิค่ะ กะคนมันหิวเหล้านิ ออกจากออฟฟิตได้กะแจ้นไปรับเพื่อนคนนึง พากันไปดริ้ง เชื่อมะ สองคน RED LABLE ลิตรอ่ะ หมดนิ กะช่วงสี่โมงเย็นก็ไปหาร้านที่มีแอร์เย็นๆ ก็ตามห้องคาราโอเกะค่ะ ร้องไปสองเพลง อิอิ หลังจากนั้นก้อไปต่อกันที่ลานเบียร์ข้างบิ๊กซีค่ะ นั่งกันอยู่จนถึงสามทุ่มกว่าๆ มั้ง เลยกลับค่ะ (เหล้าหมด ฮ่า ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ) ตะแรกกะจะเปิดอีกขวดแต่เพื่อนบอกกุไม่ไหว ถ้าเมิงจะแหลก เชิญเมิงแหลกไปคนเดียว กุเมาแระ งั้นกะเลยกลับ แหม ไอ่เพื่อนบร้า กุกะลังได้ที่นิ คิก
พอไปส่งเพื่อนกลับบ้านมาถึงบ้านกะอาบน้ำนอน นิ พอตื่นมาเริ่มทบทวนถึงเหตุการณ์มะคืน กุไปเมาอาละวาดที่ไหนป่าวหว่า แระกะเริ่มนึกถึง ว่า มะคืนจ่ายไปทะไหร่หว่า กะเป๋าตังค์ที่รักจ๋าอยู่ไหน เอาละซิ หาเป๋าตังค์มะเจอ เดินหาทั่วห้องนอน ไปดูในรถ กะมะมี เอาล่ะดิ มีตังค์อยู่ในนั้นหลายบาทซะด้วย เฮ้ย ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ใจหายแว๊บๆ เป๋าตังค์ห๊ายยยยยยยย
เลย เดินไปวน ไปวนมา ลองค่อยๆ นึก กะจำได้ว่าหยิบเป๋าตังค์มาจากร้านแน่นอน เพราะถุงเอาบัตรผ่านจอดรถในลานจอดรถบิ๊กซีออกมาจากกระเป๋าก่อนจะออกรถ เพราะฉะนั้น มะได้ลืมไว้ในร้านแน่นอน แล้นตูเอาไปไว้ไหน๊ หาในรถกควานหาตามที่วางเท้ากะมะมี แง๊ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ถ้าหามะเจอ หรือว่าหายแน่ๆ เดือนนี้ มะมีจะแหลกแหงม ๆ ตะเด๋ว ลองอาบน้ำสระผมดูก่อน เผื่อจะนึกได้มั่ง พออาบน้ำสระผม พอสมองโล่ง กะจิบกาแฟ ไป นึกไป เออ มือถือ ไว้ในเป๋าด้วย มือถืออยู่ ชาร์ตแบตอยู่ แล้นเป๋าง่ะ แสดงว่ามันต้องอยู่ตรงไหนซะที่นึง งั้นลองไปหาในรถใหม่ละกาน ค่อน ๆ หานะ ไอ่ถุง ไม่งั้น เอ็งอดตายแน่ หาไปได้สัก สิบนาที นี่ไง๊ เจอแล้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มันตกอยู่ข้างๆ ที่ล๊อกเข็มขัดนิรภัย คิกๆๆๆๆๆๆ รอดไป ไอ่ถุงเอ้ย

เสาร์ อาทิตย์ ก้อไม่ได้ทำอะไรค่ะ ไม่ว่างใช้คอมเลย เด็กๆ เค้าใช้กันค่ะ ถุงกะนอนอ่านหนังสืออย่างเดียว

พอมาวันนี้กะมีเปิดหลักสูตร การใช้โปรแกรม AutoCad 2D ที่สถาบันพัฒนาฝีมือแรงงานลำปางค่ะ ก้ออยู่ที่นั่นทั้งวัน มะมีเนตเล่น เอาโน๊ตบุคไปเหมือนกันแต่มะมีอินเตอร์เนตให้เล่น กะเลยนั่งอ่านหนังสือ เกาหลีค่ะ ประกาศิตจอมราชัน ค่ะ กะลังเริ่มอ่านเล่ม 1 อยู่เลย แต่ดูแล้วน่าหนุกอ่ะ
ตอนเย็นเลิกงานกะแวะบิ๊กซี ซื้อข้าว กะปิ น้ำปลา สบู่ ยาสีฟัน เครื่องใช้ปราะจำบ้านให้แม่ ค่ะ ซื้อเสร็จกะรีบกลับบ้านด้วยฟามหิว มาถึง กะกินข้าวอาบน้ำเล้ย แระกะมาอัพบล็อคนี่แหละ คืนนี้คงเท่านี้ก่อนน๊า ฝันดีทุกคนจ้า


กรอบ Table และ Flash น่ารักๆ จากคุณญามี่ และ kungguenter จ้าขอบคุณมากๆจ๊าว