“ยะถาวาริวะหา ปูรา ปาริปูเรนติ สาคะรัง......มะณิ โชติระโส ยะถา..ห้วงน้ำที่เต็ม ย่อมยังสมุทรสาครให้บริบูรณ์ได้ฉันใด
ทานที่ท่านอุทิศให้แล้วแก่โลกนี้ย่อมสำเร็จแก่ผู้ที่ละลาจากโลกนี้ไปแล้วฉันนั้นขออิฏฐผลที่ท่านปรารถนาแล้วตั้งใจแล้ว จงสำเร็จโดยฉับพลันขอความดำริทั้งปวงจงเต็มที่เสมือนพระจันทร์วันเพ็ญ  เสมือนแก้วมณีอันสว่างไสว ควรได้ยินดี” เป็นคำแปลของบทสวดยถาหรืออีกชื่อหนึ่งคือบทอนุโมทนารัมภคาถา เป็นบทสวดแผ่เมตตาของพระสงฆ์ บรรดาแขกเหรื่อผู้มาร่วมงานกรวดน้ำอุทิศส่วนกุศล ครั้นแล้วพอพระท่านเริ่มบทสัพพีหรือบทสามัญญานุโมทนาคาถาซึ่งอันมีความหมายว่า ความจัญไรทั้งปวงจงบำราศไปโรคทั้งปวงของท่านจงหายสิ้น ภยันตรายทั้งปวงจงอย่ามีแก่ท่านขอท่านจงมีความสุขและมีอายุยืน บุคคลผู้มีปกติไหว้กราบ เป็นนิตย์มีปกติอ่อนน้อมต่อผู้ใหญ่ ย่อมเจริญด้วยธรรมะสี่ประการ คือ อายุ วรรณะ สุขะ พละเป็นการให้พรของพระสงฆ์ในการที่เราได้กระทำไปแล้วรับพรฟังสวดและตั้งจิตมั่นระลึกถึงใบหน้าของบิดาและบรรพบุรุษที่ล่วงลับต่างจากภารตีที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาทำอะไรกันแล้วนั่นทำไมต้องรินน้ำถ่ายจากภาชนะทองเหลืองหนึ่งลงอีกอันหนึ่งด้วย?? จะโพล่งถามก็ดูไม่งาม จึงได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้..พระสงฆ์ทั้งหมดเตรียมจะกลับโหราและธีทำหน้าที่ผู้อำนวยความสะดวกช่วยพระขนถังสังฆทานและดอกไม้กลับวัดแม่นางเฉยเห็นดังนั้นจึงปลีกตัวจากกลุ่มสาวๆที่จับกลุ่มสุมหัวเม้ามอยกันอย่างออกรสแทบจะวิ่งลงจากเรือน มาทันพระที่หน้าริมรั้วบ้านพอดี

“โชคดีมีชัยไม่เจ็บไม่จนนะโยมนะ” หลวงอาท่านหนึ่งพูดขึ้นท่านเข้าใจไปว่าสีกานางนี้ตั้งใจจะมาขอพรเป็นการส่วนตัวด้วยท่าทางสำรวมก่อนจะหันกายมุ่งเดินต่อไป

“เดี๋ยวก่อนสิคุณคือดิฉันใคร่อยากรู้ว่าการทำลักษณะนี้คำว่าบุญที่กล่าวอ้างจะตกไปถึงผู้ตายได้อย่างนั้นหรือ”หลวงอาหยุดฝีเท้าหลังได้ยินคำถามประหลาด แต่มันกลับเป็นคำถามที่ดียิ่งหลวงอาเต็มใจจะเสวนาทั้งยังเป็นหน้าที่หลักของภิกษุที่พึงควรจะนำหลักคำสอนของพระพุทธองค์มาอธิบายความให้สาธุชนกระจ่างหลวงอานั่งลงที่ม้าหินอ่อนหน้าบ้านปล่อยให้คณะสงฆ์ทั้งหมดเดินล่วงหน้าไป

“อันพิธีกรรมที่โยมเห็นเมื่อครู่แม้มันจะพิสูจน์ได้ยากยิ่งว่าเป็นจริง มีอยู่จริงหรือไม่อาตมาก็จนใจเช่นกันที่จะอธิบายให้โยมเข้าใจได้ในเพียงสิบนาทีหลักคำสอนหรือธรรมะขององค์สัมมาสัมพุทธเจ้านั้น ตถาคตได้เคยกล่าวไว้ว่าผู้ใดเห็นธรรมผู้นั้นเห็นเรามันเป็นเรื่องของผู้ศึกษาและปฏิบัติเท่านั้นที่จะรู้แจ้ง

“แต่พิธีกรรม ไม่ใช่ว่าหลอกลวงล่อให้คนงมงายหรอกหรือ”เท่าที่พอจะรู้มาบ้าง ภารตีเห็นว่าทุกศาสนาล้วนมีพิธีกรรมเป็นหลักยึดโยงทั้งสิ้นมันอาจเป็นเพียงกุศโลบายให้เกิดศรัทธาเท่านั้น??

“ทุกสิ่งมีขึ้นเกิดขึ้นเพราะมีเราเป็นหลักนะโยมมีเราจึงมีป่า หรือเพราะว่ามีป่าจึงมีเรา โยมลองใช้ปัญญาพิเคราะห์ดูเถิด”หลวงอาไม่หักล้างความคิด แต่ใช้วิธีย้อนถามให้ผู้สงสัยไปวิเคราะห์เอาเองคนไร้ศาสนารับฟังด้วยท่าทีสงบ พยายามใช้ความคิดตาม แล้วจะไปหาความรู้เรื่องพวกนี้ได้จากที่แห่งใดต้องเริ่มต้นจากตรงไหน หลวงอาประหนึ่งล่วงรู้ความคิด ท่านกล่าวขึ้นต่อ

“หากโยมปรารถนาจะรู้แจ้ง อยากศึกษาพระธรรมให้ถ่องแท้ทำไมไม่ลองหาอ่านจากพระไตรปิฎกเล่า หากสะดวกในอินเตอร์เน็ตก็มีหรือโยมจะไปที่วัดขอหยิบยืมมาอ่านก็ย่อมได้ อาตมาขอตัวก่อนนะ” ภารตีค้อมตัวน้อยหนึ่งเธอยังรู้สึกตะขิดตะขวงใจที่จะยกมือไหว้หลวงอาคนนุ่งเลืองห่มเหลืองที่เธอเข้าใจมาโดยตลอดว่าเป็นเพียงอาชีพนักบวช...

ที่เรือนหลังจากเสร็จงานพิธีน้าปุ๊กจัดแจงสำรับกับข้าวไว้พร้อมสุดาในฐานะเจ้าภาพเชิญชวนแขกเหรื่อให้รับประทานอาหารกลางวันพร้อมหน้าแน่นอนว่าเฮียเลี้ยงในฐานะแขกคนสำคัญสุดพิเศษพร้อมด้วยลูกสาวทั้งสองได้ร่วมโต๊ะกับเจ้าเรือนบุตรชายและบุตรสาวทั้งสองเช่นกัน

“ขอบคุณเฮียมากที่ยังมีแก่น้ำใจมางานบุญวันนี้”ระหว่างมื้ออาหาร สุดาปราศัยกับเฮียเลี้ยงว่าที่เจ้าเรือนในภายหน้า

“ไม่เป็นไร คนกันเองทั้งนั้น แต่ฉันว่าแม่สุดาดูซูบไปนะดูแลตัวเองหน่อย กินอะไรบำรุงร่างกายบ้าง เรามันไม่ใช่เด็กๆแล้วความเสื่อมย่อมเกิดขึ้นแต่ในตน” เฮียเลี้ยงเห็นลูกหนี้ดูโทรมไปมากก็แน่สิที่ดูแก่ดูเหี่ยวด้วยเพราะทั้งดื่มเหล้าต่างน้ำทั้งอดหลับอดนอนเข้าบ่อนตีไพ่ ไหนจะเครียดสะสมเป็นของสมนาคุณผิดกับผู้พูดที่กินอยู่อย่างราชา you are what you eat นั่นแลแถมยังมีกิ๊กอายุคราวลูกเป็นยาชูกำลังทางใจอย่างดีเยี่ยม

“ช่างมันเถอะเฮีย ตายๆไปได้เสียก็ดีพี่อิทธิแกจะได้มีคนไปอยู่ด้วย” ร่างทรงกำมะลอพูดประหนึ่งปลดปลงแต่แท้จริงแล้วประชดแดกดันลูกตัวต่างหาก รับพรแจ้งใจว่าแม่ตัวกระแนะกระแหนจะอ้าปากเถียงแต่พิมพ์ลภัสหน่วงแขนเอาไว้ ขยิบตาและส่ายหน้าว่าไม่ควร

“พิมพ์กับณัฐอยู่คุยกันตรงนี้ก่อนนะลูกป๊าจะเดินไปดูที่รกร้างข้างๆหน่อยเมื่อวานมีนายหน้ามาเสนอขายต่ำกว่าราคาประเมินตั้งครึ่งค่อน” เฮียเลี้ยงหาเรื่องปลีกตัวจากลูกๆไปอย่างนั้นเพราะที่มุมหนึ่งกรองแก้วแม่เด็กนวดตัวท็อปยักคิ้วหลิ่วตาให้กับเศรษฐีที่ดินอย่างเชิญชวนมีหรือที่คนเตะปี๊บยังดังจะไม่รีบหาหนทางไปหาเมียเก็บสาวน้อยของตัวทั้งคู่หลบมุมมาคุยกันที่สวนท้ายเรือน

“เฮียอ่า โลกกลมจังนะคะ ที่แท้ก็คนกันเองทั้งนั้น”กรองแก้วทำเป็นมารยาสาไถยโผเข้ามาเกาะแขนและหอมแก้มเข้าฟอดหนึ่งมือก็จับไปที่เอวหนาๆลูบไล้ยั่วเย้า

“ไม่เจอกันตั้งวัน เฮียคิดถึงจัง” ชายสูงวัยใช่เบาเขาจับแก้มของเมียเก็บพูดคำหวานทำตัวเป็นหนุ่มน้อยพรอดรักสาว

“เฮียไม่ต้องกลัวหรอกนะคะ เกรซไม่บอกเรื่องนี้กับลูกๆของเฮียแน่”ใจจริงอยากจะป่าวประกาศใจแทบขาด ถึงสเตตัสใหม่เมียป้ายแดงและแม่เลี้ยงยัยพี่พิมพ์คงแดดิ้นพราดๆไปต่อหน้า ชิส์!!..แต่แค่นั้นมันยังไม่สาสมพอเผลอๆยัยพรอาจจะเพิ่มคะแนนสงสารให้อีกเต็มกระบุงโกยคิดได้ดังนั้นมารยาสาวจึงทำงานโดยอัตโนมัติ จะจับเฮียต้องเป็นแม่พระใจกว้างเอาใจตามใจปะเหลาะคนแก่เข้าไว้ มีเฮได้ไม่ยาก

“หนูเกรซช่างรู้ใจน่ารักอย่างนี้เดี๋ยวเฮียจะออกรถให้เป็นรางวัล” เห็นไหมเล่าออเซาะนิดหน่อยเฮียก็ทุ่มไม่อั้นแล้ว กรองแก้วลำพองใจยิ่งนัก

“เฮียน่าร๊ากที่สุดเลยค่ะ” เมียสาวจุ๊บไปบนแก้มเหี่ยวๆมือก็คลำลงมาถึงอวัยวะสำคัญลูบโลมให้กระสันต์พอเป็นกระษัยเศรษฐีที่ดินทำหน้าบูดเบี้ยว ด้วยเสียวซ่านสะท้านทรวง

“เฮียไปอยู่กับลูกๆก่อนเถอะค่ะ ลงมานานจะผิดสังเกตได้ ไว้คืนนี้เราค่อยเจอกันนะคะดาร์ลิง”เด็กนวดตัวท็อปทำทีจะปลีกตัวไปอีกทาง นานไปใครมาเห็นเข้าจะเสียแผนแต่เฮียกลับไม่ยอมให้ไปโดยง่าย คว้าร่างเอ็กซ์มากอดเขายังไม่อิ่มเอมเลย

“หนูเกรซ เดี๋ยวสิ”สิ้นคำเฮียเลี้ยงยื่นใบหน้าที่เต็มไปด้วยริ้วรอยตีนกาเป็นฝูงประกบปากและบดขยี้เสพสุขจากเนื้อกายสาวทันที

“อื้มมม” กรองแก้วได้แต่ร้องอู้อี้อยู่ในลำคอ นานอยู่พักหนึ่งคู่นอนต่างวัยก็ละจากกันคล้อยหลังจากชายชรา เด็กนวดค่าตัวแพงแสยะหน้าด้วยรังเกียจก็แก่หน้าหนังเหี่ยวเป็นมะม่วงใกล้เน่าแบบนี้จะไปรักลงได้อย่างไรนี่ถ้าจ่ายไม่หนักไม่มีวันได้จิ้มซะหรอกคนสวยแต่หน้าหมุนตัวจะเดินขึ้นเรือนไปเช่นกัน ปล่อยให้ยัยพรอยู่กับสาวหน้าหล่อเนิ่นนานชักไม่ไว้ใจเหมือนฝากเนื้อไว้กับแม่เสือก็ไม่ปาน

“อุ๊ย! พี่ภา”กรองแก้วหันมาปะหน้ากับภารตีที่ยืนเป็นหุ่นไร้อารมณ์อยู่ในระยะแค่ศอกวาก็ต้องตกใจสุดขีดหล่อนไม่แน่ใจว่าพี่สาวหน้านิ่งน้ำนิ่งไหลลึกจะได้ทันเห็น ได้ยินหรือรับรู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องรักๆลับๆฉาวๆคาวๆของตัวเธอบ้างเพื่อนรักเพื่อนร้ายของเจ้าเรือนหน้าเสีย เม็ดเหงื่อผุดขึ้นที่ไรผม ทำอะไรไม่ถูกแม่นางเฉยมิได้ปริปากพูดอะไร ก้าวเท้าออกไปจะเดินขึ้นเรือน

“อย่าบอกเรื่องนี้กับพรได้ไหมคะ แก้วขอร้อง” คนร้อนใจในเรื่องไม่ดีงามของตนตะโกนไล่หลัง ภารตีไม่ทั้งหยุดฝีเท้าและไม่แม้กระทั่งจะหันมากรองแก้วแสนเซ็งส่ายศีรษะและเม้มปาก เรื่องกำลังจะมาดีๆแล้วแท้ๆทำไม๊ทำไมต้องมีตัวละครลับอย่างยัยพี่ภานี่มาทำให้เรื่องเสียเสียเรื่องด้วยหะแรกว่าจะเก็บยัยพี่ภาเป็นพันธมิตรเอาไว้เชือดทีหลัง ต้องเปลี่ยนแผนกลางอากาศทำทุกเรื่องกำจัดทุกคนไปพร้อมๆกันเสียแล้ว...

พิมพ์ลภัสลากรับพรมาที่ห้องโดยมีภารตีตามมาด้วยตกลงว่าห้องใครเนี่ย? สองสาวเริ่มปรึกษาความเรื่องรางวี่รางวัลและเป็นแม่นางเฉยที่เอ่ยขึ้นก่อน

“เอาไงดียัยโคกมะตูม เป่ายิ้งฉุบแบบเดิมไม่เอาแล้วนะ”

“กลัวแพ้หรือไงยะ” ในความเป็นจริงคนถามก็หวั่นใจไม่น้อยความน่าจะเป็นนั้นห้าสิบห้าสิบ นั่นคือโอกาสได้เชยและชวดมีพอๆกัน

“ในเมื่อกติกาไม่ได้บอกไว้ก็ถือว่าโมฆะ ยกเลิกรางวัลไปเสียเลยดีกว่านะคะ” เจ้าของเรือนหวังใจให้พี่สาวเออออก็คงไม่มีใครอยากน้อยหน้าใคร ใช่ รับพรคิดถูกในเมื่อไม่มีใครต้องการจะด้อยกว่ากันงั้นก็..

“เสมอกันก็ต้องได้หอมทั้งสองคนซี แฟร์ๆ”คนเจ้าความคิดมาแปลกสุดขั้ว ในเมื่อพระท่านกำหนดให้เป็นแบบนี้แล้วนี่นะ

“เป็นความคิดที่ดีทีเดียว” สาวหน้านิ่งลงมติสนับสนุนขี้เกียจจะประชันพนันรักให้มากเรื่องมากความอีก

“สองคน!” รับพรตกใจหน้าซีดเสียววาบที่แก้มทั้งสองข้าง จะถูกรุมอีกแล้วเหรอเนี่ย บ้ามาก! ไม่ไหวๆ ร่างเพรียวจะลุกหนีจากห้องของตัว

“จะไปไหนค้า”พิมพ์ลภัสไวมากกว่ามาก เธอคว้าแขนบอบบางของคนจะเผ่นเอาไว้ได้ทันหน้าเข้มๆยิ้มเหี้ยม ตาลุกวาวไร้ซึ่งความปราณี

“ก็ได้” รับพรเสียงจ๋อยหน้าเจื่อน แต่ขึ้นชื่อว่าเป็นลูกสาวร่างทรงที่ถนัดเรื่องการต้มตุ๋นเสียอย่างลูกล่อลูกชนย่อมแพรวพราวเป็นธรรมดา สมองจุดประกายความคิดหาทางรอดให้ตัวเองจนได้ร่างเพรียวมายืนอยู่กลางห้อง โดยมีทั้งพิมพ์ลภัสและภารตีเคียงข้างกาย

“พรให้ทีเดียวนะ พร้อมๆกันเลย ห้ามต่อรองอะไรอีก” รับพรบอกเงื่อนไขหันมามองหน้าแม่นางทั้งสองที่อยู่ในท่าเตรียมพร้อมเป็นสาวหน้าเข้มยื่นหน้าใสๆของตัวมาก่อนลงมือปฏิบัติการคืนความสุขสมให้หัวใจ

“เดี๋ยวก่อนค้า” รางวัลมีชีวิตติดเบรคร้องห้ามง่ายดายอย่างนี้มันก็ไม่สนุกซี

“พี่ๆหลับตาก่อนสิคะ พรอายนะ” สองอนงค์ทำตามไม่มีหืออือและไม่แม้เพียงจะเฉลียวใจว่าสาวน้อยจะมีกลเกมกลรักหลบเลี่ยง

“พรจะนับแล้วน้า ถึงสามก็หอมพร้อมกันเลย เอ้า..หนึ่ง สอง สาม” ไวเท่าฝีปากร่างเปรียวหลบวืดโดยการค้อมตัวลงให้พ้นรัศมีจากปากแม่นางทั้งสอง

“จุ๊บ!” คู่อริกลายเป็นต้องมาจูบปากกันเอง!!ภารตีและพิมพ์ลภัสเบิกตาโพลง ช็อคสิคร้า

“อี๋! ยัยโคกมะตูมมาจุ๊บชั้นได้ยังไง” ภารตีโวยเสียงลั่น รีบเอามือมาถูปากของตน ซวยโคตรจูบใครไม่จูบ มาเจอเข้ากับคนสปีชีส์เดียวกัน ให้โลกแตกไปเสียยังจะดีกว่าบร้าที่สุด!!

“หล่อนนั่นแหล่ะ ไม่ดูตาม้าตาเรือเล้ย บ้าที่สุด บ้าๆๆๆ!!”

“แหะๆ เชิญเม้งเฉ่งกันให้หนำอุรานะเจ้าคะ พรไปแว้วววว”คนรอดปากเสือปากสิงห์มาได้ยิ้มเยาะ รีบเผ่นโกยอ้าวทันที หลังยินคำต่างก็นึกขึ้นได้แม่ตัวการหาใช่ใครที่ไหนยัยเจ้าเรือนจอมเพทุบายนั่นเองพิมพ์ลภัสเร่งฝีเท้าวิ่งตามไปจะเป็นที่ไหนไปเสียนอกจากริมสระน้ำ ทิ้งให้ภารตีนั่งอยู่ในห้องไม่เอาแล้ว แม่นางเฉยตัดสินใจไม่ตามไป ด้วยเข็ดขยาดกับฤทธาของเจ้าเรือนแสบเข้าไส้จริงๆ ทั้งใจยังค้างคากับบางเรื่องที่สำคัญกว่าเธออยากจะค้นหาอะไรบางอย่าง นึกถึงคำหลวงอาขึ้นมา ความจริงที่สิ้นสุด ultimateverity นั่นยังไง สาวหน้านิ่งถือวิสาสะเปิดคอมพิวเตอร์ของเจ้าเรือนใช้เสียเลย…

รีบพรและพิมพ์ลภัสวิ่งไล่กันมาทันตรงสะพานริมบึงพอดีคนพี่ที่เรี่ยวแรงมากกว่าคว้าเอวบางมากอด

“คนขี้โกง มาให้หอมซะดีๆ”

“ก็กอดเค้าอยู่นี่แล้วยังไม่พอใจอิ๊ก ปล่อยพรเถอะนะคะถือว่าปล่อยนกปล่อยปลาน้านะ” คนโดนร้องขอยอมปลดปล่อยอ้อมกอดไร้เงื่อนไขเพราะแค่กอดนี่ทำออกบ่อยไปใจมันอยากจะทำอะไรที่ไม่เคยมากกว่า ทั้งคู่นั่งลงเคียงกันอยู่ที่ริมสระ

“แต่งกลอนให้ฟังหน่อยสิคะ” รับพรร้องขอด้วยน้ำเสียงออดอ้อนเหลือจะเอ่ยบรรยากาศดีๆกับวันดีๆแบบนี้ ปิดท้ายด้วยบทกลอนของพี่สาวคงสมบูรณ์แบบทีเดียวแทบจะทันที สาวหน้าคมเข้มที่เกิดมาเพื่อสิ่งนี้ เอื้อนเอ่ยแบบไม่ต้องใช้ความคิด

“อันกลอนรักใช่ว่าจักแต่งโดยง่าย

สัมผัสนอกบอกความในใช่เพียงอักษร

ตัวพี่พิมพ์อยากสมัครรักน้องพร

แม่งามงอนขอวอนโปรดเมตตา”

รับพรยิ้มแก้มปริพี่พิมพ์มาแต่งกลอนเกี้ยวเอากลางสระแบบนี้ ฟินฝุดๆสุดๆไปเลยร่างเพรียวมุบมิบๆที่ปากประหนึ่งคิดคำนวณอะไรในใจ ก่อนจะด้นสดสวนกลับมาบ้าง

“น้องพรเองเกรงว่าเรามิควรคู่

พี่ก็รู้สถานะเราช่างแตกต่าง

ยิ่งฝืนยิ่งเหนื่อยนานวันสัมพันธ์คงจืดจาง

เห็นใจน้องบ้าง ห่วงอย่างห่างๆมิมีร้างลา”

“ไม่เบานะคะ” คนเจ้าบทเจ้ากลอนยิ้มละไมชื่นชมน้องรัก

“ค่ะก็มีครูดีนี่นา แต่รักน้องพรนอนเกาพุงรอไปก่อนเด้อค้าเด้อ” รับพรเจื้อยแจ้วจำนรรจา.. ยิ่งนานยิ่งรักเธอพิมพ์ลภัสมั่นใจเปี่ยมล้น แต่กับคนตรงหน้าเล่า รู้สึกบ้างไหม นิดๆก็ยังดี

“พี่พิมพ์ เก็บบัวตรงนั้นให้หน่อยสิคะ พรเอื้อมไม่ถึง”รับพรบ่ายหน้าไปที่ดอกบัวสีม่วงเบ่งบานอยู่ปลายมือ ดูเหมือนใกล้แค่เอื้อมแต่กลับไปไม่ถึง คนถูกร้องขอด้วยแขนของตนยาวกว่าก็ไม่รอรีดอกไม้สวยๆเธอก็อยากจะเชยชมเหมือนกัน ลูกสาวเจ้าหนี้นั่งยองๆตรงสะพานไม้นั่นเองมือก็คว้าไปที่ดอกบัวกลางน้ำ

“อึ๊บบ!! ไม่ได้อ่า”พี่สาวเอื้อมไม่ถึง มันจะกินนัยไปว่าเอื้อมไม่ถึงใจเธอด้วยหรือเปล่านะ

“จะยอมแพ้แล้วหรือคะ เพื่อพรแค่นี้ก็ทำให้ไม่ได้”รับพรเร่งเร้าจะเอาให้ได้ เพราะเป้าประสงค์มิใช่เพียงแค่นั้นเธอต้องการอะไรบางอย่าง คนรับฟังก็บังเกิดมานะขึ้นมาพลัน ขอลองพยายามอีกสักคำรบ

“จับมือพี่ไว้แน่นๆนะคะ ใกล้แล้ว ..อึ๊บบ!!”พิมพ์เอื้อมไปจนสุดปลายแขนแต่แทนที่จะคว้าดอกบัวได้การณ์กลับตรงกันข้าม

“ว้ายย!!...ตูมมม!!” พี่สาวตกน้ำป๋อมแป๋มสมใจอยาก รับพรสะกดอารมณ์ไม่ให้หลุดหัวเราะออกมา

“พี่พิมพ์!” สาวขี้แกล้งแสร้งว่าตกใจให้แนบเนียน หุหุ นี่ล่ะเป้าประสงค์หลักของเธอคนตกน้ำแจ้งใจทันทีว่าโดนหลอกมาเชือด ชิชะ! ประเดี๋ยวเถอะแม่ทูนหัว

“โอ้ย!!” จู่ๆสาวหน้าเข้มก็ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด หน้าเหยเก

“เป็นอะไรคะพี่พิมพ์”

“เศษแก้วมันตำเท้ามั้งคะ อูย! เจ็บๆๆฉุดพี่ขึ้นไปหน่อยซี” ร่างเพรียวมิได้เอะใจ เธอลนลานรีบช่วยฉุดร่างพี่สาวให้ขึ้นมาจากน้ำ

“ตูมมม!!!” คนไม่ทันระวังโดนซ้อนแผนเข้าจนได้เมื่อลูกสาวเจ้าหนี้เหนี่ยวร่างอรชรให้ลงมาเล่นน้ำด้วยกันเสียอย่างนั้นพอตัวเปียกรับพรก็รู้ได้ทันทีว่าโดนเขาหลอกอีกแล้ว ครั้งที่เท่าไรจำไม่ได้เพราะมันบ่อยมาก ฮึ่ม!!

“ไหนว่าเศษแก้วตำเท้า” ลูกสาวร่างทรงหน้าง้ำงอเค้างอนจริงๆนะ

“รับพรตำใจพี่ต่างหากค่ะ เจ็บจุง..ที่ตรงนี้”พิมพ์ลภัสชี้มาที่อกข้างซ้ายของตัว กล้าๆเล่นมุกเชยๆ แต่มันได้ผลชะงัดนัก

“พี่พิมพ์..” บัณฑิตสาวอึ้งไปกับน้ำคำหวานปนเน่าพูดอะไรไม่ออก ผู้หญิงร้อยทั้งร้อยใครๆก็ชอบบทเกี้ยวที่ออกจะเสี่ยวหน่อยๆแต่มันแซ่บได้ใจ หุหุหุ พิมพ์ลภัสยังกระชับพื้นที่หัวใจอย่างต่อเนื่อง

“นี่ค่ะดอกบัว”เธอเอื้อมมือเรียวของตนเด็ดก้านดอกบัวยื่นให้แม่กลอยใจ รับพรยิ้มหวานรับเอามาถือไว้แนบตัว

“ดอกบัวเป็นตัวแทนของความดีงามหากพี่จะบอกกับพรว่าขอให้สัมพันธ์ของเรา ดีงามเช่นดอกบัว ทุกวัน ทุกคืน ทุกเวลาทุกนาทีและทุกลมหายใจ มันคงไม่มากไปใช่ไหมคะ”

“ลิเกอ่ะค่ะพี่พิมพ์ แต่เค้าก็ชอบนะ”คนโดนแซวไม่ตอบโต้ด้วยวาจา แต่ใช้กิริยาเป็นคำตอบของใจ คว้าร่างเพรียวมากอดแนบแน่นบรรจงจะจุมพิตเข้าที่ริมฝีปากอวบอิ่ม รับพรไร้ซึ่งลีลาขัดขืนอย่างที่แล้วมาก็ในเมื่อหัวใจเปิดรับเขาแล้ว จะขืนฝืนความต้องการของร่างกายได้อย่างไรใครจะว่าเราเป็นแม่นางวันทองสองใจก็ช่าง ก็คนมันเลือกไม่ได้นี่ เธอหลับตาพริ้มใจเต้นโครมครามเตรียมสัมผัสรสชาติ จูบแรกในชีวิต First kiss in my life.

“ตู้มมม!” เสียงดังสนั่นหวั่นไหวของผืนน้ำอันเกิดจากวัตถุบางอย่างที่น่าจะเป็นปลาตัวใหญ่กระโจนวารีขัดบทรักจังหวะลุ้นของแม่นางทั้งสอง

“ว้าย!” เจ้าเรือนร้องตกใจเช่นกันกับคนจะจูบสักพักทั้งคู่ก็เรียกขวัญกลับมา แต่อารมณ์โรแมนซ์เมื่อครู่มันขาดห้วงยากที่จะต่อติดเสียแล้ว โธ่ถัง!

“เฮ้อ!..ไอ้ปลาบ้าไม่ได้รู้กาละเทศะเล้ย” พิมพ์ลภัสบ่นอุบ แสนเสียดายจะได้หอมแก้มนวลผ่องอยู่รอมร่อ..อดเบย สาวหน้าคมเข้าใจไปว่ามัจฉาแกล้ง แต่ความเป็นจริงนั้นหาใช่ไม่!!

ณ มุมหนึ่งตรงแนวรั้วกรองแก้วที่เป็นพลซุ่มเฝ้าสังเกตการณ์และทันได้เห็นช็อตเด็ดทุกกระบวนท่ากระบวนความแทบจะกรีดร้องออกมาเป็นภาษาแม่มด จะใช่ใครที่ไหนเป็นเธอนั่นเองที่เขวี้ยงหินก้อนโตๆขัดขวางทางรักของยัยพี่พิมพ์

“อูย!” สาวสวยที่ใจมืดบอดจะออกจากริมรั้วแต่กลับโดนหนามของชะอมเขียวขจีเกี่ยวเข้าที่แขนเลือดไหลซิบๆเป็นรอยแดงยาวเกือบสองนิ้ว คนริษยามองดูที่ต้นแขนเนื้ออ่อนๆของเธอ ใช่! เราจะเป็นขวากหนามดั่งเพลงหากแม้นมิได้ครอบครอง ก็ต้องไม่มีผู้ใดได้แม้สักคน..

สองสาวที่แช่น้ำต่างช่วยกันตะกายขึ้นมาและพากันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เรือนเล็ก หลังจากผลัดผ้าเสร็จรับพรเดินไปส่งพิมพ์ลภัสที่ปากซอยตรงที่รถจอดอยู่ ก่อนจะกลับมายังเรือนของตนเมียงมองหาเจ้าด่างเพื่อนร่วมโลกผู้ซื่อสัตย์กลับไม่เห็น เอ.. มันไปอยู่เสียที่ไหนหวังว่าเจ้าคงไม่โดนคนใจร้ายรังแกเอาอย่างเคยนะลูกสาวร่างทรงเดินขึ้นเรือนเข้าห้องของตน แต่ต้องสะดุ้งเมื่อยัยพี่ภายังนั่งคลิกๆที่เม้าส์หน้าคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คของเธอ

“เฮ้! เอาห้องของเค้ามาใช้เป็นห้องตัวเองเลยนะ” เจ้าเรือนโวยลั่นแม่นางเฉยละสายตาจากหน้าจอหันมาพูดด้วยนิ่มๆ

“เอาน่า ก็ถือเสียว่าเป็นบริการพิเศษให้ลูกบ้านบ้างไรบ้าง”

“พร ขอคุยด้วยหน่อยสิแก”กรองแก้วมายืนอยู่ที่หน้าห้องเรียกเพื่อนรักด้วยเสียงจ๋อยปั้นหน้าเศร้าให้ดูน่าเวทนา คนริษยาคิดสร้างเกมรักเกมร้ายขึ้นมาผู้ชนะจะต้องเป็นคนกำหนดเกมนี้เท่านั้น!!

Create Date : 28 สิงหาคม 2558
Last Update : 28 สิงหาคม 2558 18:57:49 น.		1 comments
Counter : 440 Pageviews.
Share Tweet