“ลูกน้ามันก็แบบนี้ ถือตัวว่าเรียนมาสูงอวดดีชอบสั่งสอนแม่” สุดาบริภาษเรื่องลูกตนออกมาดังๆ

“ค่ะ” พิมพ์ลภัสได้แต่ตอบสั้นๆแม้ออกจะเห็นอกเห็นใจรับพรอยู่ไม่น้อย น้าสุดาก็เกินไปลูกเตือนด้วยความหวังดีแท้ๆกระนั้นก็ดี เธอไม่มีสิทธิ์ไปวิพากษ์วิจารณ์เรื่องครอบครัวคนอื่นมันเป็นสิ่งไม่พึงควรมิอาจก้าวล่วงได้ภารตีเองก็ไม่มีท่าทีสนใจ ง่วนอยู่กับพืชผักมันน่าอภิรมย์กว่ามาก

“น้าขอตัวก่อนนะ” เมื่อเห็นว่าไม่มีใครสนใจตนสุดาจึงกลับเข้าห้อง ทันใดนั้นเองสาวสูงวัยกลับรู้สึกหน้ามืดสายตาเห็นเหมือนพื้นเรือนเอียง กะเท่เร่จนเธอทรงตัวได้ยากยิ่งสุดาเอามือยันฝาเรือนไว้ก่อนที่ร่างของเธอจะค่อยๆทรุดลง

“ไหวไหมคะน้า ให้พิมพ์ช่วยนะคะ”พิมพ์ลภัสเห็นอาการไม่สู้ดีเธอต้องเข้าพยุงร่างของสุดามาส่งถึงยังห้องนอนเมื่อเดินออกมาสาวหน้าเข้มถอนหายใจน้อยหนึ่ง ใช้กำลังความคิดอย่างหนักลังเลใจทำอะไรไม่ถูก จะตามไปปลอบโยนแม่แน่งน้อยดีหรือไม่นะ หรือว่าปล่อยให้หายเอง..แล้วถ้าไม่หายล่ะมิเป็นแผลอักเสบเรื้อรังกัดกินใจงั้นรึ

“ยืนเซ่ออยู่ได้ รีบตามไปดูสิ” แม่นางเฉยร้องทักคนมัวแต่เงื้อง่าให้ได้สะดุ้ง

“แล้วหล่อนล่ะ?” สาวหน้าหยกถามกลับเธอไม่เชื่อว่ายัยแกงจืดจะมาเสียสละให้เธอสวมบทฮีโร่แต่เพียงคนเดียวก็เห็นจ้องจะขโมยซีนเบียดเบียนความรักจากเธออยู่ตลอดเวลา

“ไม่อ่ะ ไม่ถนัดเรื่องปลอบคนรีบไปสิโอกาสดีๆไม่มีบ่อยหรอกนะ” ภารตีส่ายศีรษะนั่งลงตีขิมเล่นเย็นๆชิลชิลพิมพ์ลภัสแสนประหลาดใจ แต่ไม่มีเวลาให้คิดสะระตะเพราะคนที่เตลิดไปน่าให้เป็นห่วงมากกว่านัก อยากจะบ้าก็ปล่อยให้บ้าไปคนเดียว ชิส์!

ลูกสาวเจ้าหนี้เดินลงจากบ้านปรายตามองไปถ้วนทั่วแต่ก็ไม่เห็นเจ้าเรือนแม้เงา เธอเดินลัดเลาะไปตามสุมทุมพุ่มไม้แม้จะเริ่มเข้าเพลาสนธยาบรรยากาศวังเวงทั้งยังหวาดกลัวบรรดาสัตว์เลื้อยคลานมีพิษต่างๆ แต่ก็แข็งใจไม่ย่นระย่อถ้าเรื่องแค่นี้กลัวก็ลืมความคิดที่จะปกป้องว่าที่คนรักไปได้เลยพิมพ์ลภัสเดินมาถึงเรือนเล็ก เสียงพี่ตุ๊กแกเจ้าถิ่นร้องดังและโผล่พ้นซอกหลืบออกมาตาโปน

“พร พรคะอยู่ที่นี่หรือเปล่าตุ๊กแกดักอยู่พี่ขึ้นไปไม่ได้พร..” เธอได้แต่ตะเบ็งคอเรียกอยู่หน้าบันไดจนเส้นเสียงระบม..เงียบฉี่ ไม่อยู่แน่ๆ

“พี่พิมพ์..พรอยู่ที่ริมสระบัวค่า”เสียงใสๆ เอ็คโคสะท้อนกลับมา คนตามหาฉีกยิ้ม วิ่งแจ้นไปที่จุดหมาย แต่แล้ว..สาวหน้าหล่อต้องชะลอฝีเท้า ตกใจเสียยิ่งกว่าเจอพี่ตุ๊กแกเมื่อครู่เพราะทางข้างหน้ามันถูกขวางด้วยบางสิ่ง ที่ไม่ใช่ท่อนไม้มันคืองูเหลือมยาวร่วมสามเมตร! ลำปล้องมันใหญ่ราวต้นขาของเธอเห็นจะได้ร่างของมันไม่ไหวติงนอนพาดยาวขวางทางเดินอยู่อย่างนั้น

“พะ..พรคะ งู ตัวใหญ่มากขวางทางอยู่พี่เดินไปไม่ได้”สาวหน้าหยกตะโกนร้องเรียกเจ้าเรือนให้ช่วยทำอะไรสักอย่าง แม้เจ้างูยักษ์จะไม่มีพิษแต่มันก็ขึ้นชื่อว่ากอดรัดแน่นหน่วงให้กระดูกกระเดี้ยวหักและกลืนกินไก่กระทั่งแมวทั้งตัว ไม่กี่ชั่วอึดใจ รับพรก็เดินยักย้ายมาแบบไม่ได้หวั่นเกรง ร่างเพรียวยืนประจันหน้ากับงูตัวเขื่อง

“ระวังนะคะ!” พิมพ์ลภัสได้แต่ร้องเตือนกวาดตามองหากิ่งไม้หรืออะไรสักอย่างก็ได้ที่พอจะสามารถปกป้องตัวจากภยันตรายเบื้องหน้าลูกสาวร่างทรงจดจ้องงูตัวนั้นไม่ตากะพริบมันไม่ได้เป็นสายตาแข็งกร้าวแต่เป็นดวงเนตรที่เปี่ยมไปด้วยความเมตตาราวครึ่งนาทีเห็นจะได้งูตัวนั้นก็เลื้อยหายเข้าไปในพงหญ้าอย่างเงียบๆมันช่างน่าอัศจรรย์ใจสำหรับพิมพ์ลภัสยิ่งนัก

“งูเจ้าที่น่ะค่ะ พี่พิมพ์ไม่ต้องตกใจนะ ท่านไปแล้ว”รับพรละสายตาจากสิ่งที่เธอกล่าวอ้าง หันมายิ้มหวานและรีบเดินเข้ามาหาคนที่ยังลนลาน

“ระ..รู้ได้ยังไงว่าเป็นงูเจ้าที่เรารีบไปจากที่นี่เถอะนะ อันตรายออก” คนยังไม่คุ้นชินย่อมตกอกตกใจเป็นเรื่องธรรมดาสองเท้าเริ่มจะก้าวเดิน แต่แม่นางน้อยกลับฉุดรั้งไว้

“ไม่มีอะไรแล้วนะคะพี่พิมพ์ ที่พรรู้ก็เพราะว่า..เอ่อช่างมันเถอะค่ะ เราไปนั่งเล่นที่ริมสระดีกว่านะ บรรยากาศดี๊ดี”รับพรยังไม่อยากจะบอกพี่สาวถึงพลังพิเศษของตนประเดี๋ยวจะยืดยาวซ้ำร้ายเขาจะหาว่าบ้าเอาได้สาวหน้าเข้มยังลังเลแต่ก็มิอาจทัดทานความมุ่งมาดปรารถนาของแม่กลอยใจจำต้องเดินแบบเสียวสันหลัง ผ่านโซนอันตรายมาที่ริมสระน้ำทั้งคู่นั่งห้อยขาจุ่มลงไปในน้ำบนทางเดินไม้ที่ยื่นตรงไปเกือบถึงกลางสระมีดอกบัวสีม่วงเบ่งบานอยู่เต็ม เบื้องหน้าเป็นท้องฟ้าสลัวเกือบจะมืดมิดดวงจันทร์กลมโตเพราะใกล้วันเพ็ญเต็มแก่อยู่ที่ขอบปลายฟ้า สายลมพัดผ่านโรยๆกับสองเราช่างโรแมนติกไม่หยอกบรรยากาศตรงหน้าทำให้เธอลืมความหวาดกลัวเมื่อครู่ไปสิ้น เช่นกันกับรับพรที่ลืมเรื่องแม่ไม่เก็บเอามาใส่ใจ

“ถึงสิ้นปีพี่ได้เงินปันผลจากป๊าพี่จะสร้างศาลาริมน้ำให้เอาไหมคะ”

“พี่พิมพ์จะทำอะไรกับที่แห่งนี้ก็ได้อยู่แล้วนี่คะอย่างไรเสียมันก็ต้องตกเป็นของพี่ไม่ช้าก็เร็ว”จากที่จะพูดเอาใจกลายเป็นเสียคะแนนไปนี่ พิมพ์ลภัสอึกอักไปต่อไม่ถูกแต่ลูกหนี้ที่รักกลับทำเซอร์ไพรส์ซบไหล่เธอเสียดื้อๆ อร๊าย!

“ถ้าถึงวันนั้นพี่พิมพ์จะใจไม้ไส้ระกำไล่พรพี่โหนแล้วก็แม่ลงคอรึเปล่า” พี่สาวนิ่งไปหลายวินาทีเธอไม่อยากให้คำมั่นกับน้องรัก สำหรับเธอแล้วจะอยู่ไปตลอดชีวิตใครจะว่าแต่กับป๊านี่สิ เฮ้อ!..

“ทุกอย่างต้องมีทางออกนะคะ พี่ยังไม่อยากให้พรคิดมากรวมถึงเรื่องน้าสุดาด้วย คนวัยทองก็แบบนี้ค่ะ ป๊าพี่เป็นออกบ่อย”ได้แต่ปลอบกันไปด้วยน้ำคำ พิมพ์เจ็บแปลบไม่น้อยที่ตัวเองทำอะไรไม่ได้เลย

“แม่พรสิคะวัยเพชรแล้วมั้ง เป็นบ๊อยบ่อย ช่างเถอะค่ะพรชินแล้วล่ะ”

“หือเรื่องปากแข็งนี่ที่หนึ่งเลยนะคะ แล้วตะกี้ร้องไห้ทำไม”

“เปล๊า! พรแค่คิดถึงพ่อ”เจ้าเรือนเฉไฉแฉลบลงสระไปนั่น

“พี่ก็คิดถึงแม่เหมือนกันค่ะ”สองสาวนั่งเคียงกันมองไปที่ดวงจันทร์ต่างคิดถึงบุพการีผู้ล่วงลับของตน

“นั่งด้วยสิ” จอมขโมยซีนแวะเวียนเข้ามาขัดจังหวะรักจนได้!ไหนว่าจะเปิดโอกาสให้ยังไง ไม่ได้รอให้ใครตอบแม่นางเฉยนั่งลงข้างๆกันนั่นเองรับพรรีบดีดตัวจากพี่สาวหน้าคมกลับมานั่งในท่วงท่าปกติหาเรื่องพูดแก้อาการขัดเขินของตน

“เรื่องตามหาคนน่ะไปถึงไหนแล้ว ไม่เห็นพี่จะจริงจังเลย”

“เจอแล้ว.. อยู่แถวๆนี้แหล่ะ” คนหน้านิ่งยังคงพูดเป็นปริศนาก็เห็นๆกันอยู่ว่าพี่สาวแทบไม่ได้ออกไปไหนเลย วันนี้ก็ติดกันเป็นตังเมแล้วจะไปเจอคนที่กำลังตามหาได้เอาตอนไหนพิมพ์ลภัสรู้สึกเหนื่อยล้าที่จะจิกกัดเข้าอย่างเคย ถือซะว่าปล่อยผีสักคืนแล้วกัน

“ก็ใกล้จะกลับแล้วสิ ตกลงอยู่ยังไม่ถึงเดือนเลย แต่เงินประกันพรไม่คืนให้หรอกนะ”รับพรใจหายวาบ แม้จะเพียงไม่กี่วันที่ได้ใกล้ชิดแต่เธอรู้สึกประหนึ่งพันผูกกันกับภารตีมาแสนนานเหมือนแม่นางเฉยจะเป็นโซลเมทก็ว่าได้

“ยัง..คงอีกสักพักหรืออาจจะไม่กลับเลย”

“ถ้าอย่างนั้นเช่าเป็นรายปีไหม พรลดให้ครึ่งหนึ่งเชียวนะ”คนร้อนเงินรีบยื่นข้อเสนอสุดพิเศษนอกจากจะได้ทั้งเงินแล้วยังได้กล่องตัวเป็นๆมาอยู่ใกล้ๆกินรวบเข้าฮอสสองต่อสมใจนึกบางลำพู

“พี่ไม่ใช่จำเลยนะที่ศาลจะพิพากษาความลดให้กึ่งหนึ่งความแน่นอนก็คือความไม่แน่นอน พี่อาจกลับเสียพรุ่งนี้ก็ได้”คนหน้านิ่งปฏิเสธไร้เยื่อใย สาวหน้าหล่อเริ่มจะไม่สบอารมณ์แม่นี่ยิ่งพูดยิ่งไม่เข้าใจ

“เอ๊ะ! ยัยแกงจืด พูดจาวกวน ฮ้าว!..เราไปนอนกันดีกว่านะคะ ปล่อยให้เค้าพายเรือวนอยู่ในสระแบบนี้”พิมพ์ลภัสลุกขึ้นยืนฉุดร่างเพรียวให้ยืนขึ้นตามเตรียมจะกลับไปนอนแต่เมื่อหันหลังกลับมา โหราก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งมาสมทบเข้าพอดีดูจากสีหน้าแววตาร้อนรนร้อนใจไม่เบา

“อ้าวโหนหน้าตื่นมาเชียว ว่าจั๋งใด” พิมพ์ทักว่าที่น้องเขยหวังใจว่าไม่ได้ทะเลาะหมางใจหมางเมินอะไรกับน้องสาวตัวหรอกนะ

“พร มะรืนแล้วนะ เรื่องรถแก๊สน่ะ”

“เออใช่! แล้วพี่ธีว่ายังไงบ้าง”รับพรนึกขึ้นได้ถึงข้อความประหลาดจาก line นั่นสินะมัวแต่ยุ่งกับพี่สาวทั้งสอง ไม่ได้เปิดโทรศัพท์ดูเลยป่านนี้ข้อความไหลมาเครื่องพังไปแล้วแน่ๆ

“อย่างไอ้ธีหรือจะเชื่อมันไม่ด่าพี่กลับมาก็บุญหัวแล้ว”

“คุยเรื่องอะไรกันเหรอ พี่ไม่เห็นรู้เลยค่ะ”ลูกสาวเจ้าหนี้ไม่รู้ว่าเขาเจรจาความอะไรกัน โพล่งถามออกมา ต่างจากภารตีก็วันนั้นคุณเธออยู่ร่วมรับรู้เหตุการณ์ด้วย สาวหน้านิ่งได้ทีเย้ยศัตรูหัวใจ

“ก็คนมันไม่สำคัญ จะไปรู้ได้ยังไง” พิมพ์ทำท่าจะแว๊ดใส่แต่รับพรไหวตัวทันชิงห้ามยกเสียก่อน

“คืออย่างนี้ค่ะพี่พิมพ์...” รับพรเล่าเหตุประหลาดที่เกิดขึ้นให้พี่สาวฟังอย่างละเอียดมั่นใจเกินร้อยว่าพี่พิมพ์จะเชื่ออย่างที่เธอเชื่อซึ่งมันก็ไม่ผิดไปจากที่คาดแม้แต่น้อย

“ใครไม่เชื่อพี่เชื่อแล้วกัน ..งั้นพี่จะช่วยอีกคน”รับพรปลาบปลื้มอย่างน้อยที่สุดทุกคนในที่นี้ก็ได้แสดงให้เห็นว่าเราไม่ควรปล่อยให้อะไรก็ตามที่เลวร้ายเกิดขึ้นโดยล่วงรู้มาก่อนส่วนจะยับยั้งฝืนชะตาฟ้าได้หรือไม่คำตอบมันอยู่ที่เราได้พยายามอย่างถึงที่สุดแล้วหรือยังโหราพยักหน้ารับสวมหมวกหัวหน้าทีม ทุกคนระดมสมองวางแผนกันเสร็จสรรพก่อนจะแยกย้ายไปนอน...

“พร..สายแล้วลูก”ภาพในวันวานย้อนรอยอีกครั้ง ลูกสาวเซียนพระยินเสียงบิดาร้องเรียกให้ตื่นเหมือนเมื่อคราวถึงเวลาต้องไปโรงเรียนครั้งยังเยาว์

“พ่อ!” รับพรสะดุ้งตื่นมาก็เข้าใจได้ทันทีว่าคงฝันไปเหลียวหน้าแลหลังกลับไม่เห็นพี่สาวทั้งคู่แล้ว ไม่มีเวลาให้ดูว่าสายหรือไม่เธอวิ่งตะบึงกลับมาที่เรือนใหญ่ วักน้ำในตุ่มหน้าบ้านมาล้างหน้าไก่เอ้ยล้างหน้าตัวเองพอให้เต็มตื่นเดินดุ่มๆตรงมายังครัวภาพแรกเห็นคือพี่พิมพ์และพี่ภาต่างคนต่างก้มหน้าก้มตาทำขนมของตัวมีเงยหน้ามาจิกกันด้วยสายตาเป็นระยะๆน่าร๊ากอ่ะ ใจเจ้ากรรมเสียววาบลามมาถึงแก้มใสถ้าจะต้องถูกหอมจริงๆเธอคงเลือกไม่ถูกเหมือนกันว่าจะให้เนื้อนวลของตนตกเป็นของผู้ใด??พี่พิมพ์ก็แสนวาบหวามหวีดหวิวใจ ขนาดเมื่อคืนตอนซบไหล่ยังหวั่นๆอร๊าย! กับพี่สาวหน้านิ่งก็ดูอบอุ่นอย่างน่าประหลาดยิ่งอยู่ใกล้ก็ยิ่งผูกพันเรานี่ชักจะเพี้ยนแฮะ เป็นนางวันทองสองใจกลับชาติมาเกิดกระมังเอวังดูเหมือนว่าลูกสาวร่างทรงจะลืมนึกถึงอีกหนึ่งนางที่มามะรุมมะตุ้มรุมรักเธอกรองแก้วนั่นเอง โผล่มาจากดาวศุกร์หรืออย่างไร รีบมาแสดงว่ามีตัวตนให้ค้นใจทันที

“ใครเอ่ย?” เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อแอบย่องเบามาจากทางด้านหลังเอามือเรียวของตนมาปิดตาเจ้าเรือน

“แกนี่เล่นเป็นเด็กๆ เรียนจบแล้วนะ”รับพรกระแทกเสียงตอบกลับ กรองแก้วออกรูดมือลงความเริงร่าก่อนหน้าถูกแทนที่ด้วยความน้อยใจให้กระเด็นกระดอน

“พี่พิมพ์กับพี่ภาทำอะไรกัน แล้วแกไม่ไปช่วยเหรอมายืนแอบดู”เพื่อนร่วมคณะถามเสียงอ่อยด้วยเพิ่งโดนเอ็ดมา

“เขาทำขนมแข่งกัน คนชนะจะได้หอมแก้มชั้น”

“เฮ้ย! แล้วแกยอมได้ไง”กับยัยพี่พิมพ์น่ะรู้มานานแล้วว่ากิ๊กกั๊กกันบ้างเพราะสนิทสนมเป็นพี่น้องท้องอาจชนกันได้แต่กับผู้มาใหม่ที่ดูเซอร์ขรึมน่าดึงดูดก็บังเกิดความริษยายิ่งพอรู้ว่ามีการประชันและรางวี่รางวัลแสนเย้ายวนใจก็ยิ่งให้ได้อิจฉาเป็นเท่าทวี

“ก็..” รับพรอึกอักตอบไม่ได้ไม่รอช้ากรองแก้วยิงคำถามชัดๆตรงๆเป้า

“แกชอบใครมากกว่ากัน”

“ไม่รู้ ตอบบ่ได้” จริงที่สุดเธอตอบตัวเองไม่ได้ว่าสงครามชิงหัวใจจะมีจุดสิ้นสุดที่การชี้นิ้วจิ้มไปที่คนไหนแต่นี่ก็ยังไม่ใช่เวลาที่ต้องเลือก สำหรับรับพรแล้วเรื่องบ้านสำคัญเหนืออื่นใด

“เสียดายรู้ช้า ไม่งั้นจะขอแข่งด้วย” เพื่อนรักเปรยขึ้นนึกถึงภาพใครคนใดคนหนึ่งหอมแก้มเพื่อนตัวก็ทำใจไม่ได้

“แกนี่นะ ทำขนมเป็น”

“เปล่าก็หาซื้อเจ้าที่อร่อยล้ำมาประชันไงเล่า”

“อยากหอมแก้มชั้นต้องลงทุนขนาดนั้นเชียว”บัณฑิตดีกรีเกียรตินิยมถามเล่นๆไม่ได้จริงจัง คนตอบก็พ่นออกไปแบบหมาหยอกไก่เช่นกันแต่ลึกๆก็แอบเป็นเสือหวังอยู่ไม่น้อย

“แล้วขอตรงๆจะให้มั้ยล่ะจ๊า”

“แกนี่ชอบพูดเล่นอะไรก็ไม่รู้ ไปๆช่วยเขาจัดอาสนะกันดีกว่า”รับพรเข้าใจไปแบบนั้นว่าเป็นการหยอกเอินของเพื่อนฝูง แต่กรองแก้วจริงจังมากสีหน้าเคร่งเครียดประหนึ่งโดนพรากของรักไปต่อหน้า เธอต้องรีบทำอะไรหลายๆอย่างเลยโดยเฉพาะกับพี่พิมพ์ แอบเจ็บมานานแล้ว แล้วกับคนหน้านิ่งที่รู้สึกถูกชะตาด้วยอีกไม่ใช่ชอบเชิงชู้สาว แต่รู้สึกว่าเราเข้ากันได้ดีน่าจะร่วมมือรวมหัวเขี่ยพี่พิมพ์ทิ้งไปก่อนได้ไม่ยาก... สองอนงค์ทำขนมเสร็จทันเวลากลิ่นขนมบ้าบิ่นที่อบจากเตาสดๆใหม่ๆโชยมาเตะจมูกเจ้าเรือนอย่างจัง รับพรอดใจไม่ไหวต้องเสียมารยาทดอดมาหยิบชิม

“คงจะไม่เป็นสับปะรดใช่มั้ย”พิมพ์ลภัสลุ้นว่าบ้าบิ่นสีเหลืองอำพันของยัยแกงจืดจะชืดสมชื่อมือเรียวของเธอจกเข้าปาก แม่นางเฉยน้ำนิ่งไหลลึกจริงๆใครจะไปเชื่อว่ายัยนี่จะทำขนมได้ รสชาติมันอร่อยเหาะ หวานละมุนนุ่มลิ้น

“ไม่เบาๆ” คำน้อยต้องหลุดชมออกมาเช่นเดียวกับรับพรที่ยิ้มแก้มตุ่ยจะหยิบมาเบิ้ลอีกชิ้นก็เกรงใจพระท่านก่อนจะหันมาเอาใจพี่สาวหน้าหยกที่เริ่มจะหน้าหงิกบ้างขนมทองเอกสีเหลืองนวลตามเข้าปากไปในบัดดล

“อื้มม..ของพี่พิมพ์ก็สุดยอดค่ะตัดสินไม่ถูกเบย” สาวเจ้าเรือนให้คำชมเท่าเทียมกันเรื่องแพ้ชนะคงต้องให้พระท่านเป็นผู้กำหนดแล้วนะสองคู่ประชันเหลือเพียงตกแต่งหน้าขนม ส่วนภารตียังเหลืออบในเตาอีกรอบ...ทุกอิริยาบถของสามนารีถูกจ้องมองด้วยสายตาของกรองแก้ว เธอปวดใจมาก สี่ปีที่ผ่านมากลับไม่เคยอยู่ในสายตากลายเป็นคนนอกหัวใจหล่อนกำมือแน่นเกร็ง ครุ่นคิดด้วยแรงแค้น..ฮึ่ม! ปล่อยเอาไว้ไม่ได้ทั้งสองนาง

ตกสายราวเก้าโมงสี่สิบห้าแขกเหรื่อมากันพร้อมหน้าร่วมร้อยคน ทั้งคนเก่าแก่ที่รู้จักกับอิทธิเทพทั้งคนจากมูลนิธิเพื่อนของโหน ศิษย์พ่อปู่ทั้งหลายและแน่นอนเจ้าหนี้ของเรือนไทยหลังนี้มาพร้อมกับลูกสาวคนเล็กณัฐกานต์ทันทีที่กรองแก้วปะหน้ากับเฮียเลี้ยงเธอต้องตกตะลึงนิดหน่อย ไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจมาเจอกับสถานการณ์นี้แต่เฮียเลี้ยงก็ใช่ไก่กา ชั่วโมงบินสูงซะอย่าง เจ้าพ่อเงินกู้ทำทีเป็นควงแขนณัฐเดินปลีกตัวไปอีกทาง..ความคิดด้านมืดเข้าครอบงำดวงจิตแผนร้ายนานาผุดขึ้นเต็มสมองเพื่อนรักเพื่อนร้ายของรับพรเห็นทีจะฤทธิ์แรงร้อนร้ายไม่เบากรองแก้วชักสีหน้าดั่งนางร้ายในละคร ตาวาวโรจน์มันเต็มไปด้วยริษยาวิทยาเป็นที่ตั้งไม่มีใครสังเกตอาการนี้ได้..นอกเสียจากแม่นางเฉยที่ทำขนมเสร็จและลุกมาล้างมือที่หน้าชานพอดี..

“แม่..ได้เวลารับศีลแล้ว”ลูกสาวเดินมาตามเจ้าภาพที่มัวโอเอ้อยู่ในห้องของตนหนอยที่แท้ก็กำลังแกะซองทำบุญนับเงินสนุกมือ

“พรได้ยินแต่แต่งงานรับซอง นี่อาราย แม่ทำบุญรับซอง”ลูกสาวโวยร่างทรงกำมะลอเข้าให้ ใจคอจะหลอกต้มชาวบ้านไปทุกเรื่อง

“วันนี้วันดี จะปล่อยแกสักวันแล้วกัน” สุดาเบิกบานชื่นบานใจบุญจิตติดจรวดจริงๆ กำไรเห็นๆ ก็นะค่ากับข้าวสี่พันห้า ปัจจัยพระพันกว่าบาทแต่เงินจากแขกเหรื่อที่ช่วยเหลือมามันเฉียดหมื่น จัดมันทุกอาทิตย์เลยดีป่ะสุดายัดเงินเข้าชายพกเช่นเคย เธอเดินโซเซเล็กน้อย อาการมึนศีรษะยังไม่ทุเลา..โหรานิมนต์พระสงฆ์ 5 รูปจากวัดใกล้บ้านทำให้ท่านเดินกันมาเองโดยมีกู้ภัยร่างกำยำคอยรับอยู่ที่หน้าปากซอยพระท่านมาราวสิบโมงครึ่ง ลงสวดราวยี่สิบนาทีและได้เวลาฉันเพล

ของคาวที่เลี้ยงพระประกอบด้วย ลาบหมูทอด ขนมจีนแกงเขียวหวานปลาดุกเป็ดผัดกระเพรา ชะอมผัดพริกขี้หนูสด ยำเห็ดสามอย่างทั้งหมดล้วนเป็นของที่พ่ออิทธชอบ

“เป็นพระนี่ดีจังนะมีคนเชิญให้มาสวดๆๆแปบๆแล้วก็ได้กินฟรีมีตังให้เป็นค่ารถอีก”ภารตีวิจารณ์กันตรงๆกับอาชีพนักบวชที่เธอรับรู้และเข้าใจ

“พูดจาหัดระวังปากหน่อยไอ้ไม่นับถือไม่ว่า แต่เกรงใจคนเคารพศรัทธาบ้าง When in Rome, do as the Romans. เข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตามเข้าใจ๊”พิมพ์ลภัสปรามไม่ให้คะนองปากมากเกิน กับคนที่คุ้นหน้ายังไม่เท่าไหร่กับคนอื่นพูดพล่อยๆหัวร้างข้างแตกเอาน่ะสิ

“เป็นพระไม่ใช่ว่าใครก็เป็นได้มันมีเรื่องซับซ้อนกว่านั้นเยอะ วัตรปฏิบัติของท่านก็มีมากอย่างเรื่องฉันนี่เรื่องใหญ่ ข้อห้ามละเอียดยิบย่อยมากอาหารที่ถวายไม่ใช่ว่าพระท่านจะฉันได้ทั้งหมดนะยะยัยแกงจืดพระพุทธเจ้าทรงบัญญัติเป็นข้อห้ามไว้ตั้งแต่ครั้งพุทธกาลว่าสิ่งที่ไม่ควรแก่สมณะบริโภคได้แก่เนื้อ 10 ชนิดและอาหารที่ปรุงด้วยเนื้อ 10 ชนิด ได้แก่เนื้อมนุษย์รวมถึงเลือด เนื้อราชสีห์ เนื้อหมี เนื้อช้าง เนื้อม้าเนื้องู เนื้อเสือดาว เนื้อเสือโคร่ง เนื้อเสือเหลืองและเนื้อสุนัข”

“แมวไม่ห้าม?”นั่นสิ งงทั้งคนถามและคนถูกถาม

“ไม่รู้สินะความรู้ไม่พอที่จะตอบ ส่วนเนื้อสัตว์นอกเหนือจากนี้ถ้าเป็นเนื้อที่ยังดิบพระพุทธองค์ทรงห้ามไม่ให้พระฉันเช่นกัน”

“แล้วฆ่าสัตว์มาให้พระกิน..เอ่อฉันได้รึ”

“เนื้อสัตว์ที่ฆ่าเจาะจงทำถวายพระภิกษุสามเณรถ้าพระภิกษุไม่ได้เห็นการฆ่านั้น ไม่ได้ยินมาก่อนว่าฆ่าเจาะจง ไม่ได้สงสัยว่าเขาฆ่าเพื่อเป็นของเฉพาะเจาะจงแก่ตนก็ขบฉันได้ไม่มีโทษ”พิมพ์ลภัสตอบเธอตกแต่งขนมของตนด้วยการวางดอกมะลิไว้บนขนมแต่ละชิ้นทำให้ดูน่าทานขึ้นไปอีกตามตำรับดั้งเดิมเขาประดับด้วยทองคำเปลวเลยทีเดียว

“ค่ะทั้งหมดนี้ฆราวาสสามารถประเคนได้ก่อนเที่ยง หลังเที่ยงวันไปแล้ว สิ่งที่ประเคนได้ตลอดเวลา และพระภิกษุฉันได้ไม่อาบัติได้แก่  เครื่องดื่มทุกชนิดประเภทเครื่องยาบำบัดป่วยไข้หรือประเภทเภสัชที่พระพุทธองค์ทรงบัญญัติไว้คือ เนยใสเนยข้น น้ำมัน น้ำผึ้ง น้ำอ้อยเหล้าหนึ่งข้อนิ้วก้อยเหล้าที่ใช้เป็นกระสายยา แต่ก็ต้องระวังอย่าให้กลายเป็นเอายามาเป็นกระสายเหล้า”รับพรเจื้อยแจ้วเข้ามาดูว่าพี่สาวทั้งสองพร้อมกันแล้วหรือยังส่วนเธอน่ะตื่นเต้นจนเนื้อเต้นแล้ว

วินาทีลุ้นระทึกมาถึงเมื่อสองคู่แข่งขันนำของหวานมาประเคน ภารตีเก้ๆกังๆก็คนมันไม่เคยรอดูให้พิมพ์ลภัสทำเป็นตัวอย่างเธอจะได้ลอกการบ้าน และสาวหน้าหยกก็เป็นตัวอย่างที่สมบูรณ์แบบเธอวางจานขนมบนผ้ารับประเคน ในระยะ หัตถบาส คือ เอามือประสานกันแล้วยื่นไปข้างหน้าห่างจากพระสงฆ์ประมาณ1 ศอกแม่นางเฉยอาศัยครูพักลักจำทำเข้าบ้างแต่ด้วยความเข้าใจไปว่าประเคนของให้พระแล้วจะได้ผ้าสีเหลืองเป็นสิ่งตอบแทนภารตีพาซื่อดึงเอาผ้านั้นมาจากพระท่านหน้าตาเฉย

“โยม ผ้านั่นของอาตมา”พระรูปหนึ่งเกือบเก็บอาการสำรวมไม่อยู่ร้องเรียกเอาของท่านคืนแขกเหรื่อหัวเราะกันลั่นเรือน กับมุกคาดไม่ถึงของสาวเซอร์ กล้าๆเล่นกับพระกับเจ้ารับพรเข้าแก้สถานการณ์รีบเอาผ้าจากมือพี่สาวถวายคืนท่านก่อนจะพาหลบฉากมายืนลุ้นกันที่ด้านข้าง

“ทำไมให้ของกับพระ ท่านถึงรับด้วยมือไม่ได้..” สาวไร้ศาสนาไม่เข้าใจในธรรมเนียมปฏิบัติ

“ยัยแกงจืด ตกลงภาษาไทยเธอกระดิกรึเปล่าทำเป็นเจ้าบทเจ้ากลอน เล่นดนตรีไทยได้ ไอ้ที่ควรฉลาดกลับไม่รู้ไอ้ที่ไม่ควรรู้ดั๊นรู้มาก งงกับหล่อนจริง เขาเรียกประเคนของพระย่ะมีข้อถกเถียงกันมากว่า ผู้หญิงประเคนของแก่พระ ท่านจะสามารถรับด้วยมือได้หรือไม่”

“คำตอบคือได้ ไม่ผิดพระวินัยเพราะที่จริงแล้ว ไม่ว่าจะหญิงหรือชายประเคนของแก่พระท่านสามารถรับประเคนด้วย 2วิธี คือรับด้วยมือโดยตรงและใช้สิ่งอันเนื่องด้วยกายรับเช่นใช้ผ้ารับประเคนก็ได้ด้วยธรรมเนียมเดิมแต่โบราณของไทยนิยมใช้ผ้ารับประเคนถ้าผู้หญิงมาประเคนซึ่งก็เป็นธรรมเนียมที่ดีและหากพระมอบสิ่งของให้โยมผู้หญิง โยมก็สามารถรับด้วยมือได้โดยตรง ไม่ผิดพระวินัย”คนได้เอวิชาพระพุทธศาสนาอธิบายละเอียดยิบรับพี่สาวกันเป็นลูกคู่

“พระวินัย?”ภารตีงงงวยเกาหัวแกรก เช่นกันกับพิมพ์ ลภัสเรื่องนี้คงต้องอธิบายกันเป็นวันๆ

“สงฆ์ก็เป็นสังคมหนึ่งเมื่อมีสงฆ์หมู่มากจึงจำต้องบัญญัติพระวินัย จะเล่าให้ฟังอีกอย่างเอาบุญนะเราเรียกสิ่งของที่ภิกษุจับต้องไม่ได้ว่า วัตถุอนามาสห้ามประเคนถวายพระภิกษุเด็ดขาด มีผู้หญิง รวมทั้งเครื่องแต่งกายหญิง รูปภาพรูปปั้นจะมีอาภรณ์หรือนุ่งน้อยห่มน้อยหรือเปลือยเปล่า ไม่ได้ทั้งหมดทั้งสิ้นรัตนะ 10ประการ คือ เงิน ทอง แก้วมุกดา แก้วมณี แก้วประพาฬ ทับทิม บุษราคัมสังข์(ที่เลี่ยมทอง) ศิลา เช่น หยกและโมรา เป็นต้น เครื่องศัตราวุธทุกชนิด เครื่องดักสัตว์บกและสัตว์น้ำทุกชนิดเครื่องประโคมดนตรีทุกอย่าง”

“ยังมีข้าวเปลือกและผลไม้ที่เกิดอยู่กับที่ด้วย พระรูปที่เคร่งๆ จะเด็ดผลไม้จากต้นไม่ได้หากไม่มีกัปปิยการก” รับพรช่วยเสริมขึ้นให้เนื้อความสมบูรณ์

“กัปปิยการก?”

“ผู้จัดทำสิ่งที่ควรน่ะ หมายถึงหากพระเห็นผลไม้สุกคาต้นท่านจะเก็บมาฉันไม่ได้ ต้องมีผู้จัดการให้มะม่วงที่เป็นลูกมีเมล็ดอยู่ข้างใน ก็ไม่ได้นะ ต้องปอกให้พระท่าน”

“ระเบียบเยอะจังนะ แต่ก็มีเหตุผลของมัน”ภารตีทำความเข้าใจแม้จะยังไม่ถ่องแท้

“ถ้าหล่อนรู้ว่า พระสงฆ์ท่านมีศีลถึง 227 ข้อแล้วจะอึ้ง เฮ้!พระท่านจะฉันหมดแล้วมาดูกันว่าใครจะชนะ”

ที่โต๊ะฉัน ผลไม้หลากหลายเหลืออยู่ครึ่งจานรับพรลุ้นระทึก ใจเต้นโครมครามปรายตามาดูที่จานซ้ายขนมทองเอกสีเหลืองอร่ามรสชาติเอกอุของพี่พิมพ์เหลืออยู่ชิ้นเดียวโอ้ว! จากนั้นก็กรอกตามาทางขวาซึ่งเป็นจานขนมของพี่ภาหนึ่ง สอง เหลือ 2 ชิ้น หรือว่า..พี่พิมพ์จะชนะ!!คนทำขนมทองเอกเองก็ให้คิดเช่นนั้น หันมายิ้มเยาะใส่แม่นางเฉยด้วยมั่นใจสุดๆแล้ว พระท่านกำลังจะอิ่มมีสองสามรูปเอาทิชชู่มาเช็ดปากและฉันน้ำแต่สงครามยังไม่จบ ภารตียังมีโอกาสลุกขึ้นมาจากหลุมไม่ยอมให้ฝังกลบโดยง่ายมือของพระสงฆ์รูปหนึ่งหยิบเอาบ้าบิ่นอีกชิ้นไปฉัน นั่นทำให้พิมพ์ลภัสแทบบ้า ไม่นะ!ภาพแก้มนวลแค่เอื้อมมลายหายไปต่อหน้า ตอนนี้เสมอกัน!!

“โยม อาตมาเรียบร้อย เก็บสำรับเสียจะสวดแผ่เมตตาแล้ว”หลวงอาพระรูปที่อาวุโสที่สุดเรียกญาติโยมให้เข้ามาเก็บของหวาน นั่นเท่ากับว่าขนมของแม่นางทั้งสองเหลือชิ้นมารยาทสุดท้ายชิ้นเดียวทั้งคู่ จะทำอย่างไรล่ะทีนี้รับพรมองหน้าพี่สาวทั้งสองเลิ่กลั่กก็กติกามันไม่แจ่มชัดว่าหากเสมอกันจะเป็นเช่นไร?? พิมพ์ลภัสกับภารตีสบตากันอย่างรู้ใจสายตาเพชรฆาตเลือดเย็นเพ่งพิศมาที่รางวัลเร้าใจ รับพรหวั่นใจเป็นที่สุด อย่านะ..อย่าเป็นอย่างที่เธอคิดเชียว!!

Create Date : 25 สิงหาคม 2558
Last Update : 25 สิงหาคม 2558 9:41:35 น.		0 comments
Counter : 537 Pageviews.
Share Tweet