บนท้องถนนสายหนึ่งของกรุงเทพฯเมืองของคนเทพๆสาวเปรี้ยวสุดไฉไลในรถเก๋ง BMW series 5 sport สีน้ำเงินขับปาดซ้ายแซงขวามาด้วยความเร็วก่อนจะบีบแตรย้ำๆไล่รถคันที่อยู่ข้างหน้าด้วยความร้อนใจยิ่งสายตาคมเฉี่ยวมองลอดแว่นกันแดด Gucci กรอบสีขาวบ่นกะปอดกะแปดแข่งกับเสียงเพลงแด๊นซ์ที่ดังกระหึ่มรถ

“เร็วสิตาลุงtaxi ประเดี๋ยวก็ได้ติดมันอีกแดงจนได้..นั่นพับเผื่อย!” แม้สัญญาณไฟจราจรจะเปลี่ยนจากสีเหลืองเป็นสีแดงแต่มิอาจเปลี่ยนความตั้งใจของคนรีบเร่งไปได้ เท้าขวาของหล่อนยังไม่ผ่อนคันเร่ง เจตนาฝ่าฝืนกฎจราจร ก็นะ ใครๆเขาก็รู้ว่าสี่แยกนรกแห่งนี้ดักไฟนานมว๊ากรอเงกสัปหงกได้ตื่นหนึ่งเทียวรถคันงามผ่านสี่แยกมาได้ก็จริงแต่กลับต้องเจอลุงจ่าเป็นพลซุ่มโผล่พรวดออกมายืนจังก้าขวางหน้ารถโบกมือขาวไหวๆอิงค์กาญจน์ สาวตาคมคิ้วเข้มหนาขยับแว่นตาด้วยความเคืองใจหงุดหงิดพอประมาณและท้ายที่สุดจำต้องชะลอความเร็วรถจอดเข้าข้างทางนายตำรวจวัยใกล้เกษียณเดินพุงล้ำหน้าอาดๆมาที่รถยืนตะเบ๊ะให้ สาวเฉี่ยวเอียงคอลดกระจกลงเล็กน้อย ผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ถึงกับต้องสะดุ้งเพราะเสียงเพลงแผดลั่น

“ถ้าคนเขาไม่รีบก็ไม่อยากผิดกฎจราจรหรอกนะคะ”หญิงสาวขยับปากตะเบ็งคอแข่งกับเสียงเพลงมันจะง่ายกว่าไหมเพียงแค่กดปุ่มคอนโทรลลดระดับเดซิเบลลง

“ขอโทษครับคุณผู้หญิงขอดูใบอนุญาตขับขี่ด้วยครับ”

“ไม่มี”อนงค์นางตอบเสียงเรียบไม่ตะโกนอย่างเคย ซ้ำยังทำหน้าหงิกเข้าใส่ ความจริงน่ะมีทั้งของไทยและสากลแต่ด้วยความรีบและขี้เกียจจะหาข้าวของเต็มกระเป๋าหนังใบใหญ่สีดำ brandเดียวกับแว่นตา ที่วางอยู่ตรงเบาะหน้าข้างตำแหน่งคนขับสำคัญยิ่งในนั้นมีอาวุธปืนด้วยน่ะสิ ประเดี๋ยวเรื่องมันจะยิ่งยาว

“ถ้าอย่างนั้นผมต้องขอเชิญคุณผู้หญิงลงจากรถเสียก่อนแล้วครับไม่มีใบอนุญาตขับขี่และยังฝ่าฝืนสัญญาณไฟอีกข้อหาหนักใช่เล่น”ลุงจ่าเจรจาความด้วยท่าทีขึงขังช่วงนี้ผู้บังคับบัญชามีคำสั่งให้เข้มงวดกับวินัยจราจรและผู้น้อยอย่างเขาจำต้องสนองนโยบายแม่สาวเปรี้ยวนางนี้ทำผิดถึงสองกระทง อิงค์กาญจน์ส่ายหน้าครั้งหนึ่งใช่จะแยแสด้วยเธอมีอภิสิทธิ์ชั้นสูงและขอใช้สิทธิ์นั้นทันที มืออ่อนช้อยเอื้อมหยิบบัตรแสดงตนที่คอนโซลยื่นให้ลุงจ่าหลังจากที่รับมานายตำรวจชั้นผู้น้อยถึงกับหน้าเจื่อน จะว่าถอดสีเลยก็ได้ชนตอเจอของจริงเข้าให้แล้ว!! เขารีบคืนบัตรกลับมาให้สาวเปรี้ยวทำความเคารพด้วยให้เกียรติยิ่งก่อนจะรีบฉากออกมาและโบกมือให้ไปได้ อิงค์กาญจน์ยิ้มเก๋ให้ที่มุมปากกดสวิทช์กระจกไฟฟ้าขึ้นและเหยียบคันเร่งเคลื่อนรถออกไปอย่างรวดเร็ว

“มีอะไรจ่าหน้าตาตื่นเชียว”นายตำรวจชั้นสัญญาบัตรเดินเข้ามาถามลูกน้องคู่ใจเพราะเห็นผิดสังเกตจ่าได้แต่บอกว่าตาฟ้าฟางจับผิดคันพร้อมทั้งดูรถคันงามที่เริ่มจะลับสายตาไป...

อิงค์กาญจน์ขับรถมาจอดที่หน้าserviceapartment สุดหรูหราค่าเช่าเรือนหลายหมื่นบาทต่อเดือนย่านถนนสุขุมวิทปลีน่องเรียวก้าวลงจากรถและขาสวยๆก็ก้าวฉับๆมาที่ฟร้อนท์ก่อนจะถึงมือเรียวก็ล้วงเอาโพยใบเล็กๆจากกระเป๋ากางเกงยีนส์ขึ้นมาดูเพื่อความแน่ใจอีกครั้งที่กระดาษเขียนตัวเลขสามตัวด้วยปากกาไฮไลท์สีส้มแสบตาไว้ว่า'906' สาวเปรี้ยวเก็บโพยเข้าที่เดิมก่อนจะตรงมาที่ประชาสัมพันธ์หน้าหวานทันที

“Good morning Madame.May I help you?” พนักงานหน้าตาคมเข้มทักทายด้วยเข้าใจไปว่าผู้มาติดต่อเป็นชาวต่างชาติไม่เพียงรูปลักษณ์และโนมพรรณที่กระเดียดไปทางนั้นปกติที่นี่จะมีคนมาขอเช่าก็แต่ฝรั่งหัวแดงหัวทองและญี่ปุ่นบ้างประปรายคนไทยนั้นไม่ถึงสิปเปอร์เซนต์ ด้วยมิอาจสู้ราคาไหว

“ขอโทษนะคะน้องคนสวยที่นี่มีห้องว่างหรือเปล่า” อิงค์กาญจน์แจ้งความจำนงสาวหน้าฟร้อนท์ไม่คิดนานเพราะมันเป็นหน้าที่ที่ต้องรู้ล่วงหน้าแล้วว่ามีห้องสำหรับลูกค้าหรือไม่

“มีค่ะไม่ทราบว่าคุณจะพักกี่วันคะ”

“รายเดือนค่ะอย่างน้อยก็น่าจะสองเดือนขึ้นไป”

“ต้องการห้องแบบไหนคะเตียงเดี่ยว เตียงคู่ สูบบุหรี่ไหมคะ แต่ที่นี่ไม่อนุญาตให้เลี้ยงสัตว์นะคะค่าเช่าเริ่มต้นที่ 20,000 บาทต่อเดือนถึงสูงสุดที่ 65,000บาทค่ะ ดิฉันจะให้น้องผู้ชายพาขึ้นไปดูห้องตัวอย่างก่อนนะคะ”พนักงานตอบกลับมาอย่างฉะฉานวันหนึ่งๆเธอต้องพูดซ้ำหลายรอบ

“ไม่เป็นไรค่ะ..เอ่อเห็นรูปจากเวบไซต์แล้ว ดิฉันไม่เรื่องมากแบบไหนก็ได้ค่ะแต่ขอเป็นชั้นเก้า” ความเป็นจริงหล่อนอยากจะขอมากกว่านี้ด้วยซ้ำโดยการระบุพิกัดให้แจ่มแจ้งไปเลยว่าเป็น905 ไม่ก็ 907 แต่ทำแบบนั้นก็เท่ากับว่าจะเป็นการโจ่งแจ้งเกินไป

“เอ๋?”พนักงานประชาสัมพันธ์ทำหน้าปุเลี่ยนๆ นี่นะไม่เรื่องมากปกติมันเป็นสิทธิ์ของที่นี่ในการจะเลือกเสนอห้องพักสำหรับลูกค้าถ้าจะระบุชั้นระบุห้องมีกรณีเดียวคือต้องเหมาเป็นรายปี

“อ๋อดิฉันชอบเลขเก้าน่ะค่ะ เป็นมงคลอยู่แล้วสบายใจ” ชั้น 9 คือชั้นบนสุดของservice apartment แห่งนี้และมีผู้พักอาศัยอยู่เพียงห้องเดียวแน่นอนที่สุดว่าค่าเช่าก็อยู่ในระดับสูงสุดแปรผันตรงกับจำนวนชั้นด้วย

“ค่ะมีห้อง” โป๊ะเช๊ะ! เริ่มต้นดีก็มีชัยไปกว่าครึ่งอิงค์กาญจน์ยิ้มกว้างเห็นฟันขาวเป็นระเบียบ

“แต่ว่า..”สาวสวยออกอาการลังเล เนื่องด้วยมันเป็นชั้นที่สงวนเอาไว้สำหรับ..อิงค์กาญจน์ไม่ปล่อยให้เจ้าหล่อนอยู่ในสภาพการณ์นี้นานเธอสยบมันด้วยหยิบธนบัตรสีเทาหลายใบออกจากกระเป๋า ประชาสัมพันธ์ยิ้มให้จางๆก่อนจะรับมาเงินตรงหน้าเพียงแค่เอื้อมขอรับไว้ก่อนเรื่องที่จะเป็นปัญหาค่อยไปคิดแก้เอาภายหน้า หวังใจว่า 'นาง'คงเข้าใจเพื่อนฝูง

“งั้น..เป็นห้อง 910 นะคะอยู่มุมสุด”สาวเปรี้ยวส่ายศีรษะไหวๆ

“คือ..ไม่ชอบห้องริมน่ะค่ะ เป็นห้องกลางๆหน่อยได้ไหม”คนถูกร้องขอยิ่งกระอักกระอ่วนใจ ลำพังแค่ชั้นนี้มันก็เป็นชั้นต้องห้ามเสียแล้วอำนาจเงินตราเริ่มทำหน้าที่อีกครั้ง คราวนี้มืองามควักธนบัตรสีเทาออกมาอีก 4-5ใบ พยักหน้าหงึกๆสมทบ

“เถอะค่ะหากมีอะไรดิฉันจะ clear ให้เองเรื่องเพียงนี้ไม่ถึงกับคอขาดหรอก..ใช่มั้ยเอ่ย”จิตวิทยาการเจรจาถูกนำมาใช้หว่านล้อมอิงค์กาญจน์ฉลาดพอที่จะรู้ว่าที่สาวสวยผู้นี้ยังไม่กล้ารับคำขอเป็นเพราะติดที่เงื่อนไขอะไรบางอย่างซึ่งเกินกว่าขอบเขตอำนาจการตัดสินใจที่เธอมีเมื่อได้รับความเชื่อมั่นและสาวเปรี้ยวนางนี้แสดงให้เห็นเป็นประจักษ์ว่า ใจและเงิน'ถึง' พนักงานหน้าฟร้อนท์คนสวยก็ตกลงอย่างเสียมิได้

“ค่ะ ห้อง907 โอเคไหมคะ” อิงค์กาญจน์ยิ้มหวานเป็นการตอบรับนัยน์ตาวาวโรจน์ ไม่มีการเจรจาครั้งไหนที่เธอไม่ได้ตามเป้าประสงค์ด้วยเพราะถูกฝึกเคี่ยวกรำมาเป็นอย่างดี

“เป็นห้องขนาด80 ตารางเมตรนะคะ แบ่งย่อยเป็นสองห้องนอนห้องน้ำสองที่มุมรับแขกหนึ่งและอีกห้องทะลุถึงกันระหว่างห้องนอนทั้งสองค่าเช่า 65,000 บาทต่อเดือนค่ะ มัดจำ 1 เดือน จ่ายล่วงหน้าหนึ่งเดือน ค่าประกันความเสียหาย 25,000 บาท จะชำระคืนให้เมื่อคุณลูกค้าออกค่ะ..รายละเอียดค่าน้ำค่าไฟค่าส่วนกลางอยู่ในเอกสารนี้นะคะ” พนักงานคนสวยแจงรายละเอียดในส่วนของค่าใช้จ่ายมือก็ส่งเอกสารให้อิงค์กาญจน์รับมาและพยักหน้ารับไม่แม้แต่จะปรายตามองด้วยเหตุที่ว่าเธอไม่อยากอยู่ตรงนี้เนิ่นนานเกินควรให้ตกเป็นเป้าสายตา

“รวมแล้ว..155,000บาทค่ะ” อิงค์กาญจน์ยังคงยิ้มหวานไม่ได้รู้สึกตกอกตกใจกับยอดตัวเลขที่มันสามารถไปดาวน์คอนโดย่อมๆแถบชานเมืองไม่ก็ดาวน์รถอีโคร์-คาร์ได้ตั้งหนึ่งคันอย่างว่าจะกี่แสนกี่ล้านมันไม่ใช่เงินของเธอสักแดงเดียว สาวเปรี้ยว 'จงใจ' เอากระเป๋าหนังสุดหรูมาวางบนโต๊ะเปิดให้มันกว้างที่สุดเท่าที่จะทำได้ พนักงานคนงามถึงกับหน้าถอดสีเครื่องสำอางจัดๆบนใบหน้าผุดผาดแทบไม่ช่วยปกปิดอาการตื่นตระหนกเมื่อเห็นวัตถุบางอย่างในกระเป๋าเต็มๆสองตา อิงค์กาญจน์กระหยิ่มในใจด้วยเพราะเจตนาที่จะอวดของเป็นไปตามต้องการก่อนจะหยิบธนบัตรออกมาปึกหนึ่งนับมันและยื่นให้

“ถ้าอย่างนั้นขอเอกสารบัตรประชาชน ด้วยค่ะ” พนักงานสาวพูดเสียงสั่น ทั้งยังรับเงินมาด้วยมือไม้สั่นยิ่งไม่กล้าสบสายตาลูกค้าหน้าแฉล้มกริยาคล่องแคล่วทะมัดทะแมงอีกอิงค์กาญจน์ใช้ความคิดน้อยหนึ่ง เปิดสมุดใส่นามบัตรและหยิบเอาบัตรประชาชนออกมาในนามว่า ‘ฉัตรกมล กมลกิตติ์’ เปล่า..เธอไม่ได้เปลี่ยนชื่อหรือเป็นชื่อเก่ามันคือหนึ่งในหลายๆชื่อของเธอต่างหาก อาชีพอย่างเธอจำต้องปกปิดข้อมูลที่แท้จริงโดยเฉพาะอย่างยิ่งหลักฐานที่เป็นข้อมูลส่วนบุคคลสุดสำคัญเช่นนี้

“ไม่ต้องกลัวนะคะดิฉันมีมันไว้แค่ป้องกันตัวเท่านั้นเป็นผู้หญิงยิงเรือตัวคนเดียวใช้ชีวิตในเมืองกรุงมันอันตรายไม่ได้คิดจะเอาไปทำร้ายใครแน่นอน” สาวเปรี้ยวเปรยขึ้นพนักงานสาวกุลีกุจอทำเอกสารให้ ถ่ายสำเนาบัตรประชาชนและให้เซนต์รับรองอิงค์กาญจน์หาได้อิดออดไม่เธออ่านรายละเอียดคร่าวๆก่อนจะเซนต์เอกสารทั้งหมดส่งคืนด้วยความว่องไวสาวหน้าฟร้อนท์รับกลับคืนมาส่วนลึกเริ่มจะไม่ไว้วางใจลูกค้าพิไลกระเป๋าหนักนางนี้เห็นเป็นสาวร่างอรชรแสนเปรี้ยวจี๊ดแต่มาพกปืนติดตัวนี่นะ ซ้ำมันยังมีตั้ง 2กระบอก!!

“เรียบร้อยแล้วค่ะคุณฉัตรกมล”พนักงานสาวขืนยิ้มก่อนจะยื่น key card และเอกสารพร้อมใบเสร็จส่งให้เดินนำมาส่งที่ลิฟต์ บอกแจ้งกับพนักงานชายให้พาไปยังห้องและแนะนำสาธารณูปโภคส่วนกลางอันมี fitness สระว่ายน้ำห้องซาวน่า ห้องหนังสือ ห้องอาหารและร้านกาแฟอิงค์กาญจน์มองด้วยความตื่นเต้นแต่เก็บได้มิดชิดไม่ได้แสดงออกมาที่เป็นเช่นนั้นเพราะเมื่อสามวันก่อนตัวเธอติดภารกิจต้องเช่าบ้านโกโรโกโสราคาเดือนละไม่ถึง2 พันในชุมชนข้างวัดอยู่เลยชีวิตช่างผันแปรเป็นจิ้งจกเปลี่ยนสีและน่าตื่นเต้นตลอดๆสาวเปรี้ยวตั้งใจเอาไว้ว่าคืนนี้แม่จะสวมทูพีซลงมาว่ายน้ำให้เพลินอุราเลยเทียว..

“ตรู๊ดดดด” เสียงเรียกเข้าตามสายดังขึ้นจากโทรศัพท์มือถือของอิงค์กาญจน์สาวเปรี้ยวดูหมายเลขที่หน้าจอกดรับทันทีเพราะเป็นสายสำคัญ

“เป็นไงบ้างแม่เสือสาว ทุกอย่างโอเคมั้ย”

“โอ..แต่ไม่สะดวกคุย อีก 20 นาทีพี่โอมโทรมาใหม่นะเจ้าคะ”

“ได้สิ..จะเอาอะไรเพิ่มไหม”

“ไม่เอา แค่พี่โอมแบกกระเป๋ามาให้อิ๊งค์ก็พอแล้วจ้า ข้าวกล่องสัก 2-3กล่องลูบท้องกันตาย”

“ย่ะ..พูดเสียน่าสงสารจริงนะน้องเรา..อีก 2 ชั่วโมงไม่เกินจะเหาะไปหา”..สาวเปรี้ยวตัดสายทิ้งเมื่อสิ้นความเธอเป็นคนปราดเปรียวทำอะไรว่องไวเสมอพี่โอมยังแซวออกบ่อยว่าเดินให้เหมือนผู้หญิงสักหน่อย กระโดกกระเดกยิ่งกว่าม้าดีดกะโหลกซ้ำสปีดการเดินไม่มีวัวปนเลย..ตามควายล้วนๆ คริคริพนักงานมาส่งถึงชั้น 9 และขอตัวกลับอิงค์กาญจน์ไม่ลืมที่จะส่งทิปเป็นสินน้ำใจเล็กน้อยด้วยธนบัตรสีแดงใบหนึ่งด้วยมุ่งหวังว่ามันอาจเป็นการสร้างสัมพันธภาพที่ยิ่งใหญ่ได้ในภายหน้าทุกคนในสถานที่แห่งนี้เธอจำเป็นต้องผูกมิตรไว้ทั้งหมดและไม่มีวิธีอันใดจะลัดและเร็วไปกว่าการpay ร่างเพรียวเยื้องย่างมาตามทางเดินตัวเลขห้องไล่ไปตามลำดับฉุกคิดขึ้นได้ว่าเกือบสะเพร่าไปยังโชคดีมันไล่จากมากไปน้อยจนสุดที่ริมฝั่งหนึ่งและไล่ลำดับขึ้นมามิอย่างนั้นห้อง 907 ของตนเองอาจจะอยู่คนละฟากกับห้องของเป้าหมายอิงค์กาญจน์รู้สึกใจเต้นโครมครามอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนแม้งานนี้จะไม่ใช่การออกปฏิบัติภารกิจครั้งแรก แต่มันเบาๆ หวิวๆ แปลกๆตาคมมองลอดแว่นกันแดด ห้องเป้าหมายใกล้เข้ามาที่เบื้องซ้าย ประตูห้องแง้มออกเห็นถุงสีดำใบใหญ่วางพิงประตูอยู่ก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นแม่บ้านที่มาทำความสะอาดเป็นป้าวัยใกล้เกษียณกำลังก้มๆเงยๆถูพื้นห้องอยู่

“ป้าคะ”

“คะ” หญิงสูงวัยหันกลับมาหาที่ต้นเสียง

“หนูเพิ่งมาอยู่ใหม่ห้อง 907 ข้างๆฝากป้าช่วยดูแลด้วยนะคะ” ไม่พูดเปล่า เธอให้เงินนำพาอีกเช่นเคยหญิงสูงวัยรับมาไม่มีอิดออด ซ้ำยังยกมือไหว้

“ลำพังแค่เงินเดือนที่เฉียดค่าแรงขั้นต่ำไม่มากมันไม่พอยาไส้หรอกจ้ะต้องอาศัยคนน้ำใจงามอย่างแม่หนูนี่แหล่ะ” แม่บ้านสูงวัยออกตัว อิงค์กาญจน์ใช่ใส่ใจเปิดประเด็นต่อเนื่องทันที

“ปกติป้าทำความสะอาดยังไงคะ” บลาๆๆๆ.. สาวเฉี่ยวคุยเกริ่นนำพอเป็นพิธีก่อนจะค่อยๆวกเข้ามาถึงข้อมูลของเป้าหมายเมื่อแน่ใจแล้วว่าไม่มีใครอยู่ในห้อง

“เจ้าของห้องเธอชื่ออะไรหรือคะ เอ่อ..คือหนูจะได้ทักเธอถูกเวลาเจอหน้ากัน”เหตุผลที่พอถูไถ สำหรับคนสวยแฉล้มซ้ำยังมีสตางค์ถามอะไรก็น่าตอบไปเสียหมด

“คุณ..เอ่อเธอชื่อเพลินค่ะ” อิงค์กาญจน์พยักหน้า ใช่ชัวร์ไม่มั่วนิ่ม ข้อมูลที่ได้รับมาต้องตรงกัน เป็นอันว่าเป้าหมายถูก lock พิกัดเรียบร้อยแล้วภารกิจขั้นที่หนึ่งสมบูรณ์แบบ

“หนูชื่อฉัตรกมลเรียกสั้นๆว่าฉัตรนะคะ” ร่างเพรียวยิ้มหวานส่งท้ายขอปลีกตัวออกมาตรงมาที่ห้องหมายเลข 907ของตน แตะ keycard เปิดประตู ระบบไฟฟ้าทำงานโดยอัตโนมัติเฉกเช่นในโรงแรมมีระดับสายตาคมสำรวจความเรียบร้อยของห้องที่มีเฟอร์นิเจอร์และเครื่องอำนวยความสะดวกครบครันชนิดที่ว่าหอบกระเป๋าใบเดียวก็พร้อมใช้ชีวิตได้เลยขนาดห้องไม่เล็กหากอยู่กันสองคนแต่คงใหญ่เกินไปหากพำนักเพียงลำพังจะว่าไปเป้าหมายห้องข้างๆจะอยู่กันกี่ชีวิตหนอเมื่อครู่ดันลืมถามป้าแม่บ้านจนได้ระหว่างที่คิดไปเกือบจะไกลสาวเปรี้ยวเดินมาที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งค่อยๆถอดเครื่องประดับกายออกตั้งแต่แว่นตาราคาแพงเผยให้เห็นดวงตาคม คิ้วเข้มดกหนาแบบธรรมชาติแม่ให้มาไร้การสักสามมิติตามสมัยนิยมต่างหูระยิบระยับที่เป็นแบรนด์เนมเฉกเช่นกับนาฬิกาข้อมือตามติดด้วยการปลดเปลื้องอาภรณ์ทั้งเสื้อยืดและกางเกงยีนส์จนเหลือเพียงอันเดอร์แวร์สองชิ้นลายลูกไม้ทูโทนบนร่างระหงเอวคอดกิ่วดั่งนาฬิกาทราย อิงค์กาญจน์พับเสื้อผ้าและเก็บ accessories เข้าที่ก่อนจะพิจารณาด้วยตาเนื้อ อันสิ่งของพวกนี้ล้วนเป็นเพียงเปลือกนอกที่ทำให้หญิงสาวธรรมดาคนหนึ่งกลายสภาพเป็นสาวเปรี้ยวจัดจ้านเท่านั้นดอกที่เธอต้องแต่งตัวและปกปิดสถานะจริงแท้ด้วยเพราะร่างงามเป็นสายลับแน่นอนว่าเธอถูกส่งให้มาปฏิบัติภารกิจลับสุดยอดบางอย่างโดยมีเป้าหมายคือห้องข้างๆ

“ตายละวา!! มีพุงเข้าหน่อยแล้วสิเรา”อิงค์กาญจน์เอามือน้อยๆของตนลูบมาที่หน้าท้องน้อยบ่นอุบกับตนเองกระนั้นก็ดียังเบาใจที่ด้านล่างมีฟิตเนสและสระว่ายน้ำเธอมาดหมายไว้ว่าจะขอใช้บริการเริ่มจากคืนนี้เลยช้าไปหนึ่งวันเจ้าไขมันศัตรูฉกาจที่สะสมมันวิ่งล่วงหน้าไปยืนแสยะยิ้มที่เส้นชัยแห่งความอ้วนให้แล้ว มือคว้าเอาผ้าขนหนูที่ทาง apartment เตรียมไว้ให้ เดินตรงเข้าไปในห้องน้ำหลับตาพริ้มแช่น้ำอุ่นจัดเรียกว่าร้อนเลยก็ได้ เป็นอันจบสิ้นสำหรับวันนี้...

โอม หรืออรรถชัยรุ่นพี่และพี่เลี้ยงหรือจะเรียกว่าเป็นคู่บัดดี้ของอิงค์กาญจน์ก็ได้อีกเช่นกันขับรถSUVคันโตเข้าจอดที่ลานจอดรถถอดแว่นกันแดดออกเผยให้เห็นใบหน้าเกลี้ยงเกลาหล่อเฟี้ยวฟ้าวสะดุดใจสาวน้อยสาวใหญ่ให้ต้องเหลียวมองไม่เว้นแม้กระทั่งพนักงานหน้าฟร้อนท์คนงามที่เห็นหนุ่มแปลกหน้าและน่าค้นหายิ่งเอ่ยคำทักทายตามหน้าที่

“มาติดต่อห้องพักหรือเปล่าคะ” อรรถชัยยิ้มกว้าง

“ไม่ครับผมมาหาน้องสาวที่เพิ่งมาเช่าห้องไว้ไม่ทราบว่าอยู่ชั้นไหนห้องไหนครับรบกวนช่วยโทรเรียกเธอด้วยนะครับ”

“อ๋อ..คุณฉัตรเองแหมๆพี่น้องคู่นี้หน้าตาดีกันทั้งบ้านเลยนะคะ”แต่จะน่ากลัวน่าเกรงด้วยหรือเปล่าอันนี้ไม่แน่ใจเพราะดูจากสายตาหนุ่มเฟี้ยวคนนี้ช่างดูอบอุ่นและน่าค้นใจยิ่ง

“คุณพนักงานก็สวยนะครับ..มากเสียด้วย”สาวหน้าฟร้อนท์ถึงกับต้องเอียงอายแต่กับอรรถชัยเขาก็แค่พูดไปตามที่เห็นและเข้าใจหัวอกผู้หญิงที่พึงใจรับฟังคำหวานแม้จะรู้ว่าสะตอก็เถอะ

“ร้านกาแฟอยู่ตรงไหนครับ” ชายหนุ่มเปลี่ยนประเด็นเขาต้องการเอาคาเฟอีนเข้าร่างกายกระตุ้นความสดชื่นก่อนจะปะทะคารมกับคู่บัดดี้

“ทางด้านขวามือค่ะ ถัดจากร้านอาหาร” จากใจจริงหากทำได้แม่สาวหน้าฟร้อนท์อยากจะเป็นคนนำทางไปเสียเองแต่ก็นะออกจะก๋ากั่นเกินงามซ้ำยังอยู่ในภาระหน้าที่เมื่อกลางวันก็ฝ่าฝืนกฎมารอบหนึ่งแล้วอรรถชัยเดินตรงมาตามที่สาวสวยบอก มือก็ลากกระเป๋าล้อลากตามมาด้วยระหว่างที่เหม่อลอยด้วยมัวแต่มองคนเล่นฟิตเนสผ่านกระจกใสอยู่นั้นเองคนไม่ระวังก็เผลอชนกับสาวนางหนึ่งเข้าอย่างจังที่ตรงมุมเสา

“ตาเถร!!..แฮ่ม..ขอโทษนะครับคุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ”ร่างกำยำเกือบสาวแตกทั้งซุ่มเสียงและอากัปกิริยาด้วยอารามตกใจแต่ก็เก็กแมนได้ทันเวลาใช่!! อรรถชัยเป็นชายแค่เปลือกนอก ใจของนางเป็นผู้สาว!!และเมื่อครู่ก็ลอบมองหนุ่มๆก้ามปูน้ำลายหกจนไม่ได้ดูทางแต่สาวแท้ที่โดนชนจนเซถลากลับไม่มีอาการโกรธเคือง มากกว่านั้นยังส่งยิ้มหวานให้

“ไม่คุ้นหน้าคุณเลย เพิ่งมาอยู่ใหม่หรือคะ”สาวสวยร่างบางความสูงเกินมาตรฐานหญิงไทยมาเล็กน้อย หน้าหวานเจี๊ยบไม่พอเสียงยังหวานรื่นหูทั้งกริยาอ่อนช้อย นี่คือแม่หญิงงามนาม แม่พลอย 2015 ชัดๆ

“ครับ อยู่กับแฟน” อรรถชัยตอบไปส่งๆ อย่างที่รู้สายลับอย่างเขาจะเปิดเผยรายละเอียดอะไรต่อมิอะไรไม่ได้เลย

“ชื่อเพลินนะคะ ยินดีที่รู้จักค่ะ”สาวหวานตอบกลับเนิบช้าทั้งยังชัดถ้อยชัดคำก่อนจะเดินนวยนาดสวนไปอีกทางอรรถชัยได้แต่ยืนงง สาวประเภทนี้ยังมีอยู่จริงในโลกหมุนเร็ว?? เป็นชะนีอื่นอาจต้องฟาดปากกัน แต่ช่างเถอะเดินผ่านมาแล้วก็ผ่านไปสายลับหนุ่มไม่สานต่อความคิดเพลานี้เขาอยากสัมผัสกับรสชาติและกลิ่นของกาแฟเต็มแก่แล้ว

“เพลิน” พนักงานหน้าฟร้อนท์ร้องเรียกสาวหวานที่จะเดินขึ้นลิฟต์คนถูกเรียกค่อยๆหันร่างมาและยิ้มให้เพื่อนสาว

“มีอะไรยัยมาศ เรียกเสียตกใจ” บุศยมาศหรือมาศคือพนักงานหน้าฟร้อนท์และเป็นเพื่อนสนิทตั้งแต่วัยเรียนของเพลินพิศสมัยเพื่อนๆเรียกขานเธอว่าเพลินและมีฉายาว่า นางงามหลงยุคแต่ตัวเธอกลับพึงใจเรียกตนเองว่าพิศเพราะมันไปพ้องกับคำว่าพิษด้วยเพราะอยากให้ขัดกับบุคลิกอ้อนแอ้นบอบบางของตนแต่ชื่อนี้ก็สงวนไว้เฉพาะเรียกกันในหมู่คนสนิทและคนรู้ใจเท่านั้นเพลินพิศสมัยเป็นสาวหวานกริยามารยาทงดงามอย่างไทยแท้พูดจาสุภาพอ่อนโยนและนุ่มนวลทั้งน้ำเสียงสุดเสนาะหูโกรธที่สุดของเธอเพียงจะพูดว่าบ้าบอและหน้าง้ำเพียงน้อยเท่านั้นแน่นอนว่าสวยหวานน้ำตาลหยดทุกกระเบียด อาชีพที่เหมาะกับเธอที่สุดคือ 'นางฟ้า'.. แอร์โฮสเตสนั่นเอง

“คือว่า..”

“ไปทำอะไรผิดบาปมา สารภาพมาเถิดลูก แม่จะไม่ว่าสักคำ”แม้จะรู้ว่าเพลินไม่เคยโกรธใคร ถึงจะมีบ้างแต่ก็เป็นไม่นานแต่ครั้งนี้มันอาจจะร้ายแรงอุกฉกรรจ์กว่านั้น

“ไปคราวนี้กี่วันอ่า” บุศยมาศเลี่ยงบาลีแต่เพื่อนสนิทเท่าทัน

“แล้วตกลงมีเรื่องอะไรจะสารภาพคร้า”

“แหะๆ ฉลาดจริงน้อเพื่อนเรา รับปากแล้วนะว่าจะไม่โกรธ ไม่ว่า”

“ฉันเคยเป็นแบบนั้นหรือ อย่ามัวแต่รำสิ เดี๋ยวต้องขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วมี stand by ไฟล์ทดึก”

“อ้าวเหรอ แล้วบินจริงวันไหนอ่ะ”

“อีกสามวัน คราวนี้ไปร่วมครึ่งเดือนเทียวล่ะหมดเรื่องที่ฉันจะต้องตอบแกแล้วนะ”

“อะเคร แหะๆ คือว่าชั้น 9 ที่เป็นของแกแต่เพียงผู้เดียว..”

“แกปล่อยให้คนอื่นเช่า? ยัยมาศนี่บ้าบออ่า”สาวหวานหน้าง้ำสะบัดหนีไปอีกทางนี่คืออาการโกรธที่สุดแล้วของเพลินพิศสมัยและเปล่าประโยชน์ที่จะทำอะไรมากไปกว่านั้นลูกค้าก็รับมาแล้ว ความผิดก็สมบูรณ์ในตัวมันเองแล้วประการสำคัญแม้จะนิยมชมชอบความเป็นส่วนตัวแต่เธอก็ไม่ค่อยได้อยู่อาศัยหรอกเนื่องด้วยอาชีพการงานสุดท้ายก็ปล่อยผ่านไป

“ผู้ชายหรือผู้หญิง”

“หญิงสิ คนไทยด้วยน่าจะอ่อนแก่กว่าเราๆไม่มากหรอก รวยเป็นบ้า บีเอ็มสีน้ำเงินข้างนอกน่ะของหล่อนเปรี้ยวจี๊ด กลิ่นน้ำหอมนี่ฟุ้งมาตั้งแต่เปิดประตูเข้ามาอ่ะทั้งตัวมีแต่แบรนด์เนม” บุศยมาศเจื้อยแจ้ว แต่ขอบอกไม่หมดกั๊กไว้เรื่องลับๆนำเสนอแต่แง่ดีๆไว้ก่อน ไม่อยากให้เพื่อนสาวคิดมาก

“คือแค่จะรายงานว่างั้น” เพื่อนสาวพยักหน้าทำทีเป็นสำนึกผิดก่อนจะยื่นกระดาษให้แผ่นหนึ่ง

“นี่เป็น list pre-order ของลูกค้าซื้อให้ครบด้วยนะแม่คุณ”

“เงินล่ะคร้า”

“แหะๆ แกออกไปก่อนได้ป่าว ฉันหมุนไม่ทันน่ะ”

“แกนี่จริงๆเลย ก็หัดเที่ยวให้มันน้อยๆหน่อยสิ”สาวหวานบ่นเนิบช้าตามประสาคนเป็นห่วงเพื่อน รับใบออร์เดอร์มาสแกนคร่าวๆจากสายตาส่วนใหญ่ก็เป็นของที่สาวๆใช้ไม่ว่าจะเป็นเครื่องสำอางและน้ำหอมสาวหวานล่ำลาเพื่อนสนิทปลีกตัวเดินจ้ำตรงไปยังลิฟต์ที่ประตูของมันกำลังจะปิดแม้จะเนิบช้าอยู่ใน DNA แต่ถึงเวลาจะต้องรีบเพลินพิศสมัยก็ทำได้ มือเรียวกดปุ่มได้ทันพอดี ประตูลิฟต์แง้มออกอีกครั้งเป็นชายร่างกำยำคนที่ชนกับเธอเมื่อครู่

“อ้าว..คุณนั่นเอง”เสียงทักทายที่หวานหูและรอยยิ้มที่เรียกได้ว่าโลกทั้งใบจะต้องสยบยอมให้เธอหากคนตรงหน้าเป็นชายอื่นต้องตกอยู่ใต้มนต์สะกดเป็นแน่ แต่หาใช่กับคนที่ชื่ออรรถชัยไม่ จะสาวเซ็กส์สาวหวานมาจากดาวอังคาร ศุกร์ เสาร์ กระทั่งพลูโตเก้งอย่างนางไม่ชายปรายตามองอยู่แล้ว..สายตาของเพลินพิศสมัยมองมาที่ชั้น9 จะกดด้วยความเคยชิน แต่มันขึ้นเป็นตัวแดงแต่เอยัยมาศบอกไว้ว่าเป็นผู้หญิงเปรี้ยวจี๊ดนี่นา..อ๋อคู่ตุนาหงันคงเป็นแฟนกัน ร่างกำยำล่ำบึ๊กกับสาวเปรี้ยวก็เหมาะสมลงตัวดีก่อนจะล่องเรือออกอ่าวไทย สาวโลกสวยก็หันหัวเรือกลับเข้าแม่น้ำเจ้าพระยา

“ที่แท้ก็อยู่ห้องติดกันเองฝากดูแลด้วยนะคะ เพลินไม่ค่อยอยู่น่ะค่ะ” คนฟังยิ้มให้จางๆ พยักหน้าตอบเป็นไมตรีพยายามเก็บข้อมูลของเป้าหมายให้ได้มากที่สุด ส่วนเรื่องตีซี้ตีสนิทมันเป็นภาระหน้าที่ของคู่บัดดี้ต่างหากทั้งสองออกจากลิฟต์และแยกกันที่ห้องใครห้องมันเป็นเพลินพิศสมัยที่แตะ keycard เข้าห้องไปก่อนส่วนอรรถชัยโทรเรียกอิงค์กาญจน์และยืนรออยู่ที่หน้าประตู..

สายลับร่างสูงมโนได้จากประสบการณ์เลยว่างานนี้สนุกสนานเฮฮาปาจิงโกะแน่ๆ สาวเปรี้ยวเข็ดฟันปราดเปรียวดั่งลิงลม ซุ่มซ่าม errorประปราย ต้องมาปะทะกับสาวหวานหยาดฟ้าทั้งรูปลักษณ์และกิริยาแม่นางโลกสวย แม่พลอยหลงยุค แม่จำเริญเพลินตา

“มันพะย่ะค่ะ!!”เก้งกล้ามโตร้องออกมาด้วยความสะใจ

Create Date : 07 ตุลาคม 2558
Last Update : 7 ตุลาคม 2558 9:54:29 น.		0 comments
Counter : 202 Pageviews.
Share Tweet