นิยาย ท้องฟ้าพาใจ ตอนที่ 26 ท้องฟ้าถือแฟ้มรายงานรอเจ้านายคุยโทรศัพท์ เขาได้ยิน คุณภาณุภาพบ่นเรื่องคอนโด ขาดโน้นนี่ จนเขาสงสัย เจ้านายย้ายมาอยู่คอนโดแล้วอย่างนั้นหรือ เขารู้แต่คุณกรกฏ ออกจากโรงพยาบาล กลับพักที่บ้าน หากไม่ใช่เชื้อสาย จักอยู่บ้านอิทธิลักษณ์ ไม่ได้เชียวหรือ หลังวางสาย คุณภาณุภาพส่งข้อความสักพัก จึงหันมาคุยกับเขา “นายว่าทางนั้นเขาแย่งผลงานกันไหม” “ผมก็เห็นอย่างนั้น การนำเสนอ ขัดกันอยู่ในที แม้จะทำเหมือนนำเสนอร่วมกัน” “บางทีก็อาจแย่งกันโชว์ให้เจ้านายใหม่เห็น” คุณภาณุภาพพูดปนหัวเราะ กรรมการที่ถามเรื่องคุณภาพวัตถุดิบ เป็นหนึ่งในการเตรียมการของคุณภาณุภาพ ตีน้ำให้ปลาใหญ่ ว่ายคุมอนาเขต อาจได้ผล ใครเป็นใคร “อาทิตย์หน้า กรกฏจะกลับมาทำงาน นายจะช่วยเขาได้มาก” “พูดเหมือนคุณภาณุภาพจะไปไหน” ท้องฟ้าถามเจ้านายของเขา “ฉันจะไปไหนได้ ก็อยู่ที่นี่ละ” ท้องฟ้ารับรู้ถึง การปฏิเสธที่บางทีคือคำตอบรับ เพียงแต่รอเวลา เขามองเจ้านายที่ทำงานด้วยกันมานาน เขาต้องอดทนแสร้งไม่รู้ เพื่อรอความจริงปรากฏเขาอยากถามคุณภาณุภาพตามตรงเหลือเกิน ‘เจ้านายคือฆาตกรหรือไม่’ เสียงในหัวของเขาร้องถาม หากเสียงคำตอบในใจกลับเงียบ เขาพร้อมรับคำตอบหรือไม่ นายพร้อมไหมเล่า ท้องฟ้า “ทำไมคุณกรกฏถึงเปลี่ยนใจ มาควบรวมละครับ” ท้องฟ้าถาม “คงอยากเปลี่ยนอะไรละมั้ง” “เปลี่ยนมาอยู่คนละข้างกันท่านประธาน” คุณภาณุภาพยิ้มตอบ “คงเห็นฉันตัวคนเดียวเลยคิดสงสาร” ท้องฟ้ากลับทนฟังไม่ได้ เจ้านายพูดทีเล่นทีจริง แต่เขาพูดจริง “แต่คุณภาณุภาพยังมีผมอีกคน” เขาเห็นเจ้านายแปลกใจในท่าที จนต้องเอื้อมมือมาจับบ่าของเขา “ฉันรู้นายอยู่ข้างฉัน” คำของคุณภาณุภาพ บดสะท้อนย้อนคำเขา ท้องฟ้านายเลือกข้างใคร กรกฏ หรือภาณุภาพ อย่าลืมนายมิได้เลือกใคร นายเลือกทำตามจดหมาย เลือกการณ์หาคนร้าย นายตอบปดเจ้านาย สร้างคำเท็จแก่ตน ถึงเวลาเย็น เจ้านายขอเลี้ยงข้าวผู้ช่วยสักมื้อ สำหรับงานหนักที่ทำกันมา ท้องฟ้ารับด้วยยินดี อาหาร มิได้พิเศษหรูหรากว่ามือใด หากแต่เต็มไปด้วยความสุขสังสรรค์ตามประสาเจ้านายลูกน้องพึงมี บรรยากาศ เช่นนี้ มีตลอดการทำงาน หากแม้มันจะสิ้นสุดลง ก็คงด้วยการหมดวาระ นายและลูกน้อง ด้วยกันเท่านั้น พาใจเข้าประชุมย่อยในฝ่าย ท้ายการประชุม มีการสนทนาถึง การประชุมแรกของอิทธิลักษณ์ เพื่อขอเจรจาเป็นทางการ การขอซื้อยังไม่ถูกตัดสิทธิ์ ทางนี้นำเสนอการควบรวมให้น้ำหนักมากกว่า “เหมือนทางนั้นยังไม่ตัดสินใจ ไม่รู้ว่าอยากต่อรองหรือปัญหาภายใน” คุณวิทยากล่าว “ตระกูลนี้ ท่าเยอะ” ผู้บริหารอีกคนแสดงความเห็น “ก็ต้องปล่อยเขา เงินเขาเยอะด้วย” เสียงหัวเราะร่วน อันเป็นการจบประชุมในวันนี้ คุณวิทยา เรียก พาใจให้อยู่คุยต่อ “ผมไม่ต้องถามใช่ไหม” พาใจรู้ ถามอะไร “คุณสายชล ให้รายงานนั้นกับดิฉัน” “เค้าให้ทำไมรู้ไหม” พาใจจะอธิบายเกมส์ที่มองไม่เห็นแต่กำลังเล่นกันอยู่ได้อย่างไร “เพื่อที่จะหักหน้าคุณวิทยาหรือค่ะ” “เพื่ออยากรู้ว่าเธอทำงานให้ใคร” “แล้วคุณสายชลรู้ไหมค่ะ” “สำคัญที่ผมรู้ คนอื่นผมไม่สน” “คุณตามพวกนั้นไม่ทันหรอก ต่อไปมีอะไรต้องบอกผม” “ค่ะ” “มีเรื่องอะไรแบบนี้อีกไหม” พาใจคิดเธอควรบอกเรื่องคุณสาโรจน์หรือไม่ เธอทันเกมส์แล้วอย่างนั้นหรือ “ไม่มีค่ะ” คุณวิทยาหันมองเธอ “ผมจะไปคุยกับพี่องอาจ แล้วจะออกไปทานข้าว คุณเดินไปด้วยกันผมจะฝากเอกสารกลับ” “ค่ะ” พาใจถือซองเอกสารตามคุณวิทยากล่าว กลับโต๊ะทำงาน เธอไม่ต้องนำไปวางในห้องคุณวิทยา ในซองบรรจุเงินจำนวนหนึ่ง คุณองอาจให้เธอเพื่อแสดงให้เห็นว่าผลตอบแทนมีจริงมิได้กล่าวอ้าง ไม่ว่า การณ์ใดเกิด พาใจคิดว่าคงมีผลตอบแทนมากมาย จนต้องโปรยไว้ตามทางเพื่อให้การณ์นั้นลุล่วง แล้วเธอเล่า อยู่บนทางเส้นใด พาใจนั่งทำงานตลอดบ่าย คิดว่าอีกสักพักจะเข้าไปดูโรงงาน แม่บ้านผู้ดูแล นำกล่องขนมจากฝ่ายจัดซื้อ มาเดินแจก บางคนขอเลือกก่อน บ้างรับกล่องไหนก็ได้ กล่องหนึ่งวางบนโต๊ะพาใจ “ขนมนี้อร่อยไม่ต้องแบ่งใครนะค่ะ” แม่บ้านพูดทีเล่นทีจริง เธอเองไม่ได้คิดอะไรจนกระทั่งแกะกล่อง ตามคำบอก อร่อยจริงไหม กล่องหนักว่าปกติ เปิดดูพบเงิน จำนวนหนึ่งม้วนอยู่ข้างใน เธอไม่ต้องแบ่งใคร พาใจปิดฝา วางกล่องบนโต๊ะดังเดิม ดื่มเครื่อมดืมยามบ่าย ชงเผื่อกินกับขนม ทว่าตอนนี้ ขนมแปร เปลี่ยน เธออยากลิ้มลองขนมในกล่องหรือไม่ เสียงโทรศัพท์บนโต๊ะทำหยุดครุ่นคิด “ฉันฝากขนมไปให้ ชอบไหม” ปลายสาย เสียงหญิงวัยกลางคน “แจกทุกคนเลย หรือเปล่าค่ะ” “กล่องนั้นพิเศษสำหรับเธอ” “เป็นรางวัลหรือข้อเสนอค่ะ” “นั่นหมายถึง เธอทำอะไรไปแล้ว และกำลังจะทำอะไรใช่ไหม” พาใจเงิยบ ก่อนกล่าว “หรือสำหรับทั้งสองอย่าง” พาใจเธอคิดดีแล้วหรือ ยื่นข้อเสนอให้กับปลาใหญ่ในความมืด ผลประโยชน์มากมายทำเธอเกือบ ไม่ได้ใช้เงินสิบล้าน เธอจำไม่ได้หรือ “ฉันคิดว่าถ้าสำหรับทั้งสอง ขนมในกล่องอาจน้อยเกินไป” “ดิฉันไม่ใช่คนกินขนมเป็นมื้อหลัก” “กล่องนั้นสำหรับรางวัล” “รางวัลที่ดิฉันส่งรายงานให้กลางที่ประชุมใช่ไหมค่ะ” ปลายสายวางโทรศัพท์ ขุนปลายสายใช้เธอเป็นเบี้ย โดยที่เธอไม่รู้ตัว พาใจได้คิดว่าเธอไม่ต้อง ไปหาปลาใหญ่ที่ไหน เธอกลายเป็นเหยื่อเกี่ยวเบ็ดชั้นดี เดี๋ยวปลาใหญ่จะปรากฏมาหาเธอเอง แล้วปลาใหญ่ ต้องการเหยื่อแบบไหนกัน
|
บทความทั้งหมด
|
|||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [