นิยาย ท้องฟ้าพาใจ ตอนที่ 24 ในห้องชงกาแฟ พาใจหาโอกาส ฝากซองเอกสารไปกับแม่บ้าน ผู้ดูแลห้องทำงานคุณสาโรจน์ เป็นวิธีเดียวที่เธอทำได้ โดยพ้นสายตาคุณวิทยา ผ่านพ้นเลขาหน้าห้อง “ฝากให้ถึงมือนะค่ะ” แนบไปกับเอกสาร มีซองจดหมายใส่ธนบัตรจำนวนหนึ่งเป็นค่าน้ำใจแด่พี่แม่บ้าน “รับรอง” คนรับซองกล่าว อามิสใดเปิดทางได้ดีเท่า อามิสสินค่าเงินตราดั่งประสงค์ เปิดทางพร้อมปิดปากเงียบ ง่ายดั่งเกิดสินจ้าง เป็นอาจิณ มิน่าใครๆก็อยากมาทำงานชั้นผู้บริหาร ดอกผล รายทางมากมาย พาใจกลับมาที่โต๊ะ เก็บของเตรียมตัวกลับบ้าน วันนี้เธอไม่ต้องหอบงานกลับไป เพียงอ่านทบทวน เอกสาร ต่างๆ ที่เคยได้มา เพื่อรอหากผู้บริหารต้องการรายงานค้ำคำตอบเพิ่ม เงินสิบล้านใกล้เข้ามาทุกที พาใจเอ๋ย เธอเหนื่อยแล้วใช่ไหม ความเหนื่อยทำให้คิดถึงเงินสิบล้าน เงินมันทำให้เธอเหนื่อยอย่างนั้นหรือ มันเคยเป็นคำปลอบ เคยเป็นคำรังควาญเธอ ว่าจะคว้ามันให้จงได้มิใช่หรือ เธอเหนื่อยด้วยเหตุใด อาจเป็น ก่อนหน้า เงินสิบล้าน เธอคิดว่าได้มาด้วยชอบธรรม ในตอนนี้กลับใช้มันลงเล่นเกมส์อันมิชอบใช่หรือไม่ พาใจ ลงลิฟท์มาชั้นล่าง พนักงานที่ลงมาด้วยกัน ต่างเดินไปทางออก บ้างไปลานจอดรถ พนักงานหญิง คนหนึ่งเดินตามเธอ จนต้องหันมอง ‘เธอระวังตัว’ “พาใจ ใช่ไหมค่ะ” คนเดินตามกล่าวทัก “ค่ะ” “คุณสายชลเชิญพบ” “สายชล” พาใจคุ้นชื่อเพียงแต่ยังนึกไม่ออกว่าเป็นใคร “คุณสายชล รองประธานบอร์ด” ห้องทำงานรองประธานบอร์ดอยู่ชั้นเดียวกับคุณองอาจ หากแต่ พนักงานหญิงพาเธอเดินไปอาคาร ฝั่งตะวันตก “พอดีคุณสายชล มาดูตัวอย่างวัตถุดิบที่ฝ่ายจัดซื้อ” พนักงานแจ้ง พาใจขึ้นลิฟท์สวนทางกับพนักงาน ทยอยกลับบ้าน ชั้นทำงานจัดซื้อ ดูไม่เป็นระเบียบสักเท่าไร บนโต๊ะพนักงานเต็มไปด้วย แค็ตตาล็อกสินค้า มุมห้องมีกองตัวอย่างต่างๆวางเทินขึ้นสูง อีกมุมมีกระเช้า ของขวัญ วางเรียง หากเป็นตระกร้าขนม จะถูกแกะนัยว่า เป็นอาหารว่าง แก่พนักงาน พาใจอมยิ้ม ให้กับ บรรยากาศ ตอนเธอเป็นธรุการ ก็มีขนม ของว่างฟรี กินประจำ ไม่ต้องถามว่าใครให้ เป็นอันรู้กันว่ามาจาก ฝ่ายจัดซื้อ ในห้องประชุมข้างห้องผู้จัดการ คุณสายชลนั่งกินขนมกล่องระหว่างดูเอกสาร พาใจสังเกตุว่า มีรายงานควบรวมบริษัท วางบนโต๊ะ “นั่งซิ ขอโทษที เรียกมาตอนเลิกงาน” พาใจยกมือไหว้ เธอไม่เคยพบคุณสายชล จริงจัง อาจมีเห็นในการประชุมรวมหรืองานบริษัท “หลังเกิดเรื่อง ทางบุคคลจัดการเรียบร้อยดีไหม” เรื่อง ที่เธอตกเป็นผู้เคราะห์ร้าย “เรียบร้อยดีค่ะ” เธอได้รับเงินจำนวนหนึ่ง เป็นค่าทำขวัญ หากแต่พาใจคิดว่าเป็นค่าปิดปากเสียมากกว่า "ทำงานกับวิทยา ยากไหม" พาใจเหมือนเด็กตอบคำถาม ผู้ใหญ่ "ยากค่ะ แต่ก็พยายาม" คุณสายชลมองนิ่งคนตอบ หยิบรายงานวางหน้าพาใจ “รายงานควบรวม ที่วิทยาเสนอมานี่ เห็นว่าเธอเป็นคนทำ” “ก็มีทางคุณวิทยา ช่วยชี้แนะด้วยค่ะ” “มีบางเรื่องที่ฉันสงสัย แต่เห็นช่วงนี้วิทยายุ่งๆ เลยมาถามเธอแทน” พาใจรู้ เธออยู่ในเกมส์ รองประธานเปิดหน้ารายงาน ยื่นให้พาใจ “เราควรเลือกทางไหน” ข้อต่อรอง ที่นายท้องฟ้าทำเพิ่มเพื่อเป็นทางเลือก “ท่านควรเป็นคนเลือกมิใช่หรือค่ะ” คุณสายชลยิ้มด้วยนัยย์ตา พาใจคิดว่ามันมีอำนาจและน่ากลัว “ถ้าเธอเป็นฉัน เธอจะเลือกทางไหน” พาใจจะตอบได้อย่างไร ใช่ว่าเธอมิใช่รองประธานบอร์ด แต่เป็นคำตอบเพื่อ เปิดขุนตัวอื่นที่ เธอยังมองไม่เห็น คุณองอาจอยู่สูงสุด หากแต่วันนี้ พาใจคิด ตำแหน่งคุณสายชลเป็นรอง แต่ในเกมส์อยู่ ตำแหน่งใด พาใจเธอควรตอบว่าอย่างไร “ดิฉันเลือกได้แค่เดินตาม ส่วนเดินทางไหนอยู่ที่คนนำ” คุณสายชลมองเธอด้วยอาการนิ่งสงบ ซึ่งพาใจเห็นว่านี่ละ นางพญา แม้จะอยู่ในพื้นที่ทำงาน ระเกะระกะเต็มด้วยข้าวของ อย่างไรก็รู้ว่าที่นี่ไม่ใช่ที่ของเธอ “เธอตอบอะไรแบบนี้ได้ไหม นิภา” นางพญาพูดกับคนมาใหม่ หญิงวัยกลางคน เดินถือแก้วน้ำผ่านประตูเข้ามา คุณนิภา ผู้จัดการฝ่ายจัดซื้อ “ตอบได้แต่ ซื้อ กับไม่ซื้อเท่านั่นละพี่” แก้วน้ำวางหน้าผู้เป็นพี่ พาใจยกมือไห้ว คุณนิภา เธอรับไหว้ด้วยรอยยิ้ม และคำกล่าว “สวัสดีจ๊ะ” ฟังดูไม่ดุเหมือนที่เคยได้ยิน ว่าคุณนิภา เอาเรื่อง อีกมือถือเอกสาร มาวางเพิ่มหน้าคนผู้พี่เช่นกัน “อันนี้เกือบด่วน” คุณสายชลมอง เกือบค้อน “อะไรยะ เกือบด่วน” “ก็ที่ด่วนกว่าอยู่ตรงหน้านี่ไง” คุณนิภาหมายถึง พาใจ และยังสนทนาต่อ “ไม่ว่าเลือกทางใด เราก็จะควบรวมอยู่แล้ว จะถามทำไมให้เสียเวลา” คุณสายชลหันมาเถียงผู้อวุโสน้อยกว่า ที่เริ่มชักใบให้เรือเสีย “แล้วจู่ๆจะให้ถามไปเลยได้ยังไงว่า รายงานนี้เธอไม่ได้ทำใช่ไหม” “ก็เรียกมาเพื่อถามไม่ใช่หรือ” พาใจฟังการสนทนาเพลิน จนไม่คิดว่าถามตัวเอง กระทั้ง คุณสายชลหันมา จ้องหน้าถาม “เธอไม่ได้ทำรายงานนี้เอง” พาใจ ไม่ทันตั้งตัว คำถามที่เธอกลัวและไม่คิดว่าจะมีใครถาม จึงตกใจ เธอไม่รู้ตอบอย่างไร ไม่รู้จะแสดงท่าทีอย่างไร “ใช่ไหม” คำถามลงท้าย ทำพาใจนิ่งอยู่ คุณสายชล ปล่อยให้ความเงียบคือคำตอบ “เธอ ไม่ต้องตกใจตัวแข็งขนาดนั้น ฉันไม่ใช่ครูปกครอง ฉันเป็นบอร์ด” คุณนิภาถึงกับถอนหายใจ กับคำปรารถของผู้อาวุโสกว่า ความเงียบทำให้พาใจคิดคำตอบได้ประการเดียว “ดิฉันแค่ลองทำค่ะ” พาใจตอบตามคำนายท้องฟ้าเตรียมไว้ให้ คุณนิภาเดินมาหยิบขนมกล่อง ข้างมือคุณสายชลไปกินบ้าง “เราจะแบ่งขนมให้ พาใจบ้างไหม” “พาใจไม่รับหรอกนิภา ดูท่าน่าจะมีคนแบ่งขนมแล้ว” “ขนมทางนั้นอร่อยกว่าของเราหรือ” คุณสายชลเลื่อนกล่องขนมอีกกล่อง หยุดตรงหน้าพาใจ เธอหิวขนมแต่เมื่อใดกัน พาใจชอบขนมหวาน แต่ในกล่อง ขนมรสหวานหรือ ขม ถ้าขม เธอกินแล้ว คืนได้หรือ ขุนตัวใหม่ปรากฏในกระดาน โดยที่เธอมิทันตั้งตัว เกมส์นี้ง่ายหรือยาก เธอลองหรือเธอเล่น เธอเข้าถึงแกนกลาง ที่บัดนี้หมุนเธอมาที่นี่ พาใจเธอควรทำเช่นไร “ดิฉันเดินตามคนนำได้แค่คนเดียว” พาใจตอบ “เพราะเธอคิดว่ามีคนนำคนเดียว” บอร์ดกล่าว คุณนิภาเลื่อนตัวมาหยิบกล่องขนมหน้าพาใจ “ที่นี่ขนมเยอะ ถ้าไม่รับไว้ก็จะให้คนอื่น” หน้าพาใจเปลี่ยนเป็นเอกสารเย็บเข้ามุม แทนกล่องขนม “เธอต้องใช้มัน” พาใจกลับออกมา จากการเรียกพบ พร้อมเอกสารในกระเป๋า เธอรับมันมาด้วยความอยากรู้ โดยไม่ได้ มีข้อต่อรองใดๆ การไม่ต่อรองคือคำต่อรองหรือไม่ พาใจยังไม่เข้าใจเธอปล่อย ให้แกนหมุนพาเธอไปยังที่ต่างๆ โดยมิทันตั้งตัวอย่างนี้ต่อไปหรือ เธอต้องทำอะไรสักอย่างไม่ให้ตัวเองลอยไปแล้วแต่ใครจะคว้าตัวไปเช่นนี้อีก ‘เธอต้องระวังตัวมากกว่านี้’
|
บทความทั้งหมด
|
|||||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [