นิยาย ท้องฟ้าพาใจ ตอนที่ 25 ท้องฟ้าส่งหมวกกันน็อคให้พาใจ พร้อมแจ้งข่าวคุณกรกฏประสบอุบัติเหตุ เธอตกใจกับข่าว ถามเขาเป็นการณ์ใหญ่ “เป็นอะไรมากไหม” “ยังทำงานได้ไม่ต้องห่วง” ท้องฟ้าไม่เคยเห็นเธอแสดงทีเช่นนี้ คงห่วงมากว่าที่ตนเองแลกเปลี่ยนไป จะไม่ได้อะไรตอบแทน ขาดคนขูดรีดไปสักคน กลับทำตัวไร้มารยา ถามไถ่ “เธอคงไม่ได้เจอคุณกรกฏอีกสักพัก” พาใจนั่งเงียบตลอดทางเช่นเคย แต่ท้องฟ้ากลับหงุดหงิดกับความเงียบอันคุ้นชิน เธอคิดอะไรอยู่ คิดหาคนใหม่เสนออะไรต่อะไรให้อยางนั้นหรือ หรือว่าเสียดายที่ขูดเนื้อยังไม่พอ เขาส่งเธอใกล้ที่ทำงาน เร่งมอเตอร์ไซด์ออกไปด้วยความเร็ว เขาไม่รู้ว่าเป็นอะไรไป ทำไมเขาไม่พอใจ เขาไม่พอใจอะไร เขาเหนื่อยจึงไม่พอใจอย่างนั้นหรือ นายท้องฟ้าไม่พอใจ พาใจ ใช่หรือไม่ ท้องฟ้าถือแก้วเครื่อมดื่มเย็นเดินเข้าที่ทำงาน เขาหงุดหงิดจนต้องแวะซื้อกาแฟ เขาขอให้คนขาย ชงเข้มที่สุด เขาอยากลิ้มรสเพื่อให้ตื่นจากความคิดวุ่นวายในหัวของเขา เขาวุ่นวายเรื่องใดกัน ถึงโต๊ะ เขาเปิดคอมพิวเตอร์ทำงานทันที ไม่มีงานด่วน งานด่วนผ่านไปแล้ว เขาเร่งรีบเพื่อสิ่งใด เขาคิดเรื่องงานแทนเรื่องวุ่นวายใช่หรือไม่ นั่นหมายถึงเรื่องวุ่นวายไม่ใช่เรื่องงาน ถ้าอย่างนั้น เป็นเครื่องคน ท้องฟ้าก้มหน้าก้มตาทำงาน หากแต่พี่ๆกลุ่มหนึ่งมองเขาไม่วางตา ใช้ช่วงท้องฟ้าละสายตาจากงาน คนหนึ่งโบกเอกสารเรียกให้มาที่โต๊ะ ท้องฟ้าเดินมาพร้อมแก้วกาแฟในมือ “เรื่องควบรวมบริษัท จะทำอย่างไรต่อ” “พี่หมายความว่าอะไร” พี่ๆหันมองกัน เช่นนี้จึงกระซิบบอก “นายยังไม่รู้หรือ” “รู้อะไร” “ก็มีข่าว คุณภาณุภาพจะโดนถอดจากผู้บริหาร” ท้องฟ้าหัวใจเต้นแรง การเปลี่ยนแปลงที่เขาล่วงรู้ หากแต่ไม่รู้ว่าจะมาในรูปแบบใด ทั้งรวดเร็ว กว่าคาดคิด ด้วยคุณกรกฏยังอยู่ในโรงพยาบาล ใช่เรื่องพินัยกรรมหรือไม่ คุณภาณุภาพไม่ใช่อิทธิลักษณ์ เลยหลุดลอยออกจากผู้บริหารอย่างนั้นหรือ “ข่าวมาจากไหน” “เพื่อนที่ฝ่ายกฏหมายบอกมา เขาเห็นว่าเราเป็นลูกน้องโดยตรง” “ผมว่า ถ้ายังไม่มีประกาศอะไรเป็นทางการ เราก็ทำงานกันตามปกติ” พวกพี่ๆเห็นฟ้อง แยกย้ายกันไปทำงานกันเงียบๆ ท้องฟ้าเดินกลับโต๊ะ กาแฟในมือหมดแล้ว เหลือเพียงน้ำแข็ง เขาจ้องมองมันละลายเป็นหยดน้ำแกะ ปล่อยมันไว้อย่างนั้น เขาไม่รู้จะทำเช่นไรในตอนนี้ ให้ทำงานตามปกติ แล้วเขาทำได้หรือ การเปลี่ยนแปลง เพื่อให้คนร้าย ปรากฏตามคำคุณกรกฏ เริ่มแล้ว เขารออยู่มิใช่หรือ เรื่องวุ่นวายกลับมาในความคิด คุณภาณุภาพมาถึง ท้องฟ้าเดินตามไปที่ห้องทำงานโดยไม่ต้องเรียก รอเจ้านายวางกระเป๋า เอกสารหันมองเขา เชิงถาม “นายไม่ลาไม่ป่วยกับเขาบ้างหรือ” “ก็อยากอยู่ครับ แต่คงต้องรอหลังควบรวม” “เช้านี้ไม่เข้าโรงงานถ้านายจะถาม” เขาตามเจ้านายเข้ามาเพื่ออดูกิริยาอาการ อันอาจแสดงออกจากข่าวที่เขารู้มา ส่วนจะหาเรื่องสนทนา อะไรนั้นมาคิดเอาดาบหน้า พอดีเจ้านายทักเรื่องลา ท้องฟ้าเลยตามน้ำ เขาหันเดินกลับโต๊ะ เจ้านายสั่งงาน ตามหลัง “นายเอารายงานควบรวมไปให้กรกฏ ที่โรงพยาบาลที” ท้องฟ้าหันกลับมามอง ดั่งไม่ได้ยินคำสั่ง ยืนนิ่งอยู่ “สองเล่มนี้แล้วก็ไฟล์ที่นายส่งให้เมื่อวาน” เจ้านายเห็นคนรับคำสั่งนิ่ง จึงกล่าวเพิ่ม “แล้วช่วยแวะซื้อกับข้าวพวกเนื้อๆอะไรติดไปด้วย เห็นบ่นอาหารโรงพยาบาลไม่อร่อย” เจ้านายเดินมาส่งเงินใส่มือเขา แล้วผลักออกนอกห้อง “นายเป็นพนักงานที่ดี” คุณภาณุภาพกล่าวทิ้งท้าย ท้องฟ้าหันกลับไปถาม เจ้านายปิดประตูห้อง ท้องฟ้านายจะเข้าไปถามเรื่องอะไร นายก็รู้ผู้บริหาร ไม่บอกอะไรมากนักหรอก โดยเฉพาะคุณภาณุภาพ ยิ่งด้วยคำถามของนาย ถามด้วยล่วงรู้ส่งใดมา เจ้านายจะไม่ถามกลับหรอกหรือ ว่ารู้ได้อย่างไร รู้เรื่องอิทธิลักษณ์ได้อย่างไร ท้องฟ้านายเองก็รู้ บางที คำตอบอาจอยู่ที่เจ้านายอีกคน ท้องฟ้าแวะร้านอาหารซื้อพวกเนื้อตามที่คุณภาณุภาพสั่ง ระหว่างรอ เขาหยิบรายงานควบรวม บริษัทออกมาเปิดอ่าน คุณภาณุภาพจะให้คุณกรกฏทำงานนี้แทนอย่างนั้นหรือ แล้วคุณภาณุภาพเล่า งานนี้ ปลุกปั้นกันมาหลายปี จะปล่อยให้ใครมารับพานไปได้ง่ายๆอย่างนั้นหรือ เหตุใดให้คุณกรกฏ กินเนื้อ แล้วตนเองเอากระดูกมาแขวนคอ ในห้องพักผู้ป่วย ท้องฟ้าเห็นคุณกรกฏนั่งทำงานบนเก้าอี้ ข้างเตียงโต๊ะใกล้ๆดึงมาวางเครื่อง คอมพิวเตอร์ ท้องฟ้ายกมือไหว้ก่อนหยิบรายงานส่งให้ แต่คุณกรกฏกลับถูกใจถุงอาหารมากกว่า “ได้กลิ่นแล้วอยากกินกับไวน์” ท้องฟ้ามองเจ้านายอีกคนของเขา การขยับตัวช้าด้วยช้ำภายใน เขายืนเงียบดูคุณกรกฏเปิดกล่องอาหาร “พี่ชายคนนี้ความจำดีฉันแค่บ่น” ความเงียบผิดปรกติ ทำคนเปิดกล่องสนทนา “นายได้ยินเรื่องอะไรมาใช่ไหม” “ผมได้ข่าวจะเปลี่ยนผู้บริหาร” “พนักงานได้ยินแล้วเป็นอย่างไรกัน” “รู้กันแค่กลุ่มพี่ๆเท่านั้น ยังไม่มีอะไร” “แล้วนายละ ท้องฟ้า” “ผมรอแค่ คนร้ายปรากฏตัว” คุณกรกฏใช้ส้อมพลาสติกชิมอาหาร ท้องฟ้ารอคำสนทนา หากแต่การใช้ส้อมเพื่อการใช้ความคิด “ผู้ถือหุ้น ไม่พอใจที่ภาณุมิใช่อิทธิลักษณ์” ผู้ถือหุ้นก็คนในวงศา “ถือหุ้นหลักคือ คุณปู่ พินัยกรรม เขียนยกให้ ลูกชาย และลูกสาว” ท่านประธานและมารดา คุณกรกฏ สัดส่วน ลูกชายมากกว่า ส่วนของลูกสาวนั้น ให้เพื่อวงศา “ถ้าไม่รับคุณภาณุภาพ เท่ากับท่านประธานไม่มีผู้สืบทอด จะยกให้คนอื่นไม่ได้หรือ เรื่องเชื้อสาย สืบทอดนี้มัน…” “ไร้สาระ นายจะพูดอย่างนั้น” “ใช่ผมจะพูดอย่างนั้น” “นายจะไม่พูดว่าไร้สาระหาก ผู้สืบทอดคือภาณุใช่ไหม” ท้องฟ้ายอมรับอยุติธรรมกับคำตอบ ไร้สาระคือไม่ถูกใจ ไร้สาระคือไม่ถูกคน เขาอ้างคำไร้สาระ เพื่อความยุติธรรมนั้นถูกหรือ “แล้วคุณภาณุภาพยอมถอยจากอิทธิลักษณ์ง่ายๆเลยหรือ” “พี่ภาณุจะไม่ยอมถอยเพื่อสิ่งใดละท้องฟ้า เพื่อหุ้นที่ไม่ใช่ของเขา เพื่อมรดกที่ไม่ใช่ของเขา ถ้าเป็นเรื่องจิตใจ ทางอิทธิลักษณ์จะจัดการปลอบใจให้ อาจเป็นเงินสักก้อนหนึ่ง” ท้องฟ้า ทรุดตัวนั่งลงบนโซฟาในห้อง เรื่องวุ่นวายสิ้นสุดแค่นี้หรือ “เรื่องภาณุ ทำให้บรรดาญาติผู้ยึดเชื้อ สงสัยในการตายกระทันหันของคุณปู่” “เป็นตามที่คุณกรกฏต้องการ” “เป็นไปตามที่เราต้องการต่างหาก” “คุณกรกฏอยากดื่มไวน์ไหม” เขาหมายถึงการฉลอง “ตอนนี้หมอยังห้ามอยู่ ดื่มแทนฉันทีนายท้องฟ้า” คนร้ายใกล้ปรากฏ ท้องฟ้าอยากฉลองแล้วอย่างนั้นหรือ เขาดีใจกับสิ่งใดกัน ดีใจว่าคนร้ายคือคน ที่เขาคิด หรือคนที่เขาไม่อยากคิด ทั้งสองล้วนค่าแก่การฉลองอย่างนั้นหรือ พาใจมองนายภาณุภาพ จิบเครื่องดื่ม จากกระบอกน้ำ กลิ่นกาแฟเข้ม กับท่าทางนิ่ง ไม่เริ่มต่อคำ ทำพาใจยังไม่เริ่มเจรจา จนเขาวางกระบอกลงข้างตัวก่อนเปิดเอกสารของเธอ เอกสารจากจัดซื้อ ‘รายงานตรวจสอบคุณภาพวัตถุดิบ’ “ข้อมูลภายใน” เขากล่าว “รายงานที่ทำ ไม่จำเป็นต้องใช้ข้อมูลนี้” “ทางนั้นบอกให้ใช้” “ต้องรอ หากมีอะไรผิดปรกติให้รีบบอก หลังจากนี้ต้องระวัง” ปลาใหญ่ต่างโผล่ขึ้นกินเหยื่อ “ฉันยังอยากรู้ข้อมูลทุกคน” ภาณุภาพกล่าว พาใจไม่น้อมรับคำสั่งเช่นเดิม หน้าที่เธอคือหาข้อมูลมิใช่ รับคำสั่ง พาใจสังเกตุเห็นนายสิบล้านเหนื่อย ไม่มีทีท่าอาการอึดอัดเป็นตาย กับอาการของเธอ กลับปล่อยปะไร้เรี่ยวแรง หากแม้ไม่ใช่ร่างกายเหนื่อยล้า กลับเป็นแรงภายใน สงบนิ่งไม่พร้อมรับจริตมารยาใด แต่เธอต้องสนใจทำไม เขาคงเหนื่อยกับผลประโยชน์ มากมาย ดีแล้ว ให้ใช้แรงซะบ้าง มิได้ใช้เพียงเม็ดเงิน นำพาเท่านั้น พาใจส่งเอกสารเดียวกันให้นายท้องฟ้า เธอเองก็ไม่รู้ว่าทำไม คิดเพียงคงมีประโยชน์หากนายท้องฟ้า รับรู้ อย่างน้อยนายหมวกกันน็อค ก็ช่วยเธอทำรายงานจนปลาใหญ่ เกยน้ำตื้นมิใช่หรือ นายนั่นรับเอกสารไปด้วยท่าที เหนื่อยหน่ายไม่ดึงกระชากอย่างเคย ไม่เจ้านายเหวี่ยง ก็ลูกน้องเหวี่ยง เธอไม่เคยสนใจ หากแต่ไม่สนใจจริงหรือ สองคนท่าทีเดียวกัน เธอไม่สนใจใครในทั่งสองอย่างนั้นหรือ หรือว่า เธอแกล้งไม่สนใจกับนายคนนี้ ท้องฟ้ามาส่งพาใจเข้างานตามปกติ หากแต่ครั้งนี้ทั้งสองมิได้แยกกันด้วยความเงียบ “เดี๋ยวเจอกัน” ท้องฟ้าทิ้งทายก่อน ขับรถออกไป พาใจรู้ว่าวันนี้ ผู้บริหารมีประชุมนัดสำคัญ ซื้อหรือควบรวม ทางบริษัทเธอเตรียมการต้อนรับ ‘ว่าที่นายใหม่’ ตามคำพนักงานพูดกัน บรรยากาศชั้นทำงาน กลับมาเงียบดังเดิม วันนี้เธอต้องเข้าโรงงาน แต่ก็ยังต้องเผื่ออยู่ที่โต๊ะ หาก คุณวิทยา ต้องการอะไรเพิ่มในการประชุม เธอคิดไว้เป็นจริง หน้าห้องผู้บริหารโทรแจ้ง คุณวิทยา ต้องการรายงานคุณภาพวัตถุดิบ “คุณวิทยาต้องการจากดิฉันหรือค่ะ” พาใจทวนถาม “ใช่ค่ะ สแกนส่งอีเมล์ให้ด่วนเลยนะค่ะ” รางานเดียวที่เธอมี คือ จากคุณสายชล หรือทั้งสองคุยกัน เป็นปลาใหญ่น้ำเดียวกัน อย่างนั้นหรือ เธอควรทำอย่างไร เสียงโทรศัพท์ดังอีกครั้ง ทวงถามอีกรอบ “คุณพาใจ ส่งหรือยังค่ะ ท่านรออยู่” “ส่งเดี๋ยวนี้แล้วค่ะ” พาใจตอบ เธอทำอย่างไรได้ จำต้องส่ง ไว้ค่อยถามคุณวิทยา ทีหลัง พาใจเปิดอ่านทุกรายงานที่เธอทำส่งคุณวิทยา เธอรู้สึกเหมือนเบี้ยเดินเปะปะ รอหมาก รอขุน เขี่ยตกระดานเมื่อใดไม่มีทางรู้ เธอจะรอตกกระดานอย่างนั้นหรือ เบี้ยอย่างเธอโชคดีมีปลาใหญ่มาหยิบใช้ แล้วปลาใหญ่แท้จริงมีกี่ตัวกันเล่า ถ้าเธอคิดจับปลาใหญ่ที่ยังไม่ปรากฏ เธอทำได้หรือไม่ ผู้เข้าประชุมทยอยเดินออกจากห้อง เลยเวลาเลิกงานไม่นาน บรรดาพนักงานต้อนรับ ต่างโล่งใจ เกือบเตรียมอาหารเย็นไว้ให้ แม่บ้านบอก ในที่ประชุมออกมาขอเติมกาแฟถึงสองรอบในช่วงบ่าย เสียงโทรศัพท์ดังแจ้งทุกฝ่าย ให้รับทราบการประชุมเลิกแล้ว สำหรับพาใจ กริ๊งโทรศัพท์เหมือนแจ้งเวลาเริ่มเล่นเกมส์ อย่างเป็นทางการ หลังต่างฝ่ายพยายาม เดินหมากของตนบนกระดาน ก่อนเปิดไฟในสนาม พาใจ กลับบ้านหลังตะวันตกดิน ป้ายรถประจำทาง ผู้คนบางตา เธอโบกรถ ขึ้นนั่งเก้าอี้ ริมหน้าต่าง รถเลื่อนออกแต่ต้องหยุดรอรับผู้โดยสารวิ่งมา เป็นชายท่าทางดีคนหนึ่ง สวมเสื้อเชิ้ตสีครีม ปลดกระดุมคอ เน็คไทคลายปมเลื่อนลง แขนคล้องเสื้อสูท สีเดียวกับกางเกง ก้าวขึ้นบันไดเดินมานั่งลงข้างเธอ กระเป๋าเอกสาร หนังสะพายข้าง คุ้นตา ‘นายท้องฟ้า’ กระเป๋ารถเดินมาเก็บเงิน เขาจ่ายค่าโดยสาร สองคน รับตั๋วแล้วยื่นให้ พาใจ “กรรมการผม ถามเรื่องคุณภาพวัตถุดิบ ทางนี้ไม่ได้เตรียมข้อมูลตอบ จนบอร์ดคนหนึ่งแจ้งว่าเคย ให้ในรายงานของคุณวิทยาฉบับก่อนหน้า” “คุณวิทยาเชื่อ อย่างนั้นหรือ” “เขาไม่เชื่อหรอก แต่ในที่ประชุมต้องแสดงทีม” “เลยโทรให้ฉันส่งให้ ทั้งที่ต้องเป็นฝ่ายจัดซื้อ” “เขาแปลกใจ ว่าคุณมีรายงานนี้อยู่” “แล้วถ้าคุณวิทยาถาม ฉันต้องตอบว่าอย่างไร” เธอรำพึง ท้องฟ้า มองพาใจ เธอถามเขาอย่างน้้นหรือ ไม่เคยมีคำขอจากเธอ ใช่มารยาหรือไม่ เขาอยากช่วยตอบ เหตุใดเล่าเขาอยากช่วย เขามีคำตอบขึ้นมาในหันทันที ทำไม่เล่า ถ้ามีใช่โดนพ่นพิษใส่ พาใจ มองท้องฟ้า เธอขอให้เขาช่วยอย่างนั้นหรือ ไม่เคยจำเป็น เธอพูดด้วยความคิดว่าควรทำอย่างไร ทั้งสองต่างมองกัน คำถามเอ่ยหลุดจากความคิด คำตอบอยากเอ่ยแต่มิได้หลุดคำ ไม่มีเรื่องต้องสนทนา อีก ความเงียบนำพาจนถึงปลายทาง ทั้งสองลงจากรถโดยสาร พาใจเดินไปตามทาง ท้องฟ้ายืนรอรถโดยสาร อีกทอดกลับที่พัก เขารอรถจนพาใจเดินลับตา รถโดยสารมาช้าอย่างนั้นหรือ หรือเขารอจนรถผ่านสายตาไป เขาต่อเวลาความเงียบ ให้นานขึ้นใช่หรือไม่
|
บทความทั้งหมด
|
|||||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [