นิยาย ท้องฟ้าพาใจ ตอนที่ 21 ชั้นบริหารไวยตรา วุ่นวายมาหลายวัน จากเดิมเสียงคุยเงียบแล้วหาย กลับกลายดังขึ้น เป็นระยะ บรรยากาศนิ่งไม่พลุงพล่าน ปรับเปลี่ยนย่ำพรมไปมา จากเจรจาขอซื้อบริษัท กลับขอเปลี่ยนหากต้องการ ควบรวม ข้อมูลเดิมเคยยื่นนำเสนอ จำต้องปรับตามข้อเรียกร้อง คณะกรรมการคึกคัก บางเสียงตอบรับ บางเสียงไม่ยินดี ไม่ว่าตอบ อย่างไรต้องมีข้อมูลค้ำคำตอบ พาใจอยากรู้เธออยู่ข้างยินดีหรือไม่ ทักษะธุรการงานพิมพ์ทำเธอ แสดงรายงานได้ดั่งใจ ตำแหน่งใกล้ วงใน มีผล ข้อมูลต่างๆเทลงมา เธอส่งรายงานเข้าตา คุณวิทยา นำเสนอกรรมการ “พาใจมากับผม” คุณวิทยาเรียกเธอ “ไปพบคุณองอาจ” ประธานบอร์ด “ค่ะ” เธอตอบได้แค่นั้น เอกสารมากมายทำเธอไม่ทันถามอะไร เธอไม่แปลกใจ หากได้เข้าประชุมพร้อมคุณวิทยา ผู้ช่วยจะคอยหยิบจับเอกสาร เปิดหาข้อมูล ระหว่างการประชุม ห้องประชุมอยู่ชั้นบนสุดของอาคาร พาใจหอบเอกสารเต็มมือพร้อมตอบคำถาม หากแต่คุณวิทยา พาเดินเลยไปห้องทำงานคุณองอาจ ซึ่งอยู่ฝั่งหนึ่งของชั้นบนสุด เลขาหน้าห้อง รีบเข้าช่วยพาใจ เปิดประตูพาทั้งสองเข้าด้านใน บนโต๊ะทำงานใหญ่ มีเอกสารจำนวนหนึ่ง รวมถึงรายงานเคลมประกันโกดัง “เห็นหน้าคุณแล้วหงุดหงิด” คุณองอาจส่งเสียงดัง “แล้วพี่จะหงุดหงิดมากกว่านี้” เล่มเอกสารวางทับลงบนกองรายงาน “จะมีอะไรน่าหงุดหงิดกว่านี้” “ผมจะให้พี่ยอมควบรวม” “อะไรกัน” เสียงตวาดดัง จนพาใจ กลัว กอดเอกสารแน่นขึ้น “แรกพี่ให้เราขนของออกจากบ้าน เผา แล้วหนี แต่ตอนนี้ เราไม่ต้องหนี รอให้ควบรวมแล้ว ค่อยขนของหนี เราจะได้ของมากขึ้น” คุณองอาจมองมาที่พาใจ “เธอเข้าใจทั้งหมดใช่ไหม” พาใจยืนนิ่งฟังการสนทนา เหมือนโดนสะกด ครั้นถูกถามจึงไม่ตอบทันที จนคุณวิทยาทวน “ว่าไง” “เข้าใจค่ะ” เธอตอบ “ทำไมพี่ต้องเปลี่ยนใจ นายไม่คิดหรือว่าทางนั้นอาจรู้เรื่องแล้ว จึงเปลี่ยนควบรวม” “ผมก็คิดแบบนั้น เราจึงต้องทำตามเพราะเราไม่ได้ทำเรื่องอะไร” คุณองอาจมองคุณวิทยา หากพาใจเห็นหางตามาที่เธอ เธอไม่กล้าขยับตัว “เพราะคนผิดมีแล้ว” “คนรับผิด” “เราต้องชดเชยให้ธารา” “พี่ชดเชยแน่ รับรอง” การสนทนาทิ้งช่วง เป็นการใช้ความคิด คุณองอาจหันมองวิวภายนอก อาคารโรงงาน มองไกล เห็นซากโกดัง จากที่สูง “พี่จะล็อบบี้กรรมการให้ แต่ข้อมูลต้องแน่นด้วย ไม่อย่างนั้น เสียคน” “เรื่องนั้นพี่ไม่ต้องห่วง ใช่ไหมพาใจ” คุณวิทยาหันถาม พาใจสะดุ้ง ไม่รู้ทำไม เธอกลัวการคุยกันของนายทั้งสอง “คือ … ค่ะ” “เธอจะได้ของนั้นด้วย” คุณองอาจบอก เธอรู้หมายถึงค่าตอบแทน ที่เธอ ‘เข้าใจ’ “แต่จะติดก็แค่ พี่สาโรจน์ รายนั้นคงไม่ยอม” “ก็สาโรจน์มันไม่เอาไหน ขึ้กลัว กลัวแล้วจะได้อะไร ว่าไหม” คุณวิทยาให้พาใจกลับไปทำงาน ทั้งสองมีเรื่องสนทนาต่อ การประชุมกลาย เป็นการพบกับประธานบอร์ดส่วนตัว เธอได้รับความไว้ใจแล้วอย่างนั้นหรือ อาจเป็นได้ เวลาการตัดสินใจของกรรมการมีน้อย ใครหยิบใช้ได้ จักต้องรวบมาก่อน เธออยู่ถูกที่ถูกเวลา อย่างนั้นหรือ พาใจเอ๋ย เธอได้เข้าสู่แกนกลางโดยมิทันตั้งตัว พาใจจัดเอกสาร เตรียมกลับทำต่อที่บ้าน เย็นวันศุกร์ พ่วงวันหยุด เธอไม่มีแผนเที่ยวดังพนักงานคนอื่น ความวุ่นวายชั้นบริหาร บางลง วันหยุดยาวเป็นการพักขั้นเวลาพอดี เสียงโทรศัพท์บนโต๊ะ พาใจคว้ามาพูดสาย “สวัสดีค่ะ” “พาใจ คุณมาพบผมที” “คือ..” “ไม่ต้องบอกวิทยา” ปลายสายคือคุณสาโรจน์ เธอควรทำเช่นไร พาใจเข้าใจว่าอยู่เส้นเดียวกัน แต่ให้ไปพบโดยไม่ต้องแจ้ง คุณวิทยาหมายถึงอะไร พนักงานทยอยกันกลับ เจ้านายเธอเองก็หายไปกับบอร์ด “ค่ะ” เธอตอบ ปลายสาย ก่อนเข้าลิฟท์ พาใจสวนกับหน้าห้องกรรมการผู้เรียกพบ เธอสะพายกระเป๋าถือ ในมือมีถุงกระดาษ มิได้ทักพาใจถึงเรื่องเจ้านายเรียก เพียงแวะมาหาเพื่อนชั้นนี้ก่อนกลับ พาใจเข้าลิฟท์ ขึ้นชั้นผู้บริหารระดับสูง พาใจเห็นรายงานเคลมประกันของเธอ บนโต๊ะคุณสาโรจน์ เอกสารบนโต๊ะวางเรียงเป็นระเบียบ จะกางไว้เฉพาะที่ต้องการ “จากธรุการมาเป็นผู้ช่วย เด็กเส้นเหรอ” “เปล่าค่ะ” เธอเห็นแฟ้มที่กางไว้ เป็นประวัติงาน มีรูปของธอ “น่าจะจริง เด็กเส้นจะไม่นอนในกองไฟ” “เธอเขียนรายงานคนเดียวหรือ” คุณสาโรจน์หมายถึง เคลมประกัน “ไม่หรอกค่ะ ก็ได้รับข้อมูลจากฝ่ายอื่นๆด้วย” ผู้บริหารทิ้งช่วงสนทนาสักครู่ พลิกเปิดรายงานดูความเรียบร้อยคร่าวๆ มาหยุดที่ชื่อนำเสนอ “เพื่อนฉันที่บริษัทประกัน จะเร่งดำเนินการให้” ไม่แปลกใจ ระดับใหญ่มักรู้จักกันในแวดวง ธุรกิจ “ฉันได้ยินว่าวิทยาพาเธอไปคุยกับพี่องอาจ” “ค่ะ” “พี่เขาเสนอให้เธอเท่าไร” “คือ” เธอไม่แน่ใจคำถาม ทั้งที่ได้ยินชัด “พี่องอาจ ใจกว้างนะ เธอจะได้ค่าเหนื่อยมากเลยทีเดียว” เธอควรกล่าวอะไร เม็ดเงินมากมายจนปลาตัวใหญ่ระสำตามกัน ผลประโยชน์หยิบฉวยง่ายอย่างนั้น เชียวหรือ หาใช้ผลของตนไม่ กลับเด็ดเก็บเป็นสมบัติดั่งเจ้าของอนุญาติ แล้วเธอเล่า ผลตกใต้ต้นไม้ ไม่อยากเก็บ บ้างเชียวหรือ “ดิฉันไม่แน่ใจว่าเราจะทำได้” คุณสาโรจน์อยากฟังคำเธอ อธิบายมากกว่านี้ “หมายความว่าอย่างไร” ในเวลานี้เธอได้แต่ตอบ ตามแต่สมองน้อยๆของเธอคิดได้ “เรื่องใหญ่ เวลาน้อยเกินตัดสินใจ ทำได้แค่วัดใจ” “หึ หึ” ถูกใจคุณสาโรจน์ “แต่มุมมองผู้บริหาร อาจเป็นไปได้” “เดี๋ยวองอาจคงมาคุยกับฉัน” “ฉันคงต้องตามเขา แต่ก็อยากเผื่อทางหนีทีไล่ไว้บ้าง” เธอจะให้ความคิดเห็นอะไรได้ เกมส์เล่นกันมานาน เธอผู้มาใหม่ “เธอแค่คอยรายงานว่า วิทยาทำอะไร” “คุณวิทยาไม่ได้รายงานมาที่คุณสาโรจน์หรือค่ะ” เธอเข้าใจเช่นนั้นมาตลอด “ช่วงนี้วุ่นๆกัน ฉันกลัววิทยาลืม” คุณสาโรจน์กล่าว “แล้วนี่เธอรับไว้” คุณสาโรจน์ เปิดลิ้นชักหยิบ ธนบัตรปึกหนึ่ง วางลงบนโต๊ะ “ค่ารายงานหรือค่ะ ไม่จำเป็นหรอกค่ะดิฉันยินดี” คนวางเงินยิ้ม ไม่เหนือความคาดหมาย “ค่าที่เธอจะไม่บอกวิทยาถึงเรื่องนี้” เกมส์กระดานเดินเร็ว พาใจไม่ทันตั้งรับ ปลายใหญ่ว่ายวนดูทิศทาง เธอเองพยายามทำให้ได้มา โดยตลอด งานนี้ทำเธอสะดุดด้วยทุกคนต้องการข้อมูลทุกอย่าง พาใจเธอควรทำเช่นไร
|
บทความทั้งหมด
|
|||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [