นิยาย ท้องฟ้าพาใจ ตอนที่ 30 หน้าโรงงาน คุณคณิตไม่แปลกที่เห็นเธอ กลับชวนนั่งกินขนมด้วยกัน “ซื้อมาฝากพวกคนงาน เรามากวนเวลางานเขา” การให้ตรวจสอบเป็นหนึ่งในงาน เหตุใดถือเป็นการบกวน แท้จริงคือการผูกมิตร ไม่มีใครอยากถูกตรวจสอบ แม้ตนเองไม่ได้ทำผิดอะไร คนงานเปลี่ยนกะ เสร็จทีมตรวจสอบเริ่มทำงาน เดินดูเครื่องจักร ถ่ายรูป ขอดูเอกสารรายงานต่างๆ “มีอะไรจะถามไหม” คุณคณิตถามเธอ “ทางคุณคณิตต้องถามดิฉันมากกว่า” “เรื่องโรงงาน ฉันไม่ถามเธอหรอก ฉันตอบเองได้” ฝ่ายตรวจสอบตอบคำถามเอง หมายความว่าอย่างไรกัน “เรื่องรายงานที่เธอขอนะ” รายงาน ผลการตรวจสอบการไฟไหม้โกด้ง “ดิฉันโชคดี” “โชคดีที่ไม่อยู่ในรายงานใช่ไหม” หมายถึงเธอรอดจากเพลิงไหม้ “เป็นเหตุให้คุณส่งรายงานให้ดิฉันใช่ไหม” “มันไม่ควรมีไฟไหม้” “แต่เกิดขึ้นแล้ว” “ก่อนหมดสติเธออาจเห็นอะไรบางอย่าง” “ฉันไม่เห็นอะไร ฉันฟี้นขึ้นมาก็เห็นไฟลามทั่ว” “ถ้ามีใครมาถาม คิดให้ดีก่อนหมดสติ เธอเห็นอะไร” เธอไม่เข้าใจ เลือดอาบใบหน้าเธอเห็นเพียงแสงไฟลุกโชติ หมายความว่าอย่างไร เธอต้องเห็นอะไรอย่างนั้นหรือ แล้วเห็นเพื่ออะไร แสงจันทร์สะท้อนพื้นน้ำ ประดับแสงดาว ลมโชยเอื่อย ในสวนสาธารณะพาใจมองวิวทะเลสาป ส่งยิ้มให้ภาพธรรมชาติงดงาม “ผมบอกแล้วว่าเราต้องพบกันอีก” พาใจหันหาเสียงร้องทัก คนทักยื่นกล่องขนมสีสวยให้เธอ “ดูคุณเปลี่ยนไป” “ทางที่ดีหรือไม่ดี” “ตอบไม่ได้ แต่เหมือนคุณชอบมัน” “ผมอยากประสบความสำเร็จ” “คุณทำได้อยู่แล้ว” “ทำไมถึงคิดอย่างนั้น” “เพราะคุณแพ้อีกไม่ได้” กรกฏ ชายเคยร้องไห้ไม่อายคนแปลกหน้า พร่ำพรรณสูญสิ้นทุกสิ่ง ตอนนี้ ต่อหน้าคนเดียวกัน กลับสงบนิ่ง มุ่มมั่น “คุณคุยกับตำรวจแล้ว” “กลัวเขาไม่จับฉันอย่างนั้นหรือ” “คุณไม่ได้บอกเรื่องจดหมาย” “เพราะไม่มีจดหมาย” “คนร้ายไม่ควรได้รับจดหมาย” “แต่คุณสงสัยฉัน เพราะคำคนในบ้าน” “คุณไม่เคยปฏิเสธ” “คุณอยากให้ฉันปฏิเสธหรือ” “ผมอยาก” “แล้วบอกว่าอยากประสบความสำเร็จ” เธอมองคนนิ่งเงียบ เขาหัวเราะเล็กน้อย ยืนยันว่าเธอกล่าวได้ถูกต้อง “ผมเป็นหนี้คุณใช่ไหม” “ฉันให้หักจากขนมนี้ได้” พาใจเขย่ากล่องเล็กน้อย เธอสำรวจกล่อง สีสวย ขนมข้างในแพง กรกฏไม่เคยซื้อขนมด้อยราคาให้เธอ เธอละสายตาก็เห็น สายตาเขามองมา เธอยิ้มให้กับสายตาคู่นั้น เขาเดินเข้ามาโน้มตัวใกล้ ลมหายใจอุ่นปะทะใบหน้าของเธอ มือเธอแตะริมฝีปากของเขา ขยับตัวพ้นลมหายใจอุ่นนั้น “ให้หักแค่ขนมเท่านั้นค่ะ” เขาส่งยิ้มเสียดาย รอยยิ้มเห็นไรฟันเล็กน้อย ประกอบกับสายตาเป็นประกาย เธอเห็นว่าน่ามอง “เราจะได้เจอกันอีก” พาใจเดินห่างออกมาจากเงาน้ำสะท้อนแสงจันทร์ ปล่อยให้คนอยากประสบความสำเร็จ ยืนมองเธอเดินจากมา เธออยากเห็นรอยยิ้มนั้นนานกว่านี้ ส่วนเขาอยากแค่มองเธอเท่านั้นหรือ พาใจเห็นท้องฟ้าจอดมอเตอร์ไซด์รอ เธอเดินเข้าไปหา เขาเห็นเธอเช่นกัน เขามองเธอผ่านกระจกหมวกกันน็อคสีเข้ม เขามองทุกอากับกิริยาของเธอ แม้เอื้อมมือหยิบหมวกอีกใบ เขามิรู้ตัวว่าตาไม่ได้มองตามมือจับ หมวกกันน็อคหลุดหล่นลงพื้น เขาก้มลงหยิบ เงยขึ้นมา พาใจเดินมาถึง เขามองเธอนิ่งอยู่ เธอดึงหมวกจากมือ จับมันเช็คฝุ่นกับแจ็คเก็ตของเขา เขามีรอยยิ้มในกระจกสีเข้ม เขาส่งเธอที่เดิม ความเงียบยังคงใช้บอกลา ความเงียบครั้งแล้วครั้งเล่า กลับทำเขานึกชอบ มีเรื่องวุ่นวายมากมาย เขาเลยชื่นชอบความเงียบอย่างนั้นหรือ ในทุกที่ที่มีความเงียบ เขาชอบทุกที่หรือ หรือไม่ใช่ เขาชอบความเงียบเพียงที่เดียว ที่ที่เขาไปตามเวลา “ท้องฟ้า” เสียงเรียกคุ้นหู เขาขยับตัวทันที สายตาพนักงานอื่นต่างมอง เขาเดินเข้าห้องทำงานต้นเสียง วันนี้คุณภาณุภาพมาทำงาน ท้องฟ้าโผล่เข้าไปในห้อง วางเอกสารบนโต๊ะเจ้านาย “อะไรนะ” “ข้อมูลโรงงานช่วยผลิต” “ฉันมีแล้ว” “ฉบับนี้คำนวณการใช้จริง” คุณภาณุภาพถอนหายใจ หยิบเอกสารอ่าน “กรกฏ ไม่เลือกไวยตรา” “อยากคงข้อต่อรองเหนือกว่า” “ตอนนี้ไม่ใช่เวลาเล่นขายของ” “ถ้าไม่ใช่ตอนนี้ แล้วจะเป็นตอนไหน” ผู้ช่วยถามเจ้านาย “ท่านประธานว่าอย่างไร” “ไฟเขียวตามคุณกรกฏ” เจ้านายโยนเอกสารลงบนโต๊ะ “ก็ต้องตามนั้น” “ฉันอยากให้ลดการผลิต ระบบไฟอาจรับไม่ไหว” “ให้ผมดูให้ใช่ไหมครับ” เขาต้องถาม ไม่แน่ใจ นายนี้สั่งแล้วอีกนายจะว่าอย่างไร “ฉันจะคุยกับกรกฏเอง” นั่นหมายถึง ท้องฟ้า นายเตรียมตัวได้เลย ท้องฟ้ากลับมาที่โต๊ะทำงาน เตรียมการ เขาเห็นคุณกรกฏออกจากห้อง พร้อมคุณภาณุภาพ ในมือถือเอกสาร เดินคุยกันถึงชื่อห้องประชุม การย้ายการผลิตถึงสามโรงงาน ไม่ง่ายดังคิด แต่ก็ไม่ยากเกินหากจำเป็นต้องทำ ตลอดทั้งวันเขาทำแผน มันยุ่งด้วยต้องใช้โกดังของโรงงานน้้นๆในการเก็บวัตถุดิบ เครื่องจักรอาจว่างแต่โกดังว่างด้วยหรือไม่ ตกเย็นเจ้านายทั้งสอง เดินกลับ คนหนึ่งท่าทางหัวเสีย อีกคนสงบนิ่ง มีเรื่องอะไรอีกอย่างนั้นหรือ ท้องฟ้านายเตรียมตัว ขานรับคำเรียก กลับเป็นเสียงโทรศัพท์เรียกเขา เข้าไปหา ‘เจ้านายกรกฏ’ ในห้องทำงาน คนเรียก นั่งพิงเก้าอี้ ขยับไปมาเหมือนไม่เข้าที่สักที บางทีอาจด้วยอารมณ์หงุดหงิด “คุณยุพานี่ ทำปวดหัวไปหมด” ตอนนี้คนหัวเสียปวดหัว คุณยุพาฝ่ายการเงิน “การจ้างผลิต ทำรายจ่ายสูงใช่ไหมครับ” “ฉันไม่เห็นว่ามันจะมากมาย หากเทียบกับที่จะต่อรองได้มา” “งบแผนปรับปรุงระบบไฟโรงงาน ทำเสียกระบวน” “แผนปรับปรุงเราแค่ร่าง ทางนั้นรู้งบแล้วหรือ” “ก็เห็นว่าประมาณ ตัวเลขขึ้นมาคร่าวๆ หลังจากขอมาทางนี้แล้วได้แต่แบบร่าง” “ตัวเลขอาจสูงเกินจริง” คุณกรกฏ หัวเสียจนขว้างเอกสารลงบนโต๊ะ แรงกระแทกทำตกลงบนพื้น “ตัวเลขมันไม่เกินจริงนะซิ” ฝ่ายการเงินบริษัทใหญ่ จะประมาณตัวเลขธรรมดาได้อย่างไร เงินเเข้า ออก ทุกบาทสตางค์ เอกสารทุกฝ่ายล้วนต้องผ่านทางนั้น ท้องฟ้า เก็บเอกสารวางบนโต๊ะดังเดิม “ให้ผมเตรียมแผน จ้างผลิตต่อหรือเปล่าครับ” การตัดสินใจย่อมเป็นของผู้นำ “เตรียมให้ไวยตรา แทน” เขาออกจากห้องคุณกรกฏ กลับเห็นสายตาพี่พนักงานมองมา คุณภาณุภาพก็ยืน หน้าประตูห้อง ทำทีละอ่านเอกสารพึ่งได้รับ มองมาที่เขาเช่นกัน คุณยุพาได้แค่แบบร่าง จริงหรือ เขาคิดว่าได้ตัวเลขครบทุกบาททุกสตางค์ จากคนในฝ่ายมากกว่า
|
บทความทั้งหมด
|
|||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [