|
|
เริ่มนับหนึ่งกันแล้วนะครับ
1-10 สำหรับหลายคนก็นับง่ายสบายๆเพราะเป็นการนับจากปาก
แต่สำหรับชีวิต และการเริ่มต้นกว่าจะผ่านเลข 1 ไปถึง 10 นี้แต่ละ
เลข แต่ละก้าว กว่าจะเดินไปถึง 10 ยากแสนยาก ลำบากแสนลำบาก
อันนี้สำหรับตัวผมนะ เพราะหลายครั้งที่ผมตั้งใจเดินไปถึงประมาณ
3 4 ก็เคยนะที่ต้องกลับมายื่นที่ 0 ใหม่หลายรอบ ล้มลุกคลุกคลาน
แต่อย่างหนุ่งที่ทำให้ผมยังมีแรงก้าวเดินต่อคือกำลังใจ หาไม่อยาก
หรอกครับ ทุกคนก็มีอย่างน้อยตอนที่ส่งกระจกนั่นแหละครับ คนที่อยู่
ในกระจกไม่เคยทิ้งคุณไปไหน เมื่อไหร่ที่ไคว่คว้าหากำลังใจ ให้ไปยื่น
ที่หน้ากระจก คนนั้นแหละครับที่อยู่กับคุณมาตลอดและบอกให้คุณลุก
ขึ้นสู้ไม่ใช่เพื่อใครแต่เพื่อคนที่เรามองอยู่ในกระจก ท้อได้แพ้ได้
เสียใจได้ ล้มก็ได้ แต่มันอยู่ที่ว่าใครจะลุกออกมาได้เร็วกว่ากัน
ไม่มีใครจะดึงคุณให้ลุกถ้าคุณเองไม่ขยับตัวเลย แต่เมื่อไหร่ที่พร้อม
จะลุกผมแนะนำให้สูดลมหายใจให้เต็มปอด เพราะมันจะบอกกับตัว
คุณเองว่า อากาศยังอยู่รอบตัวเราตัวเราเองก็มีลมหายใจใก้กับปอด ยัง
หายใจได้อยู่ถ้าโลกนี้ไม่มีอากาศสิค่อยกลัว ผมเองเมื่อไหร่ที่ท้อมักจะ
ยืนมองตัวเองอยู่หน้ากระจกทุกครั้งแล้วมองตัวเองว่า เสียใจ มีทุกข์
หน้าผมเองเป็นยังไงไม่สวยงามไม่หน้าดูแค่ไหน (จากปกติก็ไม่หน้าดูเท่าไหร่)
แต่พอเศร้า ผิดหวังหนักเลยทีนี้ ดูไม่ได้เลย ยิ่งแถมด้วยร้องไห้เข้าไป
อีก โอ้โหผมว่าลองเถอะครับว่าเวลาเศร้าลองเปลี่ยนไปเศร้าซึมอยู่
หน้ากระจก รู้สึกเหมือนตัวแองกำลังแสดงละครอยู่ น้ำตาจะหมดไปเร็ว
มาก อาการเสียใจก็เหมือนกัน พอหลังจากนั้นกระจกบานเดิมนั่นแหละ
ครับที่อยากให้มองมันใหม่เมื่อวันที่คราบน้ำตาหมดไปทำยังไงให้กลับ
มาหน้ามอง ทำยังให้เห็นตัวเองในกระจกแล้วเราจะดีกว่านี้
อย่าหวังที่จะมีมือคนอื่นคอยเช็ดน้ำตาให้คุณตลอดไป เพราะแทบจะ
ทุกครั้งที่คุณเสียน้ำคุณจะรู้ว่ามือของคุณเองนั่นแหละที่เช็ดมันก่อนที่
รอคนอื่นมาเช็ด เสียใจก็สายตาของคุณเองก็แสดงออกว่าคุณกำลัง
เสียใจ โกรธร่างกายของคุณอีกเหมือนกันที่แสดงอารมณ์ออกมา
ทางสายตา ทางสีหน้า ร่างกายของคุณเองต่างหากที่รับรู้ทุกอารมณ์
ทุกความรู้สึกของคุณ มีความสุขก็แสดงออก เสียใจก็แสดงออก
แล้วแบบนี้จะไม่รักตัวเองได้ยังไงครับ เพราะทุกอารมณ์ไม่ว่าคุณจะ
รู้สึกยังไง คนในกระจกก็ไม่เคยทิ้งคุณ ผมเองเคยท้อจนแทบจะหมด
แรงเดิน แต่สองขาของผมก็บอกว่าลุกเถอะอย่าจมอยู่แบบนี้ไม่ได้อะไร
ดีขึ้นมา ถ้ายังนั่งจมอยู่แบบนี้เปลืองอากาศที่คนอื่นเค้าจะใช้หายพอ
ใจ ผมพาตัวเองไปอยู่โรงพยาบาลรัฐแห่งหนุ่ง เดินผ่านผู้ป่วยแต่ละ
คน ผ่านห้อง ICU มองเข้าไป แต่ละคนที่อยู่ที่นั่น นอนรอเตียงอยู่บน
เตียงผ้าใบตรงทางเดินก็มี บางคนรอคอยความหวังว่าจะหาย บางคน
ก็พยายามที่สู้ทุกวิธีทางเพื่อคำว่า ลมหายใจ แล้วตัวผมเองละขาก็
ยังเดินได้ แขนก็ยังสั่งได้ ร่างกายทำงานเป็นปรกติทุกส่วน เหลือแค่
กำลังใจเท่านั้น ที่จะสู้แล้วจะมาท้อทำไมคิดว่าตัวเองไม่มีใครไม่เหลือ
ใคร ตัวเราเองไงยังไงเราก็เหลือตัวเราที่เดินไปพร้อมกัน ก้าวเท้าไป
พร้อมกัน ผมหายใจเองได้เต็มปอดโดยไม่ต้องมีเครื่องมือใดๆช่วยผม
คิดได้แบบนั้น ผมก็พร้อมแล้วที่เดินออกมาเจอโลกของความจริงอีก
ครั้ง ในวันนี้ผมพร้อมแล้วที่จะฉุดแขนใครอีกคนมาร่วมเดินบนเส้นทาง
ของผมอีกครั้ง ด้วยกำลังใจและความหมั่นใจที่มีว่าผมเองจะดูแลคน
อีกคนได้ด้วยตัวและแรงของผม กำลังใจของผม ระยะเวลาที่เราตกลง
และคุยกันไว้สำหรับทุกเรื่อง กำลังเริ่มต้นนับ 1 ไปด้วยกันอีกครั้ง แต่
ครั้งนี้ผมไม่ได้นับเพียงคนเดียว แต่ผมมีใครอีกคนที่เป็นคอรัส
ที่ประสานเสียงในการนับแต่ละ เลขของผม เราพร้อมแล้วที่จะดูแลกัน
และกัน รอแค่เวลาของเรามาถึงซึ้งเวลาที่เรามองไปที่จุดหมายเดียว
กันมันไม่ไกลและไม่ได้นานเกินไปเลย สิ่งเดียวที่ผมจะถามคือ
คุณหนิงคุณหมั่นใจในตัวผมไหม เชื่อใจผมไหม ที่จะยอมให้ผมได้เป็นส่วนหนึ่งในการดูแลทุกเรื่องของคุณ แชร์ทุกเรื่องในชีวิตของคุณ และเดินข้างคุณเสมอทุกครั้งที่คุณต้องการ คุณพร้อมจะไปกับผมไหมครับ
P.s ส่ง Msg มาตอบให้ชื่นใจหน่อยก็ได้นะครับ
P.s 2 ใครที่กำลังท้อและหมดหวัง ผมอยากจะให้คุณมองโลกในแง่ดี ว่าคุณเองโชคดีแค่ไหนที่เจอบททดสอบที่ยากกว่าคนอื่น แต่คุณเองกำลังที่จะสู้เพื่อผ่านมันให้ได้ เพราะเมื่อผ่านมันมาได้ คุณจะเข้มแข็งและไม่ว่าเจออะไรหนักแค่ไหน ก็เหมือนคุณกำลังโต้คลื่นให้ผ่านไปด้วยท่าที่สวยงาม เพื่อรอคลื่นลูกใหม่ให้คุณได้โชว์ลีลาโต้คลื่นที่สวยงามอีกครั้ง แต่แน่นอนประสบการณ์ที่ได้มาจะสอนให้คุณ เข้มแข็งและแข็งแรง
| Create Date : 26 มกราคม 2554 |
| Last Update : 26 มกราคม 2554 9:47:01 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 601 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: Tukta21  วันที่: 26 มกราคม 2554 เวลา:11:12:19 น. |
|
|
|
|
|
|
|
เห็นด้วยค่ะ
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
