Bloggang.com : wingang : ไปด้วยกันมั้ยครับ

ไปด้วยกันมั้ยครับ

อารมณ์อยากเที่ยวๆ ครับวันนี้ อาทิตย์ที่ผ่านมา มือขวาของผมหนีเที่ยว

โทรมาบอกว่า จะลางานไปเที่ยวกรุงเทพฯ(เอ๊าไปไม่ชวน) แต่ก็นั่นแหละ

ถึงชวนก็ไม่ไป 555+ แต่นะมารยาทอะ แต่ที่แน่ท่าทางจะสนุก เพราะบอก

ว่าจะกลับวันพุธ แล้วโทรเลื่อนเป็นวันศุกร์ ผมเลยบอกว่าเอาไงก็เอา

วันจันทร์มาทำงานแล้วกัน จริงๆ ผมไม่ได้ใจดีอะไรหรอกครับเราอยู่กันอย่าง

เพื่อน พี่ น้อง มากกว่า พึ่งพาซึ่งกันและกัน เพราะเวลเค้าทำงาน เค้าเองก็

ทำงานเต็ม100 เลย เวลาที่เค้าจะพักผมถึงไม่ห้ามและบอกเค้าแต่ว่า

ทำอะไรต้องรู้หน้าที่ตัวเอง แต่เมื่อวานเหมือนเค้าจะลืมหน้าที่ตัวเอง

ผมต้องมานั่งทำงานแทน จนปวดข้อมือเลย แถมด้วยใกล้ๆเช้าของวันนั้น

งานเข้าครับ บ้านลูกค้าผมเจอกิ่งไม้ฟาดที่กองกระเบื้องหลังคา เลยต้องตื่น

แต่เช้าไปเช็คความเสียหาย ง่วงนอนมาก ขับรถไปบ่นไปคิดสะว่ามาขับรถ

เล่นแล้วกันจะได้ไม่เครียด ก็เลยนั่งนึกถึงที่เที่ยวที่อยากพาคุณไป หลายๆที

ที่ผมเคยไปมา มาลองดูกันสิว่า คุณดูรูปแล้วคุณยังอยากไปกับผมไม๊

เริ่มต้นเดินทาง มาตามทางหลวงหมายเลข 41 ก่อนจะเข้าตัวเมืองสุราษฎร์ธานี

ตามทางหลวงหมายเลข 401 จะต้องผ่านอำเภอพุนพิน

พอมีเวลาไม่รีบเร่งไปไหน ก็เลยเลี้ยวแวะเข้าไปในตัวเมืองพุนพินผ่านไป

แถว ๆ สถานีรถไฟสุราษฎร์ธานี ซึ่งอีก 5 ปี ก็จะมีอายุครบ 100 ปี

แล้ว ถึงจะมีชื่อว่าสถานีรถไฟสุราษฎร์ธานี

แต่ก็อยู่ที่อำเภอพุนพิน หลายคนก็เลยติดปากเรียกว่าสถานีรถไฟพุนพิน

ถ้าจะเข้าตัวเมืองสุราษฎร์ธานีต้องลงต่อรถไปอีกประมาณ 12 กม.

ตัวสถานีที่เห็นและเป็นอยู่ทุกวันนี้เป็นของสร้างใหม่

ส่วนสถานีเก่าโดน บี 52 ของอเมริกันขนระเบิดร้อยโซ่มาเป็นพวงหย่อนใส่พังไป

ตั้งแต่สมัยสงครามที่ญี่ปุ่นมาใช้พื้นที่บริเวณนี้เป็นฐานทัพที่จะลำเลียงพล

ลงไปแหลมมลายู แถวสถานีรถไฟนี้มีร้านอาหารอร่อยที่เคยกินอยู่

ถ้าได้เวลาก็จะต้องแวะ ชื่อร้านปานโภชนา

ขายอาหารตามสั่งหน้าตาออกจีน ๆ หน่อย จำได้ว่าจะหยุดขายวันอาทิตย์

ไปคราวนี้ไม่ได้เวลาพอดีมื้ออาหาร เดี๋ยวนี้เป็นยังไงบ้างก็เลยไม่รู้

บริเวณตัวเมืองพุนพินย่านสถานีรถไฟนี้มีความเจริญทางเศรษฐกิจมาตั้งแต่ดั้งเดิมแล้ว

เพราะพอขับรถอ้อมข้ามทางรถไฟไปก็จะเจอกับแม่น้ำตาปี

เรียกได้ว่าเป็นศูนย์กลางการคมนาคมทั้งทางถนน ทางรถไฟ

และทางน้ำ มาตั้งแต่ครั้งอดีต และหลายคนก็ยังคุ้นปากที่จะเรียกพื้นที่แถวนี้ว่า ท่าข้าม มากกว่า พุนพิน

คราวนี้ก็มาถึงพระเอกของงานแล้ว เรากำลังจะเดินทางข้ามไปเกาะพงัน

เรือกำลังมุ่งหน้าเข้าสู่ฝั่งเกาะพะงันที่หาดท้องศาลาใกล้เข้าไปทุกที

ชื่อ พะงัน นี้ แต่เดิมก็สับสนอยู่ว่ามีสระอะหรือเปล่า เพราะบางที่ก็ใช้

พงัน บางที่ก็เรียก พะงัน สืบค้นมาก็ได้ความแต่ว่า เดิมทีนั้นไม่มีสระอะ

ตอนหลังมีการเติมสระอะเข้ามาเมื่อปี 2520 ตอนที่ได้รับยกฐานะขึ้นเป็นอำเภอ

แต่ค้นแล้วค้นเล่าก็ไม่ยังหาไม่เจอส่วนที่เป็นเหตุผล

หรือความหมายว่าจะมีความแตกต่างกันหรือไม่ อย่างไร

เกือบสิบเอ็ดโมงเรือถึงได้เข้าเทียบฝั่ง ถ้าไม่ได้คิดแวะเที่ยวมาตามทางหรือจะไปไหนต่อ

นั่งรถโดยสารมาจากกรุงเทพ ฯ ก็สะดวก ของ บขส. ก็มีรถ 999 VIP 24

ที่นั่ง พาลงเรือไปถึงเกาะพะงันเลย รถจะออกจากสถานีขนส่งสายใต้ตอน

ค่ำ ๆ ขากลับจากเกาะพะงันดูเหมือนจะออกตอน 5 โมงเย็น

เรามุ่งหน้าสู่ที่หาดท้องนายปาน เพราะที่นั่นอาหารอร่อย

และบรรยากาศดี เห็นถนนแถว ๆ ท่าเรือท้องศาลา มีสภาพดี

ทางก็ไม่ได้ชันโค้งอะไรเท่าไหร่ ก็ยังนึกเสียดายที่ไม่ได้เอารถข้ามมาเอง

ที่ไหนได้พอไปสักพักก็เจอเข้ากับเส้นทางที่จะไปหาดท้องนายปาน

ซึ่งต้องขึ้นเขาลงเขาและสภาพถนนก็เป็นอย่างที่เห็น

ระหว่างทางเจอฝรั่งล้มลงไปคลุกฝุ่นอยู่กับมอเตอร์ไซค์หลายคัน

หาดท้องนายปานอยู่ห่างจากท่าเรือท้องศาลาประมาณ 23 กม. ชื่อ นายปาน มีคนเล่าให้ฟังว่าเป็นชื่อของคนสงขลาที่หนีภัยโจรสลัดมาลงหลักปักฐานอยู่ที่บริเวณอ่าวแห่งนี้เป็นคนแรก

ว่ากันว่าหาดท้องนายปานมีชายหาดที่สวยงามเป็นลำดับสองของเกาะพะงัน จะเป็นรองก็แต่เพียงหาดริ้น

ชายหาดเป็นรูปโค้งวงพระจันทร์เสี้ยว มีอยู่ 2 หาด ต่อกัน เรียกว่า

หาดท้องนายปานเล็ก และ หาดท้องนายปานใหญ่มีที่พักทั้งแบบบังกะโล และรีสอร์ทให้เลือกหลายแห่ง

หลายระดับราคา แต่คงจะต้องเป็นคนที่ชอบความสงบเงียบจริง ๆ

เพราะอยู่ไกลจากแหล่งความเจริญ และการเดินทางเข้า ๆ ออก ๆ

คงจะไม่ค่อยสะดวก แต่ก็เพราะแบบนี้แหละที่ทำให้ความสวยงามของหาดยังคงอยู่